ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 490

14/2/2023
Όταν σου δίνουν τα παπούτσια στο χέρι τα τραγούδια του Γιαννάκη είναι τα μόνα που πέφτουν στις πληγές σαν βάμμα ιωδίου... Όλα τα άλλα τις γδέρνουν...
https://www.youtube.com/watch?v=GcXQm4JT2vY

14/2/2023
Ηθοποιοί αγωνιζόμενοι για το μεροκάματο. Ούτε βουλευτιλίκια, ούτε πτυχία, ούτε τέχνη, ούτε δικαιώματα, ούτε υπερωρίες, ούτε τίποτα... Τα ματάκια τους να ’ταν καλά μόνο...

14/2/2023

Εμένα δεν μου αρέσει το «προσωπικό» γράψιμο, όπως το εννοούν πολλοί. Δεν μου αρέσει το έκδηλο συναισθηματικό γράψιμο. Δεν μου αρέσει να γράφω... εκθέσεις. Μου αρέσει το ψυχρό και ουδέτερο συναισθηματικά. Είμαι φαν εκείνου που λέει ο Ζαν Κοκτώ στο «Όπιο»:
«Πρέπει να γιατρευτεί κανείς με κάθε μέσον απ’ τη μανιακή φροντίδα του γραψίματος. Το στυλ που δεν προέρχεται από τα μέσα μας είναι μέτριο, ακόμα και όταν μοιάζει με εσωτερικό γράψιμο. ΤΟ ΜΟΝΟ ΔΥΝΑΤΟ ΣΤΥΛ ΕΙΝΑΙ Η ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ. Διαβάστε διοικητικές αναφορές, το γράψιμο των μαθηματικών, των γεωμετρών, των ειδικών σε οιονδήποτε κλάδο. Καταπνίξτε κάθε άλλο διάβασμα».
Αυτός είναι ο κανόνας. Εξαιρέσεις υπάρχουν και αυτές, φυσικά, δεν συγκαταλέγονται στις αγαπημένες μου. Αν μου ζητηθεί κάτι, και πληρωθώ γι’ αυτό –έτσι το λέω, κυνικά– μπορεί να... ανοίξω τον συναισθηματικό μου κόσμο και να γράψω κάτι πιο εσωτερικό, αλλιώς το αποφεύγω, όπως ο διάολος το λιβάνι.
Διαβάστε, τώρα, αυτά τα δύο κομματάκια...
«Ίσως θα ήθελα να προτείνω στους ανθρώπους να κλείνουν τα μάτια στις συναυλίες μου, γιατί το να βλέπουν νομίζω δε χρησιμεύει πολύ και κάνει να χάνουν την συγκέντρωση από την ακρόαση της μουσικής»
[Ennio Morricone / από το βιβλίο του Alessandro De Rosa, το 2016]
>>Ο Ennio Morricone ήταν ακριβώς εκείνο που περίμενα ν’ ακούσω και να δω. Ό,τι είχα απορροφήσει χρόνια τώρα από τις ταινίες και τους δίσκους. Αυστηρός, τελειομανής, με διδακτορικό στο φινίρισμα, μέγας γνώστης του αρμονικού σχεδιασμού, σπάνιος μελωδός. Ακόμη, ένας άνθρωπος με υψηλή αισθητική, αλλά δίχως αισθητικές παρωπίδες, σχεδόν μ’ έναν άγιο ψυχισμό, από τον οποίον αποδρούσαν όλες οι φάσεις της Σελήνης. Ίσως, δε, να είναι μοναδικός συνθέτης (και) σήμερα στον κόσμο, που μπορεί να εμφανίσει το έργο του μπροστά σ’ ένα οποιοδήποτε κοινό, κάνοντάς το να πετάξει. (Ο Νταλί θα ζωγράφιζε Ίκαρους, γαλάζιους, να εγκαταλείπουν τις κερκίδες…). Όσον αφορά εμένα; Άνοιξα τα μάτια μου ελάχιστες φορές κατά τη διάρκεια του live και η μία ήταν στα… κύματα του στυλ, στην «Οικογένεια Σικελών». Ήθελα να δω την πλάτη του «θεού», πίσω από τα νοτισμένα τζάμια…<<
[κείμενο που είχα γράψει το 2005 στο Jazz & Τζαζ, μετά από ένα live του Μαέστρου στο Ηρώδειο]
Όταν διάβασα στο βιβλίο του De Rosa ότι ο Μαέστρος θα ήθελε οι θεατές των συναυλιών του να είναι ακροατές βασικά (και όχι θεατές), έχοντας κλειστά τα μάτια, δεν το κρύβω, ένοιωσα κάπως, σκεπτόμενος εκείνο το συναισθηματικό, που είχα γράψει μια δεκαετία νωρίτερα...

13/2/2023
Τίποτα... Πρέπει να φύγουμε. Πρέπει να εγκαταλείψουμε τη χώρα. Πρέπει να μεταναστεύσουμε, μέχρι να γίνουν οι εκλογές. Να πάμε δυο μήνες στη χερσόνησο Καμτσάτκα, στη Γουινέα Μπισάου, στο Pulau Kelapa Dua... Δεν υπάρχει άλλη λύση...

13/2/2023

Επειδή γράφετε όλοι για το ραδιόφωνο σήμερα, ας συμβάλλω κι εγώ με κάτι διαφορετικό.
Οι χουντικοί δεν γουστάρανε τους ξενικούς όρους στις ραδιοφωνικές μεταδόσεις ποδοσφαίρου. Το έπαιζαν... γλωσσαμύντορες.

Άκουγα από τότε ποδόσφαιρο στο ραδιόφωνο, μπορεί να μην θυμάμαι, τώρα, τι ακριβώς άκουγα (εννοώ τη γλώσσα - γιατί αγώνες θυμάμαι), αλλά το «επανορθωτική περιοχή» και το «εναρκτήριο λάκτισμα» τα άκουγες και πιο μετά, ακόμη και στα έιτις, στις ποδοσφαιρικές μεταδόσεις. Είχαν κολλήσει ορισμένοι σπήκερ και τα έλεγαν ακόμη...

12/2/2023
Χθες βρέθηκα για μια δουλειά στον Περισσό κι επειδή είχα χρόνο είπα να κάνω μια βόλτα, εκεί στη γειτονιά. Πέρασα λοιπόν από το «Σπίτι του Λαού», και κάπως έτσι έξω από ένα κάδο σκουπιδιών είδα κάτι έντυπα πεταμένα, κιτρινισμένα να πούμε, και όπως σηκώνω ένα βλέπω... «Ο Καραγκιόζης Εξόριστος / μια ξεκαρδιστική κωμωδία», από το εμφυλιοπολεμικό 1947!! Θα έκαναν εκκαθάριση στα αρχεία τους, είπα, οι σύντροφοι και τα πετάξανε... Πήρα λοιπόν τον Καραγκιόζη, όπως κι ένα βιβλίο για την ιστορία του ΚΚΣΕ από το 1960 κι έφυγα... Τα άλλα δεν με ενδιέφεραν...
[Μόνο ένα ψεματάκι υπάρχει στην άνω διήγηση . Όλα τα άλλα είναι αληθινά και συνέβησαν όντως χθες...]

Καραγκιόζης: Μωρέ καλά λέω ’γω πως χάλασε ο κόσμος!... Με στέλνουν εξορία γιατί τάχα είμαι κουκουές και με ταράζουν στο ξύλο οι εξόριστοι. Μα τι είδους εξόριστοι υπάρχουν εδώ; Μυστήριο...(Ρίχνει την πετονιά του πάλι στη θάλασσα και συνεχίζει το μονόλογό του). Έτσι μου ’ρχεται μα τω Θεώ να κάνω μια βουτιά και να μη ξαναβγώ! (Προσεχτικά) Μπα; Σα να τσιμπάη κάτι!... Θες να 'ναι κανα... σφυροδρέπανο; (Τραβάει το καλάμι και βγάζει μια ταμπέλα, που γράφει απάνω Χ). Άλλο πάλι τούτο!... Θα τρελλαθώ, μα την Παναγία!... Δεν σου λέω εγώ πως κάτι γίνεται με τα ψάρια στον πάτο; Θα φάγανε τίποτα πνιγμένους κουκουέδες και χίτες και κολλήσανε κι αυτά την πολιτική φαγωμάρα...
(Τον πλησιάζουν δυο-τρεις άλλοι εξόριστοι)
Α Εξόριστος: Τι κάνεις εδώ σύντροφε;
Καραγκιόζης: Ψαρεύω σύντροφε!...
Β Εξόριστος: Και τι ψαρεύεις;
Καραγκιόζης: Να, κάτι... λαυράκια!...
Γ Εξόριστος: (Βλέπει την ταμπέλα με το Χ). Σύντροφοι τούτος δεν είναι δικός μας... Δουλεύει ενάντια στον αγώνα του λαού που ξεζουμιάζεται νυχτόμερα, παλεύοντας ενάντια στη μοναρχοφασιστικομιλιταριστική επικράτησι, για την καλυτέρεψη της επιβίωσής του...
Καραγκιόζης: Βρε παιδιά...

11/2/2023

Ο σαδιστής καλλιτέχνης... Fabio Celi…
https://www.youtube.com/watch?v=vXm_xVpXsGg

11/2/2023
Τον πατρινό αρχιτέκτονα και εικαστικό Στάθη Χρυσικόπουλο, που πέθανε χθες στα 77 του, τον θυμάμαι από τα χρόνια του ’80 και από διάφορες δράσεις (που άλλοτε σχετίζονταν με το Καρναβάλι, άλλοτε με το Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας κ.λπ.), αλλά εκείνο που τώρα θέλω να πω είναι πως ο Χρυσικόπουλος ήταν από τους μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού Έλληνες, που είχαν ασχοληθεί από πολύ νωρίς με την οπτική ποίηση. Είχε σπουδάσει και ζήσει για μια δεκαετία (1966-75) στη Φλωρεντία (Firenze) κι όταν θα επέστρεφε στην Πάτρα θα έφερνε μαζί (και) πολλές «ιδέες», οι οποίες θα εύρισκαν εφαρμογή σε ποικίλα πρότζεκτ...

[εδώ ένα οπτικό ποίημά του, από το 1980]

10/2/2022
Colosseum “Butty’s blues”
https://www.youtube.com/watch?v=Mve3oddFM4Y

9/2/2023
Φοβερό τραγούδι του Burt Bacharach, από το 1957, όχι από τα πάρα πολύ γνωστά του, που κάποια σημεία του ανακαλούν στη μνήμη μου κάτι από... Άσε να μην το πω καλύτερα...
https://www.youtube.com/watch?v=hCHuyppgBjg

9/2/2023
O άνθρωπος που έχει γράψει ένα τέτοιο τραγούδι, βάζοντας τα γυαλιά στα συγκροτήματα, είναι απλά μεγάλος. Τεράστιος. Εντάξει, πρώτοι το είπαν οι Manfred Mann, αλλά οι Love το απογείωσαν. Burt Bacharach RIP.
https://www.youtube.com/watch?v=z7SFpxWpcOw

