ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 580

8/6/2024
Μπορεί να μου ήρθε «σαν λάμψη», όπως γράφω και στον πρόλογο του βιβλίου μου, η φωτεινή ιδέα να έχει το «Ραντεβού στο Κύτταρο» ένα εξώφυλλο, που να παραπέμπει στο ιστορικό LP του ελληνικού ροκ «Ζωντανοί στο Κύτταρο» [Zodiac, 1971], όμως από την ιδέα έως την υλοποίησή της υπήρχε απόσταση. Έπρεπε να ισχύσουν διάφορες προϋποθέσεις...
Κατ’ αρχάς το σχέδιο έπρεπε να ήταν του ίδιου σκιτσογράφου, του θρυλικού Βύρωνα Απτόσογλου («Μικρός Ήρως» κ.λπ.). Έπειτα θα έπρεπε να διαθέτει και αυτό ζούγκλα και ει δυνατόν με κορίτσι και φίδι, και να κυριαρχούν επίσης το κίτρινο και το πράσινο. Ακόμη θα έπρεπε το σχέδιο να ολοκληρωνόταν σ’ ένα εξώφυλλο περιοδικού και όχι να απλωνόταν σε εξώφυλλο-οπισθόφυλλο, όπως συνέβαινε με τα εξώφυλλα του Απτόσογλου στο περιοδικό «Ζούγκλα» ας πούμε, γιατί τότε το εξώφυλλο, μπροστά, δεν θα ήταν εικαστικά ολοκληρωμένο (αν γυρνούσε το σχέδιο και στο οπισθόφυλλο), ενώ, περιττό να το πω αυτό, ένα σχέδιο δύο σελίδων είναι αδύνατον τεχνικά να προσαρμοστεί σε μία.

Βρέθηκε λοιπόν ο Ζορρό της Ζούγκλας από το 1960, που ουσιαστικά είναι ο Ταρζάν με μασκούλα, στο ίδιο χρωματικό μοτίβο, με φίδι και κορίτσι μαζί, και κυρίως με εικαστικό που δεν ολοκληρωνόταν και στο οπισθόφυλλο - αν και πάλι έπρεπε να γίνει μια μικρή προσαρμογή, ώστε το εξώφυλλο του κόμικ να ταιριάξει στις διαστάσεις του εξωφύλλου του βιβλίου. Το ότι έπρεπε, τώρα, το πρωτότυπο κόμικ να βρεθεί σε πολύ καλή κατάσταση, με ακμαία τα χρώματά του και με τις μικρότερες δυνατές κιτρινίλες, βρωμίτσες, άλλες τοπικές φθορές κ.λπ. ήταν, και αυτό, μια επιπρόσθετη δυσκολία. Και τέλος, αφού όλα τα παραπάνω θα πήγαιναν κατ' ευχήν, θα έπρεπε να παρθεί και η άδεια από τις εκδόσεις «Μικρός Ήρως». Θα συνέβαινε κι αυτό, και ευχαριστώ και από εδώ τον Βαγγέλη Κορωνάκη και βεβαίως τον Λεωκράτη Ανεμοδουρά.
Επένδυσα στο εξώφυλλο (παρότι γράφω κείμενα, πιστεύω πολύ στη δύναμη της εικόνας και της φωτογραφίας – γι’ αυτό και πάντα στα κείμενά μου φροντίζω τις φωτογραφίες όσο και τις λέξεις) και δικαιώθηκα, απολύτως, εκ του αισθητικού αποτελέσματος.
Το «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, έχει εξωφυλλάρα!

7/6/2024
Δέσποινα Στυλιανοπούλου (RIP) και Πέτρος Μήλας ήταν ζευγάρι, με παπά και με κουμπάρο. Εδώ και οι δυο μαζί, πριν παντρευτούν...

https://www.youtube.com/watch?v=arr0PWvpEXg

7/6/2024
Θυμάται κανείς πως οι Raining Pleasure, στο Flood (2001), είχαν διασκευάσει το "I won't hurt you" των West Coast Pop Art Experimental Band από το 1967;
[τολμηρή και ψαγμένη επιλογή - που δείχνει προσωπικότητα]
https://www.youtube.com/watch?v=fj8Dt2TvKc0

6/6/2024
Ο Θανάσης Γιώγλου γράφει στο Ogdoo. gr για το "Ραντεβού στο Κύτταρο".
>>(Επειδή κατά καιρούς έχουν εκδοθεί κι έχουμε διαβάσει «τέρατα και σημεία», όχι μόνο για την ποπ και ροκ μουσική, αλλά και γενικότερα, θεωρώ πως το όνομα του Φώντα Τρούσα αποτελεί από μόνο του το καλύτερο εχέγγυο για την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του βιβλίου).<<
https://www.ogdoo.gr/politismos/vivlio/diavasame-to-rantevoy-sto-kyttaro-tou-fonta-troysa-ogdoo

6/6/2024
Τεράστιο τραγούδι. Το τελευταίο τεράστιο ελληνικό τραγούδι. Δεν έχω ακούσει τίποτα πιο σημαντικό –στη χορεία των εκατομμυρίων views– έκτοτε.
Αναλογιζόμενοι το τέλος του είναι σαν ο άνθρωπος να το έγραψε από το υπερπέραν και να το έστειλε στους θνητούς, πίσω στη γη, για να τους δείξει τι σημαίνει αθανασία...
https://www.youtube.com/watch?v=girhxLIY5F0

6/6/2024
Η Mόνικα είναι 39 και η Σάττι πάει για τα 38. Τις λες και συνομήλικες.
Η Μόνικα έκανε ένα πολύ καλό ντεμπούτο άλμπουμ το 2008, στα 22 της, που δεν το έχει κάνει η Σάττι ακόμη. Βέβαια η Μόνικα γρήγορα ξεφούσκωσε και σήμερα όπου τη δεις σου θυμίζει την... Ελλάδα του Μητσοτάκη (εγώ όταν τη βλέπω στο μυαλό μου έρχονται κατ’ ευθείαν ο Τσιτσιπάς, η Σάκκαρη, ο Μπακογιάννης, η Κοσσιώνη, ο Σκέρτσος, ο Χατζηνικολάου, η Μαρέβα... τέλος πάντων αυτοί οι ανθρωπότυποι), ενώ η Σάττι ξεκίνησε εντελώς αθόρυβα (κανείς δεν θυμάται ουσιαστικά πότε και με τι), φουσκώνοντας στη διαδρομή. Ασυζητητί μπορείς να ταυτιστείς πιο εύκολα μαζί της, αφού η Σάττι διαθέτει original λαϊκά χαρακτηριστικά, όμως εκείνο που πρέπει να κάνει είναι να εκφράσει τους ανθρώπους της ηλικίας της – και όχι τις 18χρονες και τους 18χρονους.
Για μένα πρέπει να κάνει λαϊκά τραγούδια η Σάττι, κάπως σαν αυτά του Παντελίδη στο πιο εξελιγμένο βέβαια. Να βάλει μέσα ό,τι θέλει, αλλά να είναι λαϊκά στη βάση τους, για να πιάσει ηλικιακές γκάμες 25-50. Μ’ αυτά τα λατινο-τραπό-ρεγκετόν και τα λοιπά δεν μπορεί να πάει μακριά το πράμα. Δεν είναι 20, πάει για τα 40.
Πρέπει η Σάττι να δει ασυζητητί το λαϊκό τραγούδι. Με κόλπα συγκεκριμένα όμως, με ψαγμένες ενορχηστρώσεις (από τις οποίες δεν θα απορρίπτεται το μπουζούκι) και με στίχο σωστό. Εγώ εκεί βλέπω μέλλον.
Ο Πασχάλης στα 40 του ήταν ασήμαντος για την ποπ (ενώ ήταν πρωτοπόρος στα είκοσί του). Άμα κολλήσει εκεί η Σάττι, σ’ αυτά που κάνει τώρα, σε λίγο θα του κάνει παρέα.

5/6/2024
Οι Πάροικοι είναι ένα από τα κορυφαία, αν όχι το κορυφαίο xian-rock ελληνικό συγκρότημα, και δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει ποτέ κάτι στα σχετικά βιβλία γι’ αυτούς, παρά το γεγονός πως έχουν τέσσερις δίσκους μέσα στα χρόνια.

Στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, γράφω για το πρώτο LP τους, με τίτλο το όνομά τους, από το 1980, που αγνοείται ακόμη και από το discogs. Στα καλύτερα κομμάτια τους οι Πάροικοι θυμίζουν τα γκρουπ του ελληνικού flower-power (Poll, Blue Birds κ.λπ.) –ακούστε στα σχόλια–, ενώ τέτοιες μοναδικές πληροφορίες, που έχουν το νόημά τους, θα ανακαλύψει ο αναγνώστης κάμποσες στο βιβλίο μου...

5/6/2024
Στις γιορτές του κρασιού γινότανε χαμός από ροκ συγκροτήματα. Ήθελα κάτι να γράψω στο "Ραντεβού στο Κύτταρο", και να χώσω κάπου κι αυτή τη φωτό με το... λεβέντη τον τσολιά, αλλά τελευταία στιγμή είπα... άστο... άλλη φορά...

