ALIVE SHE DIED βασικά και λίγο... Τσίπρας με Ολάντ

Όλοι το ξέρετε αυτό που έγινε ξαφνικά – το αναμετέδωσαν πολλά μεγάλα sites, και άλλα μικρότερα. Ένα κομμάτι ενός ξεχασμένου ελληνικού συγκροτήματος της δεκαετίας του ’80, των Alive She Died, μάλλον μια διασκευή τους στο πιο αδιάφορο και ταυτοχρόνως πιο εύκολο τραγούδι των Joy Division, το “She’s lost contol” (μάλλον γι’ αυτό το διάλεξαν, επειδή μπόρεσαν και το «έβγαλαν»), που είχε κυκλοφορήσει σε κασέτα το 1985, επιλέχθηκε για τη νέα διαφημιστική καμπάνια του Οίκου Gucci.

Και τι έγινε λοιπόν; Σημαίνει τίποτα ουσιαστικό αυτό; Απολύτως τίποτα. Γι’ άλλη μια φορά κάποιοι μένουν ενεοί μπροστά στα «γλυκά μάτια» από το εξωτερικό. Είναι γνωστό το φαινόμενο. Αποικιοκρατικού τύπου εθελοδουλεία. Το είπαν οι «ξένοι»; Γλείψτε τους τ’ @ρχίδι@... Να μιλάγαμε για τις ταλεντάρες μας που έσκιζαν στα sixties (τον Τζίμη Μακούλη, τη Νάνα Μούσχουρη, τη Βίκυ Λέανδρος, τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και όλους τους Aphrodite’s Child κ.λπ., κ.λπ.), για τους οποίους όλοι στην Ευρώπη και αλλαχού δικαίως «έχυναν κουβάδες», να πω ναι, το καταλαβαίνω, αλλά τώρα;

Προοσχή…

Τα ίδια, σ’ ένα άλλο επίπεδο –θα επανέλθω στους Alive She Died– συνέβησαν και με την έξοδο στο gazARTE του Τσίπρα με τον Ολάντ και τον Λαζόπουλο, προχθές το βράδυ. Κάποιοι… ευρωλιμασμένοι έβγαλαν σπιθούρια, επειδή ο Τσίπρας, λέει, αντί να πάρει μαζί του έναν Έλληνα γνωστόν στο Γάλλο –ξέρω ’γω τον… Αλιάγα, την Αρβελέρ, τον Γαβρά ή κανέναν... οργανικό διανοούμενο– πήρε λέει τον Λαζόπουλο. Εγώ δεν είμαι «Τσιπρικός», αλλά μπράβο στον Τσίπρα που διάλεξε το Λαζόπουλο – αν και τον Λαζόπουλο δεν τον αντέχω (το χιούμορ του είναι μικροαστικό και δεν μ’ αρέσει καθόλου). Δεν χρειάζεται να πω πως θα χαιρόμουν περισσότερο, αν ο Τσίπρας διάλεγε φερ’ ειπείν τον Σεφερλή για παρέα. Αυτό θα ήταν το θαύμα! Θα κάνανε με τον Ολάντ τρελό ντούο (ο Σεφερλής με τον Ολάντ εννοώ), που από την εποχή των Terence Hill και Bud Spencer θα είχαμε να δούμε στις οθόνες! Αλλά το ξέχασα, όπα, ο Σεφερλής δεν γλείφει τον ΣΥΡΙΖΑ…

Σιγά δηλαδή ρε μάγκες μου! Ποιος είναι ο Ολάντ; Τι σημαίνει Ολάντ; Τι είναι δηλαδή; Κανένας άνθρωπος του πνεύματος είναι; Ο Σάρτρ είναι και ο Ντελέζ, ή ο Αραγκόν και η Σιμόν Σινιορέ μαζί; Ένας τυχαίος Πρόεδρος είναι, που μετά από 2-3 χρόνια δεν θα τον θυμάται κανένας. Γιατί δηλαδή θα έπρεπε να ρίξουμε δίπλα του μια «γνωστή μορφή του πνεύματος» και όχι έναν… άγνωστο γελωτοποιό; Μαγκιά τού Τσίπρα λοιπόν και μπράβο του για τον συμβολισμό της επιλογής (παρόλο, το ξαναλέω, που θα μπορούσε αυτή να ’ταν καλύτερη), αλλά καθόλου μπράβο του για το κόκκινο χαλί στην Ηρώδου Αττικού (μεγάλη γελοιότητα, το ψευτοχόλιγουντ των φουκαράδων), ή για τα «ανοιχτά πόδια» και τα «σταυρωμένα χέρια» κατά το παιάνισμα της Μασσαλιώτιδας (λες και περίμενε στην ουρά για να προσκυνήσει κανένα… ιερό λείψανο). Ντροπή.

