Αν δεν απατώμεθα, βάσει όσων γράφουμε εδώ μέσα, οι Blues Wire είχαν να τυπώσουν φυσική
μορφή δίσκου τους από το 2018 και το “NOS”. Τέσσερα χρόνια μετά λοιπόν ένα νέο CD, τού πιο ιστορικού ελληνικού συγκροτήματος
του blues, στρίβει στο
πλατώ – ένα CD, που
αποκαλείται “Hobo Street”
[Private Pressing,
2022] και το οποίον αποτελεί μία ανεξάρτητη παραγωγή (μία ανάμεσα στις τόσες,
εξάλλου, των θεσσαλονικέων φίλων μας).
Το “Hobo Street”
είναι live,
ηχογραφημένο στο κλαμπ Ippokambos,
στις Αλυκές της Χαλκίδας, στις 8 Σεπτεμβρίου του 2019 και αποτελείται από
δεκαπέντε tracks, τα
οποία εξαντλούν σχεδόν τα χρονικά όρια του CD, αφού αυτό διαρκεί περί τα 78 λεπτά.
Λογικό. Όταν δίνεις μία τόσο ωραία παράσταση, ένα τόσο άψογο live, όπως είναι τούτο εδώ, είναι τελείως παράλογο να αρχίσεις τα κοψίματα, προκειμένου να παρουσιάσεις κάτι πιο πυκνό υποτίθεται και πιο συντομευμένο, σκεπτόμενος, ίσως, τον ελεύθερο χρόνο των ακροατών.
Όχι. Το “Hobo Street” αξίζει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτό του, δίνοντάς σου την ψευδαίσθηση, έτσι όπως κυλάει και αναπτύσσεται, πως είσαι κι εσύ κάπου ’κει κοντά, στη σκηνή, και ιδρώνεις μαζί με τους τρεις μουσικούς.
Ηλίας Ζάικος λοιπόν στην κιθάρα και το τραγούδι, Σωτήρης Ζήσης στο μπάσο και Νίκη Γουρζουλίδου στα ντραμς είναι η τριπλέτα των Blues Wire και σ’ αυτό το live και σ’ αυτό το άλμπουμ, μια τριπλέτα, που αποδεικνύεται ιδανική, θα λέγαμε, στην απόδοση όλων αυτών των κομματιών, που άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο έχουν την ιστορία τους.
Και ναι, σ’ ένα τέτοιο live δεν μπορεί παρά οι διασκευές να κυριαρχούν αριθμητικώς, γιατί το να δίνεις ένα λαϊκό live χωρίς τα απαραίτητα στάνταρντ ανάμεσα είναι κάπως σαν... μισή δουλειά. Οι Blues Wire έχουν δικό τους υλικό, για να βγάλουν όχι μιάμιση, αλλά δύο και τρεις ώρες συναυλία, όμως στο σετ τους ξέρουν τι πρέπει να συμπεριλάβουν από τα δικά τους κομμάτια, και τι από το διεθνές ρεπερτόριο, προκειμένου το live να αποκτά μαζί κι έναν... παιδευτικό χαρακτήρα.
Θέλουμε να πούμε πως ο κόσμος που πάει στις συναυλίες των Blues Wire μπορεί να αντιληφθεί, με λίγη καλή θέληση από την μεριά του, όλη τη ιστορία του ηλεκτρικού blues και του blues-rock από τα fifties μέχρι και τις μέρες μας. Και αυτό οπωσδήποτε μετράει. Γιατί εξασφαλίζει και την απρόσκοπτη συμμετοχή τού ακροατή, που γίνεται έτσι κοινωνός ενός πανεπιστημιακού blues μαθήματος, μα και γιατί τιμάται, δι’ αυτού του τρόπου, και η ιστορία του blues – κάτι, που, στην Ελλάδα, δεν μπορούν να το κάνουν με τον τρόπο των Blues Wire και πάρα πολλοί.
Μεγάλες versions λοιπόν εδώ σε τραγούδια του Sonny Boy “Rice Miller” Williamson (“One way out”), του Ronnie Earl (“Chicken fried snake”), του Rufus Thomas (“Walking the dog”) ή του Sleepy Jon Estes (“Someday baby”), και ακόμη ανάμεσα το κλασικό “Locomotive breath” των Jethro Tull, το επίσης κλασικό “Call me the breeze” του JJ Cale και φυσικά τα έξοχα πρωτότυπα, σαν το “That heavy load” (από τις ωραιότερες συνθέσεις-τραγούδια του Ηλία Ζάικου), το γνωστό από παλιά “Bulldog boogie” και άλλα διάφορα.
Και δύο και τρεις ώρες αν παίζανε οι Ζάικος, Ζήσης και Γουρζουλίδου δεν θα καταλάβαινες πώς πέρασε η ώρα...
Εντυπωσιακό live, από πάσης πλευράς λοιπόν, που μόνο να ενθουσιάσει μπορεί όσους θα το ακούσουν.
Επαφή: https://www.facebook.com/eliaszaikos
Λογικό. Όταν δίνεις μία τόσο ωραία παράσταση, ένα τόσο άψογο live, όπως είναι τούτο εδώ, είναι τελείως παράλογο να αρχίσεις τα κοψίματα, προκειμένου να παρουσιάσεις κάτι πιο πυκνό υποτίθεται και πιο συντομευμένο, σκεπτόμενος, ίσως, τον ελεύθερο χρόνο των ακροατών.
Όχι. Το “Hobo Street” αξίζει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτό του, δίνοντάς σου την ψευδαίσθηση, έτσι όπως κυλάει και αναπτύσσεται, πως είσαι κι εσύ κάπου ’κει κοντά, στη σκηνή, και ιδρώνεις μαζί με τους τρεις μουσικούς.
Ηλίας Ζάικος λοιπόν στην κιθάρα και το τραγούδι, Σωτήρης Ζήσης στο μπάσο και Νίκη Γουρζουλίδου στα ντραμς είναι η τριπλέτα των Blues Wire και σ’ αυτό το live και σ’ αυτό το άλμπουμ, μια τριπλέτα, που αποδεικνύεται ιδανική, θα λέγαμε, στην απόδοση όλων αυτών των κομματιών, που άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο έχουν την ιστορία τους.
Και ναι, σ’ ένα τέτοιο live δεν μπορεί παρά οι διασκευές να κυριαρχούν αριθμητικώς, γιατί το να δίνεις ένα λαϊκό live χωρίς τα απαραίτητα στάνταρντ ανάμεσα είναι κάπως σαν... μισή δουλειά. Οι Blues Wire έχουν δικό τους υλικό, για να βγάλουν όχι μιάμιση, αλλά δύο και τρεις ώρες συναυλία, όμως στο σετ τους ξέρουν τι πρέπει να συμπεριλάβουν από τα δικά τους κομμάτια, και τι από το διεθνές ρεπερτόριο, προκειμένου το live να αποκτά μαζί κι έναν... παιδευτικό χαρακτήρα.
Θέλουμε να πούμε πως ο κόσμος που πάει στις συναυλίες των Blues Wire μπορεί να αντιληφθεί, με λίγη καλή θέληση από την μεριά του, όλη τη ιστορία του ηλεκτρικού blues και του blues-rock από τα fifties μέχρι και τις μέρες μας. Και αυτό οπωσδήποτε μετράει. Γιατί εξασφαλίζει και την απρόσκοπτη συμμετοχή τού ακροατή, που γίνεται έτσι κοινωνός ενός πανεπιστημιακού blues μαθήματος, μα και γιατί τιμάται, δι’ αυτού του τρόπου, και η ιστορία του blues – κάτι, που, στην Ελλάδα, δεν μπορούν να το κάνουν με τον τρόπο των Blues Wire και πάρα πολλοί.
Μεγάλες versions λοιπόν εδώ σε τραγούδια του Sonny Boy “Rice Miller” Williamson (“One way out”), του Ronnie Earl (“Chicken fried snake”), του Rufus Thomas (“Walking the dog”) ή του Sleepy Jon Estes (“Someday baby”), και ακόμη ανάμεσα το κλασικό “Locomotive breath” των Jethro Tull, το επίσης κλασικό “Call me the breeze” του JJ Cale και φυσικά τα έξοχα πρωτότυπα, σαν το “That heavy load” (από τις ωραιότερες συνθέσεις-τραγούδια του Ηλία Ζάικου), το γνωστό από παλιά “Bulldog boogie” και άλλα διάφορα.
Και δύο και τρεις ώρες αν παίζανε οι Ζάικος, Ζήσης και Γουρζουλίδου δεν θα καταλάβαινες πώς πέρασε η ώρα...
Εντυπωσιακό live, από πάσης πλευράς λοιπόν, που μόνο να ενθουσιάσει μπορεί όσους θα το ακούσουν.
Επαφή: https://www.facebook.com/eliaszaikos
Ως φανατικός οπαδός της μπάντας δεν είμαι αμεροληπτος κριτης όμως ο δίσκος είναι εξαιρετικός.
ΑπάντησηΔιαγραφή