Η περίπτωση του Δημήτρη Λάμπου, έτσι όπως παρουσιάζεται στο «Μη Σε Φοβίσει η Αγέλη» [Lyra, 2010], είναι αξιοπρόσεκτη. Ο νεαρός τραγουδοποιός επιχειρεί σ’ ένα folk-rock περιβάλλον (θυμίζει Φάμελλο), που άρχεται από τα late 60s-early 70s, για να φθάσει μέχρι το “Birds without wings” (1993) του David Gray. Το πρόβλημα, εδώ, αφορά, κυρίως στον ήχο, που παραείναι ερασιτεχνικός (είναι θέμα παραγωγής) και όχι τόσο στις μελωδίες και τα λόγια, που ενίοτε είναι κάτι περισσότερο από ενδιαφέροντα (Ως το τέλος της γιορτής, Ο επισκέπτης). Πάντως, επειδή ο ήχος είναι το ζόρι, θα πρότεινα στον Λάμπο να τον ψάξει περισσότερο στο folk κομμάτι και λιγότερο στο rock (που για το στυλ που κινείται μοιάζει με τέλμα). Κάνει τη διαφορά ο Γιώργος Σταυριανός – συνθέτης τον οποίον σέβομαι, ασχέτως αν είχα ν’ ακούσω πολλά χρόνια καινούρια κομμάτια του – με το «Κι η Κολοκύθα Έγινε Πάλι Άμαξα» [Legend, 2010]. Οι δύο γυναικείες φωνές (Σοφία Αβραμίδου, Ντίνα Γιακουμάκου) συνάδουν, ο Μανώλης Μητσιάς δεν ακούγεται out (σ’ ένα τραγούδι χωρίς μπουζούκι), ο Παντελής Θαλασσινός κάνει δικό του το γνωστότατο «Όνειρο που φεύγει ειν’ η ζωή» (ως Ο καϋμός της φυσαρμόνικας πρωτοτραγουδήθηκε από τη Μαρία Δημητριάδη), ενώ και ο ίδιος ο συνθέτης εκπλήσσει με τα δύο κομμάτια που ερμηνεύει. Τα ηπίως ηλεκτρικά, και επεξεργασμένα με ζήλο στις ενορχηστρώσεις, τραγούδια του Απόστολου Ρίζου στο «Τι είδες που δεν είδα εγώ;» [Lyra, 2010] έχουν κάποιες αρετές, κυρίως όσον αφορά στις ερμηνείες, αλλά και σε κάποιες μελωδίες (Των ωκεανών αγαπημένο). Χάνουν όμως από το κοινότοπο και το ανερμάτιστο των (ερωτικών) στίχων. Εκεί, χρειάζεται δουλειά. Είχα γράψει ενθαρρυντικά λόγια για το προηγούμενο CD του Λεωνίδα Μαριδάκη, το Αβάδιστα, που είχε βγει πριν από λίγα χρόνια. Το ίδιο πράττω και για το «Σε Βάθος Δρόμου» [Μετρονόμος, 2010]. Τα rock (ας τα πούμε έτσι) ή μπαλαντικώς ροκίζοντα ή εθνο-ροκίζοντα τραγούδια τού Μαριδάκι έχουν έναν ειρμό, εμφανίζουν μια συνέπεια. Μερικά, μάλιστα, όπως Το καθρεφτάκι (αποδίδει η Μάρθα Φριντζήλα) φανερώνουν και μιαν ωραία στιχοπλοκή (Γιώργος Κοροπούλης), που δεν είναι καθημερινή. Αν υπάρχει κάτι, που θα έλεγα για την περίπτωση του Μαριδάκη είναι το εξής. Να βρει τον ήχο, που του πάει περισσότερο. Το λίγο… από ’δω κι από ’κει δεν τον βοηθάει στο άλμα που θέλει να επιτύχει. Ok υπάρχει μία κατεύθυνση (την υποδηλώνει και το οργανικό Άμεση αναχώρηση), αρκεί να γίνει, τούτη, πιο σαφής. Το έχω πει πολλές φορές και εμμένω στη θέση μου. Άλμπουμ 12 τραγουδιών, τα οποία ερμηνεύουν 6(!) διαφορετικοί τραγουδιστές, δεν μπορεί να διεκδικήσει το «ενιαίο», που είναι απαραίτητο