Είναι γνωστός ο τρόπος του Φοίβου Δεληβοριά. Γενικώς, δηλαδή, γιατί στον «Αόρατο Άνθρωπο» [Inner Ear, 2011] υπάρχουν ορισμένες καινοτομίες. Ας ξεκινήσω, όμως, από τα γνωστά, τοποθετώντας εν παραλλήλω και τα… άγνωστα.
Η δύναμη του Δεληβοριά θα είναι πάντα οι στίχοι, βεβαίως οι μελωδίες και γιατί όχι οι ερμηνείες του. Τρία χαρακτηριστικά δηλαδή, που κάνουν την παρουσία του διακριτή μέσα στο τελευταίο εγχώριο άσμα.
Έχοντας ήδη μια 20ετία στο χώρο, ο Δεληβοριάς κατόρθωσε από πολύ νωρίς να δώσει στίγμα, εκμεταλλευόμενος την άνεση που έχει στη στιχοπλοκή, όπως και την ικανότητά του να γράφει απλές, «στρογγυλές» και ευκολομνημόνευτες μελωδίες. Αν και ο τρόπος του, γενικώς, γειτνίαζε πάντα με την μπαλάντα (εκείνο το είδος του τραγουδιού δηλαδή που αφηγείται μιαν ιστορία), στην πιο πρόσφατη δουλειά του καταφεύγει σ’ ένα στίχο περισσότερο φιλοσοφικό, που αφορμάται από τα θέματα των σχέσεων, πριν εκτιναχθεί σε περισσότερο υπαρξιακά ζητήματα. Οι συνθέσεις του, από την άλλη, αποσαφηνίζοντας μιαν ιστορία δύο δεκαετιών ανακατατάξεων και αναπροσαρμογών ελληνικού τραγουδιού, διακρίνονται για μιαν… απλοποιημένη δυστροπία, προβάλλοντας έναν τρόπο απεμπλοκής από το προφανές, δείχνοντας πως τον απασχολεί εξ ίσου και το ζήτημα της φόρμας· ο αέρας ανανέωσης, που πρέπει από καιρού εις καιρόν να τη διαπνέει (τη φόρμα).
Ο Δεληβοριάς δεν επαναπαύεται στις δόξες του, όπως λέμε, ούτε προβαίνει όμως και σε απονενοημένα βήματα. Διατηρώντας, εν ολίγοις, αναλλοίωτα τα βασικά γνωρίσματα της τέχνης του, ανοίγει με τον «Αόρατο Άνθρωπο» ένα επόμενο κεφάλαιο, το οποίον, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ενδιαφέρεται για την καθαρότητα και τη σταθερότητα του πλάνου. Σαφείς στιχουργικές νύξεις, αφοπλιστικές συνθέσεις, στοιχειώδεις, αλλά απολύτως περιπετειώδεις ενορχηστρώσεις («ξεκούρδιστη» άποψη για τους Γιώργο Κατσάνο, πριν στην Ομαδική Απόδραση και το Eos Quartet, και Σταμάτη Σταματάκη). Το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερο –σκέφθομαι– καθώς κυλάει το «Χωρίς» και κυρίως το «Θα ’θελα να ’μουνα εκεί»…
Η δύναμη του Δεληβοριά θα είναι πάντα οι στίχοι, βεβαίως οι μελωδίες και γιατί όχι οι ερμηνείες του. Τρία χαρακτηριστικά δηλαδή, που κάνουν την παρουσία του διακριτή μέσα στο τελευταίο εγχώριο άσμα.
Έχοντας ήδη μια 20ετία στο χώρο, ο Δεληβοριάς κατόρθωσε από πολύ νωρίς να δώσει στίγμα, εκμεταλλευόμενος την άνεση που έχει στη στιχοπλοκή, όπως και την ικανότητά του να γράφει απλές, «στρογγυλές» και ευκολομνημόνευτες μελωδίες. Αν και ο τρόπος του, γενικώς, γειτνίαζε πάντα με την μπαλάντα (εκείνο το είδος του τραγουδιού δηλαδή που αφηγείται μιαν ιστορία), στην πιο πρόσφατη δουλειά του καταφεύγει σ’ ένα στίχο περισσότερο φιλοσοφικό, που αφορμάται από τα θέματα των σχέσεων, πριν εκτιναχθεί σε περισσότερο υπαρξιακά ζητήματα. Οι συνθέσεις του, από την άλλη, αποσαφηνίζοντας μιαν ιστορία δύο δεκαετιών ανακατατάξεων και αναπροσαρμογών ελληνικού τραγουδιού, διακρίνονται για μιαν… απλοποιημένη δυστροπία, προβάλλοντας έναν τρόπο απεμπλοκής από το προφανές, δείχνοντας πως τον απασχολεί εξ ίσου και το ζήτημα της φόρμας· ο αέρας ανανέωσης, που πρέπει από καιρού εις καιρόν να τη διαπνέει (τη φόρμα).
Ο Δεληβοριάς δεν επαναπαύεται στις δόξες του, όπως λέμε, ούτε προβαίνει όμως και σε απονενοημένα βήματα. Διατηρώντας, εν ολίγοις, αναλλοίωτα τα βασικά γνωρίσματα της τέχνης του, ανοίγει με τον «Αόρατο Άνθρωπο» ένα επόμενο κεφάλαιο, το οποίον, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ενδιαφέρεται για την καθαρότητα και τη σταθερότητα του πλάνου. Σαφείς στιχουργικές νύξεις, αφοπλιστικές συνθέσεις, στοιχειώδεις, αλλά απολύτως περιπετειώδεις ενορχηστρώσεις («ξεκούρδιστη» άποψη για τους Γιώργο Κατσάνο, πριν στην Ομαδική Απόδραση και το Eos Quartet, και Σταμάτη Σταματάκη). Το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερο –σκέφθομαι– καθώς κυλάει το «Χωρίς» και κυρίως το «Θα ’θελα να ’μουνα εκεί»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου