σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια, στις 25 Φεβρουαρίου 1973, ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΕΜΤΖΗΣ αιματοκυλά το νυχτερινό κέντρο «Νεράιδα της Αθήνας» - ήταν ένα ξημέρωμα Κυριακής, όταν μια παράβαση του άγραφου νόμου της «παραγγελιάς» τον σπρώχνει να σπείρει το θάνατο

Η περίπτωση του Νίκου Κοεμτζή (1938-2011) είναι γνωστή σε όλους. Και είναι διατυπωμένη στο δίκτυο, σε διάφορα άρθρα, σε όλα τα σάιτ, με πολλές λεπτομέρειες, με σωστές περιγραφές των γεγονότων (στα λιγότερα άρθρα) και με ποικίλων ειδών λάθη και ανακρίβειες (στα περισσότερα άρθρα).
Εμείς, εδώ, δεν θα πούμε πάρα πολλά από τη μεριά μας. Θα αρκεστούμε, βασικά, στην επαναφορά, στο προσκήνιο, ορισμένων ντοκουμέντων.
Τα ντοκουμέντα αυτά είναι βασικά τέσσερα. Το πρώτο σχετίζεται με τα γεγονότα, έτσι όπως αυτά καταγράφηκαν σε εφημερίδα της εποχής. Το δεύτερο είναι ο λόγος του ίδιου του Νίκου Κοεμτζή, μέσα από το βιβλίο του. Το τρίτο είναι ο λόγος τής τότε Αστυνομίας Πόλεων, μέσα από το δικό της περιοδικό. Και το τέταρτο είναι ο λόγος του Διονύση Σαββόπουλου, που σχετίζεται με το θρυλικό τραγούδι του «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο».

Κατ’ αρχάς να πούμε πως το σκηνικό του θανάτου (τρεις νεκροί, επτά τραυματίες) θα στηνόταν από τον Νίκο Κοεμτζή στο λαϊκό κέντρο «Νεράιδα της Αθήνας» –στην Αγίου Μελετίου 45, στην Κυψέλη, κοντά στην διασταύρωση με την Ιωάννου Δροσοπούλου– και όχι σκέτο «Νεράιδα», όπως διαβάζουμε εδώ κι εκεί. Δεν πρέπει ο κόσμος να συγχέει την περιώνυμη «Νεράιδα» της Λένας Παμέλα, στο Καλαμάκι (στέκι του Ωνάση κ.ά.), με το λαϊκό μαγαζί της Κυψέλης.
Επίσης να πούμε πως ο χαρακτηρισμός «σκυλάδικο», που έχει δοθεί στην «Νεράιδα της Αθήνας» δεν μας βρίσκει και τόσο σύμφωνους. Ο συγκεκριμένος χώρος βρισκόταν στην Κυψέλη, σε μια μεσοαστική περιοχή ακόμη (το 1973), που κρατούσε από τις μέρες του ’60. Δεν ήταν κάποια λούμπεν περιοχή, ούτε καν αμιγώς λαϊκή, στην οποία θα μπορούσε να ευδοκιμήσει ένα «σκυλάδικο».
Αρκεί να σας πούμε πως στο ίδιο μαγαζί, που ήταν και ταβέρνα (δηλαδή είχε φαγητό) τραγουδούσαν πιο πριν, στις αρχές του ’70, ακόμη και «ελαφροί» τραγουδιστές, όπως ο Σώτος Σιδηρόπουλος, ενώ εμφανίζονταν και μίμοι όπως ο Γιάννης Μπουρνέλλης, χωρίς να λείπει φυσικά και το λαϊκό πρόγραμμα (Σπύρος Σκορδίλης-Λένα Νταϊάνα).
Στις αρχές του ’73 το λαϊκό πρόγραμμα φαίνεται πως κυριαρχούσε, πια, στην «Νεράιδα της Αθήνας», αφού επικεφαλής ήταν οι λαϊκοί τραγουδιστές Κώστας Καρουσάκης και Τάκης Αθανασιάδης, ενώ τραγουδούσαν ακόμη οι όχι και τόσο γνωστοί Βικτώρια, Ρέα Κούκα, Θόδωρος Ζαφειράκης και ορισμένοι ακόμη. Το πρώτο όνομα φυσικά ήταν ο Κώστας Καρουσάκης, που είχε ήδη σημαντική πορεία στο λαϊκό τραγούδι, πιο πολύ σαν συνθέτης (συνεργαζόταν στενά με την στιχουργό Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου), μα και σαν τραγουδιστής.
