DRIFTER ένα σύγχρονο τζαζ κουαρτέτο

Ποιοι αποτελούν τους Drifter; Ορίστε η σύνθεσή τους: Alexi Tuomarila πιάνο, Nicolas Kummert σαξόφωνα, φωνή, Axel Gilain κοντραμπάσο, φωνή, Teun Verbruggen ντραμς. Δεν ξέρω αν σας λένε τίποτα αυτά τα ονόματα, πιθανώς όχι, αν και ο Φινλανδός Tuomarila έχει εμφανισθεί πριν χρόνια στην Ελλάδα, σ’ ένα από τα πρώτα eurojazz φεστιβάλ στο Γκάζι (δεν έχω χρόνο να ξεφυλλίσω, τώρα, τα σχετικά Jazz & Τζαζ, ώστε να βρω λεπτομέρειες).

Πιανίστας με ήδη αναγνωρισμένες ικανότητες ο Tuomarila συνεργάζεται στο “Flow” [Edition/ A&N, 2015] με μια τριάδα βέλγων μουσικών, συναποτελώντας όλοι μαζί τους Drifter και δίνοντας ένα διαφορετικό άλμπουμ. Πού έγκειται η διαφορετικότητά του; Πρώτον, στο γεγονός πως έχουμε να κάνουμε με κουαρτέτο και όχι με τα συνήθη πλέον τρίο, και δεύτερον στο ότι οι συνθέσεις των Drifter συχνά θυμίζουν μουσικές των euro-trios και λιγότερο των αμερικανικών κουαρτέτων. Θέλω να πω πως στο “Flow” εκείνο που ακούγεται δεν είναι μια παραλλαγή του σύγχρονου bop, όλης εκείνης της jazz παράδοσης εννοώ που βασίζεται στα blues, αλλά μια σύγχρονη ευρωπαϊκή μουσική μέσα στην οποίαν η τζαζ έχει τον δικό της μελωδικό ρόλο. Γιατί η μελωδία είναι το βασικό γνώρισμα των συνθέσεων των Drifter (άπασες ανήκουν στα μέλη του γκρουπ, πλην του “King of pain” των Police). Έτσι, το άκουσμα αποκτά αυτά τα ευκόλως αναγνωρίσιμα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά, τις ρομαντικές αποκλίσεις ας πούμε, τις ανάλαφρες γραμμές, τα συγκρατημένα tempi, την μετρημένη επίδειξη δεξιοτεχνίας, και ακόμη την αίσθηση ή μάλλον την βεβαιότητα πως στην περίπτωσή μας έχεις να κάνεις μ’ ένα γκρουπ, που θα μπορούσε να αποδώσει εξ ίσου καλά τόσο το slow rock, όσο και την easy jazz. Τα κομμάτια με φωνητικά (φωνές και τραγούδι) είναι τα πιο ιδιαίτερα του CD, όχι μόνο γιατί η φωνή χρησιμοποιείται σαν ένα ακόμη όργανο (όταν συμβαίνει αυτό), όσο γιατί καταφέρνουν να δημιουργήσουν αυτή την εκλεπτυσμένη διάσταση, που την αναγνωρίζουμε ορισμένες φορές και στην ψαγμένη pop. Κάπως έτσι, σαν ένα θαυμάσιο jazz-pop άσμα, ακούω κα μία από τις πιο δυνατές στιγμές του “Flow”, το σχεδόν 7λεπτο “Breathing out my soul” (με τον Kummert να σε ταξιδεύει ένθεν κι ένθεν, είτε τραγουδώντας με τόλμη, είτε φυσώντας στο σαξόφωνό του).