προκειμένου να κριθεί μια δουλειά ως σύνολο. Στο “Viva!” [Legend, 2010] της Νάγιας Δρακιά ακούγονται, πλην της ιδίας, και οι Γιώργος Νταλάρας, Χρήστος Θηβαίος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Ασπασία Στρατηγού. Ακόμη χειρότερα; Υπάρχουν 4(!) ομάδες τραγουδιών, τα οποία υποστηρίζουν διαφορετικοί παίκτες και διαφορετικοί ενορχηστρωτές. Ροκ, λαϊκά και ροκολαϊκά, γενικώς, τα οποία, δυστυχώς (το αφήνω αυτό…), τα ξεχνάς την ώρα που τ’ ακούς. Η Στρατηγού, συγκριτικώς, υποστηρίζει τα καλύτερα.Βαθαίνουν τη… γούβα τα λόγια του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη στο «Όμορφοι & Ηττημένοι» [Μικρός Ήρως, 2010]. Δεν περιστρέφονται, δηλαδή, άνευ λόγου περί τον εαυτό του(ς)· πάνε και πιο πέρα. Βοηθά και η φωνή της Μαρίας Παπαγεωργίου, βεβαίως – για ακόμη μία φορά διαπιστώνω, σε άλμπουμ, τις εκφραστικές της δυνατότητες (must το «Ένα φως που ακροβατεί») –, αλλά πάνω απ’ όλα είναι τα τραγούδια (ως σύνολο) του Εμμανουηλίδη, που θέλουν (και το κατορθώνουν) ν’ ακούγονται διαφορετικά. Ίσως ακουστεί υπερβολικό, αλλά θα το πω. Το «Όμορφοι & Ηττημένοι» είναι ένα σημαντικό, σύγχρονο ελληνικό άλμπουμ, με σοβαρό λόγο ύπαρξης. Μαζί με το CD του Γιώργου Σταυριανού δύο από τα καλύτερα ελληνοελληνικά άλμπουμ (άλμπουμ με τραγούδια στη γλώσσα μας εννοώ), που άκουσα μέσα στο 2010.
Η περίπτωση του Δημήτρη Λάμπου, έτσι όπως παρουσιάζεται στο «Μη Σε Φοβίσει η Αγέλη» [Lyra, 2010], είναι αξιοπρόσεκτη. Ο νεαρός τραγουδοποιός επιχειρεί σ’ ένα folk-rock περιβάλλον (θυμίζει Φάμελλο), που άρχεται από τα late 60s-early 70s, για να φθάσει μέχρι το “Birds without wings” (1993) του David Gray. Το πρόβλημα, εδώ, αφορά, κυρίως στον ήχο, που παραείναι ερασιτεχνικός (είναι θέμα παραγωγής) και όχι τόσο στις μελωδίες και τα λόγια, που ενίοτε είναι κάτι περισσότερο από ενδιαφέροντα (Ως το τέλος της γιορτής, Ο επισκέπτης). Πάντως, επειδή ο ήχος είναι το ζόρι, θα πρότεινα στον Λάμπο να τον ψάξει περισσότερο στο folk κομμάτι και λιγότερο στο rock (που για το στυλ που κινείται μοιάζει με τέλμα). 
Κάνει τη διαφορά ο Γιώργος Σταυριανός – συνθέτης τον οποίον σέβομαι, ασχέτως αν είχα ν’ ακούσω πολλά χρόνια καινούρια κομμάτια του – με το «Κι η Κολοκύθα Έγινε Πάλι Άμαξα» [Legend, 2010]. Οι δύο γυναικείες φωνές (Σοφία Αβραμίδου, Ντίνα Γιακουμάκου) συνάδουν, ο Μανώλης Μητσιάς δεν ακούγεται out (σ’ ένα τραγούδι χωρίς μπουζούκι), ο Παντελής Θαλασσινός κάνει δικό του το γνωστότατο «Όνειρο που φεύγει ειν’ η ζωή» (ως Ο καϋμός της φυσαρμόνικας πρωτοτραγουδήθηκε από τη Μαρία Δημητριάδη), ενώ και ο ίδιος ο συνθέτης εκπλήσσει με τα δύο κομμάτια που ερμηνεύει.
