THEE HOLY STRANGERS ένα άξιο ελληνικό CD

Ο Alex K. ξέρει να γράφει ωραία αμερικανόθρεφτα τραγούδια, κι αυτό το λέω από το καλοκαίρι του ’85 –τότε πρέπει να ήταν– όταν είχα αγοράσει το πρώτο LP των Last Drive «κουβαλώντας» το στην παρέα (το 45άρι που είχε προηγηθεί, το είχα βρει λίγο αργότερα). Εντάξει, τώρα δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν δικό του από τα πρωτότυπα εκείνου του δίσκου, όμως ο Alex K. είναι ο Alex K. … χρόνια τώρα. Πάνω στο πάλκο, είτε με τους Last Drive, είτε με τους (The) Earthbound, είτε με όποιους άλλους γαζώνει. Το πόσο μεστός, γερός τραγουδοποιός και ροκεντρολάς είναι αποδεικνύεται δε, για μιαν ακόμη φορά, από το πιο πρόσφατο CD του, ένα άλμπουμ στο οποίον έχει γράψει όλους τους στίχους και τη μουσική, αποδίδοντας μαζί με τους Thee Holy Strangers. Γνωστοί οι Thee Holy Strangers; Σε όσους τους έχουν δει live, ή έχουν ακούσει ένα 45άρι τους, που είχε βγει πρόπερσι μέσω του Fractal Press, θα έλεγα «ναι». Για τους υπόλοιπους υπάρχει το παρόν πρώτο ολοκληρωμένο και φερώνυμο άλμπουμ τους, που τυπώνεται σε 300 αντίτυπα από την Holy Stranger Music και υποστηρίζεται από την τριπλέτα Labyrinth of Thoughts/ The Lab Records/ Merlin’s Music Box.

Ο Καλοφωλιάς (ο Alex K.) μεγάλωσε με το αμερικανικό rock των sixties και των seventies, αυτό αγαπάει, αυτό γνωρίζει και αυτό παρουσιάζει δεκαετίες τώρα. Πιστός σ’ αυτό που ξέρει… δεν την ψάχνει από ’δω κι από ’κει, δεν κατατρίβεται με έτερα αντικείμενα, δεν λέει κάτι διαφορετικό από ’κείνο που έλεγε και λέει τα τελευταία 30 χρόνια. Εγώ αυτό το εκτιμώ. Μου αρέσουν δηλαδή οι μουσικοί που είναι σίγουροι για τα γούστα και τις αγάπες τους και δεν προσπαθούν να θολώσουν τα νερά… σήμερα παίζω έτσι, αύριο παίζω αλλιώς… αναλόγως με το προς τα πού φυσάει ο αέρας.

Το rock λοιπόν του Καλοφωλιά είναι το garage-punk των sixties, είναι ο Bob Dylan και οι Band, είναι οι Byrds και οι Flying Burrito Brothers, είναι το ηλεκτρικό blues, είναι το soul-rock των Chambers Brothers, είναι οι τραγουδοποιοί σαν τον Neil Young, τον Warren Zevon και τον Townes Van Zandt, είναι το desert rock και οι Dream Syndicate… και όσον αφορά στο στίχο είναι εκείνο το κοινωνικώς ευαίσθητο, που ξέρει να καταγράφει με ελλειπτικό, αλλά σαφή τρόπο τα, κάθε φορά, νέα δεδομένα (τα πάσης φύσεως στριμώγματα, τους έρωτες στα χρόνια της χολέρας, την ανάγκη για ένα ξεπέταγμα που θα μας βγάλει, έστω και για λίγο, από την πίεση και το τέλμα). Αυτά τα τραγούδια λοιπόν εξάπτουν σώμα και ψυχή και έτσι όπως αποδίδονται από τους Thee Holy Strangers, έτσι όπως είναι φτιαγμένα (με τα ωραία female vocals, τα οργανικά ντεμαράζ, και με την σωστά μάγκικη και αυθάδικη εκφορά) γίνονται ροκ βάλσαμο. Κολλάς το volume στη μέση και ατενίζεις από το κλειστό παράθυρο τον ορίζοντα. Όσον μπορείς να δεις τέλος πάντων…

Υπάρχουν τραγουδάρες στο άλμπουμ και ανάμεσα στις πολύ-πολύ πρώτες θα τοποθετούσα το “Truth and sorrow”, το “Silver lake”, το “Infinite sea”, το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του CD το σχεδόν 8λεπτο “Angel of danger” (με τη γεμάτη φωνή της Τζένης Καπάνταη), καθώς και το έσχατο “The edge”.  Όχι πως τα υπόλοιπα τραγούδια είναι δεύτερης κατηγορίας… μη νομιστεί κάτι τέτοιο. Το “Thee Holy Strangers” είναι φοβερό CD, δεν χάνει από πουθενά και όλα τα tracks είναι ένα κι ένα. Απλώς, μερικά είναι και κάτι παραπάνω!

Ποιοι αποτελούν το γκρουπ; Να το πούμε κι αυτό για τους αναγνώστες μας. Όλα τα ονόματα έχουν συμμετοχή σε παλαιότερες μπάντες (πέραν των Last Drive και The Earthbound σημειώστε τους Dustbowl, Make Believe, Night on Earth, Nighstalker κ.ά.). Έχουμε και λέμε λοιπόν: Alex K. φωνή, κιθάρες, φυσαρμόνικα, Νίκος Φυσάκης κιθάρες, Τάσος Παλαιολόγου μπάσο, Φλώρα Ιωαννίδη φωνή, Τζένη Καπάνταη φωνή, Costas C. ντραμς, John Hardy κιθάρες, Jim Spliff ήχος, παραγωγή και ακόμη ο Costinho fender rhodes σαν guest… με τον οποίον δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις (ξέρει εκείνος τι κενολογίες έχει γράψει για το underground, αλλά και για μένα, εδώ κι αλλού), αλλά οφείλω, εννοείται, να τον αναφέρω.

Επαφή: www.facebook.com/theeholystrangers, www.labyrinthofthoughts.gr