INNERSOUND

Για τις Berlin Brides έγραψα τον προηγούμενο Δεκέμβριο (http://is.gd/JRi5oQ), με αφορμή την έκδοση τού single τους “Rejection junkie/ Off the rack” στην Inner Ear. Τώρα, η πατρινή εταιρία έχει έτοιμο ένα πλήρες set τής μπάντας, ένα άλμπουμ δηλαδή, το οποίον έχει τίτλο “Modern Celibacy”. Οι Berlin Brides είναι ένα κλασικό electro-punk σχήμα. Εννοώ πως και αισθητικώς (όσον αφορά στα ηχοχρώματα), αλλά και… δραματουργικώς (όσον αφορά στην κοφτερή στιχουργική), ακολουθούνται οι συντεταγμένες του στυλ. Αυτό είναι σωστό, εννοείται. Δείχνει πως η Νατάσα Γιανναράκη στιχουργός και τραγουδίστρια κι η Μαριλένα Ορφανού συνθέτρια και κιμπορντίστρια έχουν μελετήσει τα σχετικά πεπραγμένα, τοποθετώντας επάνω, δίπλα τους, τη δική τους προβληματική. Το “Modern Celibacy” δεν είναι ένα στοιχειώδες άλμπουμ – από ’κείνα που παράγει, κατά τα συνήθη, ο χώρος. Πέραν των δύο γυναικών, στην ηχογράφηση παίρνουν μέρος έξι ακόμη μουσικοί (χειριζόμενοι ντραμς, κιθάρες, επιπλέον σύνθια), ενώ και η παραγωγή (Coti, Χρήστος Λαϊνάς), όπως και το συνολικό πακετάρισμα συμβάλλουν θετικώς σε μια απολύτως σύγχρονη αποσαφήνιση. Από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του “Modern Celibacy” το “Failure to wank” είναι ένα punky κομψοτέχνημα, με στίχους προσωπικούς, για τα κορίτσια που… πηγαίνουν ένα-ένα. (Οτιδήποτε συνέβη στη ψηφιακή χαρά μου/ είναι κάτι που ανακάλυψα τότε που σκόρπαγα το χρόνο μου/ βρώμικο μικρό μυστικό μου, λιμπιντικέ θησαυρέ μου/ εσύ μού έδωσες χαρά, και τη δύναμη ν’ αναρωτιέμαι πέρα από κάθε μέτρο).
Επαφή: www.berlinbrides.com Ο Mickey Pantelous αποτελεί μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση έλληνα ροκά· ας χρησιμοποιήσω έναν παλαιό, ολίγον φθαρμένο όρο, ίνα περιγράψω την άφθαρτη περσόνα του καλλιτέχνη. Που έγκειται η ιδιαιτερότητά του; Αρχικώς, στο γεγονός ότι χειρίζεται όλα τα όργανα μόνος του – και μάλιστα με τη μία. Πρόκειται δηλαδή για ’κείνη την περίπτωση της one man band, την οποίαν έχουμε γνωρίσει μέσα από το blues περισσότερο, αλλά και από την jazz και από το rock. Άρα, θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος πως το blues – και σωστά – θα αποτελεί, πάντα, έναν από τους πυλώνες των αναφορών του. Με τη διαφορά ότι ο Mickey Pantelous και με την καινούρια του δουλειά “Can’t find my pills” [Private/ Spinalonga, 2010], την οποίαν υπογράφει ως Dr. Albert Flipout’s One CAN band, όπως και με την προηγούμενή του, το “Hangover” του 2006, δεν είναι ένας απλός-τυπικός καλλιτέχνης των blues (όχι πως κάτι τέτοιο θα ήταν μεμπτό, εννοείται). Είναι, περισσότερο, ένας διαστρεβλωτής της δυναμικής τους (των blues), κατά τον τρόπο, ας πούμε, του Captain Beefheart, του Tom Waits, ή του Chuck E. Weiss. Αποτέλεσμα αυτής της ιδιότυπης, προσωπικής ματιάς, που διαπερνά και τη σχετική μυθολογία των ερώτων, της ανδρικής μοναξιάς, του ζωτικώς αλήτικου ζην και φέρεσθαι, της στιχουργικής του δηλαδή, είναι και τα 13 κομμάτια του δίσκου, όλα τραγουδισμένα στην αγγλική από τον Pantelous και με το πνεύμα του… Dr.Albert Flipout διαρκώς εντός τους.
