γιορτή αγάπης

Το 1979 ήταν η εποχή της disco παντού, και στην Ελλάδα ακόμη περισσότερο. Φυσικά, η καλύτερη disco είχε γραφεί 4-5 χρόνια νωρίτερα στην Αμέρικα, αλλά μετά πλάκωσαν οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Ιταλοί και πιο αργότερα οι… Νιγηριανοί (τα boogie και disco άλμπουμ των οποίων «χτυπάνε» απίστευτες τιμές στο eBay) και το πράγμα κατέβηκε σε «βάθος»...

Εκεί στα τέλη του ’70, και λίγο πριν σκάσουν οι Sharp Ties με το τρανό “Get that beat” σαρώνοντας τις πίστες, οι Έλληνες, αν ήθελαν να χορέψουν με ελληνικά «μοντέρνα» άσματα, είχαν βασικά τον Περικλή Περάκη με τα «Discoμεράκια» [EMI/ Columbia 14C-062 70910, 1978] και τον Γιάννη Φλωρινιώτη με τη «Γιορτή Αγάπης» [Panivar PA 5286, 1979]. 
Σ’ ένα από τα πρώτα πάρτυ που είχα πάει ποτέ, το 1978-79, θυμάμαι, με ένταση ακόμη και σήμερα, τα… ντισκομεράκια να παίζουν εμπλοκή. Υπήρχαν και τα υπόλοιπα «ξένα» hits της περιόδου, αλλά μόλις έσκαγε το potpourri από «Μαντουμπάλα», «Όσο αξίζεις εσύ» και «Θ’ αρρωστήσω μάνα» γινότανε σφαγή. 
Το έχουμε ξαναπεί. Ο Έλληνας (και ο κάθε… Έλληνας) μπορεί να χορέψει με οτιδήποτε (δύο χέρια ενός ψευτοντράμερ με χτυπήματα πάνω στο μηρό, και μια φάλτσα φωνή μπορεί να ξεσηκώσει παρέα στην άκρη του πουθενά, δίχως όργανα, ρεύματα και τα λοιπά), αλλά μόλις ακούσει κάτι στη γλώσσα του και οι τελευταίες εναπομείνασες αναστολές κατακρημνίζονται. 

Έτσι, λοιπόν, η ανάγκη για εγχώρια disco υπήρξε διακαής και μετά την απρόβλεπτη επιτυχία των «μερακίων», οι εταιρείες προσπαθούσαν μανιωδώς να βρουν την... κότα με το χρυσό αυγό. 
Ακόμη και η σοβαρή Lyra/ Zodiac του Αλέξανδρου Πατσιφά έπαιξε στο κόλπο, κυκλοφορώντας το 1979 ένα... ανεπανάληπτο ελληνικό disco άλμπουμ, το “Disco Sex” [Zodiac SYZP 88078] των Varverakis+Erotica. 
Μπροστά ο Νίκος Βαρβεράκης και πίσω του οι τραγουδίστριες Mary Miller και Βέτα Καρατσόλη. Στην ορχήστρα οι… Fantastic (υποθέτω δηλαδή). Ο Βαρβεράκης ήταν το βασικό άτομο (καθότι και κιθαρίστας) πίσω από τους Fantastic –είχαν βγάλει λίγα χρόνια νωρίτερα το single «Άσπρο άλογο / Το κορίτσι του δάσους» σε ετικέτα Φαντάζιο, με το όργανο κάποιου Μάνου να θυμίζει Vincent Crane!– και διέθετε ορχήστρα, την οποίαν διηύθυνε ο Βάκης Γιαννούλης (ο άνθρωπος που εκείνη την εποχή είχε δώσει «επιτυχίες» για τον Γιώργο Αιγύπτιο, τον Πάνο Μαρίνο κ.ά.). Πώς μετακόμισε η «Ομόνοια» στην Κριεζώτου είναι άγνωστο. Ο δίσκος δεν κύλαγε με τίποτα (μετριότατη παραγωγή, υποτυπώδες παίξιμο από την ορχήστρα, φωνητικά... άσε καλύτερα). Βασικά επρόκειτο για ένα... ο θεός να το κάνει discο potpourri κάποιων «ξένων» χορευτικών και disco επιτυχιών, με ελληνικούς στίχους του Βαρβεράκη. «Ντάντυ κουλ», «Μαζί μου για πάντα» (“Paloma Blanca”), «Όπου κι αν πας» (“Black is black”!) κ.λπ. ανακατωμένα με sexy φωνητικά, ερωτικούς ψιθύρους και βογγητά! Κοιτώντας δε και το εξώφυλλο του άλμπουμ δεν γίνεται, εν τέλει, να μην αναφωνήσεις… «αυτός είναι ο ορισμός του cult». Ο δίσκος πρέπει να πήγε «άπατος», δεν το συζητώ. Είχαμε και κάποιο γούστο ως λαός...

Κάποιοι, διαχρονικώς, μπορεί να θεωρούν τον Γιάννη Φλωρινιώτη cult, αλλά αυτό είναι λάθος. Νομίζουν. 
Δεν ξέρω τι κάνει τώρα ο Φλωρινιώτης και πόσο cult μπορεί να είναι σήμερα –πριν μερικά χρόνια τον είχα δει κάπου προς Αιγάλεω, επί της Θηβών– αλλά τότε (late 70s) η τεράστια επιτυχία του δεν θα μπορούσε με τίποτα να αιτιολογήσει τον χαρακτηρισμό. Εκτός και αν cult ήμασταν όλοι, τότε, ως χώρα… Anyway. 
Εκείνο που έχει σημασία να ειπωθεί είναι πως όταν έσκασε η «Γιορτή Αγάπης» με τα τραγούδια (περίπου μισά-μισά) των Κώστα Ψυχογιού και Χρήστου Εμμανουήλ η ελληνική disco (με ελληνικό στίχο) χτύπησε κορυφή, παραμένοντας εκεί ακόμη. Δεν νομίζω δηλαδή ότι γράφτηκαν ποτέ καλύτερα disco άσματα (με ελληνικό, ξαναλέω, στίχο). 
Η Panivar δεν είχε τσιγκουνευτεί το χρήμα στην παραγωγή και επενδύοντας εις βάθος πήρε τα λεφτά της πίσω στο χιλιαπλάσιο. Φοβερές ενορχηστρώσεις από τον Εμμανουήλ, και παικταράδες στην μπάντα συνοδείας. Άριστοι επαγγελματίες που μπορούσαν να παίξουν από κλασική και garage punk, μέχρι jazz και λαϊκά και που έδωσαν, για το άλμπουμ, τον καλύτερο… ντισκοεαυτό τους. 
Το άψογο funky του Τίτου Καλλίρη στην κιθάρα, τα σαξόφωνα του Άρη Καραντάνη (Aris-Alba κ.λπ.), η τρομπέτα του Γιάννη Θεοδωρίδη, η 12χορδη του Μαλλίδη, τα βιολιά του Βράσκου και του Δεσποτίδη (και άλλων δύο), τα σύνθια του Ζερμπίνου και βεβαίως, πρώτος όλων, ένας σταρ της εποχής, ο Γιάννης Φλωρινιώτης. Μια γιορτή της αγάπης…