BRIAN LANDRUS plays Ellington & Strayhorn

Ο σαξοφωνίστας, μπασο-κλαρινίστας και φλαουτίστας Brian Landrus μάς απασχολεί συχνά στο blog. Στην πράξη από το 2009 και μετά γράφουμε συχνότατα για τους δίσκους του, οι οποίοι, κατά γενική ομολογία, συγκαταλέγονται, κάθε φορά, μεταξύ των καλυτέρων της εκάστοτε χρονιάς. Την τελευταία φορά, που μας απασχόλησε ο Landrus ήταν για το άλμπουμ του “Red List” (2022), ενώ τώρα θα γράψουμε για την πιο πρόσφατη δουλειά του, που τιτλοφορείται “Plays Ellington & Strayhorn” [Palmetto Records / BlueLand Records, 2024].

Το να αναρωτηθείς... μα ξανά Ellington & Strayhorn;... δεν έχει νόημα, όπως αντιλαμβάνεστε. Για τους σύγχρονους αμερικανούς jazzmen, όπως είναι ο Landrus, τοιούτοι συνθέτες σηματοδοτούν το αλφαβητάρι της jazz, και κάθε επιστροφή στο ρεπερτόριο και τις συνθέσεις τους, αποτελεί και μια νεότερη σπονδή στα ιερά και τα όσια της «μεγάλης μαύρης μουσικής».
Σ’ αυτή τη νέα περιπέτειά του ο Brian Landrus, που χειρίζεται βαρύτονο και μπάσο σαξόφωνα και ακόμη μπάσο κλαρίνο, κόντρα άλτο κλαρίνο, πίκολο, και τρία διαφορετικά φλάουτα (c, άλτο, μπάσο), δεν είναι μόνος του, καθώς δίπλα του στέκονται ο κιθαρίστας (ηλεκτρική, ακουστική) Dave Stryker, ο κοντραμπασίστας Jay Anderson και ο ντράμερ Billy Hart (ένα κορυφαίο, θα το αποκαλούσαμε, rhythm section).
Στο “Plays Ellington & Strayhorn” διασκευάζονται πέντε συνθέσεις του Ellington, τέσσερις του Strayhorn και πέντε κοινές – σύνολο δεκατέσσερις.
Εκείνο που βγαίνει πάνω απ’ όλα, εδώ, είναι φυσικά το χρώμα και η ατμόσφαιρα, που προσδίδει σε αυτά τα ιστορικά κομμάτια ο Landrus, μέσα από τις τοποθετήσεις των μπάσων, κατά κανόνα, πνευστών του. Βεβαίως υπάρχει και η κιθάρα του Stryker στην εγγραφή, αλλά πάντα πίσω της ακούς ένα «στρώμα» μπάσων ήχων, με το ρυθμικό τμήμα να «στέκεται» λιτά και απέριττα προσφέροντας, και αυτό από τη μεριά του, τα πρέποντα βαριά και βαθιά vibes στην εγγραφή.
Υπάρχει λοιπόν ο ήχος, που είναι πολύ «ζεστός» και ανθρώπινος, με άψογη ενορχηστρωτική σχεδίαση, από τον Landrus βασικά (δύο tracks τα έχουν ενορχηστρώσει οι Gregory Hopkins και Ayn Inserto) και βεβαίως υπάρχει το ρεπερτόριο αυτό καθ’ αυτό, που εδώ αποκτά «άλλα» χαρακτηριστικά.
Έτσι, έχουμε την φοβερή εισαγωγή με το “Agra” (από την “Far East Suite” του ’67), μ’ αυτό το κάπως spiritual χρώμα, με τα αμέσως επόμενα “Chelsea bridge” και “A flower is a lovesome thing” να σε υπνωτίζουν σχεδόν μ’ αυτή την μαγική «χαμηλή» ακολουθία τους, πριν αναλάβει το “Daydream” (που μετατρέπεται σε deep bossa!), για να σε μεταφέρει και πάλι στο ξέφωτο.
Κάθε τι από το songbook των Ellington και Strayhorn, που μεταφέρεται εδώ, έχει τον τρόπο να σε εκπλήσσει – και όχι μόνο γιατί όλα αυτά τα tracks θεωρούνται ιερά, αλλά και γιατί η επεξεργασία που τους επιφυλάσσει ο Landrus είναι ναι μεν συνετή, αλλά ταυτοχρόνως και δημιουργική, προσδίδοντάς τους απρόβλεπτα και κρυφά νοήματα. Αρκεί ν’ ακούσει κάποιος το 7λεπτο αργό “Warm valley”, εκεί προς το τέλος του άλμπουμ, ένα κομμάτι του Ellington από το 1940, για να αντιληφθεί τη συναισθηματική και ταυτοχρόνως την επιστημονική προσέγγιση, που επιφυλάσσεται σ’ ένα έτσι κι αλλιώς κλασικό track.
Δίσκος που σε αγγίζει βαθιά και που σε κρατάει δέσμιό του για ώρες, μετά από την ακρόαση, είναι το “Plays Ellington & Strayhorn” του Brian Landrus και των συνεργατών του.
Επαφή: www.brianlandrus.com