NICOLA GUAZZALOCA «εκπληκτική» μουσική

Έχω γράψει κι άλλε φορές στο παρελθόν για τον ιταλό, αυτοσχεδιστή πιανίστα Nicola Guazzaloca. Κάποτε για το άλμπουμ του “Noble Art” (rec. 7/2007) την «ελεύθερη» συνεργασία μ’ έναν δεύτερο πιανίστα, τον Thollem McDonas, κάποτε άλλοτε για το Shoreditch Trio (Gianni Mimmo σοπράνο, Hannah Marshall τσέλο, Nicola Guazzaloca πιάνο) και κάποτε άλλοτε για το σόλο-πιάνο του “Tecniche Arcaiche” ηχογραφημένο στην Μπολόνια τον Μάρτιο του 2013 – άπαντα τα άλμπουμ «κομμένα» για την Amirani Records. Τώρα, ένα επόμενο σόλο CD του Guazzaloca, το “Tecniche Arcaiche / Live at Angelica” [Amirani/ Aut, 2015], γραμμένο κι αυτό στην Μπολώνια, στο Angelica Festival Internazionale di Musica την 16/5/2014, έρχεται να μας μεταφέρει στον αυστηρό, αλλά και τόσο ελεύθερο συνάμα κόσμο του ιταλού αυτοσχεδιαστή, ένα άλμπουμ δηλαδή που κρύβει, στα δύο κομμάτια που περιέχει, δυνατές εκπλήξεις.

Στο πρώτο απ’ αυτά, που έχει τίτλο “Parte prima” και διαρκεί περί τα 15 λεπτά ο Guazzaloca μας δείχνει το περισσότερο… ολιστικό, πιανιστικό του πρόσωπο. Πιάνο και ποικίλα αντικείμενα δημιουργούν ένα ακανόνιστο, αλλά τόσο γεμάτο και δυναμικό περιβάλλον – ολοκληρωμένο και συγχρόνως αυτοδύναμο εννοώ, από το πρώτο έως και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Απίστευτοι και κατά μίαν έννοια ανεπανάληπτοι ήχοι, που τεντώνουν την ακοή, δημιουργώντας πολλαπλά επίπεδα ακρόασης, την ίδιαν ώρα που σκόρπιες, σύντομες μελωδικές φράσεις μάς υπενθυμίζουν με τι ακριβώς έχουμε να κάνουμε. Δεν ξέρω κατά πόσον αυτό που ακούμε προέρχεται από ένα προετοιμασμένο πιάνο, που έχει «δουλευτεί» καταλλήλως πριν την συναυλία, ή αν η προετοιμασία συμβαίνει εκείνη τη στιγμή (της εγγραφής) και επιτόπου. Όπως κι αν έχει η κατάσταση ο Guazzaloca εκμεταλλεύεται κάθε εσωτερικό ή εξωτερικό σημείο του οργάνου, «βασανίζοντας» τις χορδές και κάνοντάς τες να ηχήσουν με χίλιους-δυο διαφορετικούς τρόπους. Clusters, σύννεφα συγχορδιών, εμμονικές νότες και βεβαίως όλη εκείνη η κρουστή αντεπίθεση από το εσωτερικό του οργάνου, που είναι άλλο να την ακούς… αλλά και άλλο να την βλέπεις.

Το δεύτερο κομμάτι αγγίζει τα 27 λεπτά και έχει τίτλο “Parte seconda”. Εξωτερικώς είναι… κλασικό –εννοώ πως το παίξιμο του Guazzaloca περιορίζεται στα πλήκτρα–, αλλά στη δομή του παραμένει αυθόρμητο και αυτοσχεδιαστικό, με συνεχείς εναλλαγές στους ρυθμούς και τα tempi, με τις ίδιες μικρές και ανολοκλήρωτες μελωδικές φράσεις, με τον ίδιο πλουραλισμό σε όλη την γκάμα των οκτάβων. Σίγουρα το παίξιμο είναι εντυπωσιακό. Και το γεγονός πως περνάει από πολλά και διαφορετικά στάδια προσφέρει στο άκουσμα μιαν αναντίρρητη ποικιλία, και άρα ένα διαρκώς ανανεούμενο ενδιαφέρον.

Επαφή: www.amiranirecords.com, www.autrecords.com