THE ROGUES: Songs of Praise [Atypeek Music,
2024]
Περίεργη μπάντα από την Ιρλανδία, κάπου από το Δουβλίνο, που αποτίνει, από το όνομά της και μόνο, φόρο τιμής στους Pogues.
Οι Rogues,
που είναι τέσσερις, κάνουν ένα pop-folk-punk άλμπουμ, το “Songs of Praise”, που βγάζει δύναμη
και ένταση, κρατώντας σε ξάγρυπνο, ακόμη κι αν έχεις να κοιμηθείς δυο-τρία
εικοσιτετράωρα.
Υπάρχει λοιπόν ο σεβασμός στην ιρλανδική λαϊκή παράδοση, αλλά υπάρχει και πολύ σύγχρονο ποπ-πανκ κέφι, που οπωσδήποτε συνάδει με το ελεύθερο πνεύμα και την επαναστατικότητα της τοπικής μουσικής (στο βάθος και στο πέρασμα του χρόνου).
Τα τραγούδια των Rogues διαθέτουν μια αίσθηση chorus vocals, κάπως σαν να τα τραγουδούν διαδηλωτές στο δρόμο, ή μεθυσμένοι στις παμπ (δεν έχει και πολύ διαφορά...) και αυτό βγάζει προς τα έξω ένα πηγαίο και αυθόρμητο αίσθημα γιορτής.
Το “Songs of Praise” μπορεί να έχει δεκαπέντε κομμάτια, αλλά τα μισά σχεδόν είναι μονόλεπτα, κάπως σαν διαλείμματα, με τα υπόλοιπα να διαρκούν περί τα τρία λεπτά το καθένα, κρατώντας πάντα ψηλά το φρόνημα.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι ρόλο ακριβώς παίζει το manga εξώφυλλο, αλλά μάλλον πρέπει να έχει σχέση με κάποιες σκιώδεις αναφορές και στην J-pop.
Επαφή: www.atypeekmusic.com/therogues
ENABLERS: Almost to Who Knows Where [Atypeek
Music, 2024]
Οι Enablers είναι από το Σαν Φρανσίσκο και υπάρχουν τουλάχιστον από το 2004, έχοντας κυκλοφορήσει σε όλο αυτό το διάστημα επτά άλμπουμ – μάλιστα, παλαιότερα, είχαμε γράψει για το “Tundra” από το 2008.
Τώρα έχουμε και ακούμε το πιο νέο CD των Enablers, το όγδοο, που αποκαλείται “Almost to Who Knows Where”, ένα πρώτης τάξεως ηχογράφημα, που δείχνει για μιαν εισέτι φορά πόσο δημιουργικό παραμένει το εν λόγω γκρουπ, δύο δεκαετίες μετά την ίδρυσή του.
Και σ’ αυτό το άλμπουμ, που κινείται σε post-rock / indie-rock κατευθύνσεις, η ατμόσφαιρα είναι γενικώς βαριά, καθώς στα κομμάτια σέρνεται το ίδιο μέσο ή αργό τέμπο, που υποδηλοί κάτι ενδόμυχο, εσωτερικό και ενδεχομένως σκοτεινό, ενώ υπάρχει και η απαγγελία του Pete Simonelli, που προσδίδει στο ακρόαμα τα πιο ειδικά χαρακτηριστικά του.
Πάντως γύρω από τη φωνή, από το spoken word, που είναι ποιητικό, με αναφορές στους beats (Ginsberg, Kerouac κ.ά.), περιστρέφεται μεγάλο μέρος της «αλήθειας» των Enablers, με το μπάσο, την κιθάρα και τα ντραμς να κάνουν αισθητή την παρουσία τους (και) ως κάτι πέραν της συνοδείας (στον λόγο).
Υπάρχει και εδώ το ίδιο μελαγχολικό ή και δραματικό στοιχείο, αυτό τέλος πάντων που διακρίνεται στις εγγραφές των Enablers, όλα αυτά τα χρόνια, δημιουργώντας μια κατάσταση συναισθηματικώς πιεστική, που εκτονώνεται μέσω των κιθαριστικών ντεμαράζ, τα οποία αγγίζουν τα όρια του noise.
Μια πολύ καλή περίπτωση σύγχρονου ροκ συγκροτήματος, που θα το γουστάρουν, οπωσδήποτε, οι «indie-άδες».
Επαφή: www.atypeekmusic.com
Περίεργη μπάντα από την Ιρλανδία, κάπου από το Δουβλίνο, που αποτίνει, από το όνομά της και μόνο, φόρο τιμής στους Pogues.
Υπάρχει λοιπόν ο σεβασμός στην ιρλανδική λαϊκή παράδοση, αλλά υπάρχει και πολύ σύγχρονο ποπ-πανκ κέφι, που οπωσδήποτε συνάδει με το ελεύθερο πνεύμα και την επαναστατικότητα της τοπικής μουσικής (στο βάθος και στο πέρασμα του χρόνου).
Τα τραγούδια των Rogues διαθέτουν μια αίσθηση chorus vocals, κάπως σαν να τα τραγουδούν διαδηλωτές στο δρόμο, ή μεθυσμένοι στις παμπ (δεν έχει και πολύ διαφορά...) και αυτό βγάζει προς τα έξω ένα πηγαίο και αυθόρμητο αίσθημα γιορτής.
Το “Songs of Praise” μπορεί να έχει δεκαπέντε κομμάτια, αλλά τα μισά σχεδόν είναι μονόλεπτα, κάπως σαν διαλείμματα, με τα υπόλοιπα να διαρκούν περί τα τρία λεπτά το καθένα, κρατώντας πάντα ψηλά το φρόνημα.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι ρόλο ακριβώς παίζει το manga εξώφυλλο, αλλά μάλλον πρέπει να έχει σχέση με κάποιες σκιώδεις αναφορές και στην J-pop.
Επαφή: www.atypeekmusic.com/therogues
Οι Enablers είναι από το Σαν Φρανσίσκο και υπάρχουν τουλάχιστον από το 2004, έχοντας κυκλοφορήσει σε όλο αυτό το διάστημα επτά άλμπουμ – μάλιστα, παλαιότερα, είχαμε γράψει για το “Tundra” από το 2008.
Τώρα έχουμε και ακούμε το πιο νέο CD των Enablers, το όγδοο, που αποκαλείται “Almost to Who Knows Where”, ένα πρώτης τάξεως ηχογράφημα, που δείχνει για μιαν εισέτι φορά πόσο δημιουργικό παραμένει το εν λόγω γκρουπ, δύο δεκαετίες μετά την ίδρυσή του.
Και σ’ αυτό το άλμπουμ, που κινείται σε post-rock / indie-rock κατευθύνσεις, η ατμόσφαιρα είναι γενικώς βαριά, καθώς στα κομμάτια σέρνεται το ίδιο μέσο ή αργό τέμπο, που υποδηλοί κάτι ενδόμυχο, εσωτερικό και ενδεχομένως σκοτεινό, ενώ υπάρχει και η απαγγελία του Pete Simonelli, που προσδίδει στο ακρόαμα τα πιο ειδικά χαρακτηριστικά του.
Πάντως γύρω από τη φωνή, από το spoken word, που είναι ποιητικό, με αναφορές στους beats (Ginsberg, Kerouac κ.ά.), περιστρέφεται μεγάλο μέρος της «αλήθειας» των Enablers, με το μπάσο, την κιθάρα και τα ντραμς να κάνουν αισθητή την παρουσία τους (και) ως κάτι πέραν της συνοδείας (στον λόγο).
Υπάρχει και εδώ το ίδιο μελαγχολικό ή και δραματικό στοιχείο, αυτό τέλος πάντων που διακρίνεται στις εγγραφές των Enablers, όλα αυτά τα χρόνια, δημιουργώντας μια κατάσταση συναισθηματικώς πιεστική, που εκτονώνεται μέσω των κιθαριστικών ντεμαράζ, τα οποία αγγίζουν τα όρια του noise.
Μια πολύ καλή περίπτωση σύγχρονου ροκ συγκροτήματος, που θα το γουστάρουν, οπωσδήποτε, οι «indie-άδες».
Επαφή: www.atypeekmusic.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου