ΛΑΚΗΣ ΤΖΙΛΙΑΝΟΣ στα δίχτυα της Εκάτης

Τo 1989 (τότε πρέπει να ήταν, γιατί το ’90 ήμουν στα χακί), είχα βρεθεί με μια παρέα, αποτελούμενη από Κερκυραίους και κορίτσια και αγόρια από τον… Άξονα, σ’ ένα μπουζουξίδικο του νησιού (στις Αλυκές, στα περίχωρα της πόλης), που το έλεγαν Εκάτη. Εκεί τραγουδούσαν διάφοροι και βασικά ο Λάκης Τζιλιάνος (αργότερα έμαθα πως το μαγαζί ήταν δικό του), ένας κερκυραίος καλλιτέχνης, που έχει κάποια σχέση (και) με το ελληνικό rock. Το όνομα του Τζιλιάνου το ήξερα από τότε, θες γιατί το συναντούσα σε διαφημίσεις στον τοπικό Τύπο, θες γιατί είχα ακούσει κάποιο δικό του τραγούδι που μου άρεσε, η ουσία είναι πως εκείνο το βράδυ είχαμε περάσει τόσο καλά, που διέγραψα από τη μνήμη μου ακόμη και τον Σάκη Ρουβά· ο οποίος ξεκινούσε την καριέρα του εκείνη την εποχή από την Εκάτη (πιθανώς να τον είχα δει δηλαδή), πριν γίνει γνωστός τοις πάσι.Ο Τζιλιάνος είχε ξεκινήσει ν’ ασχολείται με τη μουσική ήδη από τα χρόνια του ’60 και το 1967 τον συναντάμε στο (αθηναϊκό) συγκρότημα Solistes, το οποίο αποτελούσαν οι Γιάννης Τερεζάκης όργανο, πιάνο, Γιώργος Κόκκινος lead κιθάρα, Λάκης Παρασκευάς μπάσο, τραγούδι, Λευτέρης Τζήμας ντραμς και Λάκης Τζιλιάνος τραγούδι. (Η πληροφορία προέρχεται από το τεύχος 90, των Μοντέρνων Ρυθμών, της 11/10/1967). Απ’ αυτούς, ο Τερεζάκης πρέπει να είναι ο πιανίστας που εμφανίζεται στο «Εν Λευκώ» (1982) του Παύλου Σιδηρόπουλου και σε άλμπουμ του Κυριάκου Σφέτσα, ο Κόκκινος πρέπει να είναι ο κιθαρίστας (σήμερα) στο συγκρότημα του Νίκου Λαβράνου –τα «πρέπει» μπαίνουν, επειδή πάντα μπορεί να υπάρχουν συνωνυμίες–, o Τζήμας μπήκε λίγο πιο μετά στους Babylon, για να στρίψει αργότερα και προς την jazz (παίζει στην «Αυταπάτη» της Ηδύλης Τσαλίκη και αλλού) και ο Τζιλιάνος, δεν είναι άλλος από τον τραγουδιστή που εμφανίζεται στην ταινία του Όμηρου Ευστρατιάδη Κυνηγημένοι Εραστές (1972) ή “Image of Love” επί το αγγλικότερον, στην οποίαν πρωταγωνιστούσαν οι Δώρα Σιτζάνη (σύζυγος του Μάνου Λοΐζου), Φαίδων Γεωργίτσης, Άννα Φόνσου, Θόδωρος Ρουμπάνης, Λευτέρης Γυφτόπουλος, Δήμος Σταρένιος και Γκιζέλα Ντάλι. Original μουσική στην ταινία είχε γράψει ο βιμπραφωνίστας της jazz Κίμων Βασιλάς, ακούγονταν τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα (το κορυφαίο «Κάποιον άλλον φίλησες») και βεβαίως του συγκροτήματος Lakis Gilianos and His Friends. Το soundtrack βγήκε για πρώτη και τελευταία(;) φορά σ’ ένα 10ιντσο LP από την Potfleur [POT 1002 GLP], το 2004, σε 300 αριθμημένα αντίτυπα. Στους «Κυνηγημένους Εραστές» οι Lakis Gilianos and His Friends εμφανίζονται σε μια παραλία ως «χίπιδες» της εποχής, φίλοι της Ελληνοαμερικάνας Σαμάνθα (Άννα Φόνσου) –η οποία είχε χάσει τον αγαπημένο της, που πολεμούσε στην… Ινδοκίνα, όχι στο… Βιετνάμ, κι είχε επιστρέψει στην Ελλάδα για να… παρηγορηθεί– ερμηνεύοντας υποτίθεται ζωντανά (οι μουσικοί κρατάνε όργανα, αλλά ό,τι ακούγεται είναι playback) τα “I believe in being me” και “Talking with the people”, ενώ υπάρχει κι ένα οργανικό το “Auto shake”.
