μην πετροβολάτε τον Φίλη, είναι καλό παιδί και λέει τα πράγματα ως έχουν

Γνωρίζω τον Νίκο Φίλη από την δεκαετία του ’80. Όχι προσωπικώς, αλλά από τα Πανσπουδαστικά Συνέδρια εκείνης της περιόδου (αμφιθέατρο Φοιτητικής Εστίας Ζωγράφου κ.ά.), στα οποία υπήρξα είτε αντιπρόσωπος, είτε παρατηρητής. Ο Φίλης ήταν όπως είναι σήμερα, συμπαθής, με την κοιλίτσα του και τα λοιπά. Εκπροσωπούσε φυσικά τον Ρήγα, και λόγω της γενικότερης εμφάνισής του τράβαγε τα πειράγματα και τα εύστροφα συνθήματα των αναρχικών και των αριστεριστών (Συσπειρώσεις κ.λπ.). Γινόταν χαμός… και όταν μιλούσε, οι «χορωδίες» από κάτω έδιναν κι έπαιρναν. Εγώ τον συμπαθούσα από τότε. Ήταν ήρεμος, νηφάλιος, καλός ομιλητής, έκανε διάλογο, ήταν απλός, λαϊκός χωρίς περισπούδαστο ύφος… Χοντρικά έτσι είναι και σήμερα. Ένα καλό παιδί, που αποφάσισε όμως κι αυτό να διαλύσει τη χώρα, ως μέλος μιας κυβέρνησης που ξετυλίγει ένα απάνθρωπο, για όλους μας, σχέδιο.

Ο Φίλης τοποθετήθηκε από τον Πρωθυπουργό σ’ ένα πολύ σοβαρό και απαιτητικό υπουργείο. Το Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων. Δεν ξέρω πως τα πάει με την Έρευνα και τα Θρησκεύματα, αλλά με την Παιδεία… δεν μπορεί… πρέπει να έχει κάποια σχέση. Τόσα χρόνια στο Πανεπιστήμιο, ως φοιτητής, ως γραμματέας του Ρήγα, ως μέλος του ΚΣ της ΕΦΕΕ και ως δημοσιογράφος αργότερα, λογικώς, έχει μιαν ιδέα τού «τι παίζει». Νέος ακόμη στην καρέκλα κλήθηκε να αντιμετωπίσει ένα ψευδοπρόβλημα –εκείνο του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση– που μπορεί ακόμη και να τον στείλει, από νωρίς, σπίτι του… Έμπλεξε και τον Πρωθυπουργό εσχάτως, που πολύ σωστά (ο Φίλης) τον αποκάλεσε «προνομιούχο». Μιλάμε για λύσσα προς τον υπουργό… Από γονείς, φροντιστές, καθηγητές, λαϊκίστικα κανάλια και άλλους διάφορους παρατρεχάμενους… Όλους τούς νεκροθάφτες της παιδείας! 

Όπως έχω ξαναγράψει και παλιότερα το ζήτημα του ΦΠΑ είναι ένα ψευδοπρόβλημα, επειδή η ιδιωτική εκπαίδευση αποτελεί στυγνή εμπορική δραστηριότητα με τεράστιο τζίρο, αναλογικώς πολύ υψηλότερο από τον αντίστοιχο άλλων χωρών της Ευρώπης – και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θα έπρεπε να υπόκειται σε ΦΠΑ. Από αρχαιοτάτων χρόνων και όχι από σήμερα. Δεν έχω πρόχειρα νούμερα, αλλά έχω την αίσθηση, για να μην πω την βεβαιότητα, πως αποκλείεται να υπάρχει κάπου αλλού ένα τέτοιο εκτεταμένο δίκτυο φροντιστηρίων, αγγλικάδικων και ιδιωτικών σχολείων, όσο στην ψωροκώσταινα.

Το ζήτημα είναι λοιπόν ποιος θα πληρώσει το 23%, γιατί αυτό είναι το κουμπί της υπόθεσης. Και επ’ αυτού υπάρχει σπέκουλα, αφού σε τέτοιες περιπτώσεις η λογική λέει πως το ποσό αυτό θα… τριχαστεί (όχι σε ίσα μέρη, αλλά σε αναλογικά μέρη). Ένα τμήμα θα το πληρώσουν οι ιδιοκτήτες, ένα άλλο θα το πληρώσουν οι εργαζόμενοι καθηγητές (με κάποιες μειώσεις στις απολαβές τους) και το τρίτο θα το πληρώσουν οι γονείς (πιθανώς δε αυτοί να πληρώσουν ακόμη λιγότερο αναλογικώς ή και καθόλου). Εξάλλου, λειτουργούν διαφόρου τύπου «απορροφήσεις». Παρά ταύτα όλοι φωνάζουν και κανείς δεν θέλει να πληρώσει τίποτα. Παρ’ τον έναν και χτύπα τον άλλον…

Ο Φίλης έχει απόλυτο δίκιο όταν μιλάει για «πενταροδεκάρες», ιδίως όταν απευθύνεται στην… συμπαθή τάξη των γονέων. Γιατί ο γονέας στην Ελλάδα είναι... κοινωνική τάξη με συγκεκριμένες απαιτήσεις και συμφέροντα. Οι γονείς, ας πούμε, ευθύνονται για το μισό τουλάχιστον χάλι της παιδείας. Για το άλλο μισό ευθύνονται οι κυβερνήσεις. Οι μαθητές, κυρίως οι μικρότεροι, δεν ευθύνονται για τίποτα. Κοιμούνται, απλώς, όπως τους στρώνουν…

