Ποιος είναι ο βλάκας-σκανδαλοθήρας-κουτσομπόλης του ελληνικού ροκ, που εκθέτει ανθρώπους και «κατεβάζει» αναρτήσεις, θέλοντας μάλιστα να βγάλει και βιβλίο για τα Μάταλα ο αστείος; Φυσικά ο λεμέγκουρας Μανώλης Νταλούκας!!

Σαν την κουτσομπόλα της γειτονιάς ο λεμέγκουρας Μανώλης Νταλούκας εξακολουθεί να εκθέτει ανθρώπους με τα καμώματά του. Ενώ δεν μας λέει γιατί «κατέβασε» την ανάρτηση τής 25/9/2014, τώρα μας το παίζει «καθαρός ουρανός-αστραπές δεν φοβάται» αλλοιώνοντας το περιεχόμενο του παλιού κειμένου του.

Αυτό αποκαλείται "έρευνα"

Εκεί, ενώ ο άνθρωπος τού έλεγε πως δεν είχε ουδεμία σχέση με την Joni Mitchell [έγραφε χαρακτηριστικά ο χαζο-Νταλούκας πως «ο ίδιος (ο άνθρωπος) το αποκλείει»], εντούτοις εκείνος, δίπλα, συμπλήρωνε πως… «εγώ όμως, όχι»!!

Σαν να βρίσκουμε κάποιον και να του λέμε… έλα δω ρε φίλε, εσύ δεν είσαι που τα είχες κάποτε με την τάδε;… εκείνος να μας λέει… αποκλείεται, κι εμείς να επιμένουμε πως… όχι, δεν αποκλείεται καθόλου, δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Τα είχες και δεν το ήξερες!!

Αυτό ο λεμέγκουρας το ονομάζει «έρευνα» και «δημοσιογραφία», όταν τέτοιου τύπου αρλούμπες δεν θα εύρισκαν θέση ούτε σε μεσημεριανάδικο!

Ο Μανώλης Νταλούκας είναι o γνωστός συμπλεγματικός, που προσπαθεί να με διαβάλλει με κάθε τρόπο. Το ξέρουμε όλοι από χρόνια. Ενώ λοιπόν έχει πλημμυρίσει το δισκορυχείον με ψεύτικα σχόλια από 5ετίας, επιχειρεί, λες κι είναι παιδάκι του Λυκείου (τόσο βλάκας είναι), να με εκθέσει στο blog του με ανόητα σχόλια, τα οποία μπορεί να γράφει και ο ίδιος ως ανώνυμος διαδίδοντας πως είμαι εγώ! Κανείς δεν μπορεί να τον ελέγξει. Είναι για λύπηση! Ένα τέτοιο σχόλιο δημοσίευσε απόψε στις 7:49 μ.μ., για να απαντήσει ως Manolis Daloukas ένα λεπτό μετά (ή κάποια δευτερόλεπτα), στις 7:50 μ.μ.! Τόσο πολύ βιάστηκε!! Τόσο χάνος είναι!! Δεν καταλαβαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο αποκαλύπτεται και γελοιοποιείται περισσότερο; Όχι δεν το καταλαβαίνει. Ούτε να κρυφτεί δεν ξέρει!
Έπειτα είναι κι εκείνα τα… χα χα χα... Τι αηδία κι αυτή – και την συναντώ συνέχεια στο δίκτυο. Προτιμώ να λέω «εδώ γελάμε» και όχι να στριμώχνω «χα» το ένα δίπλα στο άλλο, σαν τ’ ανόητα κοριτσάκια που ενώ χαζογελάνε κρύβονται κάτω απ’ τα φουστάνια τους…
Δεν χρειάζεται να πω πως ποτέ (πλην μιας φοράς) δεν καταδέχτηκα ν’ αφήσω σχόλιο (πάντα επώνυμο, γιατί ανώνυμο σχόλιο για μένα δεν υφίσταται) στο συχνά κουτσομπολίστικο blog του, επειδή δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να το κάνω. Δεν μου αρέσει ο τρόπος που γράφει (σαν μαθητής Γυμνασίου), εκνευρίζομαι από το γεγονός πως δεν ξέρει να βάζει κόμματα (κάτι που με δυσκολεύει στην ανάγνωση), ενώ και η θεματολογία του μου είναι συνήθως αδιάφορη. Πιο πολύ μπαίνω για να μαζεύω τα διάφορα φληναφήματα που σκορπάει, ώστε να του τα εκτοξεύω όταν υπάρχει λόγος…
Μία μόνον φορά άφησα σχόλιο στο blog του, τον περασμένο Φεβρουάριο όταν –μετά και τις απανωτές μαλακίες που διέπραξε εκθέτοντας και πάλι καλλιτέχνες (είναι μία από τις… ικανότητές του αυτή) σε σχέση με το τραγούδι «Στις 16 Δεκεμβρίου θα γίνει έκλειψις ηλίου»– δείχνοντας ανωτερότητα τού ζήτησα ανακωχή. Δεν είχα κανένα λόγο να το κάνω, αλλά το έκανα. Ορίστε κι εκείνο το σχόλιο…

ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAS 21 Φεβρουαρίου 2015 - 2:12 μ.μ. 
Μανώλη Νταλούκα κατ’ αρχάς να ξέρεις κάτι. Αυτό είναι το πρώτο σχόλιο που αφήνω στο blog σου. ΔΕΝ έχω αφήσει ΠΟΤΕ σχόλιο ως «ανώνυμος» ή «ψευδώνυμος».
Να ξέρεις επίσης πως δεν σε αντιπαλεύω. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με αυτά που γράφεις, αν πριν δεν είχες γράψει εσύ κάτι για μένα. Ψάξε το να δεις ότι είναι έτσι (στην πλειονότητα των περιπτώσεων, αν όχι σε όλες).
Δεν κάνεις καλόπιστο διάλογο και αυτό με στενοχωρεί. Δεν είναι κακό, ούτε ντροπή να παραδεχθεί κάποιος τα λάθη του (το λέω και για ’μένα αυτό). Τα λάθη είναι εκείνα που μας κάνουν καλύτερους – να είμαστε πιο προσεκτικοί, πιο κοντά στην πραγματικότητα, να μην φαντασιωνόμαστε, να προσπαθούμε πάντα να εξάγουμε τα σωστά συμπεράσματα. Προσδοκώ από ’σένα λοιπόν, μία πιο καλόπιστη κριτική σε όσα γράφω (αν το θέλεις κι εσύ δηλαδή). 
Σκοπός μας, νομίζω και των δύο, δεν είναι απλώς να κάνουμε το κέφι μας, αλλά και να πληροφορήσουμε, ορθά, όσους μας διαβάζουν. Και αυτό θα μπορεί να γίνει καλύτερα, χαμηλώνοντας την εκατέρωθεν ένταση. Οφείλουμε να το προσπαθήσουμε. Είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι πια…
Μπορεί να διαφωνούμε σε πολλά. Σε «στρατηγικά» θα έλεγα θέματα (για τα ζητήματα που μας ενδιαφέρουν). Αυτό, όμως, κανονικά, δεν θα έπρεπε να μας εμποδίζει να έχουμε έναν πιο εποικοδομητικό διάλογο, χωρίς το άγχος της κατατρόπωσης του αντιπάλου. Δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα. Νομίζω δηλαδή…

Σ’ αυτό το σχόλιο ο Νταλούκας δεν απάντησε. Να πει… ok ρε Τρούσα θα σταματήσω τις επιθέσεις που σου κάνω χρόνια τώρα. Δεν πρόκειται να ξανασχοληθώ μαζί σου. Γράφε ό,τι νομίζεις, δεν μ’ ενδιαφέρει. Δεν θα ξαναδώσω αφορμή για καυγά. Αρκετά ξεφτιλίστηκα. Να πει κάτι τέτοιο τέλος πάντων…

Έτσι λοιπόν, και παρότι δεν είχε σχολιαστεί από τον ίδιον το δικό μου σχόλιο, εγώ τήρησα την ανακωχή και όλο αυτό το διάστημα, παρότι προκλήθηκα στο δισκορυχείον (με ανώνυμα σχόλια), δεν αναφέρθηκα ποτέ σ’ εκείνον. Είχα, δε, την λανθασμένη ως φάνηκε εντύπωση πως εκείνο ακριβώς το σχόλιο (της 21/2/2015) θα τον είχε συνετίσει και πως παρά την μη απάντησή του θα τηρούσε την σιωπηρή εκεχειρία.

Σήμερα την έσπασε. Από μόνος του. Με αποκάλεσε γραφικό, τρελό, ονειροπαρμένο (δεν ξέρω τι ακριβώς θέλει να πει μ’ αυτό που λέει συνεχώς για μένα) και ακόμη… υπερασπιστή του καθεστώτος της Βορείου Κορέας, ενώ με… μούτζωσε κιόλας. Φυσικά, ποτέ εγώ δεν υπερασπίστηκα το συγκεκριμένο καθεστώς παρά το λαό της χώρας (υπάρχουν τα σχόλια στη σχετική ανάρτηση, ψάξτε τα να τα δείτε), που προσπαθεί μόνος του και κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες να επιβιώσει. Αυτά, όμως, είναι ψιλά γράμματα για τον Νταλούκα. Είναι τόσο χοντροκεφάλας –μας το παίζει και Συριζαίος τώρα τελευταία, «δηθεναριστερός» δηλαδή– που νομίζει πως ο «Αλέξης θα τ’ αλλάξει όλα». Ας περιμένει να δει μέχρι τον Νοέμβριο… τι θ’ αλλάξει ο Αλέξης και μετά να ’ρθει να μας τα ξαναρίξει…

Ο Νταλούκας ξέρει ποιο είναι το ήθος μου –αφού το έχει ομολογήσει και από μόνος του, παλιότερα, στο δισκορυχείον– όπως το ξέρουν, φυσικά, και οι αναγνώστες μου εδώ και 20 χρόνια. Επίσης, ξέρει πως θα μπορούσα κι εγώ να υποκριθώ χίλιες-δυο ψευτοπερσόνες στο blog μου, ώστε να τον ξεχέζω δις στην ώρα (απαντώντας στον εαυτό μου), γνωρίζοντας όμως, συγχρόνως, πως αυτό ακριβώς το ήθος μου δεν μου επιτρέπει να το κάνω. Και δεν το κάνω. Δεν είμαι σαν τα μούτρα του.
Ό,τι έχω να πω εναντίον του, όταν προκαλούμαι, το λέω ως «Φώντας Τρούσας» και το υπογράφω. Πάντα. Ας πάρει, λοιπόν, παράδειγμα κι ας διορθωθεί. Να σταματήσει τα τρολ, με τα οποία μας πρήζει από την πρώτη ανάρτηση για τους Juniors και τον Eric Clapton, εδώ και πέντε χρόνια. Είναι κοτζάμ γαϊδούρι. Είναι ντροπή του. Δεν το καταλαβαίνει; Όχι δεν το καταλαβαίνει. Κι επίσης να σταματήσει ν’ ασχολείται μαζί μου. Εγώ δεν ασχολούμαι μαζί του. Αν, όμως, θέλει να συνεχίσει να με προκαλεί θα με βρίσκει πάντα μπροστά του. Και τότε κι εγώ θα πράττω το απλούστερο. Θα του δείχνω πόσο… λεμέγκουρας είναι.