ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 491

19/2/2023

Επανερχόμαστε στο γνωστό θέμα με κάτι από τα παλιά (από τα μέσα του '70), για το οποίο σκεπτόμουν να το εντάξω στην σχετική κριτική, που δημοσιεύτηκε στο LiFO.gr, αλλά τελικά δεν το έπραξα. Γιατί θα ξέφευγε πολύ το θέμα και γιατί θα έπρεπε να γράψω πολλά. Εδώ θα γράψω λίγα βέβαια.

Η δική μου άποψη είναι, χοντρικώς, αυτή του... 1929. Πως ο καλλιτέχνης δεν θα πρέπει να έχει κανένα αισθητικής φύσεως δικαίωμα πάνω στο έργο του και πως ο καθένας θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να διασκευάζει ό,τι θέλει, όπως γουστάρει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, παρ’ εκτός του εαυτού του.

Φυσικά, αυτό δεν σχετίζεται με την οικονομική κάλυψη του δημιουργού, που σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να είναι η προφανής. Ο δημιουργός από την διασκευή θα πρέπει να λάβει τα νόμιμα οικονομικά δικαιώματά του εννοώ.

Διαφωνώ με άλλα λόγια, εντελώς, με εκείνο που έγραφε ο Χατζιδάκις στους δίσκους του... ότι δεν επιτρέπω σε κανέναν να πάρει το τάδε κομμάτι και να το διασκευάσει, γιατί κτλ. κτλ. Δεν υπάρχει «γιατί» (για μένα). Και ο Χατζιδάκις μάλλον το ήξερε αυτό και το έγραφε περισσότερο για εκφοβισμό, να μην τολμήσουν να τον διασκευάσουν, γιατί το έργο είναι ενιαίο κτλ. και όχι γιατί θα μπορούσε να κάνει, πρακτικά, κάτι.

Όταν ο Όμηρος και ο Σαίξπηρ διασκευάζονται για μικρά παιδιά, για κινούμενα σχέδια, για ταινίες και για τους αναγνώστες του ΦΑΝΤΑΖΙΟ (από τον Τάσο Λειβαδίτη) τότε το θέμα έχει τελειώσει. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι γουστάρει και ο μόνος έλεγχος που έχει νόημα είναι ο αυτοέλεγχος. Που πρέπει να είναι σκληρός και αυστηρός από τον καθένα προς τον εαυτό του.

Αν ο Παυλίδης θεώρησε ότι έπρεπε να διασκευάσει Μαρκόπουλο καλώς το έπραξε. Και έπρεπε να το πράξει, να έχει το δικαίωμα να το πράξει, χωρίς να ρωτήσει κανέναν. Ούτε τον συνθέτη. Αυτή είναι η δική μου γνώμη, στο γενικό πλαίσιο – ασχέτως αν εγώ υποστηρίζω πως ο ίδιος ο Παυλίδης, στο ειδικό πλαίσιο, του αυτοπεριορισμού και του αυτοελέγχου, θα έπρεπε να μην το κάνει, να αρνηθεί, να πει όχι (στην πρόταση που του έγινε).

Κατά τη δική μου γνώμη ήταν φοβερά φιλελεύθερη αυτή η άποψη του 1929 και καθόλου ελλιπής και ξεπερασμένη (την έχω βάλει σε κόκκινο πλαίσιο) πάνω στην οποία θα στηριζόταν η MINOS, για να υπερασπίσει το δικαίωμα του Βουτσά (καλλιτέχνη της) να προβεί στην διασκευή του «Τούμπου-τούμπου ζα».

Το αν ο Βουτσάς τώρα είχε κρίνει, μέσα από την διαδικασία του αυτοελέγχου του, ότι ναι πρέπει να κάνω αυτή τη διασκευή, γιατί έχω να κομίσω κάτι καινούριο κ.λπ., αυτό είναι άλλο θέμα. Άλλοι θα πουν καλά έκανε, άλλοι όχι. Σε κάθε περίπτωση όμως νομικό έρεισμα περί γελοιοποίησης τραγουδιού δεν είχε κανένα απολύτως νόημα.

19/2/2023
Όσα έγραψα για τον δίσκο του Παυλίδη τα έγραψα σε πρώτο πρόσωπο – κάτι που δεν το κάνω συχνά στα κείμενα, αφού μ’ αρέσει, γενικά, να γράφω σε πληθυντικό πρόσωπο. Με το πρώτο πρόσωπο στην συγκεκριμένη κριτική ήθελα να δείξω όχι κάποια... μεγαλομανία μου –όπως έγραψαν κάποιοι χαζοί, που, στο βιογραφικό τους στο facebook δεν γράφουν μέσα μόνο το δημοτικό σχολείο από το οποίο... αποφοίτησαν– μα την προσωπική σχέση, που έχω με τα τραγούδια του Μαρκόπουλου από τα παιδικά μου χρόνια.
Επίσης να πω στους χοντροκέφαλους πως το «Άσε τα κάτω. Μην τα αγγίζεις» το έγραψα για τα τραγούδια του Σαββόπουλου, τα οποία μπορεί να ανακαλύψει στα 50 του κάποιος, θέλοντας να τα διασκευάσει. Δεν το έγραψα για τον Παυλίδη.
Την κριτική την έχουν φθάσει στα χάλια που έχει φθάσει οι χοντροκέφαλοι, που το μόνο που ξέρουν να κάνουνε είναι να στοιβάζουν δίσκους τον έναν δίπλα στον άλλον, αγνοώντας το βασικότερο όλων – πως το να ξέρεις μόνο από μουσική σημαίνει πως δεν ξέρεις ούτε για μουσική.
Δεν έχω κανένα κόμπλεξ έναντι του Παυλίδη τον οποίον τιμώ ως τραγουδοποιό, έχοντας γράψει πολύ καλά λόγια, από τα 00s ήδη, για τα παλιά άλμπουμ του. Μα και για τα νεότερα έχω επισημαίνει τα ωραία τραγούδια του κ.λπ. Δεν μου έχει κάνει κάτι ο άνθρωπος, και ούτε τον είδα ποτέ σαν... σάκο του μποξ, για να βγάλω πάνω του κάποια (ανύπαρκτα) απωθημένα μου.
Και ούτε έγραψα ποτέ εγώ πως θα έπρεπε να διασκευάσει «δευτεράντζες» του Μαρκόπουλου, ο Παυλίδης, απλώς γιατί τραγούδια σαν τον «Ταρζάν» τα θεωρώ πολύ σπουδαία, εφάμιλλα των πιο σημαδιακών του Μαρκόπουλου. Και όταν θα γράψω κείμενο μόνο για τον «Ταρζάν» τότε θα καταλάβουν οι αγράμματοι τι εννοώ. Και δεν θεωρώ καθόλου δευτεράντζα το “Who pays the ferryman”, που έχει επηρεάσει μέχρι και Uriah Heep...
Και για τον άλλο τον χοντροκέφαλο, που μιλάει για το... αρχείο μια κουβέντα μόνο. Εγώ δεν έχω κανένα αρχείο, ούτε συλλέκτης είμαι. Έχω απλώς πράγματα της δουλειάς. Όπως ο οδοντογιατρός έχει τανάλιες, ας πούμε, ο μανάβης καφάσια και σακούλες, ο τσαγκάρης δέρματα και κόλλες κ.λπ.
Όπως δεν θα πεις για τον οδοντογιατρό... ρε, αυτός έχεις εργαλεία... έτσι δεν θα πεις και για μένα... ρε αυτός έχει «αρχείο». Είναι μαλακία αυτό και να το καταλάβει αυτός που το είπε... αν μπορεί.
Επίσης να του πω πως το «αρχείο» δεν έχει καμία αξία από μόνο του. Την αξία τού τη δίνω εγώ, γιατί ξέρω να το χρησιμοποιήσω. Αν το είχε αυτός το «αρχείο» δεν θα ήξερε τι να το κάνει – γιατί είναι αγράμματος γενικότερα. Μόνο δίσκους ακούει, και κανονικά δεν θα έπρεπε να γράφει ούτε γι’ αυτούς. Έπρεπε να μένει στις ακροάσεις. Μέχρι εκεί.
Κι εγώ μαγειρεύω, αλλά δεν βγαίνω να γράφω για συνταγές. Και για ένα σωρό άλλα πράγματα θα μπορούσα να γράφω, αν είχα το θράσος που κυκλοφορεί στην πιάτσα, αλλά δεν το κάνω. Σέβομαι τον εαυτό μου πρώτα-πρώτα και μετά αυτούς που θα με διαβάσουν.
Κι εν πάση περιπτώσει, ας δημιουργήσει κι εκείνος ένα «αρχείο» για τον εαυτό του, αν νομίζει ότι το χρειάζεται. Εγώ μόνος μου κινούμαι και μόνος μου ψάχνω και διαβάζω και μελετάω, επειδή ενδιαφέρομαι για τη δουλειά μου. Δεν κωλοβαράω, ούτε κοροϊδεύω τον κόσμο με κείμενα της πλάκας. Αγωνίζομαι. Δεν τα βρίσκω έτοιμα. Ενδιαφέρομαι, ψάχνω και πληρώνω για τα πράγματα που θέλω, και που μου χρειάζονται για τη δουλειά. Δεν τα κληρονόμησα από τον μπάρμπα μου, ούτε τα βρίσκω τζάμπα.
Σταματήστε να γράφετε ό,τι σας κατέβει λοιπόν και ασχοληθείτε σοβαρά με αυτό που κάνετε. Με ψευτομαγκιές και λόγια του αέρα δεν πάτε μπροστά. Γράφετε λες και απευθύνεστε σε αγράμματους. Ο κόσμος όμως δεν είναι χαζός... καταλαβαίνει ποιος ματώνει πίσω από το πληκτρολόγιο και ποιος βήχει και κοροϊδεύει. Στρώστε κώλο και ασχοληθείτε σοβαρά, γιατί έτσι όπως πορεύεστε δεν σας υπολογίζει κανένας. Απ’ αυτούς που θα θέλατε να σας υπολογίζουν. Καταλαβαινόμαστε νομίζω...

18/2/2023
Ενοχλήθηκε ο φίλος Γιάννης Παπαϊωάννου γιατί έγραψα για το λάθος του olafaq (με τον... σαξοφωνίστα Mingus) και μου λέει και ειρωνικά «μπράβο», επειδή λέει ανακάλυψα >>το πρώτο από τα πέντε «ψεύτικα» λάθη σε ποστ του Olafaq<<.
Δεν καταλαβαίνω τι εννοεί με το >>«ψεύτικα» λάθη»<< αλλά ok… Μπορεί να κάνει και χιούμορ κ.λπ. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ανακατέψεις την τράπουλα και να βγεις από πάνω...
Αν, όμως, ο Γιάννης ενοχλήθηκε αληθινά επειδή εντόπισα το λάθος (το οποίο και διόρθωσαν – και καλά έκαναν), τότε δεν έχω κανένα λόγο να το ξανακάνω. Δεν είναι η δουλειά μου να βρίσκω λάθη τού olafaq!
Περνάω κι απ’ αυτό το σάιτ και διαβάζω διάφορα κι έχω βάλει και λάικ σε κάποια ποστ – και αν έχω ενοχληθεί αφάνταστα από κάτι που δημοσιεύτηκε στο olafaq αυτό δεν είναι ο... σαξοφωνίστας Mingus, ούτε ο... μπλουζίστας Chicken Shack (αυτά είναι λάθη ανθρώπων, που μπορεί να μην έχουν σχέση με αυτά που γράφουν, αλλά είναι χαριτωμένα), μα η συνέντευξη του Σφέτσα που μίλησε για «ανιστόρητους τύπους που ζουν παρασιτικά στις πλάτες του ελέφαντα».
Αυτό, ναι, με ενόχλησε – και δεν το έκρυψα, και ούτε θα το κρύψω. Και γι’ αυτό το πράγμα θα έκανα οπωσδήποτε ποστ, ακόμη και αν στενοχωρούσα τον φίλο Γιάννη Παπαϊωάννου...

18/2/2023
Ωχ Παναΐα μου...

18/2/2023
Aπ' αυτόν το ακούσανε Κωχ και Γκαϊφύλλιας και το κανάνε ροκ, δυο χρόνια αργότερα. Το μισό τραγούδι είναι λαϊκή γκρουβιά... Ξανθόπουλος '69...
https://www.youtube.com/watch?v=kyS0p-EHshI

16/3/2023
Και για να τελειώσουμε με τα συναυλιακά σήμερα... δεν νομίζω να υπάρχει άτομο, που ν’ ακούει προχωρημένη τζαζ και προχωρημένο ροκ και να μην ήθελε να βρίσκεται στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΩΝ ΦΕΣΤΙΒΑΛ, στην Amougies του Βελγίου, τις 5 εκείνες ημέρες του Οκτώβρη, του 1969.
Ήταν οι πάντες εκεί, ακόμη και ο Zappa με τον Beefheart, που δεν αναφέρονται στην αφίσα (κάνε κλικ στην εικόνα να δεις τα ονόματα)...

Soft Machine, Caravan, Colosseum, Pink Floyd και Blossom Toes, μαζί με Art Ensemble of Chicago, Archie Shepp, Don Cherry και Alan Silva, μαζί με Ame Son, Triangle, Cruciferius κ.λπ. από Γαλλία... και δε συμμαζεύεται...

16/3/2023
Και σε ποια μεγάλη ελληνική διοργάνωση θα ήθελα να βρεθώ, αλλά δεν; Φυσικά στο καλύτερο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, που ήταν εκείνο του 1972.
Με Νοστράδαμος, Poll, Blue Birds και Faces, με τον Τόλη να τρώει το κράξιμο της ζωής του, για το "Ξανθή αγαπημένη Παναγιά" και με τον Δώρο Γεωργιάδη να σαρώνει...
https://www.youtube.com/watch?v=Kutpf7mVVcc

16/2/2023
Έλληνα καλλιτέχνη που δεν είδα στον καιρό του, και που θα 'θελα πολύ να δω; Πολλοί και διάφοροι... Να ένας...
Θα ήθελα να είχα δει live τον Κωστή Χρήστου το '73, πριν από '50 χρόνια, κάπου στην παραλία... Τελικά κατάφερα να τον δω σε μια τρύπα στο Παγκράτι τέλη '90, με αρχές 2000...
https://www.youtube.com/watch?v=0fw4poXw1LE

15/2/2023
«Να ’ρθει ο Σεφέρης, να ’ρθει κι ο Ρότα, να ’ρθει ο Μικέλης, να ’ρθει κι ο Ντασέν»
(Λουκιανός Κηλαηδόνης «Το πάρτυ», 1982)

Σεφέρης και Μικέλης θα κόλλαγαν σίγουρα στο πάρτυ του Λουκιανού – τώρα για τους άλλους δύο δεν είμαι 100% σίγουρος...