RADΑRE και ENABLERS – δύο παράξενα συγκροτήματα

RADARE: Im Argen [Golden Antenna, 2015]

“German band from Wiesbaden/Leipzig playing slow post-rock/ hardcore with doomy and jazzy elements”… γράφει το discogs για τους Radare (F. Bremer, H. Eichmann, J.M. Feit, M. Jurisch). Δίνει δηλαδή κάποια στοιχεία, παρότι εκείνο το αχώνευτο post-rock δεν λέει απολύτως τίποτα. Για πάμε, όμως, παραμέσα…

Οι Γερμανοί είναι αργοί, βαρύγδουποι, βαθυστόχαστοι και τελετουργικοί. Οι μουσικές τους έχουν μια σειρά, δεν γεννάται ζήτημα, και αυτό βοηθάει στο τελικό «προσωπικό» αποτέλεσμα. Το συγκρότημα εννοώ δεν παίζει… έτσι κι αλλιώς. Έχει κάτι στο νου του, κάτι παράξενο, κάτι εξώκοσμο, κάτι απόκοσμο, κάτι που τέλος πάντων διαφαίνεται και από τις παράξενες φωτογραφίες που κοσμούν την έκδοση – και δεν εννοώ το εξώφυλλο, αλλά εκείνη τη φοβερή στο back cover με τα αμερικανικά και αιγυπτιακά μαχητικά να πετούν πάνω από τις πυραμίδες, κατά τη διάρκεια μιας άσκησης (Bright Star), το 1983. Μία άλλη photo δείχνει την αυτοκινητοπομπή στην κηδεία του Elvis, στο Μέμφις του Τενεσί, μία άλλη, still αυτή τη φορά, προέρχεται από την ταινία “La Jetée” (1962) του Chris Marker, μία επόμενη εικονίζει το πρόσωπο μιας άγνωστης γυναίκας κάπου στη Βενετία… άπασες δε ασπρόμαυρες.... Κάτι τρέχει εδώ, αλλά δεν μπορώ να σπάσω περισσότερο το κεφάλι μου για ν’ αντιληφθώ το τι και το πώς… μένω λοιπόν στα του ήχου…

Οι μουσικές των Radare έχουν κάτι βαθύ και πεσιμιστικό, ενώ δεν έχουν ουδεμία σχέση με την jazz (το… post-rock το αφήνω έτσι κι αλλιώς κατά μέρος), θυμίζοντας περισσότερο ήχους από το “Twin Peaks” και άλλα ανάλογα scores, πάντα του Angelo Badalamenti. Το κλαρινέτο του Bremer, όπου ακούγεται, επίσης δεν σχετίζεται με καμμία jazz ή ethnic, αλλά με ’κείνα τα υποχθόνια μινόρε, που στόχο έχουν το «χάσιμο» και την περιπλάνηση. Όλα, εννοώ, συμπληρώνουν το πλαίσιο μιας αργής διαδικασίας (πείτε την και σήψη), που κατακρατεί οπωσδήποτε ορισμένα νεορομαντικά στοιχεία. Να τα πούμε και rock; Να τα πούμε, καθότι ηλεκτρικές κιθάρες ακούγονται – πάντα πλησίον ενός υποτονικού dark wave.

Το “Im Argen” είναι ένα άλμπουμ… ασπρόμαυρο, που τείνει περισσότερο προς το σκοτεινό παρά προς το λευκό. Έχει «βάρος» και την ανάλογη ατμόσφαιρα, όντας ταυτοχρόνως σαφές και σύντομο στο χρόνο. Κυκλοφορεί και σε βινύλιο εξάλλου… 
Επαφή: www.creative-eclipse.com, www.goldenantenna.com

ENABLERS: Tundra [Atypeek Music, 2015]

Οι Enablers είναι από το Σαν Φρανσίσκο και υπάρχουν τουλάχιστον από το 2004. Σ’ αυτό το διάστημα έχουν κυκλοφορήσει πέντε μεγάλους δίσκους, με το “Tundra” (2008) ν’ αποτελεί την τρίτη προσπάθειά τους. Τώρα, το άλμπουμ εκείνο ξανατυπώνεται σε CD και βινύλιο από την Atypeek Music και με αυτή την αφορμή λέμε λίγα λόγια…

Χοντρικά ο ήχος των Enablers (στο “Tundra”) δεν διαφέρει και τόσο από εκείνον των Radare στο “Im Argen”. Υπάρχει θέλω να πω η ίδια «βαριά» ατμόσφαιρα, το ίδιο μέσο ή αργό τέμπο, που υποδηλοί κάτι ενδόμυχο, εσωτερικό και ενδεχομένως σκοτεινό, ενώ υπάρχει και η απαγγελία του Pete Simonelli, που δεν παραπέμπει πουθενά αλλού φανερά, παρά ενδεχομένως στους… Mechanimal (που είναι φυσικά μεταγενέστεροι…). Γύρω από τη φωνή περιστρέφεται, είναι γεγονός, μεγάλο μέρος της «αλήθειας» των Enablers, με το μπάσο, την κιθάρα και τα ντραμς πολύ λίγες φορές να κάνουν αισθητή την παρουσία τους ως κάτι πέραν της συνοδείας (ενώ όταν αυτό συμβαίνει… μεταλλίζουν). Το μελαγχολικό και το doomy στοιχείο κυριαρχεί στο “Tundra” ένα άλμπουμ που σε κερδίζει, όταν απομακρύνεται από το υποβλητικό οπωσδήποτε spoken word (ξεπερνώντας και τα μεταλλικά στοιχεία) οδεύοντας ακόμη και προς ψυχεδελικές ή progressive κατευθύνσεις (“The destruction most of all”).

Το ότι επανεκδίδονται το 2015 άλμπουμ του 2008 είναι κομματάκι περίεργο. Αν όμως κάτι τέτοιο μπορεί να βοηθήσει στο να γίνουν περισσότερο γνωστά συγκροτήματα όπως οι Enablers τότε… ας είναι!

 Επαφή: www.creative-eclipse.com, www.atypeekmusic.com