ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ…

Ξαναείδα, χθες βράδυ, τους «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη στο MEGA, τους αφιερωμένους στην Κατερίνα Γώγου, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τον Νικόλα Άσιμο. Η εκπομπή, που δεν μου άρεσε καθόλου, ήταν ακόμη μία αγιογραφική, μυθιστορηματική αντιμετώπιση της πορείας τριών ανθρώπων-καλλιτεχνών, που δεν είχαν κανένα εμφανές κοινό σημείο. Πράγμα το οποίον ακούστηκε κι εκεί, μια-δυο φορές. «Ήταν σπάνια στην ίδια παρέα» ειπώθηκε κάποια στιγμή στην αρχή. «Ήταν διαφορετικά άτομα» επεσήμανε και ο σκηνοθέτης Γιώργος Κορδέλλας, προς το τέλος. Οπότε η ερώτηση τίθεται αβίαστα. Αφού επρόκειτο για διαφορετικά άτομα, πως στο καλό ενώθηκαν κάτω από μια ταμπέλα, εκείνη των «αγίων» (και των Εξαρχείων); Έχω απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα εδώ (http://is.gd/z0dbcH) και δεν υπάρχει λόγος να ξαναγράψω τα ίδια. Απλώς, εκείνο που μ’ ενοχλεί, κάθε φορά και περισσότερο, είναι οι υπερβολές και οι ανέξοδες ποιητικούρες. Δεν τις ανέχομαι. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
«Τον Άσιμο τον λάτρεψαν οι τρελαμένοι…» είπε ο Θεοδωράκης (προσωπικώς δεν νοιώθω καθόλου τρελαμένος κι ας ακούω Άσιμο 30 χρόνια), ενώ ο Αντώνης Καφετζόπουλος απεφάνθη πως «ο Σιδηρόπουλος ήταν το μόνο αυθεντικό ταλέντο της γενιάς μας» (η έμφαση δική μου). «Ο Σιδηρόπουλος ήταν τόσο όμορφος και ταυτόχρονα τόσο ασθενικός. Άλλοτε έμοιαζε του Τζέιμς Ντιν, κι άλλοτε με πρόσωπα που απεικονίζονται σε έργα της Αναγέννησης(…). Θεώρησα πως έφυγε προς τ’ άστρα μ’ ένα άρμα από αυτά που περιγράφει ο Ευριπίδης ή ο Σοφοκλής στο τέλος κάποιας τραγωδίας τους» ακούγεται να λέει ο Γιώργος Χρονάς χτυπώντας μας αλύπητα, ενώ βγήκα από τα ρούχα μου όταν άκουσα τον Θεοδωράκη να λέει για το «λάθος σουτάρισμα» που έστειλε τον Σιδηρόπουλο στον τάφο. Ο λαϊκισμός στην απόλυτη υπηρεσία του «μύθου». Ακούς εκεί «σουτάρισμα»… Είναι ν’ απορεί κανείς με την ευκολία της TV να αναπλάθει και να οικειοποιείται τη διάλεκτο των τοξικομανών (και ό,τι άλλο – χιλιάδες άλλα), κάνοντάς την κτήμα μας. Κι εκείνο τέλος (ακούγεται ευφυές), που είπε ο Τόλης Μαστρόκαλος (μπασίστας των Σπυριδούλα) επίσης δεν ισχύει. Ότι ο Σιδηρόπουλος την πάτησε κατά μίαν έννοια. «Έπινε γιατί πιάστηκε κορόιδο. Υποτίμησε τον κίνδυνο και νομίζω ότι είναι εκφραστής μιας γενιάς, της πρώτης γενιάς, που πλήρωσε το λογαριασμό, χωρίς να έχει πάρει στα χέρια της τον τιμοκατάλογο». Τον «τιμοκατάλογο» τον είχαν πάρει πολλοί άλλοι στα χέρια τους πριν από το Σιδηρόπουλο, πληρώνοντας (και) με τη ζωή τους. Αρκετούς, δε, από ’κείνους θα τους ήξερε σίγουρα κι ο μακαρίτης, γιατί ήταν είδωλά του. Άρα λοιπόν δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί – ούτε για τον Σιδηρόπουλο, ούτε για κανέναν άλλον – πως τον πιάσανε κορόιδο, πως δεν ήξερε και πως την πάτησε σαν αγράμματος. Δεν έζησε στο Μεσαίωνα.
Αυτά τα ολίγα.