νέοι γκαιμπελίσκοι εν όψει

>>Manolis Daloukas 10 Φεβρουαρίου 2013 - 1:30 π.μ.

Έλα ρε Φώντα, μη τσιμπάς τόσο (σ.σ. δηλαδή ‘Ρε Φώντα μαλακίες λέω μην με παρεξηγείς’). Εντάξει, σε καμία περίπτωση, δεν υπονοούσα κάτι για το ήθος σου. Φυσικά και δεν πιστεύω ότι είσαι τύπος που μπορεί να τ’ αρπάζει από εταιρείες. ΟΧΙ, και τώρα μιλάω πολύ σοβαρά, σε αυτό το θέμα, ξέρω ότι είσαι ΟΚ.<<

Ο ναζιστής Γιόζεφ Γκαίμπελς έχει πολλούς οπαδούς. Ο τελευταίος είναι ο Μανώλης Νταλούκας.

Η απομόνωση της φράσης… «Πρώτον θα έπρεπε να ξέρετε ότι εγώ ποτέ δεν έχω θίξει, επιτεθεί, κριτικάρει κάποιον»… οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα, αν δεν διαβαστεί ολόκληρη. Πώς είναι ολόκληρη λοιπόν; 

«Πρώτον, επειδή είστε φανατικός αναγνώστης του δισκορυχείου θα έπρεπε να ξέρετε ότι εγώ ποτέ δεν έχω θίξει, επιτεθεί, κριτικάρει κάποιον σε θέματα γούστου. Γράφω μονίμως πως τα θέματα που άπτονται του γούστου είναι απολύτως σεβαστά».

Δείτε λοιπόν τι έκανε ο γκαιμπελίσκος, πώς έκοψε κι έραψε εκείνο που γράφω και βγάλτε μόνοι τα συμπεράσματά σας.

Κοπτοραπτική έγινε και στο επόμενο απόσπασμα...

>>Ρε κομπλέξα ανώνυμε Πες μας ποιος μαλαπέρδας είσαι, ποιος κλαψομούνης, που του κόψανε τα πρόμο (ε μα τέτοιος μαλάκας που ’σαι καλά σου κάνανε!). Γεια σου ΓΡΟΘΕ μου εσύ. Τελεία και παύλα και τώρα… κλάσε μας μια μάντρα πέρδικες. (Φώντας Τρούσας- απαντώντας σε αναγνώστη που τόλμησε να διαφωνήσει με κριτική του)<<

...το οποίον έγραψα την 4/10/2015 και το υποστηρίζω εννοείται.

Πώς ήταν το πλήρες κείμενο;

«Ρε κομπλέξα ανώνυμε παρ’ το χαμπάρι. Θα δημοσιεύω μόνο εκείνα τα σχόλιά σου, που θα αβαντάρουν το δισκορυχείον. Επειδή έτσι γουστάρω. Άμα θέλεις να σου δημοσιεύσω τα πάντα, ό,τι αηδία γράφεις, αποκαλύψου. Πες μας ποιος μαλαπέρδας είσαι, ποιος κλαψομούνης, που του κόψανε τα πρόμο (ε μα τέτοιος μαλάκας που ’σαι καλά σου κάνανε!) και βγαίνει στις ρούγες και μιξοκλαίει» κ.λπ.

Υπήρχε πρόβλημα με κάποιον ΑΝΩΝΥΜΟ, ο οποίος πετούσε λάσπη από καιρό. Τώρα πάει καλιά του κι αυτός… Και φυσικά όσα έγραφε για μένα σε αδημοσίευτο ΑΝΩΜΥΜΟ σχόλιο δεν είχαν ουδεμία σχέση με κριτική δίσκου, όπως υποστηρίζει ο οπαδός τού Γκαίμπελς Νταλούκας. «Τόλμησε να διαφωνήσει με κριτική του» γράφει ο βλάκας!

Φυσικά όλοι γνωρίζουν πως δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με το να πει κάποιος ότι ο τάδε ή ο δείνα δίσκος δεν του αρέσει. Και πάντα δημοσιεύω τέτοια σχόλια –κι έχουν δημοσιευτεί τέτοια σχόλια άπειρες φορές στο δισκορυχείον– όταν είναι σωστά διατυπωμένα, και όχι ΑΝΩΝΥΜΑ υβριστικά προς τους καλλιτέχνες ή εμένα. Αν είναι ποτέ δυνατόν να συμφωνούμε όλοι με την γνώμη κάποιου για έναν δίσκο! Όταν λοιπόν εγώ εξωθήθηκα να γράψω τέτοιες βαριές κουβέντες προς ένα ΑΝΩΝΥΜΟ τομάρι το έκανα επειδή εκείνα που ειπώθηκαν δεν είχαν ουδεμία σχέση με κριτικές –όπως πιστεύει, μέσα στη χαζομάρα του ο Νταλούκας– αλλά με πολύ σοβαρότερα ζητήματα.