Τα ηπίως ηλεκτρικά, και επεξεργασμένα με ζήλο στις ενορχηστρώσεις, τραγούδια του Απόστολου Ρίζου στο «Τι είδες που δεν είδα εγώ;» [Lyra, 2010] έχουν κάποιες αρετές, κυρίως όσον αφορά στις ερμηνείες, αλλά και σε κάποιες μελωδίες (Των ωκεανών αγαπημένο). Χάνουν όμως από το κοινότοπο και το ανερμάτιστο των (ερωτικών) στίχων. Εκεί, χρειάζεται δουλειά.
Είχα γράψει ενθαρρυντικά λόγια για το προηγούμενο CD του Λεωνίδα Μαριδάκη, το Αβάδιστα, που είχε βγει πριν από λίγα χρόνια. Το ίδιο πράττω και για το «Σε Βάθος Δρόμου» [Μετρονόμος, 2010]. Τα rock (ας τα πούμε έτσι) ή μπαλαντικώς ροκίζοντα ή εθνο-ροκίζοντα τραγούδια τού Μαριδάκι έχουν έναν ειρμό, εμφανίζουν μια συνέπεια. Μερικά, μάλιστα, όπως Το καθρεφτάκι (αποδίδει η Μάρθα Φριντζήλα) φανερώνουν και μιαν ωραία στιχοπλοκή (Γιώργος Κοροπούλης), που δεν είναι καθημερινή. Αν υπάρχει κάτι, που θα έλεγα για την περίπτωση του Μαριδάκη είναι το εξής. Να βρει τον ήχο, που του πάει περισσότερο. Το λίγο… από ’δω κι από ’κει δεν τον βοηθάει στο άλμα που θέλει να επιτύχει. Ok υπάρχει μία κατεύθυνση (την υποδηλώνει και το οργανικό Άμεση αναχώρηση), αρκεί να γίνει, τούτη, πιο σαφής.
Το έχω πει πολλές φορές και εμμένω στη θέση μου. Άλμπουμ 12 τραγουδιών, τα οποία ερμηνεύουν 6(!) διαφορετικοί τραγουδιστές, δεν μπορεί να διεκδικήσει το «ενιαίο», που είναι απαραίτητο προκειμένου να κριθεί μια δουλειά ως σύνολο. Στο “Viva!” [Legend, 2010] της Νάγιας Δρακιά ακούγονται, πλην της ιδίας, και οι Γιώργος Νταλάρας, Χρήστος Θηβαίος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Ασπασία Στρατηγού. Ακόμη χειρότερα; Υπάρχουν 4(!) ομάδες τραγουδιών, τα οποία υποστηρίζουν διαφορετικοί παίκτες και διαφορετικοί ενορχηστρωτές. Ροκ, λαϊκά και ροκολαϊκά, γενικώς, τα οποία, δυστυχώς (το αφήνω αυτό…), τα ξεχνάς την ώρα που τ’ ακούς. Η Στρατηγού, συγκριτικώς, υποστηρίζει τα καλύτερα.
Βαθαίνουν τη… γούβα τα λόγια του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη στο «Όμορφοι & Ηττημένοι» [Μικρός Ήρως, 2010]. Δεν περιστρέφονται, δηλαδή, άνευ λόγου περί τον εαυτό του(ς)· πάνε και πιο πέρα. Βοηθά και η φωνή της Μαρίας Παπαγεωργίου, βεβαίως – για ακόμη μία φορά διαπιστώνω, σε άλμπουμ, τις εκφραστικές της δυνατότητες (must το «Ένα φως που ακροβατεί») –, αλλά πάνω απ’ όλα είναι τα τραγούδια (ως σύνολο) του Εμμανουηλίδη, που θέλουν (και το κατορθώνουν) ν’ ακούγονται διαφορετικά. Ίσως ακουστεί υπερβολικό, αλλά θα το πω. Το «Όμορφοι & Ηττημένοι» είναι ένα σημαντικό, σύγχρονο ελληνικό άλμπουμ, με σοβαρό λόγο ύπαρξης. Μαζί με το CD του Γιώργου Σταυριανού δύο από τα καλύτερα ελληνοελληνικά άλμπουμ (άλμπουμ με τραγούδια στη γλώσσα μας εννοώ), που άκουσα μέσα στο 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου