Ο Νίκος Παππάς είναι ένας παθιασμένος σινεφίλ. Είναι το
πρώτο, που πρέπει να επισημάνεις γι’ αυτόν – έναν άνθρωπο, που δεν βιοπορίζεται
από τον κινηματογράφο, καθώς η βασική δουλειά του είναι το φροντιστήριο
αγγλικών, που λειτουργεί στον Βόλο. Τοποθετημένος εξ αρχής, λοιπόν, πέραν των
κινηματογραφικών κυκλωμάτων (η λέξη «κύκλωμα» δεν χρησιμοποιείται, σώνει και
καλά, με την αρνητική της έννοια) ο Παππάς είναι ένας ερασιτέχνης σινε-γραφιάς,
αλλά με επαγγελματική συνείδηση. Δεν είναι λίγα, εξάλλου, όσα έχει κάνει.
Ανάμεσά τους η ομάδα «Σινεφίλ» του facebook, που αριθμεί 220.000 μέλη, το κανάλι «Νίκος Παππάς
αναγνώσεις» στο YouTube,
μα και τα πέντε κινηματογραφικά βιβλία του, που θα τύπωνε μέχρι το 2021.
Μάλιστα για το (προ)τελευταίο, το «Ταινίες Ψυχών», είχαμε γράψει κι εδώ στο blog, στις 6 Δεκ. του ’21.
Το ακόμη πιο πρόσφατο βιβλίο του Νίκου Παππά αποκαλείται
«Σινέ-Άνθρωποι» [Εκδόσεις Ιστίο, Μάρτιος 2024] και όπως γράφει ο ίδιος στην
εισαγωγή του βιβλίου του:
«Σινε-άνθρωποι είναι εκείνοι οι κινηματογραφικοί χαρακτήρες που με την πάροδο της αφηγηματικής τους σχέσης μετατράπηκαν σε συνανθρώπους. Πρώτη προϋπόθεση, βέβαια, είναι να διακατέχονται από στοιχεία ανθρωπιάς. Η ποιότητα του ενός συναντά του άλλου σε μία ιερή, αλλά απλή, στιγμή και τότε πραγματοποιείται το θαύμα. Ένα ίχνος μεταξύ τους που θα τους συντροφεύει, αποκύημα μιας μοιρασμένης αλήθειας διαφορετικής σε κάθε ταινία, αλλά παρόμοιας σε ποιοτικά χαρακτηριστικά. Η προσέγγιση της εκάστοτε αλήθειας αποτελεί τον κύριο λόγο, για τον οποίο γράφεται το βιβλίο και συνθέτει την πλειοψηφία των κειμένων του».
Στο βιβλίο καταγράφονται οι σκέψεις και οι απόψεις του Ν. Παππά για 38 ταινίες, τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Ταινίες που απλώνονται σ’ ένα διάστημα σχεδόν 90 ετών, κάτι που επίσης τις καθιστά διαφορετικές – καθώς η παλαιότερη είναι η “Les Misérables” (1934) του Raymond Bernard, ενώ η πιο πρόσφατη είναι η “Raging Grace” (2023) του Paris Zarcilla. Ανάμεσά τους ταινίες των Francis Ford Coppola, Akira Kurosawa, Hal Ashby, Mel Gibson, Agnès Varda και δεκάδων άλλων σκηνοθετών και σκηνοθετριών, που «κριτικάρονται» από τον Ν. Παππά σε σύντομα συνήθως κείμενα, που έχουν όμως τη δική τους διαύγεια και προοπτική. Μου άρεσε πολύ το κείμενο για τον «Λόγο» του Carl Theodor Dreyer και άλλα βεβαίως.
Επαφή: nickpappas111@gmail.com
«Σινε-άνθρωποι είναι εκείνοι οι κινηματογραφικοί χαρακτήρες που με την πάροδο της αφηγηματικής τους σχέσης μετατράπηκαν σε συνανθρώπους. Πρώτη προϋπόθεση, βέβαια, είναι να διακατέχονται από στοιχεία ανθρωπιάς. Η ποιότητα του ενός συναντά του άλλου σε μία ιερή, αλλά απλή, στιγμή και τότε πραγματοποιείται το θαύμα. Ένα ίχνος μεταξύ τους που θα τους συντροφεύει, αποκύημα μιας μοιρασμένης αλήθειας διαφορετικής σε κάθε ταινία, αλλά παρόμοιας σε ποιοτικά χαρακτηριστικά. Η προσέγγιση της εκάστοτε αλήθειας αποτελεί τον κύριο λόγο, για τον οποίο γράφεται το βιβλίο και συνθέτει την πλειοψηφία των κειμένων του».
Στο βιβλίο καταγράφονται οι σκέψεις και οι απόψεις του Ν. Παππά για 38 ταινίες, τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Ταινίες που απλώνονται σ’ ένα διάστημα σχεδόν 90 ετών, κάτι που επίσης τις καθιστά διαφορετικές – καθώς η παλαιότερη είναι η “Les Misérables” (1934) του Raymond Bernard, ενώ η πιο πρόσφατη είναι η “Raging Grace” (2023) του Paris Zarcilla. Ανάμεσά τους ταινίες των Francis Ford Coppola, Akira Kurosawa, Hal Ashby, Mel Gibson, Agnès Varda και δεκάδων άλλων σκηνοθετών και σκηνοθετριών, που «κριτικάρονται» από τον Ν. Παππά σε σύντομα συνήθως κείμενα, που έχουν όμως τη δική τους διαύγεια και προοπτική. Μου άρεσε πολύ το κείμενο για τον «Λόγο» του Carl Theodor Dreyer και άλλα βεβαίως.
Επαφή: nickpappas111@gmail.com
Την εκτίμηση μου στο πρόσωπό σας τη μετατρέψατε σε αγάπη με τα λόγια σας. Ευχαριστώ πολύ! Παρά τις 140 σελίδες του, πήρε 2μιση χρόνια να γραφτεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήEυχαριστώ κι εγώ, και καλή πορεία στο βιβλίο.
Διαγραφή