Όλα τα υπόλοιπα για τα «κιθαροσόλι» μου, τον Πλέσσα και το “Greece Goes Modern”, τον Σιδηρόπουλο, τους ΤΖΑΒΑΔΑΜΑΣΚΟΥΚΑ κ.λπ. είναι περσινά ξινά σταφύλια (δηλαδή προπέρσινα και βάλε) κι έχουν απαντηθεί όλα, σημείο προς σημείο, σε παλαιότερες αναρτήσεις.

Ο οπαδός του Γκαίμπελς Νταλούκας εξακολουθεί, ως χαμηλής νοημοσύνης άτομο που είναι, να μην κατανοεί εκείνο που έγραψα για την Βόρεια Κορέα. Ανεξάρτητα από την προπαγάνδα του καθεστώτος, από το πώς χρησιμοποιεί το καθεστώς, για τα μάτια του έξω κόσμου, την παραγωγική δύναμη της χώρας (ένα καθεστώς το οποίον ποτέ δεν υποστήριξα φυσικά) εκείνο που βλέπαμε στις φωτογραφίες, για τις οποίες έγινε κάποτε λόγος, ήταν το... πώς επιχειρούσε να επιβιώσει μια χώρα που παράγει (εκείνα που παράγει). Ένας λαός δηλαδή που αγωνίζεται, σε σκληρές συνθήκες, να ζήσει από εκείνα που μπορεί ο ίδιος να δημιουργήσει. Εν αντιθέσει ας πούμε με το «μπουρδέλο» στο οποίο ζούμε εμείς, και που παράγει στην πλειονότητα των περιπτώσεων κλέφτες, απατεώνες και εσχάτως φασιστόμουτρα. Και για να μην παρεξηγηθεί αυτό που λέω, από τα απολειφάδια του Γκαίμπελς ή απ’ όποιον άλλον, δεν προτείνω να καταπέσουμε σε καθεστώτα τύπου Βορείου Κορέας (αν είναι ποτέ δυνατόν!), αλλά να παραδειγματιστούμε από λαούς –από λαούς λέω–, που κάτω από τόσο αντίξοες συνθήκες επιχειρούν με τις δυνάμεις τους να επιζήσουν.

Και κάτι για τον μακαρίτη τον Κώστα Καφάση, ή με αφορμή εκείνον. Είμαι υπερήφανος επειδή μεγάλωσα στα seventies (στα δέκα μου) με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι της εποχής. Και το δικό μου ροκ δεν αντιμάχεται ούτε τον Καφάση, ούτε τους άλλους μεγάλους τραγουδιστές του ’70. Είναι γνωστό αυτό. Εξάλλου, δεν υπάρχει παλιός ροκάς στην Ελλάδα –και αν υπάρχει είναι εξαίρεση– που να μην γουστάρει το παλιό σκληρό λαϊκό. Αφήνω δε το γεγονός πως άπειροι ροκάδες έφαγαν ψωμάκι στις ορχήστρες αυτών των ανθρώπων – και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο μιλούν με τα καλύτερα λόγια για του αληθινά λαϊκούς δημιουργούς.

Αν ο Νταλούκας προβληματίζεται για το πώς εγώ από τον Καφάση… κατέληξα ν’ ακούω τζαζ και ροκ, τότε τι θα πρέπει να κάνει ο ίδιος για τα μούτρα του, όταν, όντας κοτζάμ μαντράχαλος, καταφερόταν εναντίον του Σαββόπουλου (του «Μπάλλου» και του «Βρώμικου Ψωμιού»!), γράφοντας άρθρα (βλ. Μουσική #24, 11/1979) για τα… γαμοτράγουδα της Θεσσαλίας; Όντως, και πλάκα δεν κάνω!

Ε ρε με κάτι ροκάδες του κώλου που έχουμε μπλέξει! Είναι για να γελάει κανείς… αλλά, ok, δεν τρέχει τίποτα…