ROMAIN COLLIN πάτα “enter”

Χαίρομαι, γιατί βλέπω τον γάλλο πιανίστα (που κάνει καριέρα και στην Αμερική) Romain Collin ν’… ανεβαίνει σκαλοπάτια ν’ ανεβαίνει ανηφοριές και να ηχογραφεί για μιαν εταιρεία τού κύρους της ACT. Δεν υποτιμώ, εννοείται, τα πιο μικρά labels, αφού, ως γνωστόν, σ’ εκείνα γίνεται η πρώτη δουλειά, όμως είναι ωραίο να βλέπεις άξιους μουσικούς να γίνονται ακόμη περισσότερο γνωστοί, εκμεταλλευόμενοι κάθε φορά το τρανό που τους παρέχεται. Για τον Collin είχα γράψει «ύμνους» όπως λέμε με αφορμή το προηγούμενο CD του “The Calling” [Palmetto, 2012], συμπληρώνοντας πως… «η αυτοσχεδιαστική πρακτική τού Collin έχει ισχυρό συναισθηματικό φορτίο, μονίμους ανοιχτούς ορίζοντες και πάνω απ’ όλα δύο μουσικούς συμπαραστάτες που αντιλαμβάνονται πλήρως το όραμά του (το όραμα του πιανίστα), τον κοντραμπασίστα Luques Curtis και τον ντράμερ Kendrick Scott. Το αποτέλεσμα είναι μία σειρά δώδεκα κομματιών (δέκα originals και δύο versions) που, απλώς, σε στέλνουν. Που; Κάπου πέρα, κάπου αλλού».
Δεν μπορώ να πω πως εκπλήσσομαι εξ ίσου από το “Press Enter” [ACT Music + Vision, 2015] και θέλω να πω το «γιατί»…

Κατ’ αρχάς να σημειωθεί πως το τρίο του Romain Collin παραμένει ανέπαφο μέσα στα χρόνια (οι Curtis και Scott πάντα δίπλα του) κι αυτό είναι σημαντικό. Δηλωτικό, εννοώ, μιας επικοινωνίας με κλειστά μάτια που έχει κατακτηθεί και δοκιμαστεί. Έπειτα, δεν είναι δυνατόν (ή μήπως άλλοτε είναι;) να σε εκπλήσσει κάτι που το έχεις ξανακούσει. Θέλω να πω πως το “Press Enter” είναι ωραίο άλμπουμ, αλλά εδώ μεσολαβεί όχι μόνον το “The Calling”, αλλά και οι Esbjörn Svensson Trio. Ειδικώς σε κομμάτια όπως το “Webs” είναι σαν ν’ ακούς το αείμνηστο πλέον γκρουπ. Δεν είναι κακό αυτό. Ίσα-ίσα, δείχνει πως εκείνος ο τύπος τής romantic jazz πάντα θα έχει πράγματα να πει, όταν διαβασμένοι μουσικοί έρχονται να μετρηθούν μαζί της. Πόσω μάλλον όταν ο Collin διαχειρίζεται με γνώση την… επέκταση του ήχου του (sound design και programming), λαμβάνοντας, όταν απαιτείται, και εξωτερικές βοήθειες από δυνατά ονόματα (Mino Cinelu κρουστά, Megan Rose φωνή, Jean-Michel Pilc σφυρίχτρες, Grey McMurray κιθάρες, Laura Metcalf τσέλο).

Υπάρχουν συνθέσεις που ξεχωρίζουν στο “Press Enter”, και το λέω τούτο παραβλέποντας το γεγονός πως το άλμπουμ έχει μιαν ενότητα… καθησυχαστική και άνευ σκαμπανεβασμάτων. Σ’ αυτή τη βάση προτιμώ τα αργά, μελωδικά tracks, που περικλείουν μιαν αίσθηση… εορταστικής μελαγχολίας, παρά τα πιο ροκάδικα να τα πούμε (“Raw, scorched and untethered”) που με παραπέμπουν σε κάτι πιο σαφές και αναμενόμενο. Μπορεί οι Γιορτές να είναι μακριά ακόμη, αλλά η… επικίνδυνη θαλπωρή κομματιών όπως τα “San Luis Obispo” και “The line [Dividing good and evil cuts through the heart of every human being]” κολλάει ταμάμ με τις γενικότερες γκρίζες μέρες…

Επαφή: www.romaincollin.com