δύο άλμπουμ της IN + OUT

Πάνω από 20 χρόνια βρίσκεται στη γύρα η εταιρεία IN + OUT (A&N), που έχει τη  έδρα της στο Freiburg της Γερμανίας. Τζαζ κυκλοφορίες πολλές και καλές. Για δυο απ’ αυτές γίνεται τώρα λόγος…

RON CARTER and THE WDR BIG BAND: My Personal Songbook [IN + OUT, 2015]

Διάβασα στην Wikipedia πως ο μεγάλος μπασίστας της jazz Ron Carter, που είναι πια 78άρης, έχει συμμετάσχει σε περισσότερα από 2500 άλμπουμ! Αυστηρώς προσωπικά, ως ενεργό μέλος σε μπάντες άλλων, ή ως απλός sessionman. Το νούμερο μου φάνηκε απίστευτο, αν και ποτέ κανείς δεν ξέρει... Η Wiki, πάντως, αναφέρει καμμιά 300αριά, για να έχουμε μια πρώτη τάξη μεγέθους – ένα τεράστιο νούμερο, σε κάθε περίπτωση, που απέχει όμως έτη φωτός από το… δυομισηχίλιαρο. Πάμε λοιπόν ν’ ακούσουμε (και να δούμε) ένα τελευταίο άλμπουμ του Ron Carter, που δεν είναι «ένα ακόμη»…

Το “My Personal Songbook” είναι ηχογραφημένο στη Γερμανία τον Ιούλιο του 2014 και συλλαμβάνει τον αμερικανό κοντραμπασίστα να συνεργάζεται με την περίφημη WDR Big Band (την WestDeutsche Rundfunk Big Band δηλαδή, που ιδρύθηκε λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Κολωνία και η οποία εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει). Το αποτέλεσμα είναι για ακόμη μία φορά υπεράνω κριτικής, όπως λέμε. Η ορχήστρα υπό τον Rich DeRosa (είναι μόλις ο έβδομος διευθυντής της μέσα σε 70 χρόνια) αποτελεί εχέγγυο ενορχηστρωτικής οργάνωσης και εκφραστικής πληρότητας, με τους μουσικούς της να παίζουν σαν… τα πάντα. Άλλοτε σαν ένα τυπικό να το πούμε jazz σχήμα, άλλοτε σαν μια swinging band, άλλοτε σαν ένα βραζιλιάνικο ή blues όχημα, άλλοτε κοντά σ’ ένα easy σύνολο και άλλοτε με τις moody «κλασικές» κεραίες τεντωμένες. Αυτό φυσικά υπαγορεύεται από το ύφος των συνθέσεων του Carter, που ενσωματώνουν στοιχεία της πολύχρονης τζαζ ιστορίας με μέτρο και με σύνεση. Θέλω να πω πως η «πρώτη ύλη» περιγράφει εκείνες ακριβώς τις όψεις της jazz με τις οποίες καταπιάνεται η WDR Big Band όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας της στα πάλκα και τη δισκογραφία, υλοποιώντας ένα project με απόλυτη προσήλωση. Οι πνευστές διαστρωματώσεις, οι ομαδικές κορυφώσεις, τα soli, τα breaks, οι αλλαγές στα tempi, οι χρωματισμοί, τα κοψίματα… όλα λειτουργούν μ’ εκείνον τον τρόπο, που αναγνωρίζουμε στις μεγάλες ορχήστρες και που τον απολαμβάνουμε στα live και τις ηχογραφήσεις.

Το DVD, που συνοδεύει την έκδοση, μας δίνει την ευκαιρία να δούμε κάτι, που, και αυτό, δεν το βλέπουμε κάθε μέρα. Το πώς ακριβώς ηχογραφεί μια big band στο στούντιο. Εντάξει στη σκηνή, όταν υπάρχει άπλα και χώρος, αλλά στο στούντιο; Πώς θα παραταχθούν, γύρω-γύρω, 20 άτομα με τα όργανα και τ’ αναλόγιά τους; Όλα έχουν μια λογική. Ο περιβάλλον χώρος πάντα παίζει ρόλο, όσον αφορά στις αναδράσεις των τόσο διαφορετικών μεταξύ τους οργάνων, με τα ποικίλα παραπετάσματα να αναδεικνύονται και αυτά σ’ έναν ακόμη, άγραφο, παίκτη. Ωραίο να το ακούς, αλλά εξ ίσου ωραίο και να το βλέπεις!

HAMMOND EGGS: Back in the Pan [IN + OUT, 2013]

Hammond Eggs μπορεί να είναι οι Christoph Huber ντραμς, Jermaine Landsberger hammond B3, fender rhodes, πιάνο και Paulo Morello κιθάρες, όμως δεν είναι μόνοι τους στην ηχογράφηση του “Back in the Pan”, αφού δίπλα τους παρατάσσονται σε διάφορα tracks οι Randy Brecker τρομπέτα, φλούγκελχορν, Bob Mintzer τενόρο, Tony Lakatos τενόρο, Kim Barth άλτο και Dudu Penz bass guitar. Με υλικό πρωτότυπο κατά βάση οι Hammond Eggs είναι ένα απολύτως groovy σχήμα, που παίζει για τη… χαρά του ακροατή, έχοντας την ευκαιρία, στο παρόν session, να παρουσιάσει στο κοινό «ονοματάρες» (τις διαβάσατε). Συνθέσεις μέσης διάρκειας, που ηχούν «ολοκληρωμένα» μέσα στο πληκτρονικό τους πλαίσιο, δίχως να καταφεύγουν σε μανιέρες και σε ευκολίες είναι το μενού του γκρουπ – και το σημειώνω τούτο, επειδή και το hammond trio είναι ένα αρκετά «φορεμένο» εσχάτως σχήμα. Έτσι, και παρόλο τον αρχικό χαμοντικό προσανατολισμό, στην πράξη «ιδέες» κουβαλούν τόσο η κιθάρα του Morello, που κάνει θαύματα σε κομμάτια όπως το “Speed”, όσο και τα πνευστά των φιλοξενουμένων. Μάλιστα υπάρχουν μπαλαντικά tracks, όπως το “Too late now”, με τον γνωστό μας από τα (ελληνικά) παλιά Ούγγρο Tony Lakatos να έχει πρώτο ρόλο, ενώ άλλα, όπως το blues κατά βάση “Smooth colours”, να στηρίζονται στο πιάνο του Landsberger, που, γενικώς, ξέρει ν’ αφήνει το hammond σε δεύτερο πλάνο (ο Landsberger), όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Από τα υπόλοιπα tracks, αν και όλα έχουν την αξία και τη σημασία τους, θα ξεχώριζα το πυρωμένο “Funkyhuber” προς το τέλος, στο οποίο οι Hammond Eggs παρουσιάζουν το πιο ροκάδικο ας το πούμε έτσι πρόσωπό τους, δίνοντας δυνατά παιξίματα στο όργανο και την ηλεκτρική κιθάρα.

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως το “Back in the Pan” είναι ένα πολύ ενδιαφέρον groovy jazz δισκάκι, που ακούγεται και ξανακούγεται χωρίς να είναι «εύκολο». Εξάλλου, τα καλά λόγια του Larry Coryell στο cover δεν μπορεί να είναι τυχαία.