Ημιανάς…

Πηγή: Σχολιαστής #28, 7/1985

Alive She Died. Τους είχα δει στον Πήγασο, το ’85 και κατά πάσα πιθανότητα είχα φύγει, μετά από δυο-τρία τραγούδια. Ήταν κοντά το Αλφαβίλ, κι όταν τα συγκροτήματα δεν τραβάγανε, την κάναμε για κανένα μεταμεσονύχτιο. Βεβαίως δεν είμαι 100% σίγουρος τώρα, επειδή έχουν περάσει 30 χρόνια, κι επειδή δεν είχα φύγει μόνο από ένα συγκρότημα... Τα περισσότερα δεν ακούγονταν. Και μπορεί τις πιο πολλές φορές να έφταιγε ο Πήγασος, στον οποίον βούιζε ο τόπος, αλλά στην περίπτωση των Alive She Died ήταν σίγουρο πως έφταιγε το συγκρότημα. Όσο πιέζω το κεφάλι μου και ακούω, τώρα στο YouTube τα τραγούδια τους μετά από χρόνια, σιγουρεύομαι ακόμη περισσότερο. Μπασίστρια που χτύπαγε μια-δυο νότες, ένα σύνθι που έπαιζε ένα ακόρντο τη φορά –σε μια βδομάδα στο Νάκα είχα μάθει να παίζω καλύτερα–, ένα άλλο σύνθι που το πάλευε (αυτός ήξερε πάντως και πρέπει να ήταν ο συνονόματός μου Φώντας Ξένιος), μια τραγουδίστρια, η Δάφνη, που ήταν εντελώς «ξεκρέμαστη». Στο συγκρότημα δεν υπήρχε ντραμς, ούτε κιθάρα. Τέσσερα άτομα παλεύανε, πνιγμένα σχεδόν, στον ωκεανό.

Δίσκο δεν έβγαλαν στην εποχή τους οι Alive She Died. Εγώ λέω… πως δεν είναι ν’ απορείς. Όταν πολλά άλλα γκρουπ από ’κείνα που μπαινοβγαίνανε στον Πήγασο κάνανε δίσκους και δισκάκια, τούτοι ’δω έμειναν με την κασέτα. Προσπάθησαν κι έφαγαν «πόρτα»; Δεν προσπάθησαν; Αυτό το τελευταίο δύσκολο να το πιστέψω. Πάντως το γκρουπ δεν τράβαγε. Όλα τα κομμάτια του ήταν πρωτόλεια σε κάθε επίπεδο, εντελώς πρόχειρα και ερασιτεχνικά – δεν ήταν για κάτι παραπάνω. Κάποιοι λένε για τους στίχους… Σιγά τα ωά. Τι είχαν οι στίχοι; Τα ίδια και τα ίδια. Φαίνεται πως αυτοί που τα λένε δεν έχουν ακούσει (για αγγλικούς στίχους μιλάμε τώρα) τα λόγια των Mushrooms από την ίδιαν εποχή και δεν τους παρεξηγώ.

Τελικά, φαίνεται πως είχα πιάσει κάτι στον αέρα (του Πήγασου) κι είχα πάρει με στραβό μάτι τους Alive She Died. Καλά έκανα! Μερικούς μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του ’85, δικαιώθηκα ακόμη περισσότερο, όταν διάβασα μια συνέντευξή τους στο περιοδικό Σχολιαστής (#28, 7/1985) στον Χρήστο Δασκαλόπουλο, στην οποίαν έλεγαν ελάχιστα σωστά και πάρα πολλές κοτσάνες. Πάρτε μιαν ιδέα…

Μιλάει ο Ξένιος: «Για μένα η μουσική δεν πρέπει να είναι ένα δημοσιογραφικό πράγμα, να παρουσιάζει δηλαδή γεγονότα και καταστάσεις από την κοινωνία και την πραγματική ζωή (σ.σ. τρέχα γύρευε δηλαδή!). Η μουσική και ο κινηματογράφος σαν δύο τέχνες, δεν ξέρω για τις άλλες, θεωρώ ότι πρέπει να αποκαλύπτουν ένα κρυφό κόσμο ονείρων και όχι να χρησιμοποιούνται για να δείξουν το πώς ζούμε (σ.σ. έξω το free cinema, έξω η nouvelle vague, έξω τα 9/10 του ευρωπαϊκού σινεμά – ας μείνουμε σ’ αυτό). Το πώς ζούμε το ξέρουμε πια».

Πάλι ο Ξένιος: «Αυτό το ηρωικό στοιχείο με συναρπάζει. Κάπου πιστεύω ότι ο καθένας από μας, σε κάποια περίοδο της ζωής του, έχει ζήσει σαν αληθινός ήρωας. Ο Έλληνας το ’χει μέσα του αυτό εδώ και χιλιάδες χρόνια». Σήμερα αν το έλεγε κανείς αυτό θα τον ξέχεζαν στα media για τις χρυσαυγίτικες κορώνες του (και δεν θα ’χαν άδικο). Τότε, όμως, ήταν εκείνο που λέει πιο κάτω ο Δασκαλόπουλος, όταν μιλάει για «σοβινιστική έκρηξη», πως ο Ξένιος βρισκόταν στο «δικό του trip» και πως «εκνευρίζεται, που οι άλλοι δεν συμμετέχουν με την ίδια ένταση στην κουβέντα».

Και όταν αποφάσιζαν να συμμετάσχουν «οι άλλοι» στην κουβέντα τι λέγανε δηλαδή; Τα ίδια-ανάποδα…

Δάφνη (η τραγουδίστρια): «Οι στίχοι γράφονται με βάση ορισμένες εικόνες που έχω στο μυαλό μου σχετικά με πράγματα που θα ’θελα και οι τέσσερις να ζήσουμε μαζί. Από κει και πέρα δεν μ’ ενδιαφέρει να δώσω στον κόσμο καταστάσεις, που όλοι γνωρίζουν και ζουν καθημερινά».

Οι Alive She Died φαίνεται πως είχαν πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ, αλλιώς δεν δικαιολογούνται λόγια σαν και τούτα…

Γιώργος (ο άλλος πληκτράς): «Οι Alive She Died είναι μια πρόκληση για το ελληνικό κοινό να αγαπήσει και να αγαπηθεί βεβαίως. Είναι καιρός το ελληνικό κοινό να αγαπήσει και να προστατέψει τους ήρωές του». Βγάζετε νόημα;

Κάπως έτσι, κι εγώ, τους είχα διαγράψει από τότε. Σήμερα, όλοι(;) μιλάνε για τους Alive She Died και στάζουν μέλια. Τι να πω; Αλλάξανε οι εποχές. Εγώ που τα έζησα αυτά τα πράγματα, και που θα έπρεπε –λόγω και νεότητας– να τα έχω ωραιοποιήσει, διαβάζοντας τις σημερινές βλακείες βγαίνω από τα ρούχα μου. Τι διάολο συμβαίνει; Εμείς τα βλέπουμε στραβά κι οι άλλοι που δεν τα ζήσανε τα βλέπουν ίσια; Μπορεί… Τέλος πάντων…

Η Δάφνη Γερογιάννη σε μια συνέντευξή της στην Athens Voice, μετά τον Gucci (#541, 7/10/2015) λέει πως… «τα τελευταία χρόνια είχαμε μεγάλο ενδιαφέρον για κυκλοφορία του υλικού μας από πολλές δισκογραφικές εταιρείες από Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Αμερική, αλλά και από Ελλάδα».

Δεν απορώ. Ό,τι σκατολοΐδι και να βρεθεί από τα eighties πουλιέται σαν ζεστό ψωμί. Κι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού. Εγώ λέω να βγει ο δίσκος, δίσκος είναι – εξάλλου έχουν κυκλοφορήσει και χειρότερα! Προτείνω, όμως, στα παιδιά να φτιάξουν τον ήχο (όλα γίνονται σήμερα) και να παρουσιάσουν κάτι όσο το δυνατόν πιο βελτιωμένο, που κάπως να στέκεται. Γιατί αν είναι να μετατραπεί η κασέτα σε βινύλιο, και να με συγχωρείτε δηλαδή, αυτό δεν θα έχει κανένα απολύτως νόημα.