GEORGE LOUKAS το πορτραίτο ενός σκοτεινού «ήρωα» του ελληνικού ροκ

Για τον George Loukas υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία στο δίκτυο και τίποτα ολοκληρωμένο. Έτσι, παραμένει στο σκοτάδι η πορεία ενός μουσικού, που έπαιξε κάποιο ρόλο για σχεδόν 20 χρόνια (από τα μέσα του ’60, έως τα μέσα του ’80 χοντρικά) στα ελληνικά ροκ πράγματα. Είναι δε τόση η προχειρότητα που κυκλοφορεί, με αποτέλεσμα άλλοτε να μπερδεύεται ο George Loukas με τον Λουκά Βισβίκη, τον πατέρα του Ντέμη Βισβίκη των Axis κ.λπ., που είχε στα fifties και sixties την περιώνυμη Ορχήστρα Λούκας, και άλλοτε με τον Γιώργο Λουκά, τον πολύ καλό τραγουδιστή του ελαφρού από τα χρόνια του ’40 και του ’50, που ηχογραφούσε έως προσφάτως (δεν ξέρω αν ζει ακόμη, μακάρι να ζει ο άνθρωπος). Μέχρι και το discogs, ακόμη και σήμερα, τους μπερδεύει… Πάλι καλά που δεν συγχέεται ο Loukas και με τον αμερικανό σκηνοθέτη George Lucas δηλαδή…

Οι αιτίες αυτών των μπερδεμάτων δεν είναι πάντα προφανείς, αλλά ενίοτε έχουν κάποια βάση. Ο Ντίνος Δηματάτης στο βιβλίο του Get that Beat/ Ελληνικό Ροκ 60s & 70s [Κατσάνος, Θεσσαλονίκη 1998] είχε γράψει πως… «όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Λούκας είχε ήδη πίσω του μια πλούσια καριέρα, παίζοντας με διάφορα σχήματα τζαζ σ’ όλη την Ευρώπη». Απ’ αυτή τη φράση μπορεί να πήραν γραμμή ορισμένοι και να συνέδεσαν τον George Loukas με τον Λουκά Βισβίκη (που είχε τζαζ χορευτική ορχήστρα). Άλλοι, γνωρίζοντας ίσως το όνομα του τραγουδιστή Γιώργου Λουκά, αλλά χωρίς να ξέρουν το βιογραφικό του ή να τον έχουν δει σε φωτογραφία, τον ταύτισαν αυθαιρέτως με τον George Loukas. Τι να πει κανείς…

Πριν κάποιο καιρό είχα δει στο YouTube ένα βίντεο τραγουδιού του George Loukas, που είχε ανεβάσει ο παλιός, γνωστός δημοσιογράφος από την Θεσσαλονίκη και φίλος του ελληνικού ποπ/ροκ Γιάννης Νέγρης. Στο βίντεο μπορούσε να δει κανείς δημοσιεύματα «εποχής» για τον Loukas, τα οποία όμως δεν γινόταν να διαβαστούν. Επικοινώνησα με τον κ. Νέγρη ζητώντας του να μου στείλει, αν ήταν εύκολο, σε… διαβαστερή μορφή το σχετικό υλικό που είχε ανεβάσει ο ίδιος στο YouTube. Η απάντηση υπήρξε άμεση. Ο κ. Νέγρης μου παρεχώρησε ευγενώς όχι μόνον εκείνο το υλικό, αλλά και άλλο ακόμη! Οφείλω, λοιπόν, να τον ευχαριστήσω προς τούτο και δημοσίως.