Το πρώτο τραγούδι είναι ένα mid-tempo, κάπως σε στυλ flower power, με ολίγα γεμίσματα από φλάουτο κι ένα bluesy κιθαριστικό break. Το δεύτερο είναι up-tempo, με ωραία ερμηνεία από τον Τζιλιάνο (αν και τ’ αγγλικά είναι μέτρια), το οποίο χρωματίζεται από το σαξόφωνο και τα δεύτερα φωνητικά στην επωδό. Το “Auto shake” είναι ένα κλασικό ρυθμικό instro με πνευστά, στο στυλ εκείνων που έφτιαχνε την ίδιαν εποχή (early seventies) o Μίμης Πλέσσας για τις ταινίες του Δαλιανίδη. Στο φιλμ, που παρακολουθείται με κάποιαν άνεση, επειδή είναι road movie, υπάρχει μία εξωφρενική σεναριακή απιθανότητα (δηλαδή υπάρχουν κι άλλες), όταν λίγο πριν το τέλος, η Αστυνομία κυνηγά τον Φαίδωνα Γεωργίτση, θεωρώντας τον… συνένοχο κάποιων εις Ρώμην αναρχικών, στην περιοχή της Διώρυγας της Κορίνθου. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, ο Γεωργίτσης και πριν πέσει στην αγκαλιά της Σιτζάνη, θα πέσει σ’ ένα πεδίο βολής του Στρατού ή μάλλον ναρκοπέδιο (με πολλές από τις νάρκες να σκάνε… κατόπιν εορτής), όπου και θα χτυπηθεί θανάσιμα από… άδικα πυρά!Πρώτη φορά που συνάντησα το όνομα του Λάκη Τζιλιάνου σε δίσκο ήταν στο άλμπουμ της Τζέσσικα «Έλα Τώρα… Που Δε Θες…» [EMI/ Columbia 14C 062-70819] από το 1977 (το είχα αγοράσει στα μέσα του ’80). Εκεί, ο κερκυραίος μουσικός είχε γράψει ένα από τα καλύτερα κομμάτια του LP, το «Ξέχνα τα παλιά», σε στίχους της Δώρας Δάνα (είναι το κομμάτι, για το οποίο τον θυμόμουν όταν τον είχα δει στην Εκάτη). Το τραγούδι είναι ένα πράγματι εμπνευσμένο light-pop r&b, με δυναμική ενορχήστρωση (πνευστά, διάφορα πλήκτρα, ακόμη και κάτι σαν mellotron…) από τον Νέστορα Δάνα, ωραίους, απλούς ερωτικούς στίχους και μελωμένη ερμηνεία από τη Τζέσσικα. Για μένα τέτοια τραγούδια αποτελούν κοσμήματα της ελληνόφωνης ποπ του ’70, που θα μπορούσε ν’ αφορούν πολύ περισσότερο κόσμο. Αλλά και όλο το άλμπουμ – που ναι μεν έχει γελοίο τίτλο, αλλά έχει και… ταιριαστό εξώφυλλο –, κυλάει με χάρη, αφού ανάμεσα υπάρχει τουλάχιστον μία ακόμη τραγουδάρα, το «Μια αγάπη καινούργια» των Σταύρου Λαδά και Σώβερ Μεταξά (κιθαρίστας και μάνατζερ των Sover Group αντιστοίχως). Τζεθροταλικά φλάουτα, παραμορφωμένες κιθάρες, βαρβάτο rhythm section, πλήκτρα σε πίσω πλάνο που κάνουν στράκες, αξιοπρεπέστατοι στίχοι. Εξαίρετο κομμάτι. Αλλά για τη Τζέσσικα, θα γράψω άλλη φορά. Να μην ξεφύγω.Στα χρόνια του ’90 πια, και μετά την… περιπέτεια της Εκάτης, είχα βρει στο Μοναστηράκι κι είχα αγοράσει από τα κατοστάρικα κι ένα LP του Λάκη Τζιλιάνου – πιθανώς, το πρώτο και τελευταίο του «προσωπικό». Είχε τίτλο «Έλα Κοντά» [WEA 240319-1] και προερχόταν από το 1983. Τα τραγούδια ήταν σ’ ένα αξιοπρεπές ελαφρό-ελαφρολαϊκό στυλ και ήταν γραμμένα από τον Αντώνη Στεφανίδη (ex-Vikings κ.λπ.), τον Παύλο(;) Αλεξίου και τον ίδιον τον Λάκη Τζιλιάνο. Η τυπικώς προσεγμένη ενορχήστρωση ήταν του Χάρη Ανδρεάδη, ενώ στην ηχογράφηση έπαιρναν μέρος καλοί μουσικοί όπως ο Στέλιος Βήχος φλάουτο, βιολί, ο Γιώργος Ζηκογιάννης μπάσο, ο Μιχάλης Νικολούδης κιθάρες, ο… παλαιός συνεργάτης Λευτέρης Τζήμας ντραμς. Τα καλύτερα, συγκριτικώς, τραγούδια βρίσκονταν στη δεύτερη πλευρά και ήταν το Κι αγαπηθήκαμε (του Τζιλιάνου) και το Τι να πούμε άλλο πια (των Στεφανίδη-Ιατρόπουλου). Επιτυχία όμως (ακουγόταν στο ραδιόφωνο) έκανε το Έλα κοντά, που δεν ήταν άλλο από το “Felicitá”, που τραγουδούσαν ήδη από το 1982 ο Al Bano και η Romina Power, σε ελληνικούς στίχους κάποιου Αλκίνου (και όχι Αλκίνοου). Εδώ, στο ρόλο τους (στο ρόλο του Al Bano και της Power εννοώ), ο Λάκης Τζιλιάνος και η Πόλα (αγνώστων λοιπών στοιχείων).
Τώρα, σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, επειδή όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, ο κόσμος (κάποιος κόσμος τέλος πάντων), ακούει ξανά το “Felicitá” («Με μια σου ματιά»), από τον Al Bano και τον Γιάννη Πλούταρχο…

Τρία κομμάτια από τους «Κυνηγημένους Εραστές» τα είχε δώσει πριν από καιρό ο Electric Looser. Τα προτείνω κι εγώ από εδώ http://is.gd/nYcYTL. Το πρώτο είναι σύνθεση του Κίμωνος Βασιλά και τ’ άλλα δύο είναι των Lakis Gilianos and His Friends.