ο ΜΙΛΤΟΣ ΧΑΛΚΙΔΗΣ και οι MARATHON

Πριν λίγες ημέρες έφθασε ένα CD στα χέρια μου από κάποιο ελληνικό συγκρότημα ονόματι Miltos Marathon, που μ’ έκανε να κοντοσταθώ. Τους ήξερα, ή μήπως όχι; Ή μήπως τους μπέρδευα με κάποιους άλλους; Και με ποιους άραγε; Είναι τόσο πολλές και στριμωγμένες οι πληροφορίες μέσα στα κεφάλια μας, με αποτέλεσμα μερικές φορές ν’ αναρωτιέμαι ποιος είναι ο… Νίκος Ξυδάκης ο συνθέτης, και ποιος ο υπουργός… Τέλος πάντων. Σημασία έχει πως από κάπου θ’ αρχίσεις να ξετυλίγεις το νήμα. Με λίγο κόπο θα την βρεις την άκρη… Κι εγώ τη βρήκα με τους… Marathon και τον Μίλτο Χαλκίδη, αφού είχα γράψει παλαιότερα (2008) για μια δουλειά τους στο Jazz & Τζαζ. Μάλιστα, εκείνη την περίοδο –πριν 7 χρόνια δηλαδή… όχι και τόσο πολλά– είχα ακούσει διάφορα άλμπουμ του Χαλκίδη (ναι διάφορα), τα οποία και εντόπισα τώρα, τα περισσότερα εδώ κι εκεί καταχωνιασμένα, και πιο συγκεκριμένα σε τρεις διαφορετικές μεριές! Ίσως γι’ αυτό δεν τα θυμόμουν, αφού αν τα είχα κάπου όλα μαζί θα τα είχε ξαναπάρει το μάτι μου μέσα στα χρόνια…

Ο Μίλτος Χαλκίδης είναι ροκ τραγουδοποιός και κιθαρίστας (πολύ καλός κιθαρίστας) από τη Λάρισα, ο οποίος βρίσκεται με ηχογραφήσεις του στη σκηνή από τα μέσα του ’90 (κλείνει να πούμε 20ετία). Η συνθετική δουλειά του, ήτοι τα τραγούδια του περικλείονται ολάκερα σε περιποιημένα, αλλά δυσεύρετα πλέον CD-R (ή κασέτες), για τα περισσότερα εκ των οποίων δεν υπάρχει η παραμικρή πληροφορία στο διαδίκτυο. Για παράδειγμα στο discogs αναφέρεται μόνο ένα απ’ αυτά, ενώ στο rate your music καταγράφονται άλλα τρία. (Φυσικά πουθενά δεν είναι διαθέσιμες κάποιες πληροφορίες για το περιεχόμενό τους). Εκτός κι αν υπάρχουν, επειδή εγώ δεν έψαξα καλά...

Πόσα είναι τα άλμπουμ του Χαλκίδη; Έλα ντε; Έξω ξέρω τουλάχιστον 8-9, αλλά μπορεί να υπάρχουν κι άλλα… Ξεκινώ να λέω δυο λόγια –πραγματικά δυο λόγια– για όσα απ’ αυτά κατάφερα να εντοπίσω στο σπίτι…

Το πρώτο είναι το… τέταρτό του, από το 2000. Είχαν προηγηθεί τα “Marathon” (1996), «Εκτός Τόνου και Χρόνου» (1997) και «Δε Νοιάζομαι» (1998). Θα ακολουθούσε το “Too Much Trouble for Nothing” (το 2000 όπως προείπα) με «γεμάτο» ήχο, ιδιόμορφη προφορά των αγγλικών, και σίγουρα με μερικά ενδιαφέροντα τραγούδια ανάμεσα, κοντά στο σκληρό μπαλαντικό ή γενικότερα χαρντ-ροκάδικο στυλ.

Το επόμενο άλμπουμ των Marathon είχε τίτλο “Broken Guitar” και κυκλοφόρησε το 2003, ενώ το… πιο επόμενο ήταν το περιώνυμο «Η Κουλτούρα και το Στρινγκ» (2005), μια…επική υπερπαραγωγή του Μίλτου Χαλκίδη και των Marathon (όπως διαβάζουμε στο εξώφυλλο). Χιουμοριστικό, σατιρικό μπαλαντορόκ και hard rock, με κοινωνικές «ζαππικές» και άλλες προεκτάσεις, και με ελληνικό αυτή τη φορά στίχο. Μιαν αναφορά θα μπορούσε να ήταν ο Τζίμης Πανούσης. Πολύ καλή η διασκευή στο «Η κιθάρα μου θα φάει τη μαμά σου» (το φοβερό “My guitar wants to kill your mama” από το “Weasels Ripped my Flesh” των Mothers of Invention) και έξοχο το δικό τους «Πάροδος Ηλιοδώρου».