9/2/2023
Γράφει ο άλλος κριτική υποτίθεται (της πλάκας) για το νέο βιβλίο του Γιώργου Αλλαμανή για το «Φλου» του Σιδηρόπουλου και της Σπυριδούλας και στα 3/5 της δήθεν-κριτικής τα χώνει σε μένα!
Το κάνει, γιατί τον είχα κράξει τις προάλλες για κάτι μ@λακίες που έγραφε σε σχέση με τον Πετρίδη και είπε να πάρει το αίμα του πίσω, τώρα, πατώντας πάνω στο βιβλίο ενός συναδέλφου. Τόσο πολύ, δε, τίμησε το βιβλίο, ώστε από τις 594(!) λέξεις «κριτική» οι 340 να αφορούν εμένα και οι 250 το βιβλίο!!
Είναι για γέλια η κατάσταση.
Η θρασύτητα ορισμένων δεν έχει όρια. Δεν φτάνει που είναι εντελώς ανίκανοι να παραδώσουν ένα κείμενο 2, 3, 4 χιλιάδες λέξεις, ώστε να καταλάβει και ο αναγνώστης τους πέντε πράματα, έχουν και το θράσος να χρησιμοποιούν εμένα, για να εμφανίσουν τα... τηλεγραφήματα που στέλνουν ως κριτικές.
Τους απασχολώ πιο πολύ εγώ δηλαδή, που ξεμπροστιάζω την ασχετοσύνη τους, παρά ο συγγραφέας με τον οποίον υποτίθεται ότι ασχολούνται. Τσαλαπατάνε το καθήκον τους να γράψουν σοβαρά για ένα βιβλίο, με το να εξαπολύουν φληναφήματα εναντίον μου.
Το βασικό που λένε είναι πως ασχολιέμαι με... κιτρινισμένα έντυπα (από το χρόνο εννοούν) και πως δεν γράφω βιωματικά! Ό,τι να ’ναι! Λένε και άλλες μπούρδες, ότι αυτοονομάζομαι σημαντικός και αντικειμενικός κριτικός και κάτι τέτοια!
Ρε το τελευταίο που με νοιάζει είναι να αυτοχαρακτηρίζομαι. Ποτέ δεν το έχω κάνει. Το τι είμαι το ξέρω, πολύ καλά, αλλά το κρατάω για τον εαυτό μου. Το τι μου λένε οι άλλοι τα ακούω (και τα καλά και τα άσχημα) και σκέφτομαι πάνω σ’ αυτά. Και την κριτική τη δέχομαι. Από ανθρώπους που μπορούν να την κάνουν βέβαια, που έχουν το υπόβαθρο να την κάνουν, ώστε να την πάρεις στα σοβαρά την κριτική τους και όχι να γελάς μ’ αυτήν – όπως καλή ώρα.
Ρε αλμπάνηδες ό,τι γράφω είναι βιωματικό, γιατί έχω μεγαλώσει με τα... κιτρινισμένα έντυπα. Γιατί τα διάβαζα από 8-10 χρονών. Και ξέρω να τα χειρίζομαι. Και όσα δεν τα διάβαζα, γιατί ήμουν αγέννητος ή πολύ μικρός τα διάβασα μετά και έκανα όλες τις απαραίτητες συνδέσεις. Ό,τι γράφω είναι βιωματικό, απλά δεν το παίζω λογοτέχνης για να γράφω σαχλαμάρες του τύπου... τι ένοιωσα από μια συναυλία, από την ακρόαση ενός δίσκου και κάτι τέτοια τετριμμένα – που σε τελευταία ανάλυση είναι πολύ προσωπικά και δεν ενδιαφέρουν κανέναν.
Όταν γράφω για Φαντάζιο, Επίκαιρα, Ταχυδρόμους κ.λπ., αυτά τα κιτρινισμένα που λέτε, είναι γιατί όλα αυτά τα διάβαζα από παιδί και ό,τι γράφω έχει μέσα το προσωπικό μου φίλτρο και την προσωπική μου άποψη για τα πράγματα.
Και όταν έγραψα κριτική για το ανάλογο βιβλίο του Κάσδαγλη, για το «Βρώμικο Ψωμί», τα πιο πολλά από κει μέσα είναι βιωματικά, γιατί με τον Σαββόπουλο ασχολιέμαι 45 χρόνια – πέρα από κάποιες πληροφορίες που δίνω για να ξεστραβώνονται κάτι άσχετοι μουσικογραφιάδες μπας και πάρουν μπρος κάποια στιγμή (και όχι οι αναγνώστες – οι οποίοι δεν έχουν καμία υποχρέωση να είναι σχετικοί).
Και η κριτική μου στο συγκεκριμένο βιβλίο ήταν 4.700 λέξεις, που σημαίνει ότι το βιβλίο το τίμησα και ασχολήθηκα σοβαρά μαζί του – δεν το ξεπέταξα σε 250 λέξεις, όπως κάνετε εσείς. Άιντε...

8/2/2023
Μάθαμε σήμερα και για τον θάνατο του ηθοποιού, συγγραφέα κ.λπ. Μάκη Πανώριου. Ήταν 88.
Οι... Μεγάλοι Παλαιοί θυμόμαστε τον Μάκη Πανώριο, από το δεύτερο μισό του ’70, όταν έκανε τον ασυρματιστή στη ναυτική σειρά «Το Ταξίδι», ενώ στα έιτις τον μάθαμε από τους προλόγους του σε βιβλία του H.P. Lovecraft, όπως και από την ωραία σειρά του «Το Ελληνικό Φανταστικό Διήγημα» στον Αίολο.

Ο Πανώριος ήταν από τους μεγάλους φαν της επιστημονικής φαντασίας και του φανταστικού γενικότερα, στην Ελλάδα. Έδωσε και πρωτότυπο έργο (έγραψε δηλαδή δικά του βιβλία), βρέθηκε πίσω από το μοναδικό τεύχος του περιοδικού ΕΦ «Ανδρομέδα» το 1977, ενώ είχε και πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρώτο σίριαλ ΕΦ της ελληνικής τηλεόρασης, που προβλήθηκε στο ΕΙΡΤ το φθινόπωρο του ’73, λίγο πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Λέμε για τη «Συνωμοσία της Σιωπής» του Νίκου Μαστοράκη.
Είχαν προβληθεί έξι επεισόδια και σ’ ένα απ’ αυτά ο Πανώριος υποδυόταν έναν... εξωγήινο, που τρεφόταν με ηλεκτρικό ρεύμα και τον οποίον κυνηγούσε ο Πρέκας, ώστε να μη γίνει μπλακάουτ και βυθιστεί η χώρα στο σκοτάδι!
[στη φωτό ο Πανώριος μαρκόνης στο «Ταξίδι», διευθυντής της «Ανδρομέδας» και συγγραφέας, στο πρώτο (μάλλον) βιβλίο του από το 1970]