η ταινία του Ερρίκου Ανδρέου «Εκείνος κι’ Εκείνη» από το 1967, με την Τζένη Καρέζη και τον Φαίδωνα Γεωργίτση –εμφάνιζε proto-hippy προβληματισμούς, έχοντας σάουντρακ του Γιάννη Μαρκόπουλου

Ο Ερρίκος Ανδρέου, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες, στις 21 Ιανουαρίου, στα 84 χρόνια του, ήταν/είναι ένας από τους αγαπημένους μας έλληνες σκηνοθέτες.
Αυτό το έχουμε δείξει ήδη δύο φορές, με τα κείμενά μας για τις ταινίες του «Εφιάλτης» (1961) και «Αναζήτησις...» (1972), εδώ στο LiFΟ.gr, ενώ τώρα θα επιχειρήσουμε να γράψουμε και για μια τρίτη ταινία του, την αισθηματική «Εκείνος κι’ Εκείνη» (1967), που γυρίστηκε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1966, στο φοινικόδασος Βάι, στην ΒΑ Κρήτη (κοντά στη Σητεία), σε άλλα σημεία της Κρήτης, όπως και στην Αθήνα.
Φυσικά, το «Εκείνος κι’ Εκείνη» δεν έχει την αξία του «Εφιάλτη» ή της «Αναζήτησις...», αλλά δεν παύει να είναι μια διαφορετική ταινία. Όπως όλες οι ταινίες του Ερρίκου Ανδρέου ήταν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, διαφορετικές. Και αυτό είναι το κυριότερο και το περισσότερο, που αξίζει να συγκρατήσουμε από την πορεία αυτού του σκηνοθέτη στον ελληνικό κινηματογράφο. Πως, πάντα, επιχειρούσε να προτείνει κάτι διαφορετικό, ασχέτως της καλλιτεχνικής ή εμπορικής επιτυχίας των έργων του.

Το «Εκείνος κι’ Εκείνη» το θυμούνται όλοι, φυσικά, λόγω του λαμπερού πρωταγωνιστικού ζευγαριού, της Τζένης Καρέζης και του Φαίδωνα Γεωργίτση (η Καρέζη δεν ήταν ποτέ ωραιότερη στο σινεμά), ενώ άλλοι μπορεί να θυμούνται την ταινία για τις εικόνες με τις αμόλυντες (ακόμη τότε) φυσικές ομορφιές της Κρήτης ή περαιτέρω και για την ωραία μουσική τού Γιάννη Μαρκόπουλου, και τα ακόμη ωραιότερα τραγούδια του.
Την ταινία, τώρα, ορισμένοι μπορεί να την εντάξουν στο πλαίσιο των τουριστικών της εποχής –όταν ο τουρισμός άρχιζε να δείχνει, για πρώτη φορά, τα δόντια του– μαζί, ας πούμε, με τις ταινίες του Γιώργου Σκαλενάκη «Διπλοπεννιές» (1966), «Ντάμα Σπαθί» (1966) και «Επιχείρησις Απόλλων» (1968), τα ανάλογα ντοκιμαντέρ του Φράνσις Κάραμποτ, αλλά και με ουκ ολίγες άλλες εμπορικές παραγωγές, που γυρίζονταν στα νησιά, εκείνη την εποχή («Γοργόνες και Μάγκες» κ.ά.), προβάλλοντας τις ομορφιές της χώρας. (Περιττό να το πούμε πως πολλές απ’ αυτές τις ταινίες παίζονταν, την ίδιαν εποχή, και στο εξωτερικό).
Και όμως το «Εκείνος κι’ Εκείνη» δεν είναι μια τουριστική, έστω και σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, ταινία, αλλά μία καθαρά... αντι-τουριστική! Και αυτό το στοιχείο είναι ό,τι την έκανε τότε, όπως και σήμερα, να ξεχωρίζει.
Δεν ξέρουμε μάλιστα, μπορεί να είναι η ιδέα μας, αλλά η συγκεκριμένη ταινία δεν δείχνει να είναι από τις αγαπημένες των τηλεοπτικών καναλιών. Μπορεί να τους φαίνεται βαρετή (και ίσως να είναι κάπου...). Πως δεν θα «τραβήξει» τον κόσμο. Πιθανώς να υπάρχουν και άλλοι λόγοι...
Το εντυπωσιακό με τον Ερρίκο Ανδρέου, και με τον συν-σεναρίστα του Πάνο Κοντέλη, είναι πως αντιμετωπίζουν, στην ταινία, τον τουρισμό σαν απειλή! Κάτι, που το δείχνουν συνεχώς και με όσο πιο ξεκάθαρο τρόπο γίνεται!
Η δε σκηνή προς το τέλος, με τις μπουλντόζες να αλωνίζουν στο Βάι, διαλύοντας την καλύβα τού ερημίτη Εκείνου είναι τόσο χοντρά συμβολική, που κάθε περαιτέρω ανάλυσή της στερείται νοήματος.
Δεν ξέρω αν ο Ερρίκος Ανδρέου είχε αντιληφθεί τότε, το καλοκαίρι του ’66, ότι γύριζε μία ταινία με proto-hippy προβληματισμούς –τουλάχιστον για το ελληνικό σινεμά, και δεν ξέρουμε για ποιο άλλο ακόμη–, αλλά είναι ακριβώς έτσι! Και αυτό, αν μη τι άλλο, είναι εντυπωσιακό!
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/ekeinos-ki-ekeini-i-paraxeni-anti-toyristiki-tainia-toy-errikoy-andreoy