Το 1962, λίγο πριν το (τυπικό) τέλος του Ψυχρού Πολέμου με την Οκτωβριανή Κρίση στην Κούβα, ο Benny Goodman επισκέπτεται την τότε Σοβιετική Ένωση για συναυλίες. Κινούμενος εντός του προπαγανδιστικού πολιτιστικού κύκλου του State Department ήδη από το 1956 (η αποστολή εκείνης της χρονιάς περιελάμβανε live στην Ταϊλάνδη, την τότε Βιρμανία, την Καμπότζη, τη Μαλαισία, την Ιαπωνία, τη Σιγκαπούρη και τη Νότια Κορέα), ο αμερικανός κλαρινίστας θα βρεθεί στη Σοβιετία, το 1962, δίνοντας 30 συναυλίες σε έξι πόλεις (Μόσχα, Λένινγκραντ, Τιφλίδα, Τασκένδη, Σοχούμι, Κίεβο). Η ιστορία θα αποτυπωθεί σε διπλό δίσκο βινυλίου την ίδια χρονιά από την RCA, περιλαμβάνοντας εγγραφές που συνέβησαν στη Μόσχα, το διάστημα 1-8 Ιουλίου, του 1962.
Φαίνεται πως το γεγονός της αποστολής έλαβε κάποιες διαστάσεις στην Αμερική, με αποτέλεσμα μόλις οι μουσικοί πάτησαν πόδι στην πατρίδα τους να μπουν φουριόζοι στη δουλειά (Webster Hall, Νέα Υόρκη, 12/7/1962), ηχογραφώντας κομμάτια σαν εκείνα που έπαιξαν στην ΕΣΣΔ, αυτή τη φορά όχι υπό την ηγετική παρουσία του Goodman, αλλά σε ενορχήστρωση και διεύθυνση του τενορίστα Al Cohn (δεν συμμετείχε στην αποστολή, αλλά, εν πάση περιπτώσει, είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Goodman). Το άλμπουμ ήταν μονό, είχε τίτλο “Jazz Mission to Moscow, Featuring Top Jazz Artists On Their Return from Tour of Soviet Union 1962” (όπως είπα, ήταν γραμμένο στη Νέα Υόρκη) και βγήκε στο εμπόριο από την τοπική (νεοϋορκέζικη) Colpix [SCP 433], που ήταν label της Columbia. Στην ηχογράφηση συμμετείχαν οι σαξοφωνίστες Zoot Sims, Phil Woods, Jerry Dodgion, Gene Allen, ο τρομπετίστας Jimmy Maxwell, o τρομπονίστας Willie Dennis, o μπασίστας Bill Crow, ο ντράμερ Mel Lewis (όλοι από την αποστολή) και ακόμη ο έτερος τρομπετίστας Markie Markowitz, όπως και ο πιανίστας Eddie Costa. Στο ρεπερτόριο, που δεν μπορεί παρά να ανήκε στο χώρο του μοντέρνου, τότε, swing, δεν περιλαμβανόταν, όλως περιέργως, ούτε μία σύνθεση του Cohn, ενώ κάποια από τα κομμάτια ήταν τα ίδια μ’ εκείνα που είχαν ερμηνεύσει οι μουσικοί στη Μόσχα, ως μέλη της μπάντας του Benny Goodman (το “Mission to Moscow” του Mel Powell, το στάνταρντ “Let’s dance”).
Στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ υπάρχουν τρία κείμενα. Ένα από τον Dom Cerulli, το οποίον αναφέρεται στα βιογραφικά των μουσικών, ένα του Nat Hentoff που έχει να κάνει με αισθητικά θέματα, κι ένα του Leonard Feather, στο οποίο διαβάζουμε την πιο σοφή κουβέντα. Λέει ο Feather: «Όπου κι αν πήγα, στη Μόσχα και το Λένινγκραντ, η αλήθεια ξεχώρισε προς έντονη ανακούφιση: H ΕΣΣΔ, αλλά και κάθε άλλη χώρα, οι κάτοικοι της οποίας κάποια στιγμή άκουσαν τζαζ, έχει έναν συμπαγή πυρήνα αφιερωμένων ακροατών, για τους οποίους αυτή η μουσική δεν αποτελεί το σύμβολο της ελευθερίας – όπως αρέσκονται πολλοί να ισχυρίζονται –, αλλά, μάλλον, ένα απλό μουσικό ιδανικό προς το οποίο έτειναν από καιρό». Σωστά. Γιατί πολλοί στη Δύση όλα τα μετέπειτα χρόνια (θες από σκοπό, θες από βλακεία), νόμιζαν πως το να άκουγες ή να έπαιζες jazz στην πρώην Σοβιετική Ένωση, όπως και σε κάθε άλλη «σιδερένια» χώρα, ήταν κάτι σαν επαναστατική (ή μάλλον... αντεπαναστατική) πράξη.
Φαίνεται πως το γεγονός της αποστολής έλαβε κάποιες διαστάσεις στην Αμερική, με αποτέλεσμα μόλις οι μουσικοί πάτησαν πόδι στην πατρίδα τους να μπουν φουριόζοι στη δουλειά (Webster Hall, Νέα Υόρκη, 12/7/1962), ηχογραφώντας κομμάτια σαν εκείνα που έπαιξαν στην ΕΣΣΔ, αυτή τη φορά όχι υπό την ηγετική παρουσία του Goodman, αλλά σε ενορχήστρωση και διεύθυνση του τενορίστα Al Cohn (δεν συμμετείχε στην αποστολή, αλλά, εν πάση περιπτώσει, είχε συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Goodman). Το άλμπουμ ήταν μονό, είχε τίτλο “Jazz Mission to Moscow, Featuring Top Jazz Artists On Their Return from Tour of Soviet Union 1962” (όπως είπα, ήταν γραμμένο στη Νέα Υόρκη) και βγήκε στο εμπόριο από την τοπική (νεοϋορκέζικη) Colpix [SCP 433], που ήταν label της Columbia. Στην ηχογράφηση συμμετείχαν οι σαξοφωνίστες Zoot Sims, Phil Woods, Jerry Dodgion, Gene Allen, ο τρομπετίστας Jimmy Maxwell, o τρομπονίστας Willie Dennis, o μπασίστας Bill Crow, ο ντράμερ Mel Lewis (όλοι από την αποστολή) και ακόμη ο έτερος τρομπετίστας Markie Markowitz, όπως και ο πιανίστας Eddie Costa. Στο ρεπερτόριο, που δεν μπορεί παρά να ανήκε στο χώρο του μοντέρνου, τότε, swing, δεν περιλαμβανόταν, όλως περιέργως, ούτε μία σύνθεση του Cohn, ενώ κάποια από τα κομμάτια ήταν τα ίδια μ’ εκείνα που είχαν ερμηνεύσει οι μουσικοί στη Μόσχα, ως μέλη της μπάντας του Benny Goodman (το “Mission to Moscow” του Mel Powell, το στάνταρντ “Let’s dance”).
Στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ υπάρχουν τρία κείμενα. Ένα από τον Dom Cerulli, το οποίον αναφέρεται στα βιογραφικά των μουσικών, ένα του Nat Hentoff που έχει να κάνει με αισθητικά θέματα, κι ένα του Leonard Feather, στο οποίο διαβάζουμε την πιο σοφή κουβέντα. Λέει ο Feather: «Όπου κι αν πήγα, στη Μόσχα και το Λένινγκραντ, η αλήθεια ξεχώρισε προς έντονη ανακούφιση: H ΕΣΣΔ, αλλά και κάθε άλλη χώρα, οι κάτοικοι της οποίας κάποια στιγμή άκουσαν τζαζ, έχει έναν συμπαγή πυρήνα αφιερωμένων ακροατών, για τους οποίους αυτή η μουσική δεν αποτελεί το σύμβολο της ελευθερίας – όπως αρέσκονται πολλοί να ισχυρίζονται –, αλλά, μάλλον, ένα απλό μουσικό ιδανικό προς το οποίο έτειναν από καιρό». Σωστά. Γιατί πολλοί στη Δύση όλα τα μετέπειτα χρόνια (θες από σκοπό, θες από βλακεία), νόμιζαν πως το να άκουγες ή να έπαιζες jazz στην πρώην Σοβιετική Ένωση, όπως και σε κάθε άλλη «σιδερένια» χώρα, ήταν κάτι σαν επαναστατική (ή μάλλον... αντεπαναστατική) πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου