JAZZ & PROG ΙΤΑΛΙΚΑ

Για τους ιταλούς progsters D.F.A. είχα γράψει πριν από καιρό (http://is.gd/sF7bcC), με αφορμή το τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους “4th” (2008). Τώρα, η αμερικανική Moonjune Records ξαναμοιράζει μία από τις πιο παλαιές κυκλοφορίες της, την υπ’ αριθμόν 3 από το 2001, το “Work In Progress Live”, ζωντανά ηχογραφημένο στο Lehigh University’s Zoellner Arts Center, στην Bethlehem της Pennsylvania, τον Ιούνιο του 2000. Κλασικός neo-prog ήχος – για να μπω κατ’ ευθείαν στο ψητό – με όλες τις complex, α λα King Crimson, αναπτύξεις και με τον κιμπορντίστα Alberto Bononi να κάνει πολύ καλή δουλειά, κρατώντας, ουσιαστικώς, στα… δάκτυλά του το συγκρότημα. Όχι αμελητέος και ο ρόλος των υπολοίπων μουσικών, ιδίως του κιθαρίστα Silvio Minella, όπως και των Luca Baldassari μπάσο και Alberto De Grandis ντραμς, τραγούδι (ο De Grandis, να υπενθυμίσω πως συμμετέχει και στο “A Child in the Mirror” των Ελλήνων Ciccada). Περισσότερο μελωδικοί – όπως έγραφα και στην προηγούμενη αναφορά – σε σχέση με άλλους, παλαιούς και σύγχρονους, αγγλο-αμερικανούς συνοδοιπόρους, οι D.F.A. με σαφείς αναφορές στο ιταλικό classic-rock των seventies, στην επιδραστική μανιέρα των Hatfield & the North, αλλά και με κάποιους space υπαινιγμούς τύπου Ozric Tentacles, ξέρουν τον τρόπο να μη μένουν πίσω, παράγοντας μουσικές που ναι μεν ηχούν υψηλά τεχνοκρατικές, δίχως όμως να στερούνται του αναλόγου πάθους. Ακόμη καλύτερα τα στούντιο άλμπουμ τους…
Επαφή: www.moonjune.comΣτον ιταλό κοντραμπασίστα Fiorenzo Bodrato είχα αναφερθεί και παλαιότερα στο περιοδικό (τεύχος 197, 5/2009) με αφορμή το συγκρότημα στο οποίο (τότε) συμμετείχε, τους Lokomotiv Kanarone. Το “Act No Strange” [CMC, 2008] προέρχεται από την ίδιαν εποχή και πιάνει τον Bodrato, σε συμφωνία φάσης με το γνωστό μας Carlo Actis Dato μπάσο κλαρίνο, τενόρο, βαρύτονο και τον Nicola Stranieri ντραμς. Το τρίο παρουσιάζει μια μουσική «ζωντανή», που βρίθει παλμού και αισθήματος και σίγουρα… αναφορών· κάτι που δεν κρύβεται, απεναντίας διατυμπανίζεται (“Ayler groove”). Γενικώς, το παραγόμενο υλικό, θα έλεγα πως επιλαμβάνεται τουλάχιστον μιας 15ετίας jazz αφήγησης, ξεκινώντας από το post-bop, περνώντας από τη free και τη soul jazz και καταλήγοντας στο funky. Κομμάτια όπως το “Some weird pop is oozing”, που αφήνει… ό,τι ακριβώς υποδηλώνει ο τίτλος, ή το “Panunzio” με την ωραία μελωδική γραμμή του (πάντα εκτός πλαισίου τα πνευστά) ή τα “Pakartokite prasom” και “Kapow!” με την αεικίνητη ρυθμοδομή τους – δυνατό το rhythm section – και με τα, πάντα εκτροχιασμένα, φυσήματα του Dato, είναι ό,τι προαπαιτεί ένα σύγχρονο jazz CD, προκειμένου να χαρακτηριστεί σπουδαίο.
Στο “Main Scream Five” (2009) η μπάντα είναι κουιντέτο (Fiorenzo Bodrato μπάσο, Alberto Mandarini τρομπέτα, Alfonso Domenici άλτο, Max Brizio πιάνο και Nicola Stranieri ντραμς) και το αποτέλεσμα, θα έλεγα, κάπως περισσότερο complex. Ο Bodrato, που συνθέτει, και πάλι, ό,τι ακούγεται χρησιμοποιεί – ακόμη και ως… αλατοπίπερο – διάφορα τεχνάσματα, ίνα πάει τις ιδέες του πιο κάτω. Στο “Relief” π.χ. χρησιμοποιεί μία δωδεκαφθογγική σειρά, μέσω της οποίας παράγει τις συγκεκριμένες μελωδίες και αρμονίες, στο “Maggio” αυτοσχεδιάζει πάνω σε μία μελωδία που θυμίζει κλασικό ιταλικό belcanto, ενώ στο “Torino disco dance” μπροστά από ένα σταθερό 4/4, επιχειρεί να αναπτύξει κάποιους αρμονικούς προβληματισμούς. Από τα high lights του άλμπουμ το έσχατο “Denmark Vesey”. Η ιστορία ενός Αφροαμερικανού, που κέρδισε ένα μεγάλο πόσο σε μια λοταρία, 200 χρόνια πριν, αγοράζοντας, κατ’ αρχάς, την προσωπική του ελευθερία, οργανώνοντας εν συνεχεία (και με τα υπόλοιπα χρήματα) μία γενικότερη απελευθερωτική στάση, εμπνέει τον Bodrato στη σύνθεση ενός λαμέντο, που παρέχει την ευκαιρία στους μουσικούς του (ιδίως στον ικανότατο τρομπετίστα Mandarini) να προσφέρουν, για ακόμη μια φορά, ωραία soli.
Επαφή: www.fiorenzobodrato.it Η παλαιά, και κάποτε κραταιά, ιταλική σχολή του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και πάλι στο πλατώ, μέσω της συνεργασίας των Marcello Magliocchi ντραμς, κρουστά, Bruno Angeloni σοπράνο και Juan Castanon κιθάρες στο “Trullo Improvisations” [muzakrec] – ένα στούντιο «κατασκεύασμα», που συνέβει πρόπερσι, κάποια στιγμή, στη Monopoli της Απουλίας. Ο Magliocchi με ιστορία που χάνεται στα seventies (συνεργασίες με C.Actis Dato, V.Curci, P. Minafra, P. Kowald, M. Godard, G. Lenoci, J. Leandre, E. Parker, A. Salis, G. Gebbia, R. Kenyatta, E. Colombo, E. Rava, P. Fresu, S. Lacy, F. D’Andrea, S. Bollani, S. Battaglia, Σ. Παπαδημητρίου, C. Zingaro William Parker κ.ά.), ενώνει τις δυνάμεις του με τους συνιδρυτές της Impromuzak Collective, τον μεξικανό κιθαριστή Juan Castanon και τον σοπρανίστα Bruno Angeloni προκειμένου να ετοιμάσουν ένα set του… καλού καιρού, ανοιχτό στην ηχητική διερεύνηση και τις «εκπληκτικές» εναλλαγές. Ο τρούλος κάποιων παραδοσιακών κτισμάτων στην περιοχή (και το εξώφυλλο), συμβολίζει, θα λέγαμε, την ανάγκη του τρίο για μία ηχητική προσαρμογή, που να κινείται ναι μεν προς την κατεύθυνση του καλλιτεχνικού αυτάρκους, αλλά και προς εκείνην του επικοινωνιακώς λαϊκού. Το κατορθώνει.
Επαφή: www.myspace.com/magliocchi