NALYSSA GREEN πολύ καλή στα πάρτυ

Άκουσα και ξανάκουσα το τελευταίο άλμπουμ της Nalyssa Green, αλλά δεν μπόρεσα να βρω σ’ αυτό ένα κέντρο – κάτι, που να χαρακτηρίζει τον δίσκο από την αρχή έως το τέλος του. Και δεν το λέω, επειδή ο τίτλος, σαν τίτλος, με... παραπλάνησε. Το σημειώνω γιατί, λόγω του... «Πολύ καλή στα πάρτυ» [Inner Ear, 2024], ανέμενα ν’ ακούσω κι ένα πιο χορευτικό και μπιτάτο σετ, ενώ εκείνο που ακούω τελικά είναι ένα ακαθορίστου ταυτότητας υβρίδιο, ένα «σώμα» τραγουδιών τα «μέλη» του οποίου δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Τέλος πάντων έπρεπε να περιμένω μέχρι τα τελευταία κομμάτια το “Nail salon” (που ακούγεται σαν το 45άρι “Another one bites the dust”, αν το ακούς στις 33 στροφές) και το «Όλα τα πάρτυ του κόσμου», για να φθάσει στ’ αυτιά μου εκείνο, που έβαλα κατά νου, αλλά, το ξαναλέω, δεν είναι αυτό το καίριο εδώ.

Κατ’ αρχάς διαβάζοντας τους στίχους της Nalyssa Green στο ένθετο τού «Πολύ Καλή στα Πάρτυ» δεν αποκόμισα κάτι ιδιαίτερο, για να μην πω τίποτα ιδιαίτερο. Κάτι που, οπωσδήποτε, δημιουργεί ένα δεδομένο (όχι θετικό). Και δεν αναφέρομαι στις διάφορες διατυπώσεις, που τις θεωρώ ατυχείς εκφραστικά και τραβηγμένες, αλλά για την απουσία ενός νοήματος, που να σε κινητοποιεί σαν αναγνώστη. Μια μόνο στροφή θα σημειώσω, που την θεωρώ σαφή και ουσιαστική και η οποία προέρχεται από το τραγούδι «Άτομα που δε μιλούν» και είναι τούτη: «άτομα που δε μιλούν / που τα πάντα αγνοούν / και φοβούνται τη σκιά τους / δεν αντέχουν να τη δουν».
Εντάξει, και είναι γνωστό αυτό που θα πω, τα λόγια στο σύγχρονο ελληνικό ποπ τραγούδι δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο – χοντρικά δεν «στέκονται» από μόνα τους, όταν τα διαβάζεις, και γενικά θα πρότεινα στους τραγουδοποιούς να απευθύνονται σε επαγγελματίες στιχουργούς για τις συνθέσεις τους και να μην εμπιστεύονται τον... ποιητή εαυτό τους. Βολεύει, λοιπόν, τα λόγια να εξετάζονται μέσα στο σύνολο του τραγουδιού, ανακατεμένα με το μέλος, τη φωνή και τα τεχνικά θέματα, ώστε να «καλύπτονται» τα μειονεκτήματά τους. Για να το πω ακόμη πιο απλά. Αν η Nalyssa Green είχε να μελοποιήσει στίχους της αείμνηστης Μαριανίνας Κριεζή, για παράδειγμα, τα τραγούδια της θα ανέβαιναν αμέσως επίπεδα.
Ξεκινώντας λοιπόν από τα τεχνικά θέματα θα έλεγα πως αυτά λειτουργούν όπως πρέπει (ο Βασίλης Ντοκάκης δεν είναι τυχαίος), και εννοώ με τούτο πως ο ήχος, στο «Πολύ καλή στα Πάρτυ», είναι μάλλον το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου.
Ερμηνευτικά η Nalyssa Green εμένα μου φαίνεται αδύναμη, καθώς η φωνή της ποτέ δεν ήταν το πιο μεγάλο ατού της –έτσι φρονώ–, ταιριάζοντας περισσότερο για backing vocals παρά για lead. Οπωσδήποτε, η τεχνολογία έχει τον τρόπο όλα αυτά να τα «διορθώνει» και να τα τοποθετεί στα επίπεδα που πρέπει, και τέλος πάντων «καλώς», καθότι εδώ κρίνεται κι ένα συγκεκριμένο δισκογραφικό προϊόν.
Συνθετικά η Nalyssa Green τα πάει, σίγουρα, καλύτερα. Κάποιες μελωδίες της είναι ενδιαφέρουσες και κομμάτια σαν τα «Έλα πιο κοντά», «Εκεί» (ίσως το ωραιότερο του δίσκου), «Αλάτι» και «Άτομα που δε μιλούν» τα λες «καλά» ή και πιο πάνω από «καλά» (δίχως να εξετάζονται τα επιμέρους).
Η δική μου γνώμη είναι, μετά από το άκουσμα και του «Πολύ Καλή στα Πάρτυ», πως η Nalyssa Green θα πρέπει να κοιτάξει κατάματα το θέμα του στίχου της, παίρνοντας τις σωστές αποφάσεις.
Επαφή: www.inner-ear.gr