THE NOISE FIGURES το νέο βαρύ LP τους

Δεν συμμερίζομαι και τόσο τα ενθουσιώδη σχόλια, ούτε τους ύμνους που ακούω/διαβάζω από ’δω κι από ’κει για το “Aphelion” [Inner Ear, 2015], το καινούριο άλμπουμ των Noise Figures. Δεν λέω πως δεν είναι καλό, ή πως δεν έχει ενδιαφέρον, λέω όμως εκείνο που έλεγα και παλιότερα, όταν έγραφα για το παρθενικό LP τους από το 2013. Πως από το συγκρότημα λείπει ο μπασίστας. Μάλλον, για να είμαι πιο σωστός στη διατύπωσή μου, ώστε να μην προκαλέσω άστοχα σχόλια, θα διορθώσω λέγοντας πως… από μένα λείπει, από την line-up του γκρουπ, ο μπασίστας. Λείπει, πώς να το πω, εκείνη η ρυθμική εξομάλυνση που θα προσδώσει στον ήχο ενός συγκροτήματος με το τραγουδιστικό/ συνθετικό προφίλ των Noise Figures, εκείνη την πληρότητα (την αισθητική και συναισθηματική) που μας προσφέρει το rock εδώ και δεκαετίες. Εντάξει, ας πούμε ότι είναι δικό μου το «πρόβλημα» και τούτο επειδή έχω συνηθίσει ν’ ακούω το rock στηριγμένο πάνω σε κάποιες γερές και απαραβίαστες βάσεις. Πού θα πάει όμως, θα το συνηθίσω κι αυτό…

Noise Figures ως γνωστόν είναι δύο. Ο Γιώργος Νίκας ντραμς, φωνή και ο Στάμος Μπάμπαρης κιθάρα, φωνητικά – αν και στην πράξη κάπου πήρε τ’ αυτί μου κι ένα άλλο όργανο (πλήκτρα στο “Run”). Ως ντούο λοιπόν επιχειρούν μέσω της σωστής και κάπως παλιομοδίτικης ηχογράφησης/παραγωγής (για καλό το λέω αυτό) να δημιουργήσουν ένα καινό «σύμπαν», μέσα από το οποίο να ξεπροβάλλει το αυθόρμητο και το ολοκληρωμένο. Pop φωνές και φωνητικά πάνω από συνεχή κιθαριστικά riffs και ντραμς του σκοτωμού δεν είναι κάτι που «δένει» εύκολα. Και το γεγονός πως στο “Aphelion” ακούγεται, συχνά, κάτι από το «Sabbath-ικό» background προσαρμοσμένο εύστοχα σ’ ένα περισσότερο… λαοφιλές σκηνικό είναι κάτι που πιστώνεται στον παραγωγό-ηχολήπτη Αλέξη Μπόλπαση και τα Artracks Studios. Με αυτά κατά νου, πάμε να πούμε μερικά λόγια για τις δυο πλευρές του δίσκου…

Το ξεκίνημα με το “Shoot the moon” είναι πολύ καλό και «παίζει» εδώ αυτό που έγραψα πιο πάνω. Το βαθύ, heavy υπόστρωμα με τα κάπως eighties-και-μετά-απ’-αυτά φωνητικά, που ακούγεται δίχως ζόρι. Ωραίο τραγούδι, στο οποίο «χαρίζει» και η γενικότερη φωνητική επεξεργασία. Τα ίδια ακριβώς θα έλεγα δε και για το επόμενο “In the boneyard”, που μ’ αρέσει ιδιαιτέρως στο τόσο απλό και σύντομο ρεφρέν του (δίπλα-επάνω στα ωραία κλισέ της british psych). Το “Run” που ακολουθεί είναι… γκαραζάκι. Shake να το πούμε, με στόχο την κίνηση και την απλότητα σε όλα (και στους στίχους). Στο ίδιο σχεδόν ύφος και το επόμενο “Don’t throw your hand” (από το οποίο λείπει όμως το όργανο). Το “Aphelion” που κλείνει την πλευρά είναι βαρύ και αργό, με τα ελαφρά φωνητικά να το υποστηρίζουν κάπως παράταιρα. Θέλω να πω πως εδώ η αντίστιξη δεν λειτουργεί και τόσο καλά.

Πολύ καλό το “Holy one”, με το οποίο ξεκινά η δεύτερη πλευρά. Γρήγορο και σαφές ως προς όλα (μουσική, ερμηνεία, ερωτικός στίχος). Αν είχε άλλου τύπου φωνές θα μου θύμιζε το “Action woman” στις eighties εκδοχές του, αλλά, ok, κι έτσι μια χαρά είναι. Το “Feathers” είναι ένα κάπως σκοτεινό track, με ντραμιστικό ποδοβολητό και σπασίματα του τέμπο, που προσφέρουν συνολικώς την ποθούμενη –υποθέτω– σκοτεινή ατμόσφαιρα. Στο “Blood” ακούμε μόνο ένα στιχάκι (“You got it in your blood”), αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους Noise Figures να δώσουν το πιο βαρύ κομμάτι τού “Aphelion” (κοντά στα όρια του noisy punk). Το προτελευταίο κομμάτι του άλμπουμ λέγεται “No use” και είναι… κάπως blues. Έχει ενδιαφέρον κυρίως σε σχέση με τις κιθάρες και τον τρόπο που παίζονται και ηχογραφούνται.

Το τελευταίο track του βινυλίου, που είναι κόκκινο και 180άρι (αλλά εμένα μου φαίνεται βαρύτερο!), είναι το πιο ανέλπιστο, κι εκείνο που ίσως-ίσως προδιαγράφει μιαν επόμενη φάση του ντουέτου. Θα το δούμε… Ο ήχος στο μεγαλύτερο μέρος είναι ακουστικός (πρωταγωνιστεί η ακουστική κιθάρα δηλαδή), με ωραία κρουστά, «επιστημονικό» ηλεκτρικό back και με φωνητικά που στέκονται όπως πρέπει.

Συνολικώς, μία δεύτερη ενδιαφέρουσα δουλειά από τους Noise Figures στο γνωστό πάνω-κάτω ύφος τους.

Επαφή: www.inner-ear.gr