ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 493

25/2/2023
Ετοιμάζοντας το κείμενο για τον Νίκο Κοεμτζή και τα φονικά της 25ης Φεβρουαρίου 1973, ακριβώς πριν από 50 χρόνια, που διαβάσατε στο προηγούμενο ποστ, ένα μόνο πράγμα με απασχόλησε. Πού θα βρω φωτογραφία του τραγουδιστή Τάκη Αθανασιάδη. Φωτογραφία καλή και δημοσιεύσιμη. Όλα τα άλλα τα είχα. Τον ήθελα τον Αθανασιάδη οπωσδήποτε, γιατί ήταν ο άνθρωπος που γλίτωσε φτηνά τη ζωή του, όταν αντί γι’ αυτόν μαχαιρώθηκε από τον Κοεμτζή ο αστυφύλακας Πεγιάς, που μπήκε μπροστά, για να του σώσει τη ζωή.
Φωτογραφία του Τάκη Αθανασιάδη δεν είχα δει πουθενά τόσα χρόνια, οπότε άρχισα να ψάχνω πρώτα από τα εύκολα – δηλαδή στο δίκτυο. Τζίφος. Κάτι εντόπισα, αλλά δεν μου έκανε. Ήθελα κάτι καλύτερο. Οπότε άρχισα να ψάχνω σε παλιά περιοδικά της εποχής, περίπου στην τύχη.
Και κάπως έτσι εντοπίζω μετά από λίγο (στάθηκα τυχερός δηλαδή) αυτή τη σπάνια φωτογραφία που είδατε και στο κείμενο (για τον Κοεμτζή).

Χάρηκα πάρα πολύ! Αυτές είναι οι χαρές οι δικές μας, όταν ετοιμάζουμε τα κείμενα – και βεβαίως η αναγνωσιμότητα που έχουν μετά. Οι κριτικές και τα σχόλια που δέχονται – θετικά και αρνητικά. Η αναστάτωση τίνι τρόπω που δημιουργούν.
Όπως αξία έχει κι αυτή η φωτογραφία ενός τραγουδιστή, που είχε τη δική του πορεία στη νύχτα, που για το discogs είναι αδισκογράφητος, και που του έλαχε να είναι παρών σ’ ένα από τα μεγαλύτερα μακελειά, που προκάλεσε ποτέ ένας μόνον άνθρωπος στην ιστορία της διασκέδασης.

24/2/2023
Το «1940» ή «Πόσα χρόνια δίσεχτα» του Γιάννη Μαρκόπουλου και του Κ.Χ. Μύρη από το «Χρονικό» (1970) δεν το πόσταρα τυχαίως το απόγευμα. Ούτε έγραψα τυχαίως πως... με το να το διασκευάσεις υπογράφεις απλώς την καταδίκη σου. Θα επανέλθω, όμως, σ’ αυτό στο τέλος του ποστ...
Υπάρχει ένα δίστιχο στο τραγούδι, όταν τελειώνει, που λέει «μέρα αναστάσιμη κι ο λαός θα παίζει / τα πολλά τραγούδια του για τη λευτεριά» και που ακούγεται κάπως «χοντρό» για περίοδο χούντας. Πώς το αφήσανε και πέρασε αυτό; O Μαρκόπουλος είχε πει το εξής παράξενο παλιά...
Πως οι στίχοι, που είχαν σταλεί στη λογοκρισία, ήταν περισσότεροι, του στυλ «κι ο λαός μέσα στη μαύρη κατοχή θα αντισταθεί στους Γερμανούς και θα ’ρθει μια μέρα αναστάσιμη που θα τους διώξει και τότε θα παίζει τα πολλά τραγούδια του για τη λευτεριά». Οι στίχοι αυτοί θα περνούσαν φυσικά, αλλά, όταν ηχογραφήθηκαν, ο Ξυλούρης τραγούδησε τους κανονικούς (που ακούμε στον δίσκο) και όχι εκείνους που είχαν περάσει από τη λογοκρισία.
Λέει, δηλαδή, ο Μαρκόπουλος πως οι λογοκριτές σού απαγόρευαν να προσθέσεις κάτι από τη στιγμή που σου έδιναν την έγκριση, αλλά δεν σου απαγόρευαν να αφαιρέσεις λέξεις από εκείνο που είχε περάσει. Και κάπως έτσι θα σβήνονταν κάποιες λέξεις από εκείνο που είχε εγκριθεί, για να μείνει τελικά αυτό που ακούμε στον δίσκο...
Τι να πω... Δεν είμαι σίγουρος αν όλα αυτά ισχύουν, γιατί θα τα έκαναν και άλλοι... Αλλά ίσως να τους έπιασαν στον ύπνο τους λογοκριτές, ο Μαρκόπουλος με τον Γεωργουσόπουλο, και μετά να πρόσεχαν (οι λογοκριτές) και τις αφαιρέσεις... Δεν ξέρω...
Λοιπόν, για να το κλείσουμε το θέμα με το φοβερό τραγούδι «1940».

Εγώ δεν πιστεύω πως θα υπήρχε ποτέ Έλληνας που θα έκανε όλες αυτές τις αφαιρέσεις της ενορχήστρωσης, επιχειρώντας να πει αυτό το συνταρακτικό κομμάτι μόνο με μια κιθάρα. Και αν το έλεγε σε καμιά μπουάτ (αν λέμε), πράγμα επίσης δύσκολο, δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να το ηχογραφήσει. Το έπραξε, όμως, ένας folkist Αμερικάνος το 1972, με άγνοια κινδύνου, ο Bill Vanaver, κι είναι πολύ συγκινητικό...
Αυτό φίλε μου είναι μαγκιά, και αληθινός διεθνισμός, και ουσιαστική παγκοσμιοποίηση, και ό,τι άλλο θέλετε. Ένας Αμερικανός να τραγουδάει στα ελληνικά τότε, το ’72, και όχι σήμερα, με τις ευκολίες του ίντερνετ, όταν όλα είναι στο πιάτο και ψάχνουμε να δούμε τι μας γίνεται...
https://www.youtube.com/watch?v=hdSB1Qofsn8&t=245s

24/2/2023
Τι να διασκευάσεις ρε φίλε τώρα εδώ πέρα; Υπογράφεις απλώς την καταδίκη σου...
https://www.youtube.com/watch?v=mW1LWc54kKo

24/2/2023
>>Μπάμπης ο Φλου: Γιατί ο δίσκος του Σιδηρόπουλου με τους Σπυριδούλα άλλαξε το ελληνόφωνο ροκ<<
Το ελληνόφωνο ροκ το άλλαξαν οι δίσκοι του Σαββόπουλου, του Ρωμανού, των Πελόμα Μποκιού, τα τραγούδια του Εξαδάκτυλου, του Γκαϊφύλλια και της Κωχ (δεν ξέρω αν ξεχνάω τώρα κάποιον) στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Το άλλαξε μια συγκεκριμένη εποχή, δηλαδή, με συγκεκριμένα κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά. Δεν το άλλαξε ένας ξεκομμένος δίσκος του 1979 (όσο καλός και να ήταν), όταν το ροκ, διεθνώς, είχε ψοφήσει.

23/2/2023
Λοιπόν εμένα μου αρέσει να αναμοχλεύω τα θέματα και να εμμένω στις εντάσεις και στις κόντρες, επειδή μόνο έτσι παράγεται ουσιαστικό έργο. Μόνο έτσι δημιουργείται διάλογος, που πάει μπροστά τα πράγματα, που κινεί καταστάσεις, που κινητοποιεί κόσμο, ώστε να εκφραστεί κι αυτός, λαμβάνοντας θέση στα ζητήματα, δίχως να καταναλώνει απλώς μασημένη τροφή.
Εγώ γι’ αυτό κάνω προκλητικές αναρτήσεις. Γι’ αυτό κάθε φορά μετά από τέτοια ποστ με σβήνουνε από «φίλο» καμιά δεκαριά, ενώ άλλοι με μπλοκάρουν κτλ. Δηλώνω, δε, με πάσα ειλικρίνεια, πως αυτή τη στιγμή έχω μπλοκαρισμένα μόλις πέντε άτομα, από παλιά – ένα ασήμαντο νούμερο, για το είδος των ποστ που κάνω. (Όχι ουδέτερα πράγματα εδώ, όχι χαϊδέματα, όχι «τα έχουμε καλά με όλους»).
Επανέρχομαι λοιπόν στον δίσκο του Παυλίδη, γιατί έτσι πρέπει. Γιατί, είναι απαράδεκτο, και συμβαίνει συνέχεια, να σκοτωνόμαστε για ένα ζήτημα την μιαν ημέρα και την άλλη να το ξεχνάμε και να πιάνουμε κάτι άλλο.
Οι δίσκοι δεν είναι ασπιρίνες, που τις καταπίνεις τη μία μετά την άλλη. Η ζωή τους δεν έχει όριο. Είναι αθάνατοι.
Έτσι λοιπόν σκέφτομαι (δεν λέω ότι θα το κάνω, αλλά το σκέφτομαι σοβαρά) να ξανακούσω τον δίσκο του Παυλίδη και να ξαναγράψω κριτική, όπως την θέλουνε εκείνοι που με κατηγόρησαν για επιθετικό και προκλητικό ύφος.
Να την κάνω μπλαζέ, άνευρη, καθώς πρέπει, κομ ιλ φο, σεβαστική, ανώδυνη, χαλαρή, χωρίς γωνίες, χωρίς προκλητικές απόψεις, με λογική μέσου όρου, ανεκτή απ’ όλους. Σαν τις δικές τους δηλαδή. Να τη διαβάζεις και να μη σου μένει τίποτα. Να την ξεχνάς ενώ τη διαβάζεις, για να σου λένε «μπράβο» εκείνοι που δεν σ’ ενδιαφέρει η γνώμη τους.
Λέω να το δοκιμάσω...