Επαφή: www.mickeypantelous.com Αν μαντεύω σωστά ο Jan van de Engel είναι Έλληνας, το κανονικό όνομα του οποίου πρέπει να είναι Γιάννης Αγγελόπουλος. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το “Misspent” είναι ελληνική παραγωγή τής 64 millimetres από το Χαλάνδρι, στην οποία συμμετέχουν έλληνες μουσικοί (Βαγγέλης Παρασκευαΐδης βιμπράφωνο, Δημήτρης Γιαννόπουλος σαξόφωνο, φλάουτο, Πολυξένη Ακλίδη φωνή, Αγγέλα Γιαννάκη βιόλα, Πέτρος Βαρθακούρης κοντραμπάσο). Βασικά, πρόκειται για ένα πολυδύναμο άλμπουμ και όχι εύκολα κατατάξιμο. Συγκεράζει pop, folk, jazz και dance στοιχεία, τοποθετημένα, άπαντα, με έμπνευση και γνώση. Η γνώση αφορά φερ’ ειπείν στην ενοργάνωση, που ακολουθεί lo-fi κατευθύνσεις, επιτυγχάνοντας να δώσει στα κομμάτια, κάθε φορά, και μια διαφορετική γεύση, ενώ η έμπνευση έχει να κάνει με την ολοκλήρωση των συνθέσεων, που παρά τον ρυθμικό προσανατολισμό δεν απεμπολούν ένα κάποιο βάθος στην επεξεργασία τους. Κομμάτια όπως το “Tonight’s park” θα μπορούσε να αποτελούν τον ορισμό της… jazztronica (άκου Yoshinori Sunahara, Dimitri From Paris, Fantastic Plastic Machine κ.ά.)· ή, τουλάχιστον, εκείνης που διολισθαίνει προς το πιο απείραχτον άσμα.
Επαφή: janvdengel@gmail.com Από το 2008 είχαμε ν’ ακούσουμε νέα τραγούδια των Abbie Gale. Τότε, ήταν η πρώτη vinyl κυκλοφορία της Inner Ear, το 7ιντσο “Fall/ Mom”, τώρα είναι ένα 41 λεπτών CD, περιέχον τα πλέον πρόσφατα κομμάτια του πατρινού γκρουπ. Ο τίτλος του “No Inspiration”. Με λίγα λόγια, θα έλεγα πως και το τρίτο αυτό ολοκληρωμένο έργο των Abbie Gale, δεν είναι τίποτ’ άλλο από μιαν ακόμη απόπειρα εμβάθυνσης περί την pop σημαντική. Δυναμικές συνθέσεις, άψογο ομαδικό παίξιμο, πάντα εξαιρετικά φωνητικά, στίχοι περισσότερο σκοτεινοί ενδεχομένως (εν σχέσει με τις προηγούμενες δουλειές τους), μία τραγουδοποιία που εξελίσσεται ανοδικώς (ξεκινώντας από ένα υψηλό, ούτως ή άλλως, στάνταρντ), ακόμη και μέσα στο ίδιο άλμπουμ. Τo άπιαστο, τελετουργικό σχεδόν “L+F”, το “Mind the gap” που συμπαρασύρει τα πάντα στην εξέλιξή του, το πνιγηρό “Goodbye sunshine” (ένα από τα ωραιότερα τραγούδια τους), το έσχατο, πυρετικό “No inspiration”… Οι Abbie Gale (o Achilles ντραμς, λούπες, κρουστά, η Evira φωνή, ο Nick μπάσο, ο Pedal κιθάρες, πλήκτρα, ο Salvatore κιθάρες, πλήκτρα, φωνή) είναι ένα γκρουπ που έχει βρει, εδώ και χρόνια, το δρόμο του, είτε κινούμενο στη μέση, είτε στα περιθώρια.
Επαφή: www.abbiegale.gr