οι MOSTLY OTHER PEOPLE DO THE KILLING στην Jim Thorpe και την… Αθήνα

Ένα από τα σημαντικότερα αμερικανικά συγκροτήματα της σύγχρονης jazz (όπως το έχουμε γράψει και ξαναγράψει στο δισκορυχείον – και δεν το έχουμε γράψει μόνον εμείς δηλαδή… το γράφουν όλοι) είναι οι Mostly Other People Do the Killing (MOPDtK). Άλλοτε κουαρτέτο, άλλοτε σεπτέτo, άλλοτε κουιντέτο και τώρα ξανά κουαρτέτο (Jon Irabagon άλτο, Ron Stabinsky πιάνο, Moppa Elliott μπάσο, Kevin Shea ντραμς), οι MOPDtK ξέρουν κάθε φορά να εντοπίζουν εκείνο το concept με το οποίο θα συναρπάσουν. Να θυμηθούμε π.χ. το άλμπουμ τους “Slippery Rock!” (αρχές ’13), που αποτελούσε ένα… διαστρεβλωμένο αφιέρωμα στην smooth jazz, ή το “Red Hot” (2012/13) όταν έβαζαν στο στόχαστρό τους την jazz και το blues της δεκαετίας του ’20, ή πάλι το πιο πρόσφατο “Blue” (2014), όταν αναπαρήγαγαν νότα προς νότα το “Kind of Blue” του Miles Davis (για όλα αυτά υπάρχουν κριτικές στο δισκορυχείον). Στο πιο πρόσφατο “Mauch Chunk” [Hot Cup, 2015] οι MOPDtK σουινγκάρουν σ’ ένα hard bop στυλ, δίχως ν’ αποφεύγουν να δώσουν και μια κάπως λατίνικη χροιά σε ορισμένες από τις συνθέσεις τους. Επιπροσθέτως κάθε track του άλμπουμ τους είναι αφιερωμένο κάπου (το πρώτο στον Henry Threadgill, το δεύτερο στον Caetano Veloso, το τρίτο στον Dave Holland κ.ο.κ.). Και αυτό δεν είναι τυχαίο… κάτι σημαίνει. Αλλά εκείνο που σημαίνει περισσότερο απ’ όλα είναι ο τίτλος του άλμπουμ. Τι είναι το… Mauch Chunk; Όπως γράφει και ο Leonardo Featherweight στο cover:

«Η πόλη Mauch Chunk (σ.σ. “το μέρος της αρκούδας” στη διάλεκτο των γηγενών στην περιοχή αμερικανών), ένα πρώην εμπορικό, διαμετακομιστικό και τουριστικό κέντρο στην ανατολική Πενσυλβάνια, ευλογημένο με τόσους φυσικούς πόρους και ομορφιά, δεν υπάρχει πια. Στα μέσα του 20ου αιώνα, μετά την οικονομική δυσπραγία που προήλθε από την κατάρρευση της βιομηχανίας του άνθρακα, τοπικοί παράγοντες “συνωμότησαν” με τη χήρα του μεγάλου ινδιάνου αθλητή Jim Thorpe, προκειμένου να φιλοξενήσουν στην πόλη τους τη στάχτη του νεκρού (σ.σ. ο φημισμένος αμερικανός πρωταθλητής πέθανε το 1953). Έτσι, σε μια νύχτα, η Mauch Chunk μετονομάστηκε σε Jim Thorpe, σε μια προσπάθεια να τονωθεί η τοπική οικονομία μέσω της αύξησης του τουρισμού, παρέχοντας και μια πηγή εισοδήματος για την οικογένεια, του νεκρού, τιμώντας έτσι έναν από τους μεγαλύτερους αθλητές μας.(…) Τα ονόματα μπορεί να αποσπούν την προσοχή μας. Σήμερα, οι άνθρωποι της πόλης Jim Thorpe επικαλούνται το γεγονός πως βρίσκονται σε μια από τις πιο γραφικές κοιλάδες στο ανατολικό τμήμα των ΗΠΑ, και πως κάτω απ’ οποιοδήποτε όνομα το μεγαλύτερο ατού της πόλης τους είναι εκείνο που ήταν πάντα. Η πόλη του Jim Thorpe μπορεί να είναι σπουδαία, όπως ήταν η ζωή και η καριέρα του μεγάλου αθλητή, αλλά δεν πρόκειται για το ίδιο ακριβώς πράγμα».

Με την «αρκούδα» στο εξώφυλλο και με την διάθεσή τους προσανατολισμένη προς την αναπαραγωγή του κλασικού hard bop με τους όρους της εποχής (ηχογράφηση και μίξη σε αναλογική ταινία, διάρκεια βινυλίου), οι MOPDtK προτείνουν μια σειρά από συνθέσεις (επτά στον αριθμό, όλες του Moppa Elliott) δείχνοντας χαρακτήρα. Από το εισαγωγικό “Mauch Chunk is Jim Thorpe” (με το μινόρε θέμα, την ματζόρε γέφυρα, τα φανταχτερά παιξίματα των Irabagon/Stabinsky και το avant κλείσιμο), την διαβρωτική bossa “West Bolivar” και το κάπως ανορθόδοξο μινόρε “Obelisk” (με το εκπληκτικό piano playing), μέχρι το 12λεπτο “Townville” (με τις θεαματικές αλλαγές και την αυτοσχεδιαστική ευελιξία) και το έσχατο “Mehoopany” (ένα boogaloo που εντυπωσιάζει και λόγω του παιξίματος του Shea στα ντραμς) ένα είναι σίγουρο. Οι MOPDtK έκαναν ένα ακόμη άλμπουμ, το οποίο θα το θυμάμαι για πολύ καιρό μετά και από τις απανωτές ακροάσεις που έριξα…

Οι Mostly Other People Do the Killing εμφανίζονται σήμερα και αύριο στη Στέγη/ Ίδρυμα Ωνάση. Καλοδεχούμενοι! Στα κείμενα, όμως, που συνοδεύουν τα των συναυλιών διάβασα πολλές κοτσάνες και ελάχιστη ουσία.

Διάβασα πως ο «Ο αινιγματικός τίτλος του άλμπουμ (“Mauch Chunk”) αναφέρεται στην ομώνυμη ορεινή, μακρόστενη λίμνη της πολιτείας Πενσυλβάνια, μια περιοχή ξεχωριστής φυσικής ομορφιάς, που γι’ αυτόν το λόγο ονομάζεται και “Ελβετία της Αμερικής”». Λίμνη υπάρχει, όπως και ξενοδοχεία γύρω από τη λίμνη υπάρχουν που πάνε οι λεφτάδες, αλλά ο τίτλος δεν έχει ουδεμία σχέση με τη λίμνη. Όπως τονίζουν και οι ίδιοι οι MOPDtK από το πρώτο κιόλας track του άλμπουμ τους… “Mauch Chunk is Jim Thorpe”. (Αυτά παθαίνουν όσοι φτιάχνουν δελτία Τύπου, χωρίς ν’ ακούν). Διάβασα επίσης κάτι περί… «αυτοβιογραφικής jazz» και κάτι περί… «post-post-modern φάση»… Έχω πει πως η λέξη “post” στη μουσικογραφία είναι εντελώς χαζή (χρησιμοποιείται για πνεύμα και ντόρο), κι εδώ αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά…

Επαφή: www.hotcuprecords.com