ΧΙΩΤΗΣ – HENDRIX αποκλείεται σου λέω…

Εχθές το βράδυ, λίγο πριν φύγω από το σπίτι, για να πάω να δω τον «Θαυματοποιό», άνοιξα την TV, πέφτοντας πάνω σ’ ένα αφιέρωμα, του Σπύρου Παπαδόπουλου στη ΝΕΤ, για τον Μανώλη Χιώτη. Στην τηλεοπτική ταβέρνα, πολλοί και διάφοροι προσκεκλημένοι ανάμεσα στους οποίους η Μαίρη Λίντα, ο Μιχάλης Μενιδιάτης, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Μανώλης Καραντίνης, κάτι ποδοσφαιριστές... 

Σχεδόν με το που άρχισε η εκπομπή –γιατί δεν την είδα για περισσότερο από 20 λεπτά– αναφέρθηκαν οι συνδαιτυμόνες σ’ αυτή τη γνωστή ιστορία, που κυκλοφορεί «αντοκουμεντάριστη» χρόνια τώρα, γύρω από τη δήθεν –το «δήθεν» αφορά στην προσωπική μου άποψη– γνωριμία του Χιώτη με τον Jimi Hendrix σε κάποιο μαγαζί της 8ης Λεωφόρου στη Νέα Υόρκη των sixties, η οποία και κατέληξε στη (δήθεν ιστορική) ατάκα του Hendrix –που είναι διάσπαρτη στο δίκτυο, σε πολλές παραλλαγές– πως «ο Χιώτης είναι ο μεγαλύτερος σολίστας». 

Προσωπικώς, εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου να συγκρίνω σολίστες, και ιδίως σολίστες που ασκούνταν σε διαφορετικά όργανα (ασχέτως αν ο Χιώτης, όπως λένε οι παραμέσα, έδενε κόμπο και την κιθάρα – ας όψεται ο Django…), παίζοντας διαφορετικά πράγματα, κι έχοντας εντελώς διαφορετικές κουλτούρες, αλλά ας πούμε –υπόθεση εργασίας κάνω…– πως οι δύο μουσικοί συναντήθηκαν όντως στη Νέα Υόρκη των sixties (άλλοι λένε πως συναντήθηκαν στο Σικάγο, ενώ άλλοι υποστηρίζουν πως η συνάντηση έγινε στην Ελλάδα!), γνωρίστηκαν, έχοντας εν τέλει και κάποιο διάλογο. Πόσο πιθανόν είναι αυτό; Από την αρλούμπα που κυκλοφορεί στα πέριξ, εγώ λέω πως τούτο είναι από… ελαχίστως πιθανόν έως αδύνατον.
Υπάρχει στο YouTube μία, υποτίθεται, ντοκουμενταρισμένη ερμηνεία του γεγονότος από τον Χρίστο Βασιλόπουλο, τον γνωστό τηλεοπτικό «ερευνητή» της εκπομπής «Μηχανή του Χρόνου» (http://is.gd/zKAN15). Τι ακούμε να λέει ο Βασιλόπουλος; Τα εξής απίστευτα. Ότι Χιώτης και Hendrix όχι απλώς συναντήθηκαν (πού και πότε; – αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον «ερευνητή»), αλλά πως ο Hendrix έκανε και δηλώσεις(!) στα μέσα ενημέρωσης(!) εκθειάζοντας τον έλληνα σολίστα. Φυσικά, ουδένα αποδεικτικό στοιχείο από τις δηλώσεις παρουσιάστηκε στην εκπομπή. Και αφού πέσουν κάτι πενιές από το “All along the watchtower”, ακούμε τον Βασιλόπουλο να λέει: 

«Νέα Υόρκη, 1965. Ο Jimi Hendrix (σ.σ. που τότε γραφόταν ακόμη Jimmy) είναι διάσημος (σ.σ. διάσημος ο Hendrix το ’65; – γελάστε φραγκόκοτες!) για την επιδεξιότητα και την ταχύτητα με την οποία σολάρει στην κιθάρα. Τα δάκτυλά του τρέχουν με απίστευτη δεξιοτεχνία πάνω στα τάστα. Το 1965 ένας δημοσιογράφος των ρωτά (σ.σ. το όνομα του οποίου ο «ερευνητής» το κρατάει για τον εαυτό του) ‘ποιος είναι ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου;’ (σ.σ. ως γνωστόν οι περισσότεροι περί τη μουσική δημοσιογράφοι ρωτάνε συνήθως παπαριές). O Τζίμι Χέντριξ ξαφνιάζει την υφήλιο (σ.σ. έλα Παναγία μου!) με την δήλωσή του…». 