Απ’ αυτό το έντυπο υλικό μαθαίνουμε, κατ’ αρχάς, πως ο George Loukas, που βρισκόταν ήδη στην Αθήνα στις αρχές των sixties, πείθει τους δικούς του να τον στείλουν στην Αγγλία προκειμένου να σπουδάσει θετικές επιστήμες. Εκείνος, όμως, φαίνεται πως είχε άλλα κατά νου. Μπλέκει με τα συγκροτήματα, βάζοντας μπροστά το όνειρό του, που δεν ήταν άλλο από το να καταφέρει να ζήσει από τη μουσική και το τραγούδι. Έτσι, στα μέσα του ’60 φτιάχνει το πρώτο συγκρότημά του στην Αγγλία, τους Lions (τέσσερις Άγγλοι και ο Loukas), καταφέρνοντας να δουλέψει όχι μόνο στο Νησί, αλλά και στην ηπειρωτική Ευρώπη. Αργότερα πράττει το ίδιος μόνος του, τραγουδώντας σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις (Άμστερνταμ, Βρυξέλλες, Μόναχο…), ενώ στη Ρώμη… αποθεώνεται ερμηνεύοντας το “Pensa a quel che fai” (αγνώστων λοιπών στοιχείων).

Την περίοδο 1966-67 ο George Loukas βρίσκεται στην Ελλάδα, αφού τον αναφέρει ο Γιώργος Καρατζαφέρης στους Μοντέρνους Ρυθμούς (#61, 10/8/1966) ως… υπογράφοντα στην RCA. Επίσης οι Σαραντής και Συργιάννης γράφουν στο τεύχος 77 (22/3/1967) για… ένα νέο συγκρότημα που σχηματίστηκε στη Θεσσαλονίκη τους George Loukas & The Greeks (κι άλλοι Greeks!), με μέλη (πλην του Τζωρτζ Λούκας που τραγουδούσε) τους Αντώνη lead κιθάρα, όργανο, Στέλιο ρυθμική κιθάρα, Σάκη μπάσο, ρυθμική κιθάρα και Νίκο τραγούδι.

Προς τα τέλη του ’67 ο George Loukas απαντά, όντας στην Αθήνα, σε ερωτήσεις κάποιου Κ.Σ. Διαβάζουμε σ’ αυτή τη συνέντευξη: 

Ποια είναι η εταιρεία που συνεργάζεσθε; 
Η RCA. Μ’ αυτήν έκανα κι ένα δίσκο εδώ. Σ’ αυτόν τραγουδώ το «Πάει το καλοκαίρι» (σ.σ. τραγούδι του ’67, που βγήκε σε δισκάκι την επόμενη χρονιά). 
Αλήθεια, γιατί δεν αναπτύσσετε και στην Ελλάδα επαγγελματική δραστηριότητα; 
Το θέλω πολύ, αλλά προσωρινά οι υποχρεώσεις μου στην Αγγλία και την Ιταλία δεν με αφήνουν. 
Ποια είναι τα σχέδιά σας; 
Φεύγω σε λίγες ώρες για την Ιταλία, όπου θα γυρίσω ένα δίσκο με τον γενικό τίτλο «Πληζ ντ’ οντ γκόου» (σ.σ. Να εννοούσε μεγάλο δίσκο; Ποιος ξέρει… Πάντως δισκάκι με τραγούδι “Please don’t go” είχε ηχογραφήσει στην Ελλάδα, το 1967). 
Και μετά; 
Μετά Αγγλία και έπειτα Ελλάδα, για δύο κινηματογραφικές προτάσεις που εκκρεμούν. 
Ποιους συνθέτες και τραγουδιστές προτιμάς; 
Τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Όσο για τους τραγουδιστές τον Τζο Μισσά (σ.σ. τον παλιό τραγουδιστή τον Idols), την Μούσχουρη και την Αγγλίδα Τζέραλντ (σ.σ. ποια είναι πάλι αυτή;).

Εκείνη την εποχή ο George Loukas κυκλοφορεί δύο 45άρια στην Ελλάδα, για την RCA Victor. Στο πρώτο τον συνοδεύουν οι Saxons, ενώ και τα δυο τραγούδια, το “Please don’t go” και το “Our last goodbye” είναι γραμμένα από τον πολύ καλό κιθαρίστα Αλέκο Γλύκα (πριν στους Stormies, αργότερα στους Babylon) και τον ίδιο τον Loukas. Η πρώτη πλευρά είναι ένα… γκαραζάκι, που κάτι λέει.

