MARCUS SHELBY soul of the Movement

Ρίχνοντας κανείς μια ματιά σε προηγούμενες δουλειές τού μαύρου κοντραμπασίστα Marcus Shelby, αντιλαμβάνεται αμέσως γιατί η λέξη «μαύρος», στην περίπτωσή του, βαραίνει· βαραίνει εν σχέσει με το έργο του εννοώ. Ο Shelby δεν συνθέτει/ ερμηνεύει/ παρουσιάζει, απλώς, μία μουσική της φυλής του (jazz στην… ελεύθερη δύναμη), αλλά επιχειρεί, μέσω αυτής ακριβώς της μαυρότητας, να εμβαθύνει σε προσφιλή αγωνιστικά ιδεώδη. Οδηγός του, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί παρά να είναι αρχικώς η Ιστορία, και βεβαίως το ταλέντο του. Αλλά, ας ξεκινήσω από την πρώτη.
Στο προηγούμενο άλμπουμ του “Harriet Tubman” [Noir, 2008], για το οποίον είχε γράψει στο Jazz & Τζαζ ο Βαγγέλης Αραγιάννης (δείτε κι εδώ… http://is.gd/kj260i), o Shelby είχε επικεντρωθεί στην περίπτωση της Harriett Tubman, μίας σημαντικής αγωνιστικής προσωπικότητας που έζησε κυρίως τον προπερασμένον αιώνα, και που εξακολουθεί να χαίρει τρανής εκτίμησης στη διαβασμένη μαύρη κοινότητα, ενώ στο πιο προηγούμενο, που είχε τίτλο “Port Chicago” [Noir, 2006] καταπιανόταν με το δυστύχημα της 17/7/1944 στο λιμάνι Port Chicago της California, όταν κατά τη διάρκεια φόρτωσης πυρομαχικών που όδευαν για τις πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στον Ειρηνικό, εκείνα εξερράγησαν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 320 ναύτες-εργάτες, στην πλειονότητά τους μαύροι.Έτσι, κάπως, και στο έσχατο CD του “Soul of the Movement, Meditations on Dr. Martin Luther King, Jr.” [Porto Franco, 2011] ο Marcus Shelby αφορμάται από την περιπέτεια των αφρο-αμερικανικών πολιτικο-κοινωνικών δικαιωμάτων στα χρόνια του ’50 και του ’60, προκειμένου να δημιουργήσει ένα σύγχρονο έργο για πολυμελή ορχήστρα (στην εγγραφή πήραν μέρος 22 μουσικοί), βασισμένο συνειδησιακώς στα ψαξίματά του σε αρχεία και ινστιτούτα (Martin Luther King Jr. Research and Education Institute at Stanford University κ.ά.) και ηχητικώς στη «μεγάλη μαύρη μουσική» που του παρεδόθη (spirituals, Charles Mingus, Curtis Mayfield…), επεκτείνοντας τα διδάγματά της εντός των δικών του συνθέσεων. Έτσι, δεν είναι μόνον τα κλασικά “Fables of Faubus” και “We’re the winner”, τα οποία οικειοποιείται με απαράμιλλη άνεση η ορχήστρα του, είναι και το “Emmett Till” (πρόκειται για τον μαύρο πιτσιρίκο, που «φάγανε» στο Νότο, το 1955, επειδή φλέρταρε μία λευκή), το “Black cab” (αναφέρεται στο μποϊκοτάζ των μαύρων στα λεωφορεία, από τα τέλη του 1955 και για 381 μέρες, και κυρίως στους οδηγούς, που τους βοηθούσαν να μετακινηθούν προς τις δουλειές τους, τα σχολεία κ.λπ. – εξαιρετικό blues, με τη φωνή του Kenny Washington), το “Trouble on the bus” (αφιερωμένο σε όσους αγωνίστηκαν ν’ αλλάξουν τις συνθήκες μετακίνησης των μαύρων στο Νότο και κυρίως στον… freedom rider Bayard Rustin), το “Birmingham: Project C” (αναφορά στο πλάνο, υπό τον Dr. King, Project C και στην προσπάθεια υπεράσπισης του μαύρου σώματος και της ψυχής στο Birmingham της Alabama, το 1963)…
Η μουσική ελεγεία του Marcus Shelby, έτσι όπως αναπτύσσεται στο “Soul of the Movement”, ξεπερνά τα προφανή αισθητικά ζητήματα, αγγίζοντας τα όρια της «αποστολής». Δεν υπάρχει ουδείς λόγος να ξεχάσεις. Εκεί, ή όπου αλλού…
Επαφή: www.portofrancorecords.com/shelby