Εκεί παρεμβαίνει η Μαίρη Λίντα, η οποία ακούγεται να λέει: «Κάποια στιγμή λοιπόν ρώτησαν τον Χέντριξ, μάλλον από θαυμασμό, και του λένε: ‘είστε ο μεγαλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο που έχουμε ακούσει’, λέει ‘ναι, γιατί δεν έχετε ακούσει έναν Έλληνα, τον Μανώλη Χιώτη. Όταν ακούσετε κι αυτόν τότε θα καταλάβετε’». 

Και συνεχίζει ο Βασιλόπουλος. «Πολλοί αναρωτήθηκαν ποιος είναι αυτός ο Χιώτης και πώς τον γνώριζε ο Χέντριξ». 

Την απάντηση την έχει η Μαίρη Λίντα: «Ο Χέντριξ είχε έρθει αρκετές φορές και άκουγε στο eighth avenue τον Χιώτη κι εμένα βέβαια –αφού άκουγε το Χιώτη θ’ άκουγε κι εμένα–, αλλά εκείνον τον ενδιέφερε πιο πολύ η κιθάρα και το μπουζούκι, και τον θαύμαζε». 

Για να μπει και πάλι ο Βασιλόπουλος: «Ο Τζίμι Χέντριξ θαύμαζε τον Χιώτη για τη δεξιοτεχνία του και μίλαγε με τις ώρες (σ.σ. ο Βασιλόπουλος ήταν εκεί και κράταγε χρονόμετρο;) μαζί του για τη μουσική». 

Και η Μαίρη Λίντα: «Ερχόταν σαν πελάτης. Γιατί είχε ακούσει για τον Χιώτη ότι παίζει πολύ ωραία κι ερχότανε να τον ακούσει. Ερχότανε και του’ψαχνε την κιθάρα ερχότανε στο πάλκο, πάνω στην ώρα που παίζαμε, και τον κοίταγε, τού’ λεγε γιατί αυτό εκεί, και γιατί αυτά… Τον ρώταγε πράγματα». 

Για να κλείσει ο Βασιλόπουλος, με το τελευταίο αστροπελέκι: «η δήλωση του Χέντριξ ήταν το πρώτο βήμα για τη διεθνή αναγνώριση». 

Ποια δήλωση ρε άνθρωπέ μου και ποια διεθνή αναγνώριση; Είσαι σίγουρος πως ο (μέγας) Χιώτης ψόφαγε για διεθνή αναγνώριση και πως αυτή θα την εύρισκε από τα… καλά λόγια ενός άσημου (το 1965) κιθαρίστα; Δεν είμαστε καλά. 

Θα πω εδώ λίγα λόγια, αλλά από σεβασμό στην πολύ μεγάλη τραγουδίστρια (ακόμη και σήμερα) Μαίρη Λίντα, δεν θ’ αναφερθώ καθόλου στις δηλώσεις της. Εξάλλου, όπως έχω ξαναγράψει, ο δημοσιογράφος δεν πρέπει ν’ ακούει τους καλλιτέχνες με ανοικτό το στόμα, αλλά, όντας καλά ενημερωμένος, να προσπαθεί να τους στριμώξει. Αν βγει κάτι, έχει καλώς. Αν όχι, τότε ο νουνεχής δημοσιογράφος οφείλει να το βουλώνει και να κρατά τις «αποκλειστικές» πληροφορίες για τον εαυτό του.

Ο Μανώλης Χιώτης επισκέπτεται για πρώτη φορά την Αμερική (Νέα Υόρκη) το 1956, ξανά το 1959 και για τρίτη φορά το 1964, όπου θα παραμείνει για 4 χρόνια, μέχρι το 1968 δηλαδή (Δημήτρης Ν. Μανιάτης «Κοσμοπολίτες του μπουζουκιού», Τα Νέα, Σάββατο 22/1/2011). 

Αν υποτεθεί πως γνωρίστηκε με τον Jimi Hendrix (με τον Jimi Hendrix ως φίρμα, όπως λέει το… ρεπορτάζ) αυτό θα πρέπει να έγινε το 1967 ή το ’68, και επ’ ουδενί το ’65, γιατί, τότε, τον Hendrix δεν τον ήξερε ούτε ο μπαμπάς του. Εκτός κι αν υποθέσουμε πως κάποιος τυχαίος μαύρος πήγαινε και κόλλαγε του Χιώτη, για τον τρόπο που έπαιζε, και τον οποίον αργότερα τον είπαν… Hendrix. Ο Βασιλόπουλος, όταν λέει «Νέα Υόρκη, 1965. Ο Jimi Hendrix είναι διάσημος…» βρίσκεται εντελώς σε άλλον πλανήτη.
Κατ’ αρχάς να έχουμε υπ’ όψιν μας πως ο Hendrix φεύγει από την Αμερική για τη Βρετανία τον Σεπτέμβριο του ’66. Να δούμε, λοιπόν, πότε βρέθηκε ο Hendrix στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη δηλαδή, το 1967 και το 1968, την εποχή της διασημότητάς του. Το δικό μου ψάξιμο λέει πως η μόνη φορά, μέσα στο ’67, που πάτησε πόδι ο Hendrix στην Αμερική, ήταν το καλοκαίρι, τον Ιούνιο αρχικά, όταν εμφανίστηκε στο Monterey (στην Καλιφόρνια), την 18/6/1967, για να ακολουθήσουν εμφανίσεις στην Νέα Υόρκη, μέσα στον κυκεώνα και την παραζάλη εκείνης της εποχής (όταν ο Hendrix δεν ήταν πλέον όποιος κι όποιος). Το να λέμε, λοιπόν, ότι σε μια τέτοια φάση ο Hendrix συναντήθηκε με τον Χιώτη είναι τουλάχιστον ουτοπικό. 

Το ’68, ο Hendrix παίζει στη Νέα Υόρκη την 2/3/1968, την 7/3/1968 (jam με τον Jim Morrison), την 17/3/1968, την 9/4/1968 (jam με τον B.B. King), την 10/5/1968, την 23/8/1968 και την 28/11/1968 (όλα τα στοιχεία προέρχονται από το http://is.gd/EGkC5k). Τις περισσότερες από τις ενδιάμεσες ημερομηνίες έπαιζε αλλού ή ταξίδευε. Άρα, χονδρικώς, η υποτιθέμενη συνάντηση θα μπορούσε να είχε γίνει τον Μάρτιο του ’68, την περίοδο δηλαδή κατά την οποίαν ο Hendrix βρέθηκε για περισσότερο καιρό στη Νέα Υόρκη. Αρκεί να ξέραμε, σε πρώτη φάση, πως ο Χιώτης ήταν και αυτός στη Νέα Υόρκη τον Μάρτιο του ’68 (γιατί κάποια στιγμή, εκείνη την περίοδο, επέστρεψε στην Αθήνα). Αλλά και πάλι, η δική μου αίσθηση για τα πράγματα (και μιλώ για αίσθηση) είναι πως κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικώς απίθανο να είχε συμβεί εκείνη την εποχή, για να μην πω αδύνατο (για τον λόγο που προαναφέραμε).  

Άρα λοιπόν αν θέλουμε να δώσουμε βάση στην υποτιθέμενη συνάντηση αυτή θα πρέπει να την τοποθετήσουμε την περίοδο 1964-1966, όταν ο Hendrix βολόδερνε με τους Isley Brothers, τον Little Richard, τον Curtis Knight, τον King Curtis κ.ά. Τότε όμως η «γνωριμία» δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να είχε την αίγλη, την οποίαν προσδίδουν (στη «γνωριμία») οι «ερευνητές». Φυσικά, σ’ αυτήν την περίπτωση, το ν’ ανακαλείς το επώνυμο “Hendrix” χρόνια μετά, ταυτίζοντάς το, ενδεχομένως, με κάποιον μαύρο μουσικό, που μπορεί όντως να πλησίασε το Χιώτη το 1964, ή το ’65, στην Eighth Avenue, είναι απαράδεκτο. Για να μην πω γελοίο· λες και ο Χιώτης είχε ανάγκη τα εύσημα ενός άσημου, ακόμη τότε, κιθαρίστα (έστω κι αν επρόκειτο για τον Hendrix), ο οποίος –τρομάρα μου– θα τον προέβαλλε και διεθνώς.