το τελευταίο άλμπουμ του GILAD ATZMON

Όλοι γνωρίζουν πλέον στην Ελλάδα τον «κοσμικό Εβραίο», τον «Εβραίο που μισεί τον Ιουδαϊσμό», τον σαξοφωνίστα, λογοτέχνη και άλλα πολλά Gilad Atzmon. Όχι μόνον από τους δίσκους του εννοείται, μα ακόμη και από τις διάφορες κατά καιρούς παρουσίες του, ή τέλος-τέλος και από το βιβλίο του Οδηγός για Μπερδεμένους, που είχε κυκλοφορήσει το 2005 από τον Εξάντα. Προσφάτως ο Gilad Atzmon και το συγκρότημά του, οι Orient House Ensemble (Frank Harrison πιάνο, πλήκτρα, φωνητικά, Yaron Stavi κοντραμπάσο, ηλεκτρικό μπάσο, φωνητικά, Chris Higginbottom ντραμς, φωνητικά) τύπωσαν ένα ακόμη CD μεσογειακής… βρετανικής jazz, ηχογραφημένο στο Fish Factory Studio του Λονδίνου. Πριν γράψουμε για τη μουσική του Atzmon στο “The Whistle Blower” [Fanfare Jazz/ A&N, 2015] ας δούμε ένα δικό του σημείωμα από το μέσα μέρος του cover…

«Καθώς μεγαλώνω, γίνομαι πιο κυνικός. Βλέπω τα ψέματα, την κλοπή και όλες εκείνες τις διαδικασίες που καταστέλλουν την αλήθεια. Το τραγούδι, το chanson, η μελωδική γραμμή, η μάχη και το γέλιο είναι οι μόνοι φορείς της αυθεντικότητας. Η ομορφιά, η γοητεία και η θυσία είναι τα μέσα με τα οποία ο εαυτός μας έρχεται να κατανοήσει την ιδιοσυστασία του. Είμαι άπληστος θαυμαστής της απλότητας και της διαφάνειας, εκείνης της στιγμής της σαφήνειας που αφήνει το μυαλό στο σκοτάδι, αλλά με περιεχόμενο. Υποθέτω ότι αυτός είναι ο λόγος που κρούω τον κώδωνα, αντί να παίζω το βιολί μου… Αυτές οι συνθέσεις μιλάνε για την αγάπη, τη νοσταλγία, την αφοσίωση και την απλότητα. Ελπίζω να τις απολαύσετε λοιπόν, όπως κι εμείς τις απολαύσαμε κατά τη διάρκεια της εγγραφής τους».

Λέει κι άλλα… ωραία, ο Atzmon στο εξώφυλλο. Πως είναι παλιομοδίτης, πως είναι αντιδραστικός ουσιοκράτης, εχθρός της προόδου (σαν καλό μου ακούγεται αυτό… αλλά εξαρτάται από τι ακριβώς εννοεί), ένας καντιανός αντάρτης ανάμεσά μας, ακόμη… πως αγαπάει την Moana Pozzi (τη θρυλική ιταλίδα πορνοστάρ και άλλα διάφορα, που πέθανε στα 33 της), πως είναι ένας… ιμάμης του ρετρό και λοιπά, και λοιπά. Εντάξει με όλα τούτα θα πει κάποιος, με τη μουσική όμως τι γίνεται; Πώς στέκεται ανάμεσα ή πάνω απ’ όλα αυτά; Πάμε λοιπόν ν’ ακούσουμε και το άλμπουμ…

Τo “The Whistle Blower” ανοίγει με το προκλητικό (αλλά όχι για τον Atzmon) «Γάζα αγάπη μου». Το κομμάτι εισάγεται μέσω μιας ωραίας oriental μελωδίας (βγαλμένη στο κλαρίνο), για να ακολουθήσει μιαν αυτοσχεδιαστική ανάπτυξή της, με τον Atzmon να εναλλάσσει κλαρίνο με σοπράνο σαξόφωνο, και με το ρυθμικό τμήμα (πιάνο, μπάσο, ντραμς) να κρατά γερά το ρόλο του. Το “Forever” είναι ένα αργό, κάπως θλιμμένο track, ένα blues βασικά, με την μπάντα να παίζει συγκρατημένα και με τον Atzmon να έχει τον πρώτο ρόλο βεβαίως, αλλά αυτή τη φορά στο άλτο. Στο “The romantic church” το ύφος δεν αλλάζει. Βαθιά φυσήματα στο άλτο, κατανυκτική ατμόσφαιρα, και με το πιάνο τώρα του Harrison να συμβάλλει στη σκιαγράφηση τής μελωδίας. Το 11λεπτο “Let us pray” δεν κρύβει τον spiritual χαρακτήρα του – ακόμη και από τον τίτλο. Υπάρχει η τελετουργία οπωσδήποτε, αλλά υπάρχει στην πορεία το πάθος και η ένταση, μέσα από τις σχετικές και ποικίλες εναλλαγές. Το μελωδικό “The song” είναι αυτό που λέει η λέξη. Ένα τραγούδι, με το ακορντεόν αυτή τη φορά του Atzmon να πρωταγωνιστεί και με το πιάνο να του κρατά… καλή παρέα. Το 4λεπτο “To be free” περικλείει, λογικώς, ένα πολιτικό μήνυμα. Σαν κομμάτι πάντως έχει μια κάπως free εξέλιξη, με τις όποιες eastern αναφορές, με συνεχή γεμίσματα στα ντραμς από τον Higginbottom. Προτελευταίο track το 7λεπτο “For Moana”. Τα είπαμε. Ο Atzmon είναι fan της Moana Pozzi, προσφέροντας εδώ ένα επιτάφιο track, προς μιαν ηθοποιό του hard core που στοίχειωσε τη γενιά των σημερινών 50άρηδων (Ιταλών ή όποιων άλλων).

Το άλμπουμ θα κλείσει με το φερώνυμο “The whistle blower”. Είναι το μόνο κομμάτι που έχει φωνητικά, διαθέτοντας προσέτι και μιαν αίσθηση γιορτής. Ο Atzmon ήθελε προφανώς να ολοκληρώσει το άλμπουμ του με κάτι… ιδανικό και χαρούμενο. Ήταν απλό. Τo κατόρθωσε. Δεν ήταν, όμως, εξίσου απλό να στοιχειοθετήσει ένα ακόμη συναρπαστικό CD, που να περνάει από 40 κύματα πριν να καταλήξει στο ευτυχές.