Στο άλλο 45άρι, που βγήκε το ’68, ακούγονται τα τραγούδια «Πάει το καλοκαίρι» και «Γιατί». Το πρώτο είναι γραμμένο από τους George Loukas και Γιάννη Βορεάδη έχει απλοϊκούς στίχους (στο πνεύμα της εποχής δηλαδή), αλλά από μουσικής πλευράς δεν είναι άσχημο (πρόκειται για ένα moody shake, με ωραία πλήκτρα). Μάλλον ακόμη καλύτερη είναι η επανεκτέλεσή του από τους George Loukas & The Danaϊans, το 1981 πια. Σε κάθε περίπτωση ο τρόπος που τραγουδάει ο Loukas έχει κάτι το «προσωπικό» (δεν υπάρχει λόγος), που εμένα πάντως με αφήνει αδιάφορο (εκτός ίσως, από τα… μιλητά, τις απαγγελλίες).

Το 1969 ο George Loukas συνεργάζεται με την Columbia ηχογραφώντας ένα τρίτο 45άρι με τα κομμάτια «Μικρό κορίτσι», «Το μπαλκόνι» (αμφότερα των Γ. Αρχοντίδη, Γ. Γκιάλη). Το… ελληνικό “Satisfaction” («μα σα θα ’ρθουν οι εξετάσεις/ να δούμε τι πουλιά θα πιάσεις»…) έχει «πλεσέικη» εισαγωγή, καλό όργανο, αλλά τα φωνητικά δεν βοηθάνε, το δε flip-side είναι αργό και δεν αντέχεται.

Είναι η εποχή όπου ο Loukas αντιμετωπίζει ζόρια με την Columbia δημοσιοποιώντας τα στον Τύπο, στον γνωστό δημοσιογράφο Ανδρέα Κουβελογιάννη. Διαβάζουμε: 

«Αγαπητέ κ. Κουβελογιάννη. Στο υπ’ αριθμόν 10 τεύχος της εφημερίδας σας “Αθηναϊκές Νύχτες” εδιάβασα τις δηλώσεις του εκλεκτού συναδέλφου κ. Λαβράνου, όσον αφορά την καριέρα του με την πρωτοπόρον εταιρία “Κολούμπια”. Δυστυχώς δεν είμαι ο μόνος.(…)

Η καριέρα μου άρχισε στην Αγγλίαν, ως γνωστόν, πριν από μερικά χρόνια και μπορώ να πω ότι ήμουν πλήρως ικανοποιημένος από την εργασίαν μου. Επανερχόμενος εις την πατρίδαν μου, συνεργάστηκα με γνωστή εταιρία δίσκων από την οποία δεν είχα κανένα παράπονο. Δελεασθείς εκ της φίρμας “Κολούμπια” απεχώρησα από την προηγούμενη εταιρία μου και δεσμεύτηκα δια συμβολαίου με την Κολούμπια. Αποτέλεσμα; Σε διάστημα δύο ετών εγύρισα… έναν δίσκο(!), εν αντιθέσει των τριών κατ’ έτος, όπως ανέφερε το συμβόλαιόν μου. Ουδέποτε χρησιμοποιήθηκα από την εταιρία “ιδία βουλήσει”. Εάν δεν άξιζα, γιατί με εδέσμευσε ο κ. Λαμπρόπουλος; Είχε ακούσει ποιος ήμουνα και τι ήμουνα. Αργότερα, γιατί με κρατούσε όλο αυτό το διάστημα εάν δεν άξιζα; Αλλά, όπως αναφέρει και ο κ. Λαβράνος, όντως ο κ. Λαμπρόπουλος έχει τις δικές του ευαισθησίες… όσον αφορά την προσωπικήν του ευμένειαν ή δυσμένειαν επί των καλλιτεχνών της εταιρείας του. Είναι φρικτό και απάνθρωπο να καταστρέψη την καριέρα τού ενός ή τού άλλου καλλιτέχνου.(…)
Το δε άκρον άωτον της υπομονής μου είναι το κάτωθι. Εάν σήμερα υπάρχουν στην αγορά τα υπ’ αριθμόν δύο τεύχη των LPs Βέμπο και Γούναρη, αυτό οφείλεται αποκλειστικώς και μόνον σε μένα. Εγώ παραχώρησα τους 78 στροφών δίσκους δια την αντιγραφήν των εις LPs. Αποτέλεσμα; Από 68 δίσκους που παρέδωσα μου απεδόθησαν μόνον 27… και αυτοί με μεγάλες παρακλήσεις. Το πιο αστείο είναι ότι για να τους ξαναπάρω έπρεπε να υπογράφω απόδειξιν παραλαβής. Εγώ όμως δεν έκανα την ίδια τυπική διαδικασία όταν τους παρέδωσα στην εταιρία.(…)
Άκρως λυπηρά αυτή η στάσις του κ. Λαμπροπούλου, ο οποίος σαν απάντησι, όταν εξέφρασα παράπονα δια την όλην κατάστασι, μου είπεν κυνικώτατα: “Τι να γίνη;… Αυτό είναι… Σε όποιον αρέσει!...”».

