Εξάρχεια-Κυψέλη, με διόδια στον Πανελλήνιο…

Το πρωί, στο cbox, ο spacefreak μας έδωσε το link ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στην Athens Voice (τεύχος 422, 6/2/2013) και το οποίον αφορούσε στα ελληνικά 80s. Το άρθρο είχε (έχει) τίτλο «Πώς ρόκαρε η Αθήνα στα 80s» και το υπέγραφε κάποιος (μην παρεξηγηθεί το «κάποιος» – όλοι «κάποιοι» είμαστε) Γιάννης Παναγόπουλος.

Εκείνο, το γενικό, που θέλω να πω είναι πως κάτι τέτοια άρθρα, που δημοσιεύονται καθαρή τη καρδία σε περιοδικά κι εφημερίδες, είναι καταδικασμένα στην αποτυχία. (Τι σημαίνει «αποτυχία»; Το να στέλνεις… τηλεγραφήματα και κάποιος νεαρότερος που τα παραλαμβάνει, αφού τα διαβάσει, να ξεχνά κι εκείνα που, ενδεχομένως, ξέρει).

Μία ολόκληρη μουσική δεκαετία (με πάμπολλα γεγονότα και υπογεγονότα) δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί μέσα σε 1500-2000 λέξεις, από γραφιάδες που, συχνά, κοιμούνται με τα τσαρούχια. Απαιτούνται βιβλία, που θα προσεγγίσουν το θέμα από πολλές και διαφορετικές μεριές και κυρίως με νηφάλιο και εμπεριστατωμένο τρόπο. Αυτός που ασχολείται οφείλει να είναι γνώστης όλων των παραμέτρων του αντικειμένου, να είναι σοβαρός, να αποφεύγει τους αφορισμούς και τις εξυπνάδες, και, βεβαίως, να μην λέει μπαρούφες. Εδώ τι έχουμε; Κάποιον που γράφει και ξαναγράφει τον Fill Scars των Yell-O-Yell ως… Phil Scars. Μπορεί το λάθος να μην είναι σοβαρό (για κάποιους), δείχνει όμως τον (μικρό) βαθμό εξοικείωσης του αρθρογράφου με το θέμα. Ένα χοντρό παράδειγμα. Όταν βλέπω σε κείμενο να αναφέρεται ο Jimi Hendrix ως… Jimmy και ο Μάνος Χατζιδάκις ως… Χατζηδάκης (τα έχουμε ξαναπεί αυτά) οδηγούμαι να συμπεράνω πως οι συγκεκριμένοι γραφιάδες δεν έχουν πιάσει ποτέ δίσκο του Hendrix ή του Χατζιδάκι στα χέρια τους, και άρα όσα εν συνεχεία θα υποστηρίξουν είναι πολύ πιθανόν να «μπάζουν». Κάπως έτσι «μπάζει» και το κείμενο του Παναγόπουλου στην Athens Voice…

Κατ’ αρχάς θεωρώ γελοία την «προσπάθεια» να χωριστεί η Αθήνα σε μουσικές γειτονιές· κάτι σαν γκέτο. Ότι στα Εξάρχεια δηλαδή είχαν πέραση οι Last Drive, οι Human Grape (που τους θυμηθήκανε;) και οι Anti Troppau Council και στην Κυψέλη οι South of No North, οι Villa 21 και οι Metro Decay. Πως στα Εξάρχεια ορκίζονταν στην γκαραζοψυχεδέλεια και πως λίγα τετράγωνα παραπάνω –κι ενώ είχες περάσει από κάτι σαν το… Checkpoint Charlie– έμπαινες στην άλλη ζώνη, της «μαυρίλας» και της «νταρκίλας». Ούτε μαύροι, με λευκούς και με τσικάνους δεν χωρίζονταν έτσι στην Καλιφόρνια των sixties, που είχαν και κάποιους σοβαρούς λόγους για να το πράξουν δηλαδή.