5/6/2024
Για τον Demetrio Stratos έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν. Σίγουρα, μέσα από τα δικά μου κείμενα στο Jazz & Τζαζ, ήδη από τα 90s, γνώρισαν πολλοί αναγνώστες, για πρώτη φορά ή καλύτερα, αυτό τον τεράστιο μουσικό και εδώ δεν γίνεται να μην θυμηθώ το τεύχος και CD #67, με Area & Demetrio Stratos, από τον Οκτώβριο του ’98, το αφιέρωμα Stratosphera II στο Bios, τέλος Νοεμβρίου του 2004 (οργάνωση από Bios και Jazz & Τζαζ – είχα γράψει κι άλλα κείμενα τότε στο περιοδικό) και ακόμη την εκδήλωση στο ΚΠΙΣΝ, 7-9 Ιουνίου 2018, «Στα όρια της φωνής», με την καλλιτεχνική επιμέλεια της Θάλειας Ιστικοπούλου και του Claudio Chianura, όπου και πάλι είχα γράψει τα σχετικά κείμενα στο πρόγραμμα.

Για τον Demetrio Stratos γράφω και στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, σε ξεχωριστό κεφάλαιο. Και πώς θα μπορούσε να μην συμβεί αυτό, αφού ο Stratos είχε ελληνική καταγωγή, τραγουδούσε ελληνικά, ήταν επηρεασμένος από την ελληνική παραδοσιακή μουσική κ.λπ.

4/6/2024
Έχουν διαλύσει τη φύση, έχουν παραδώσει τα πάντα στο κέρδος και την εκμετάλλευση –πάρκα, πλατείες, δάση, παραλίες, βουνά, θάλασσες, νησιά, στεριές και ό,τι άλλο βάλει ο νους σου–, αλλά θα σου βάλουνε το πρόστιμο, αν δεν καθαρίζεις το χωράφι σου, επειδή τώρα το θυμηθήκανε.
Δεν έχουν τι να κάνουνε και το μόνο που τους νοιάζει είναι πώς να σκαρφίζονται σαδιστικές «εφαρμογές», με τα ηλίθια κεφάλια τους, για να σου περιορίζουν την ελευθερία και να κάνουν τη ζωή σου πιο δύσκολη.
Στη Βόρεια Κορέα πρέπει να έχεις μεγαλύτερη άνεση κινήσεων. Αρκεί να σπαράζεις, όταν βλέπεις το βουβαλόπαιδο και όλα τ’ άλλα τα γράφεις στα @@ σου...
[σιχαμένοι]

4/6/2024
Μέχρι και για τον Mal θα διαβάσεις στο νέο «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024], που τώρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία, τον Ουαλό, που έκανε μεγάλη καριέρα στην Ιταλία με τους Primitives στα σίξτις και που θα έδινε μερικά πολύ καθοριστικά live, για την ανάπτυξη και του ελληνικού ροκ, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, την άνοιξη του 1971, με σαπόρτ πάμπολλα δικά μας συγκροτήματα και καλλιτέχνες...

3/6/2024
Ψάχνοντας τις προάλλες σε κάτι παλιά περιοδικά, για να βρω κάτι συγκεκριμένο, έπεσα πάνω σε μια μεγάλη έγχρωμη διαφήμιση, στην οποία πρέπει να ήταν η Μαρία Βασιλείου πάνω σε μηχανή(!) – όχι με το χτένισμα που είχε στην «Ευδοκία», πιο μετά... Δεν θυμάμαι τι διαφήμιζε. Πάντως θυμάμαι ότι η διαφήμιση ήταν σέξυ...
Ήμουν τόσο καρφωμένος σ’ εκείνο που έψαχνα, με αποτέλεσμα να μην... κοντοσταθώ, να μην το τσεκάρω (να δω αν ήταν όντως η Βασιλείου – πρέπει να ήταν), να μην τη σκανάρω. Την έκανα τη μ@λακία, είπα σήμερα...

Το θυμήθηκα το απόγεμα, και παρότι γύρισα πίσω στο χρόνο (καμιά βδομάδα), αρχίζοντας να ψάχνω κάποια σταμπαρισμένα έντυπα, σύντομα θα απογοητευόμουν, αφού η διαφήμιση δεν ήταν πουθενά. Δεν είχα και χρόνο να συνεχίσω... Οπότε, τώρα, μόνο κατά τύχη, αν ξαναπέσω πάνω της...
Μαρία Βασιλείου στη φωτό, που έχει και πόδια (η φωτό), αλλά αυτά θα τα δείξω άλλοτε...