Απογοητευμένος από τη στάση της Columbia ο George Loukas, μετά το διετές συμβόλαιό του, πέφτει στις μικρές εταιρείες… και κάπως έτσι κυκλοφορεί περί το 1971 το επόμενο δισκάκι του, στην Fantasia, με τα τραγούδια «Ποια δύναμη» (Βασ. Τσαρούμη – Τάκη Παπαχρήστου) και «Τι ζητάς» (Βασ. Τσαρούμη – George Loukas). Το «Τι ζητάς» είναι σε στυλ Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, έχει ωραία μελωδία και σωστό ρυθμικό παίξιμο, αποτελώντας ένα από τα καλύτερα τραγούδια του George Loukas.

To 1972 o ελληνοάγγλος rocker θα δώσει μια συνέντευξη στον Γιάννη Νέγρη, λόγω και της βράβευσής του σε κάποιο διεθνές φεστιβάλ τραγουδιού (Inter-Song Festival 1972), για το οποίο δεν κατόρθωσα να μάθω κάτι περισσότερο (πάντως δεν είναι του Sopot). Μεταφέρω ένα τμήμα της συνέντευξης:

Θα θέλαμε να μας πης μερικές άγνωστες για το κοινό σου λεπτομέρειες του Φεστιβάλ. Πόσες μέρες κράτησε και πόσες χώρες έλαβαν μέρος… 
Το Φεστιβάλ κράτησε τρεις βραδυές, δηλαδή βραδυά παρά βραδυά. Κι αυτό για να δίνεται η ευκαιρία μιας καλύτερης προετοιμασίας των επιλεχθέντων χωρών για την επόμενη βραδυά. Έλαβαν μέρος 40 χώρες κι εγώ αντιπροσώπευσα την Μεγάλη Βρετανία. 
Πώς λέγεται το τραγούδι που σου χάρισε το Β Βραβείο και ποιοι το έγραψαν; 
Ο αυθεντικός του τίτλος είναι “I will understand” και ο ελληνικός του «Πως το μπορείς». Τους στίχους και στις δύο γλώσσες έγραψε ο Ηλίας Κουτσονικόλας και τη μουσική ο George Harvey. 
Εκτός από το Β Βραβείο πήρες κι άλλο ένα… 
Ναι, το Βραβείο του Καλύτερου Ερμηνευτού του εφετινού Φεστιβάλ.(…) 
Υπάρχει περίπτωσις να κυκλοφορήση σε δίσκους το βραβευμένο σου τραγούδι; 
Μα ηχογραφήθηκε και σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήση. 
Στο δίσκο σε συνοδεύη η ορχήστρα του συνθέτου; 
Όχι, διότι ηχογραφήθηκε εδώ στην Ελλάδα. Η διασκευή για το ελληνικό και ευρωπαϊκό κοινό, η ενορχήστρωσις και η διεύθυνση της ορχήστρας, ανήκουν στον Σπύρο Παπαβασιλείου του οποίου την αξία αδυνατώ να κριτικάρω. Του οφείλω ένα μεγάλο «ευχαριστώ».(…) 
Με ποια εταιρεία δίσκων συνεργάζεσαι τώρα; 
Με την νεοσύστατη Sparta Records της οποίας ο διευθυντής κ. Αποστολάκος αποβλέπει αποκλειστικά στην ποιότητα της παραγωγής του. Ωραίο παράδειγμα προς μίμησιν.(…) 
Ποια είναι τα άμεσα μελλοντικά σου σχέδια; 
Να γνωριστώ καλύτερα και πιο στενά με το κοινό μου. Δηλαδή δίσκους και τηλεόραση. 
Επί τη ευκαιρία, ποια θα είναι η επόμενη εμφάνισή σου στην TV; 
Στις 14 Νοεμβρίου (1972) 8 μ.μ. από την εκπομπή «Τ’ Αστέρια στ’ Αστέρια» από το Κανάλι 10 της ΥΕΝΕΔ. Θα είναι μια ιδιαίτερης σημασίας εκπομπή, στην οποίαν θα τραγουδήσω σε πρώτη δημόσια απόδοση το τραγούδι μου από το Φεστιβάλ. Σημειωτέον ότι θα εμφανισθή και η ορχήστρα του Σπύρου Παπαβασιλείου με την οποίαν το ηχογράφησα και σε δίσκους, όπως σας είπα προηγουμένως. 
Και για το εξωτερικό; Έχουμε προτάσεις; 
Ναι, βέβαια. Στο τέλος του μηνός θα εμφανισθώ στην γερμανική και γαλλική τηλεόραση.

Το δισκάκι βγαίνει βεβαίως στην Sparta, το 1973, με το «Πώς το μπορείς (I will understand)» στην πρώτη πλευρά και το «Πόσο σ’ αγαπώ (Try)» στη δεύτερη, μόνο που ως συνθέτης του πρώτου αναφέρεται ο ίδιος ο Loukas και όχι εκείνος ο George Harvey (όπως έλεγε ο Loukas στη συνέντευξη). Το φεστιβαλικό τραγούδι είναι αρκούντως… φεστιβαλικό (με διπλά αγγλικά-ελληνικά φωνητικά), αλλά το flip-side «Πόσο σ’ αγαπώ (Try)» (πάλι των Loukas και Καρανικόλα) είναι σέικ, που θυμίζει mid-sixties και όχι 1973 – με την ορχήστρα του Παπαβασιλείου να γκρουβάρει μια χαρά με κοφτές κιθάρες, γεμίσματα από πνευστά, καθολικό μπάσο και σόλο φαζαριστή κιθάρα που σκίζει. Έχει κάτι αυτό το κομμάτι και παρά τους... χαζούλικους στίχους μπορεί να σε ταρακουνήσει. Σίγουρα από τις πιο μεστές εγγραφές του… αδικημένου George Loukas.

Από ’κει και μέχρι το 1981 το όνομα του George Loukas χάνεται από την πιάτσα. Τουλάχιστον εγώ δεν έχω κάτι να σημειώσω (πέραν ενός τραγουδιού, που φαίνεται στη δισκογραφία). Έτσι, το 1981 σκάει μάλλον από το πουθενά το LP του “Il Silenzio” στην Venus, το οποίον υπογράφεται από τους George Loukas & The Danaϊans.

Το άλμπουμ αυτό δεν το είχα ακούσει εκείνη την εποχή –παρότι γνώριζα την ύπαρξή του, επειδή είχα διαβάσει κακές κριτικές–, ούτε το είχα δει μπροστά μου ποτέ. Αν το έβλεπα δηλαδή θα το αγόραζα κι ας το είχανε θάψει στα περιοδικά. Θυμάμαι ας πούμε την κριτική κάποιου Γιώργου Θεοχάρη (συνωνυμία με τον εξαίρετο στιχουργό της εποχής ή όχι;) στην Μουσική (#61, 12/1982). Ο Θεοχάρης κάνει μιαν ανασκόπηση στην ελληνική ροκ δισκογραφία των ετών 1980, ’81 και ’82, θάβοντας όμως το 90% των άλμπουμ. Ήταν «μαγκιά» εκείνα τα χρόνια να θάβεις… και να λες ταυτοχρόνως πως η μουσική των Σπυριδούλα «είναι σημερινή», δηλαδή «new wave»(!), ή να γράφεις για τον Γιάννη Μπελτέκα πως έπαιζε «παραδοσιακό ροκ»(!), χώνοντάς τα ταυτοχρόνως και στους γαμιστερούς Sharp Ties! Έτσι λοιπόν παρά το θάψιμο στον Loukas, εγώ δεν θα μάσαγα ν’ αγοράσω το LP του αν το εύρισκα τότε μπροστά μου. Να τι έγραφε, τέλος πάντων, ο Θεοχάρης:

«Έχετε ακούσει το “Il Silenzio” των George Loukas & The Danaϊans; Αν όχι, κακώς και χάνετε. Πρόκειται για δίσκο ντοκουμέντο, όπου η μωρότητα του στίχου συναγωνίζεται την μουσική κακογουστιά. Είναι ο χειρότερος δίσκος ελληνικού ροκ που έχει κυκλοφορήσει, και γι’ αυτό το λόγο συνίσταται ανεπιφύλαχτα για κάθε τζογαδόρικη δισκοθήκη. Το γέλιο που θα κάνετε θα σας αποζημιώσει για το 350άρι που θα δώσετε. Δεν συνίσταται σε πάσχοντες από μελαγχολία και σε όσους πάσχουν από υστερικές κρίσεις γέλιου. Ξέχασα να σας πω ότι οι Danaϊans είναι σύσσωμοι οι Heaven and Hell, μόνο που εδώ παρουσιάζονται ακόμα πιο άδετοι (αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο)».

Παρότι ο δίσκος δεν έχει σχέση με το «Από πού και πού…» του Κουκουτάρα ας πούμε, η κριτική του Θεοχάρη δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα (για το συγκεκριμένο LP).

Είχα βρει στα «πεντακοσάρικα» κι είχα αγοράσει το “Il Silenzio” στα μέσα του ’90, και τότε το άκουσα για πρώτη φορά. Το ξανακούω τώρα προς χάριν του άρθρου…

Ο George Loukas την εποχή του “Il Silenzio”

Το άλμπουμ είναι φτηνοπαραγωγή και απ’ αυτή την άποψη ο ήχος θυμίζει αμερικανικά privates. Οι Danaϊans, δηλαδή οι Heaven and Hell, δηλαδή ο Μιχάλης Νικολαΐδης κιθάρες (ο Μιχαλάκης από το 45άρι του Γιώργου Ρωμανού «Κοντορεβυθούλης» στην Aquarius στα early 70s), o Γιώργος Γιαμονίτης μπάσο και ο Γιώργος Γιαρέλης ντραμς προσπαθούν να υποστηρίξουν τα κομμάτια (ιδίως ο Νικολαΐδης, που σολάρει συχνά με έπαρση), αλλά το rhythm section ακούγεται ξεκάρφωτο. Αυτό το είχα γράψει και παλιότερα σε σχέση με τους Heaven and Hell σημειώνοντας για το κομμάτι τους, που ακούγεται στη συλλογή “Happening ’82” [Happening, 1982] πως… «για μένα είναι πραγματικά καλό, ασχέτως της υποτυπώδους παραγωγής και του rhythm section, που είναι ολίγον… όρτσα». Πάνω σ’ αυτό το στρώμα αραδιάζεται ένα υλικό που δεν αντέχει σε πολύ σοβαρή κριτική, παρά το γεγονός πως διασκευάζονται και κάποια πασίγνωστα κομμάτια. Από τα πρωτότυπα το καλύτερο τραγούδι ίσως να είναι το «Μισώ» (Κομιώτη, Κούτρικα, Νικολαΐδη), ενώ καλά στέκεται και το παλιό «Πάει το καλοκαίρι», που εδώ έχει βρώμικες φαζαριστές πενιές και rhythm section… κουλουβάχατο (φέρνοντάς μου στο νου, ώρες-ώρες, το “Wrong Road” των Boa).