Ο αρθρογράφος δεν ξεκινάει καλά υποστηρίζοντας πως «στην Αθήνα τα 80s θα ήταν πληκτικά αν δεν υπήρχε το rock n’ roll». Εγώ νομίζω πως αν ήταν πληκτικά τα 80s, τούτο οφειλόταν σ’ ένα μεγάλο μέρος του και στο ελληνικό rock της εποχής, που είχε απολέσει το fun του ’60, βηματίζοντας μέσα στο μαράζι και την σκουντούφλα. Δηλαδή, αδελφάκι μου, θα πρέπει να ήταν κάποιος εντελώς… νεκροζώντανος για να γούσταρε ν’ ακούει από το πρωί ίσαμε το βράδυ τους Yell-O-Yell (κι εγώ τους άκουγα σε… μικροποσότητες, αλλά δεν άκουγα μόνον αυτούς και τους όμοιούς τους), και πολύ… προχωρημένος για να σιχαινόταν τη δροσιά και το χιούμορ της «Ευλαμπίας». Όταν ο Παναγόπουλος γράφει πως «την ίδια εποχή που για τα mainstream ντόπια μίντια, ροκ ήταν η ‘Ευλαμπία’ του Γιάννη Γιοκαρίνη (και) η ‘Γυριστρούλα’ του Λάκη Παπαδόπουλου… μπάντες σαν τους Anti Troppau Council έγραφαν ιστορία ροκάροντας σ’ ένα κλαμπ στα Εξάρχεια, τον Πήγασο» θα πρέπει κάποιος να του πει πως όταν ο Γιοκαρίνης και ο Παπαδόπουλος ξεκίνησαν να παίζουν rock n’ roll (και καλό rock n' roll), τα μέλη των Anti Troppau έτρωγαν ακόμη μιλούπες. Και τι εννοούμε όταν λέμε «τα mainstream ντόπια μίντια»; Τον μουσικό Τύπο της εποχής; Μα αν εννοούμε αυτόν τον Τύπο (γιατί, τι άλλο εκτός από mainstream ήταν το Ποπ & Ροκ και ο Ήχος δηλαδή;), εκεί ήταν πολύ πιθανότερο (όπως και συνέβαινε δηλαδή) να προβάλλονται κατ’ εξοχήν οι ντεθάδες και οι γκαραζιέρηδες των 80s, παρά οι Παπακωνσταντίνοι και οι Παπαδόπουλοι. Ορισμένοι, νεότεροι, έχουν την εντύπωση πως η σκηνή των 80s ήταν κάπως σαν το… Κρυφό Σχολειό. Ας τους πω λοιπόν (αν δεν το ξέρουν) πως για τη «σκηνή» έγραφε όλος ο μουσικός Τύπος της εποχής (Ποπ & Ροκ, Ήχος, Μουσική κ.λπ.) καλύπτοντας τις δραστηριότητες των συγκροτημάτων με κριτικές των δίσκων και των συναυλιών, με συνεντεύξεις, παρουσιάσεις και τα ρέστα. Το λέει ξεκάθαρα και ο Μπάμπης Δαλίδης της Creep και των Villa 21 στην Athens Voice: «Με τη βοήθεια περιοδικών σαν το Ποπ & Ροκ το κόλπο ‘Creep Records’ μεγάλωσε τόσο πολύ που δεν προλάβαινα να τυπώνω άλμπουμ». Καταλάβατε; Με το mainstream Ποπ & Ροκ γινόταν η δουλειά. Όχι με το Συν και Πλην, το Ιδεοδρόμιο ή την Ανοιχτή Πόλη…

Ο Παναγόπουλος όταν γράφει πως «το Ρόδον που άνοιξε το 1987 και λειτούργησε ως τον Μάιο του 2005, εκτόνωσε το απωθημένο των Αθηναίων Ελλήνων να δουν τις μπάντες που ως εκείνη τη στιγμή άκουγαν στο πικάπ ζωντανά στην πόλη τους» είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ποιο Ρόδον ρε φίλε; Σιγά μην περιμέναμε το Ρόδον για να δούμε εμείς οι… Αθηναίοι Έλληνες τους Police, Tom Robinson, Birthday Party, Fall, New Order, Talking Heads, Bauhaus, Nina Hagen, Depeche Mode, Stranglers, Dream Syndicate, Graham Parker, Wipers, Green on Red και τόσους άλλους. Ορισμένοι, ακόμη και σήμερα, υποστηρίζουν (όπως έχω ξαναγράψει) πως από το 1967 μέχρι το 1980 δεν γινόντουσαν «ξένες» συναυλίες στην Ελλάδα. Τώρα θα φθάσουμε να λέμε πως πριν από το Ρόδον το χάος;

Τέλος πάντων, μην γκρινιάξω άλλο (τα θέματα είναι πολλά) καθότι και τα φριπρέσια, με κάποιο τρόπο, πρέπει να «κλείσουν» τις σελίδες τους…