ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ the rhythm guitarist

O Αργύρης Κουλούρης είναι ο καλύτερος Έλληνας ρυθμικός κιθαρίστας. Όχι πως δεν απέδειξε ότι διαπρέπει και ως lead (ας είναι καλά το σόλο του στο “Do it” από το “666” των Aphrodite’s Child), αλλά ως ρυθμικός ήταν κάτι παραπάνω. Βεβαίως, η ρυθμική κιθάρα δεν έχει την προβολή τής lead, ως λιγότερο εντυπωσιακή στο πάλκο, όμως η συμβολή της στο soul και funk rhythm section, και βεβαίως στο rock (John Lennon, Keith Richards, για να μείνουμε μόνο σ’ αυτούς τους δύο) είναι θεμελιώδης.Η περίπτωση του Αργύρη Κουλούρη είναι ξεχωριστή. Ρυθμικός κιθαρίστας στους Sky Rockets (τέλη ’64-αρχές ’65), στους Minis (αρχές ’66), στους Juniors (άνοιξη ’66), στους Cinquetti (καλοκαίρι ’67), στο συγκρότημα τού Tony Pinelli και τού Βαγγέλη Παπαθανασίου (φθινόπωρο ’67), πήρε μέρος στην ηχογράφηση του άλμπουμ του Γιώργου Ρωμανού “In Concert & In the Studio” [Zodiac, 1968], στα στούντιο τραγούδια της δεύτερης πλευράς, πριν αφήσει τούς φίλους του στο συγκρότημα τού Βαγγέλη Παπαθανασίου λόγω Στρατού (συμπλήρωναν οι Ντέμης Ρούσσος και Λουκάς Σιδεράς), οι οποίοι μεταβαίνοντας στη Γαλλία, θα προχωρούσαν στον... μύθο των Aphrodite’s Child. Ο Κουλούρης θα πάρει μέρος, στη συνέχεια, στην ηχογράφηση και του επόμενου άλμπουμ του Γιώργου Ρωμανού «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» στη Zodiac, το 1969-70 (η ρυθμική του κιθάρα στο φερώνυμο κομμάτι είναι trademark), πριν την κάνει κι αυτός για Γαλλία, αποδεχόμενος πρόταση του Βαγγέλη Παπαθανασίου για συμμετοχή στους Aphrodite’s Child, βάζοντας κιθαριστική πλάτη στις εγγραφές του “666” (τέλη ’70 - αρχές ’71).
Την ίδιαν εποχή όμως (1970-71), το όνομα του Κουλούρη εμφανίστηκε και σε δύο (γαλλικά) 45άρια. Και τα δύο φτιαγμένα για την BYG Records του Έλληνα («μισός» Έλληνας για την ακρίβεια) Jean Georgakarakos και των Γάλλων Jean-Luc Young και Fernand Boruso (από τα αρχικά των Boruso, Young, Georgakarakos, προέκυψε η ονομασία BYG).
To πρώτο 45άρι το υπέγραφαν κάποιοι Inter-Groupie Psychotherapeutic Elastic Band και περιείχε τα κομμάτια Floating/ Coloured butterfly [BYG 129 031 L], ενώ το δεύτερο κάποιοι Alpha Beta, περιλαμβάνοντας τα κομμάτια Astral abuse/ Who killed? [BYG 129 032 L]. Τα σίγουρα στοιχεία γι’ αυτούς τους δύο σχηματισμούς είναι εκείνα που παρέχουν τα 45άρια, τα οποία λογικώς βγήκαν ταυτόχρονα προς τα τέλη του '70 ή αρχές του '71.
Το πρώτο κομμάτι των Inter-Groupie Psychotherapeutic Elastic Band, το “Floating”, το υπογράφει κάποιος A. Loafer, ενώ το δεύτερο, το “Coloured butterfly” o Αργύρης Κουλούρης (Α. Koulouris). Τo ύφος είναι δε εκείνο που ταυτοποίησαν οι έλληνες μουσικοί στο Παρίσι στις αρχές των seventies (Δημήτρης Ταμπόσης, Λουκάς Σιδεράς, Σταμάτης Σπανουδάκης, Χάρης Χαλκίτης, Axis…), αν και προσωπικώς ανακαλώ στη μνήμη μου ακόμη και John &amp Yoko/ Plastic Ono Band. (Πάντως το “Angela”, το τραγούδι για την Angela Davis, που μού φέρνει στο νου το “Floating” ηχογραφήθηκε από John Lennon και Yoko Ono τουλάχιστον ένα χρόνο αργότερα).
Στο δεύτερο 45άρι, εκείνο των Alpha Beta, η παρουσία του Βαγγέλη Παπαθανασίου είναι σαφής. Το πρώτο κομμάτι, το “Astral abuse”, το υπογράφουν οι Vilma (Λαδοπούλου), Papathanassiou, Koulouris και είναι ένα «τρελαμένο» psych κομψοτέχνημα, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, που άφησε η ελληνική παροικία στο Παρίσι εκείνα τα χρόνια. Τα φωνητικά της Βίλμας Λαδοπούλου, πιθανώς να έδωσαν την ιδέα στον Παπαθανασίου (αν προηγήθηκαν) για εκείνα στο "666" με την Ειρήνη Παπά, ενώ το ρυθμικό υπόβαθρο, μαζί με τις κοφτερές κιθάρες του Κουλούρη, και βεβαίως τα γεμίσματα από τα πλήκτρα του Vangelis εκτοξεύουν το κομμάτι στο διάστημα. Το δεύτερο κομμάτι, το “Who killed?”, που υπογράφουν οι Papathanassiou και Giorgio Gomelsky δεν υπολείπεται σε δύναμη, προαναγγέλοντας αν θέλετε το “Earth” (1973).Την ίδιαν εποχή ο Αργύρης Κουλούρης συμμετέχει στα άλμπουμ “Beautiful Lies” [Philips 6325 008, 1972] του Stamatis (Σταμάτης Σπανουδάκης), “One Day” [Polydor 2393 039, 1972] του Λουκά Σιδερά (γράφοντας μάλιστα, σε στίχους του Κώστα Φέρρη, το φερώνυμο τραγούδι που ακούστηκε, τότε, και στην Ελλάδα), “Fire and Ice” [Philips 6332 032, 1972] του Ντέμη Ρούσσου (στο άλμπουμ έπαιζε κιθάρες και λαούτο, έχοντας γράψει τρία τραγούδια – θ’ ακολουθούσε η στενή συνεργασία Κουλούρη-Ρούσσου), “The Dragon” [Charly, rec. 6/1971] και “Earth” [Vertigo 6499 693, 1973] του Βαγγέλη Παπαθανασίου, αλλά και σε sessions των Charles Aznavour, Gilbert Bécaud, Johnny Hallyday, Dalida, Michel Sardou…, όπως ο ίδιος είχε πει σε μια συνέντευξή του στον Χρήστο Ξανθάκη (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 6/4/1997).
Στην ίδια συνέντευξη στην Κ.Ε. ο Κουλούρης ανάμεσα σε άλλα έλεγε και το εξής: «Έκανα δικό μου δίσκο το '73, “Magic Power” τον λέγανε και χάλασε κόσμο στη Γαλλία. Ήμουνα άτυχος, όμως, γιατί η εταιρεία που τον κυκλοφόρησε έκλεισε για κάποιο λόγο και δεν κατάφερα να ξεχωρίσω». Προσωπικώς, δίσκο των Magic Power από το '73 δεν έχω ποτέ συναντήσει. Αμφιβάλλω, δε, και αν υπάρχει. Το μοναδικό LP των Magic Power που ξέρω βγήκε στην εταιρία GF2 Productions του Gerard Fallec (είχε ανακατευτεί και στο "666"), προέρχεται από το 1980, και είναι σε καλό euro-disco στυλ. Μάλιστα, το 12ιντσο Lady Midnight/ Livin’ for the moment [GF2 3000, 1979], όπως και το 45άρι A lot to learn/ The waiting game [GF2 2003, 1980] έκαναν επιτυχία· ιδίως το πρώτο. (Και τα τέσσερα κομμάτια των singles υπάρχουν στο LP).Επίσης, μνείας αξίζουν το ελληνικό 45άρι Τα βουνά θα πάρω/ Η αγάπη, η αλήθεια κι η ελπίδα [Polydor 2061 111, 1971], που περιείχε δύο τραγούδια σε στίχους Σέβης Τηλιακού (το flip side έχει δυνατό παίξιμο στις ρυθμικές και lead κιθάρες) και το οποίον ο Αργύρης Κουλούρης υπέγραφε ως σκέτο Αργύρης και ακόμη το γαλλικό Summertime/ Walrus music [Motors MT 4077, 1976?] του… γκρουπ Solid Silver. Η διασκευή τού Κουλούρη στο “Summertime” είναι πολύ καλή (early disco-funky με scat vocals)...Πάντως, το πιο κουφό LP που έχει υπογράψει ο Αργύρης Κουλούρης είναι το «Σ’ Αναζητώ» του Χρήστου (Ζαβακόπουλου) [Rio Records RIO 100], που είχε τυπωθεί στην Αγγλία, το 1983. Το είχα βρει παλιά στο Μοναστηράκι και –τώρα που το βλέπω– απορώ γιατί να το είχα γυρίσει από την πίσω πλευρά (καθότι, μόνο στην πίσω πλευρά του εξωφύλλου αναφέρεται το όνομα Κουλούρης) και δεν το είχα προσπεράσει στο ψάξιμο. Καμμιά φορά συμβαίνει και το απίθανο… Τα κομμάτια είναι ελαφρά, βασικά, ακούγονται κάποιες ενδιαφέρουσες μελωδίες («Η μουσική»), αλλά το όλον πράγμα δε μου κάνει (κυρίως λόγω του επίπλαστου 80s ήχου). Α, και δεν έχω ακούσει το τελευταίο(;) άλμπουμ του Αργύρη Κουλούρη, τις «Αργιριδιαδρομές» [Mercury?, 1997], που είχε δώσει και την αφορμή για ’κείνη τη συνέντευξη στην K.E., στην οποίαν ανάμεσα σε άλλα διάβαζες: «Εμένα μου άρεσαν όλα τα είδη της μουσικής, μ’ άρεσε να τ’ αγγίζω όλα. Το ροκ το είχα δει με μια άλλη άποψη. Με συγκινούσε πιο πολύ το σοφτ ροκ, που ήτανε πιο τεχνικό, γιατί το κανονικό ροκ, το χαρντ, ήτανε κάπως περιορισμένο. Θυμάμαι που είχε έρθει ο Κλάπτον για να παίξει με τους Juniors και του έδειχνα διάφορες φράσεις στην κιθάρα. Συζητάγαμε και με ρώταγε ‘πως κάνεις αυτό, πως κάνεις εκείνο’»… Άιντε πάλι…
Να και το "Δυο μικρά γαλάζια άλογα", το οποίο ενσωματώνω για το ρυθμικό παίξιμο του Αργύρη Κουλούρη. Η πρώτη κιθάρα (η ακουστική) είναι, λογικώς, του Ρωμανού, η δεύτερη, η ρυθμική, πάνω στην οποία στηρίζεται όλο το κομμάτι (αριστερό κανάλι), του Κουλούρη και η τρίτη, η lead (δεξί κανάλι στην αρχή), του Αλέκου Καρακαντά...