Από την πλευρά των versions έχουμε κατ’ αρχάς δύο τραγούδια των Kiss, το πολύ ωραίο “Hard luck woman” από το “Rock And Roll Over” του 1976 (ως «Όλα έχουν ένα τέλος»), καθώς και το πασίγνωστο “I was made for lovin’ you” από το “Dynasty” του 1979 (ως «Είμαι πια για σένα»). Μετριότατες οι ελληνικές εκδοχές. Διασκευάζεται επίσης το ωραίο “Only game in town” των America από το “Silent Letter” του 1979 (ως «Οι θεατρίνοι», εντάξει… δεν είναι και τόσο κακό, στέκεται), το κλασικό Spector-ικό “Then he kissed me” των Crystals («Το πάρτυ», άσχετο σαν επιλογή) και ακόμη το… σιωπητήριο “Il silenzio”, το ιταλικό easy ορχηστρικό από τα μέσα του ’60 των Nini Rosso και Guglielmo Brezza (πιθανώς να το άκουγε ο Loukas στην Ιταλία το ’65), πάνω στο οποίο έχει βάλει ελληνικούς στίχους ο παραγωγός της Venus Αλέξης Κομιώτης.

Σήμερα για το “Il Silenzio” κάποιοι σκίζονται… κι είναι έτοιμοι να σκάσουν κατοσταριές. Νέοι μου basta… κάποια στιγμή θα επανεκδοθεί κι αυτό και τότε θα διαπιστώσετε πως ακόμη και το 20άρι πολύ είναι…

Η δισκογραφική περιπέτεια του George Loukas θα ολοκληρωθεί μ’ ένα ακόμη 45άρι που κυκλοφόρησε το 1984. Παράξενο κι αυτό – κι ας μην το έχω ακούσει. Περιέχει δύο κομμάτια («Το πορτραίτο», «Πόλη του τσιμέντου») σε στίχους Σταύρου Σπυριδάκη και μουσικές… Βαγγέλη Παπαθανασίου. Το πρώτο προέρχεται από το soundtrack της ταινίας του François Reichenbach “Entends-Tu Les Chiens Aboyer ?” [Vampir, 1975], ενώ το δεύτερο είναι το “Chung kuo” από το “China” του 1979. Να είχε δώσει άραγε άδεια ο Παπαθανασίου γι’ αυτή την έκδοση; Ποιος ξέρει…

Ο Ντίνος Δηματάτης γράφει πως ο George Loukas πέθανε από καρδιακή προσβολή το 1993, άγνωστος μεταξύ αγνώστων… Οπωσδήποτε ένας ακόμη cult «ήρωας» του ελληνικού ροκ (αληθινός cult, όχι τρίχες), που τώρα θα γίνει κομματάκι περισσότερο γνωστός… 

Δισκογραφία 
1. George Loukas and The Saxons – Please don’t go/ Our last goodbye – RCA Victor 50g 4020 – 1967
2. George Loukas – Πάει το καλοκαίρι/ Γιατί – RCA Victor 50g 4028 – 1968
3. George Loukas – Μικρό κορίτσι/ Το μπαλκόνι – Columbia SCDG 3866 – 1969
4. George Loukas/ Ορχήστρα Δαναοί – Ποια δύναμη/ Τι ζητάς – Fantasia F 5001 – 1971? 
5. George Loukas – Πώς το μπορείς (I will understand)/ Πόσο σ’ αγαπώ (Try) – Sparta SP 504 – 1973
6. George Loukas – Γιατί Θεέ /… – Sagittarius SAG 1001 – 1975 

7. George Loukas & The Danaϊans – Il Silenzio – LP, Venus VIP 511 – 5/1981
8. George Loukas – Το πορτραίτο / Πόλη του τσιμέντου – Ρυθμός/ gs productions SGSP 1182 – 1984