Δηλαδή οι Κοεμτζήδες με την παρέα τους δεν πήγαν να διασκεδάσουν σε κάποιο κακόφημο μαγαζί, που σύχναζε υπόκοσμος και περιθωριακά άτομα, σώνει και καλά, αλλά σ’ ένα μαγαζί «καθώς πρέπει». Όχι της «πρώτης κατηγορίας» σαν εκείνα της παραλίας (με Βοσκόπουλο και Μαρινέλλα), αλλά ούτε και σε κανένα ανώνυμο χαμαιτυπείο της Λεωφόρου Καβάλας.
Εξάλλου να μην ξεχνάμε πως οι Κοεμτζήδες είχανε φθάσει παράωρα στην «Νεράιδα της Αθήνας», καταλήγοντας εκεί μετά από διασκέδαση σε κάποια ντισκοτέκ(!) της Λεωφόρου Συγγρού, όπως είχε πει τότε στις εφημερίδες ο Δημοσθένης Κοεμτζής (αδελφός του Νίκου Κοεμτζή).
Δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί κινούνταν ολούθε, ως φαίνεται, και όχι μόνο στα λαϊκά μαγαζιά, διασκεδάζοντας σε «αντίθετους» χώρους – τουλάχιστον εκείνη την περίοδο, που, όπως και τώρα, ήταν περίοδος αποκριάς. Όχι η τελευταία Κυριακή, καλή ώρα, αλλά η Κυριακή του Ασώτου – δηλαδή η δεύτερη Κυριακή της αποκριάτικης περιόδου (Τελώνου & Φαρισαίου, Ασώτου, Απόκρεω, Τυρινής).
Με αυτά που γράψαμε παραπάνω επιθυμούμε να τοποθετήσουμε το συγκλονιστικό αυτό περιστατικό σε κάποιες πιο ρεαλιστικές διαστάσεις και όχι στις μυθικές, που το έχει τοποθετήσει ο χρόνος.
Συνέβη δηλαδή, εκείνο που συνέβη, σ’ ένα καθημερινό λαϊκό κέντρο διασκέδασης, στο οποίο θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας από εμάς και όχι σε κάποιο κέντρο του υποκόσμου, ούτε σε κάποιο σκληρό «σκυλάδικο». Και είναι η περίοδος της χούντας και ακόμη οι ασπρόμαυρες και γκρίζες φωτογραφίες, που παρασύρουν πολλούς από εμάς σε ποικίλων ειδών φαντασιώσεις. Όχι.
Ήταν και τότε (1973) ηλιόλουστη η Αθήνα, με πολύ ζωντανά χρώματα, ζωντανότερα μάλλον από τα τωρινά, σίγουρα αθωότερη, σίγουρα πιο ανθρώπινη, με λιγότερο άγχος και η οποία (Αθήνα) διασκέδαζε τη φτώχεια της, ή την ολιγάρκειά της αν θέλετε, όσο μπορούσε καλύτερα.
Τα μαγαζιά ήταν πάμπολλα, και όλων των ειδών, καθώς το καθεστώς αντιλαμβανόταν την πίεση, την ανελευθερία και την βαναυσότητα με την οποίαν αντιμετώπιζε τις καταστάσεις, στο πολιτικό πεδίο, έχοντας αφήσει όλα τα υπόλοιπα να κινούνται σχεδόν ανεξέλεγκτα, ώστε να μετριάζει τις αντιδράσεις. Ήταν κι αυτό μέσα στο παιγνίδι.
Βασικά επικρατούσε ένα χάος στη διασκέδαση (το... ησυχία, τάξη και ασφάλεια, που υποτίθεται ότι βίωνε η χώρα, ήταν όνειρο θερινής νυκτός, καθώς δεν ίσχυε τίποτα από τα τρία), με περιοχές σαν την Πλάκα, ας πούμε, να θεωρούνται κάπως σαν «άβατο», καθώς ήταν παραδομένες στον τουριστικό παροξυσμό και την χωρίς-αύριο εκμετάλλευση.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/san-simera/prin-apo-50-hronia-o-nikos-koemtzis-aimatokylise-nyhterino-kentro-neraida-tis-athinas