Πριν πολλά χρόνια, στην δεκαετία του ’70 ας πούμε, στα ιδιωτικά σχολεία δεν πήγαιναν οι καλοί μαθητές (βασικά), ή τα παιδιά εκείνων των γονέων που επιθυμούσαν το καλύτερο (για τα βλαστάρια τους), αλλά ακριβώς το αντίθετο. Στα ιδιωτικά σχολεία πήγαιναν οι «κουμπούρες» και τα «ναυάγια»! Όσοι ήταν ανίκανοι να περάσουν τις τάξεις τού δημοσίου σχολείου, εξαναγκάζοντας τους γονείς τους να πληρώνουν, προκειμένου ο κανακάρης ή η… κανακάρα να τύχει ενός απολυτηρίου τριταξίου Γυμνασίου. Μιλάμε για τέτοιο χάλι ψευτοεκπαιδευτικής συναλλαγής!

Πώς έγινε ξαφνικά (ρητορική η ερώτηση) και το ιδιωτικό σχολείο μετατράπηκε σε υψηλού φρονήματος εκπαιδευτικό θεματοφύλακα... είναι ένα ζήτημα. Οι γονείς στην πλειονότητάς τους (Δεξιοί ή Αριστεροί), ανελέητοι εχθροί της κοινωνικής αξίας της γνώσης, πέφτουν διαρκώς από παγίδα σε παγίδα. Είναι ν’ απορείς.
Ξέρω γονέα, που ενώ πληρώνει κάτι χιλιάδες ευρώ το χρόνο για να στέλνει την κόρη του σε καλό ιδιωτικό, την στέλνει παραλλήλως σε φροντιστήριο, ενώ τις κάνει και ιδιαίτερο, για να μπορεί να ανταπεξέρχεται η ανερχόμενη… Μαρί Κιουρί στις απαιτήσεις του φροντιστηρίου! Τι σόι ιδιωτικά σχολεία είναι αυτά, όταν οι γονείς οδηγούνται να πληρώνουν για τα παιδιά τους ένα και δύο έξτρα φροντιστήρια; Ποιος θα μπορέσει να σπάσει, επιτέλους, αυτό το κακό σπυρί; 

Ρωτώ… και όποιος έχει κότσια να απαντήσει με ειλικρίνεια. Ποιος γονέας στέλνει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο, στην Τρίτη Λυκείου φερ’ ειπείν ή και σε μικρότερες τάξεις, και δεν του παράσχει ταυτοχρόνως και φροντιστήριο; Πόσοι είναι αυτοί οι γονείς; Πέντε, δέκα τοις εκατό; Πολλούς λέω…

Το ξαναλέω. Ο γονέας κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να καταστρέψει την εκπαίδευση, αφού πρώτα καταστρέψει τα παιδιά του. Μπαίνει δηλαδή στο trip τής εισαγωγής των κουνενέδων του στην Τριτοβάθμια, όταν είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως ούτε το 1/4 εκείνων που σπουδάζουν στα ΑΕΙ δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί. 

Και ξαναρωτώ. Πότε ενδιαφέρθηκε ο γονέας για την αναβάθμιση του δημοσίου σχολείου; Πότε οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων ενδιαφέρθηκαν για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού προσωπικού; Πότε είχαν λόγο για την εκπαιδευτική διαδικασία; Με τι ασχολούνται ακριβώς; Με το... αν θα βάλουν το χέρι στην τσέπη, κάνοντας τα πάντα ώστε να μην πληρώσουν τις πενταροδεκάρες του… φάπα; Ε τότε, άμα δυσκολεύονται, να κόψουν ιδιαίτερα από τα παιδιά τους (αφού πάνε έτσι κι αλλιώς σε ιδιωτικά σχολεία), ή να τα στείλουν στο δημόσιο σχολείο βρε αδελφέ, απαιτώντας και εκβιάζοντας καίριες λύσεις.

Ο Φίλης, αν θέλει να νοιώσει επιτυχής, θα πρέπει να παλέψει για την αναβάθμιση του δημοσίου σχολείου. Αυτό είναι το στοίχημα. Και κανένα σχολείο δεν πρόκειται να αναβαθμιστεί (είτε δημόσιο, είτε ιδιωτικό), αν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν είναι ικανοί να αποδείξουν πόσο φτουράνε με μετρήσιμα αποτελέσματα.

Ένα διαγώνισμα προς τους μαθητές στην αρχή κάθε χρονιάς (από μιαν Επιτροπή Αξιολογητών π.χ.) θα μπορούσε να καταδείξει το γνωστικό επίπεδο μιας τάξης. Ένα δεύτερο διαγώνισμα στο τέλος της χρονιάς θα μπορούσε να καταδείξει την πρόοδο ή την μη πρόοδο μέσα στο σχολικό έτος τής ίδιας τάξης. Το συγκριτικό αποτέλεσμα θα είναι μετρήσιμο. Όσοι καθηγητές δούλεψαν θα επιβραβευθούν. Όσοι δεν κατάφεραν να ανεβάσουν το επίπεδο της τάξης τους θα έχουν ποινές (μισθολογικές, εξέλιξης κ.λπ.). 

Για να δούμε, τελικά, σ’ αυτό τον τόπο, κάποια στιγμή, ποιος δουλεύει και ποιος κοροϊδεύει… Ποιος αξιοποιεί τους φόρους μας και ποιος απλώς τους τσεπώνει.