BLAZE FOLEY social change is still just talk

Μία από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις αμερικανού singer-songwriter, που έχω ποτέ συναντήσει (εννοώ ακουστικώς) είναι εκείνη του Blaze Foley (1949-1989). Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα βιογραφικά στοιχεία του, που κείτονται στο δίκτυο, μένει άναυδος. Ο Foley υπήρξε ένας περιπλανώμενος μουσικός, δίχως σταθερή στέγη (κοιμόταν σε σπίτια φίλων του, σε αυτοκίνητα ή ακόμη και σε μπαρ), και με μία απίστευτη γκαντεμιά όσον αφορούσε στις ηχογραφήσεις. Η πρώτη του στούντιο εγγραφή κατασχέθηκε από την DEA (Drug Enforcement Administration), όταν συνελήφθη ο παραγωγός του για ναρκωτικά. Ένα άλλο στούντιο άλμπουμ του (το master προφανώς) εξαφανίστηκε, όταν του σπάσανε ένα station wagon που κοιμόταν, κλέβοντας ό,τι υπήρχε μέσα. Ένα τρίτο βρέθηκε τυχαίως από ένα φίλο του μουσικό, στο αυτοκίνητό του, πολλά χρόνια μετά το θάνατό του, και πάει λέγοντας… Μ’ όλα τούτα δεν είναι ν’ απορεί κανείς με το γεγονός πως, ενόσω ζούσε, ο Blaze είδε μόνο ένα LP του να τυπώνεται· το “Blaze Foley”, στη Vital του Nashville, μάλλον το 1984. Ο Foley (η photo είναι από το www.blazefoleymovie.com/press) είχε γεννηθεί κάπου στο Arkansas, ζώντας κυρίως στο Texas μία ζωή απολύτως έξω από τα όρια – υπήρξε φιλάνθρωπος, παρ’ όλη τη δική του φτώχεια, γερός πότης και με μια, γενικώς, δική του ιδιάζουσα συμπεριφορά, ένας αυθεντικός wino δηλαδή – για να φύγει από τη ζωή μ’ έναν… ταιριαστό για την περίπτωσή του, όσο και απρόοπτο τρόπο, όταν πυροβολήθηκε σ’ έναν καυγά πατέρα-γυιού (ήταν φίλος με τον πατέρα, τον σκότωσε ο γυιός).
Τι άλλο; Ο Foley είχε πάθος με τις μονωτικές ταινίες (duct tape). Και όπως ωραία έγραψε κάποιος… τις χρειαζόταν, για να έχει ενωμένα τα διάφορα κομμάτια της ζωής του. Βασικά, τις χρησιμοποιούσε για να κρατάει σε μια… τάξη τις μπότες του, άλλα και για δεκάδες άλλους πρακτικούς λόγους. (Λέγεται, δε, πως είχε φτιάξει ακόμη και κοστούμι από μονωτική ταινία!). Όταν πέθανε, ο μύθος επίσης λέει πως οι φίλοι του (ο Townes Van Zandt ήταν ένας από τους πιο κοντινούς) τύλιξαν με μια τέτοια μονωτική ταινία το φέρετρό του, ενώ η Lucinda Williams του αφιέρωσε ένα δυνατό τραγούδι της, το “Drunken angel”. Δικά του κομμάτια απέδωσαν επίσης οι Kings of Leon, Lyle Lovett, Merle Haggard, Willie Nelson, John Prine κ.ά.
Σαν πολλά όμως δεν τά’παμε για την περίπτωσή του; Όχι πως δεν άξιζε (και με το παραπάνω), αλλά για να δούμε και το CD που μας έδωσε την αφορμή, γι’ αυτή τη μικρή εισαγωγή… Η Fat Possum, από την Oxford του Mississippi, θέτει σε κυκλοφορία τις πολύ πρώτες εγγραφές τού Blaze Foley, υπό τον τίτλο “The Dawg Years” (από το παρατσούκλι Deputy Dawg, με το οποίο κυκλοφορούσε στα μέσα του ’70) και οι οποίες συνέβησαν τον Φεβρουάριο του ’76 (8 tracks), τον Νοέμβριο του ’76 (7 tracks) και τον Σεπτέμβριο του ’78 (5 tracks) στο living room των φίλων του, της Margery και του Bill Bouris. Αυτές οι τρεις reel-to-reel ταινίες, που ξεθάφτηκαν από μια ντουλάπα κάπου στην αγροτική Georgia, όπως αναφέρει ο ίδιος ο Basil Bouris στο κείμενο του CD (πρόκειται για το… μωρό της Margery και του Bill, που ακούγεται να κλαίει σε μερικά από τα κομμάτια!), περιέχουν πράγματι σπουδαία τραγούδια, στο στυλ της folk μπαλάντας, τα οποία ξεχωρίζουν από τις δυναμικές ερμηνείες τού 27χρονου τότε Foley, τις θαυμάσιες μελωδίες και βεβαίως τα θέματά του· ερωτικά, εμπνευσμένα και αφιερωμένα στην Sybil Rosen (τη μούσα του, όπως γράφει και ο Bouris), αλλά και κοινωνικά, όπως και πολιτικά, που συνόψιζαν τις απόψεις τού «χαμένου» τραγουδοποιού, για τη ζωή και τον περιβάλλοντα κόσμο του. Το “You’ll get yours aplenty”, το “I should have been home”, το “Election day”, το “Cold, cold world”, το “Livin’ in the woods in a tree” είναι κομμάτια που δεν ξεχνιούνται εύκολα… Εδώ, το “You’ll get yours aplenty”… και από κάτω οι εξαιρετικοί στίχοι.
The skies are full of dirt and gray
city’s kids come out to play
running in the broken glass
from old deserted windows.

Dollar winos fill the streets
poolroom music’s soulful beat
engulfs the gray and dirty air
in the inner city limits.

Children run in hopeless heap
along the dirty junkie streets
where women sell themselves to men
through roofless theatres.

Sidewalk cracks deep and wide
the children kneel to look inside
for pennies maybe nickels dropped in passing.

They live the lives like others past
the winos drink the pimps sell ass
little girls ten years ago
are older now by twenty.

Social change is still just talk
things you see in urban walks
should make you sick and lose your lunch
inside your high rise diners.

Make the laws(?) you own the man
you hold him down where you can stand
one of these days you’ll get yours(?) aplenty.