Θα ακολουθούσε το “Little Room Club” (2006), μία πολύ καλοβαλμένη hard rock δουλειά, την οποίαν έφερναν εις πέρας μόλις δύο άτομα (ο Μίλτος Χαλκίδης κιθάρες, μπάσο, φωνή και ο Αντώνης Γερογιώργος ντραμς, κρουστά). Το άλμπουμ αυτό, αν δεν το γνωρίζουν, θα το γουστάρουν οπωσδήποτε και οι… ξύπνιοι μεταλλάδες. Τόσο καλό είναι! Ο στίχος είναι αγγλικός και η προφορά η… πρέπουσα.

«Το Έπος της Σμαρούς» από το 2007 ήταν το άλμπουμ του Μίλτου Χαλκίδη και των Marathon, για το οποίο είχα γράψει στο Jazz & Τζαζ (#179, 2/2008), κι είχα γράψει τα ακόλουθα:

«Ένα concept άλμπουμ στο χώρο του ελληνόφωνου ροκ γενικώς δεν είναι συνηθισμένη περίπτωση. Ακόμη σπανιότερη είναι η περίπτωση (και διεθνώς δηλαδή) το concept να αδιαφορεί για τη μεταφυσική, το παραμύθι, την ιστορία ή τη μυθολογία, και να ενδιαφέρεται, βασικά, για την κοινωνία. Σ’ αυτό το δεύτερο επίπεδο θα εντάσσαμε τον Μίλτο Χαλκίδη και τους Marathon. Ο Χαλκίδης, μουσικός από τη Λάρισα, που απασχολεί αρκετά χρόνια το χώρο μέσω περιποιημένων CD-R, κατανοεί το “ζαππικό” υπόβαθρο, συντάσσοντας το 40λεπτο “Έπος της Σμαρούς”, μια κιθαριστική… διακεκομμένη παρλάτα, από την οποία δεν λείπει το χιούμορ και το υπονοούμενο, σχετικώς με την αποτυχημένη κάθοδο τής ηρωίδας του από το χωριό στην πόλη – αν και το θέμα έχει μιαν ελληνική sixties μυρωδιά, δεν απουσιάζουν απ’ αυτό οι σημερινές αναφορές. Σε κάθε περίπτωση πάντως έχουμε να κάνουμε με κάτι φιλόδοξο. Και με τα λίγα τεχνικά μέσα που μπορεί να διαθέτει ένας αυτοχρηματοδοτούμενος μοιάζει λίγο δύσκολο ένα τέτοιο σχέδιο να μπορεί να υλοποιηθεί πλήρως. Το παλεύει ο Χαλκίδης. Το κείμενό του έχει περιθώρια βελτίωσης. Χρήμα πιθανώς να βρίσκεται. Οι έξυπνες λύσεις και τα τεχνάσματα υπάρχουν στο μυαλό του. Κιθαρίστας καλός είναι – βασικό για κάποιον που πίνει τον καφέ του στο… Ζάππειον. Μένει να γίνουν πολλά στο επίπεδο της “σύνδεσης” και της “συνοχής”. Μπορεί και ο ίδιος να συμβάλλει, αλλά κυρίως ένας παραγωγός. Πού να βρεθεί θα μου πείτε…».

Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε; Κοντά στα επτάμισι. Να λοιπόν τώρα ένα ακόμη CD του Μίλτου Χαλκίδη, κάτω από το όνομα αυτή τη φορά Miltos Marathon (στο back cover μπορεί να αναγράφονται δύο χρονιές, το 2009 και το 2012, το άλμπουμ όμως κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό). Ο τίτλος του είναι “Greek Fill” και το εξώφυλλο με το σεμεδάκι δείχνει οπωσδήποτε το ελληνικόν του πράγματος. Τι άλλο σφραγίζει την ελληνικότητα του άλμπουμ; Θα το πω… Η προφορά των αγγλικών, που είναι υπέρ το δέον λαρισαϊκή. Μαγκιά! Eπί τούτου λαρισαϊκή, είναι προφανές αυτό, κι εγώ γουστάρω.

Ξαφνικά μάθαμε όλοι αγγλικά και μιλάμε σαν… λόρδοι. Λες και γεννηθήκαμε στο Χαλ και όχι στο Χιλιομόδι. Ανώμαλες καταστάσεις… Πήγε ο άλλος κι έκανε μισό μάστερ στην Αγγλία και γυρνάει… προφέσορας, δένοντας κοτσίδα τη γλώσσα του. Ξέρεις, ορισμένες φορές μπαίνεις σ’ ένα τριπ, και θεωρείς πολλά απ’ αυτά που ακούς ως δεδομένα κι αυτονόητα. Είναι; Ναι, είναι. Ας είναι δηλαδή. Αλλά γιατί να είναι έτσι κάθε φορά; Γιατί, θέλω να πω, θα πρέπει να μιλάμε όλοι ωραία αγγλικά σαν τον... Βαρουφάκη και όχι χάλια σαν τον Τσίπρα; Αυτό είναι ένα σωστό ερώτημα… και οι Miltos Marathon έχουν την απάντηση. Γουστάρουμε και τ’ αγγλικά, όταν τα γουστάρουμε, που άλλοτε «κολλάνε» και καλύτερα με όσα θέλουμε να τραγουδήσουμε, αλλά θέλουμε να τα λέμε και σαν Έλληνες… βγάζοντας τη γλώσσα μας. Το έχουμε αυτό το δικαίωμα μάγκες μου, ναι ή όχι; To ’χουμε, και καλό είναι, πάντα, κάτι να συμβαίνει για να σπάει η καταραμένη η μανιέρα – ακόμη κι όταν είναι η σωστή ή η πρέπουσα.

Αυτό λοιπόν που, γενικώς, θεωρούμε μειονέκτημα στα ελληνικά αγγλόφωνα συγκροτήματα (κακή προφορά της ξένης, ελληνική νοηματική σειρά) στην περίπτωση των Miltos Marathon ήχησε στ’ αυτιά μου σαν γάργαρο νεράκι. «Κωνσταντίνος γουώς χις νέιμ/ εντ γουώς πλέιν δε γκιτάρ/ όλγουεϊς σμάιλιν όλγουεϊς χάπι/ δε γουέι χι πλέιντ αΐλ όλγουεϊς λαβ./ Χι γουώς μπορν ιν Λάρισα/ ιν δε άουτσκερτς οφ δε τάουν/ ολ δε πιπλ λάβντ χιμ/ σαντ γουώς δε ντέι χι ντάιντ». Αυτές είναι ρε δικέ μου… μπιούτιφουλ μέλοντις φρομ ε ρομάντικ τάιμ… είπα, καθώς τελείωνε το… βαρύ με απανωτά κιθαρωτά riffs και πλήκτρα θεσπέσια στο background… “Real light”. Πριν, όμως, απ’ αυτό…

Οι Miltos Marathon, έτσι όπως ακούγονται στο “Greek Fill” είναι ένα αγγλόφωνο δικό μας ροκ συγκρότημα, με πλήρη και βαρύ ήχο, που επιχειρεί συχνά πάνω σε ελληνικά ακούσματα διαφόρων τύπων και ειδών – εγώ θ’ αποκαλούσα αυτό που παίζουν οι Miltos Marathon oriented melodic hard-rock (προς το επισημότερο) ή σκυλάδικο ροκ, ή και σκυλορόκ –το λέω επαινετικά!– για να καταλαβαινόμαστε. Συμβάλλουν δε στην κατάσταση, με τα όργανα και τις φωνές τους, οι: Μιλτιάδης Χαλκίδης κιθάρα, φωνή, Σοφία Χριστοδουλοπούλου φωνή, Otilia Barbulescu-Samoulada φωνή, Γιώργος Μπαζάνης πιάνο, σύνθια, Χρήστος Ανυφαντής μπάσο, Κωνσταντίνος Mitin ντραμς, Χρήστος Sagient κρουστά, ενώ συμμετέχουν σε επιπλέον πλήκτρα η Δανάη (σκέτο) και ο Δημήτρης Τσικρικάς. Μουσική και στίχοι φυσικά από τον Μιλτιάδη Χαλκίδη.

Τα τραγούδια στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι… καψουροτράγουδα, εκφράζουν δηλαδή πλέρια… αγνά και ελληνικά ερωτικά αισθήματα («άι μπρόουτ γιου φλάουερς/ άι ασκντ γιου του μπι μάι γουάιφ/ άιβ μετ γιορ μαμ εντ νταντ/ άι ήβεν νόου γιορ μπανκ ακάουντ»…), με τα δυο τελευταία tracks, το “Real light”, που είναι εξαίρετο, και το “Pray alone” να κλείνουν σ’ ένα άλλο κάπως… μεταφυσικό επίπεδο.

Καλή πορεία στο συγκρότημα λοιπόν… και πάντα τέτοια. Ή, μάλλον, ακόμη καλύτερα…

Επαφή: www.miltosmarathon.com/