Δεν είναι μεγάλη η ιστορία της σκωτσέζικης Hidden Orchestra. Παρά ταύτα το
τετραμελές, βασικά, σχήμα έχει κάνει αισθητή την παρουσία του την τελευταία
τριετία· από το 2010 και μετά δηλαδή, όταν κυκλοφόρησε το παρθενικό άλμπουμ του
“Night Walks” στην Tru Thoughts.
Στο παρόν (και δεύτερο) “Archipelago” [Tru Thoughts,
2012] οι Joe Acheson μπάσο, ηλεκτρονικά, Tim Lane ντραμς, κρουστά, ηλεκτρονικά,
Jamie Graham ντραμς, κρουστά, ηλεκτρονικά και Poppy Ackroyd βιολί, πιάνο
συνεχίζουν στο ίδιο… θεραπευτικό μοτίβο προβάλλοντας δέκα νέες συνθέσεις οι
οποίες συνδυάζουν όχι ακριβώς ετερόκλητα στοιχεία, αλλά εν πάση περιπτώσει…
ετερόκλητα. Εννοώ πως αυτό που ακούμε στηρίζεται στις μουσικές και τα διδάγματα
του Brian Eno,
ή μάλλον σ’ έναν συνδυασμό της περιβαλλοντικής τεχνοτροπίας του Βρετανού με τον
ήχο της αμερικανικής Hearts of Space
(Steve
Roach, Robert Rich, Mychael Danna…)· ένα ανακάτεμα δηλαδή
electronic, classical rock, world και new age στοιχείων, τα οποία
επεκτείνονται ενίοτε προς trip-hop περιοχές. Άρα λοιπόν τα
στοιχεία είναι «ετερόκλητα» από τη μια μεριά, αλλά από την άλλη δεν είναι
επειδή το συνολικό ηχητικό concept έχει μία ιστορική διαδρομή, που δεν πρέπει να αγνοηθεί (ήτοι
είναι οικείο στ’ αυτιά μας). Έχω την αίσθηση (δηλαδή τη βεβαιότητα), χωρίς να
θέλω να υποτιμήσω τις μουσικές της Hidden Orchestra (απεναντίας, το άλμπουμ είναι ευχάριστο και ρέει
με άνεση), πως αυτός ο ήχος βρισκόταν στο φόρτε του πριν 10-15 χρόνια. Σαν να…
άργησαν δηλαδή οι Σκωτσέζοι· κάτι που μπορεί να αποβαίνει εις βάρος μιας
εμπορικότερης απήχησης των μουσικών τους, αλλά, από την άλλη, τους παρέχει το
δικαίωμα να είναι αυτοί που είναι πέραν από μόδες και
εφήμερες ανάγκες.
Το ίδιο αισθάνθηκα κι εγώ, όταν άκουσα τον πρώτο τους δίσκο "Night Walks" του 2010. Μου θυμίζει σα να άκουσα outakes των Jazzanova. Πράγμα που είναι κάπως άδικο αφού είναι καλοί παίχτες. Είναι και η Tru Thoughts που δεν έχει το σφρίγος και την εκλεκτικότητα που είχε πριν από 10 χρόνια. Σε αυτόν τον ήχο θα προτιμούσα τους Νορβηγούς Jaga Jazzist πχ.
ΑπάντησηΔιαγραφή