TO TZINI

Παρακινούμενος από μερικά σχόλια αναγνωστών στο cbox, τις προηγούμενες ημέρες, είπα να ψάξω λίγο το θέμα, το σχετικό με το τραγούδι “Armando Cacini” του Enrico Pianori. Στο επίσημο site του Iταλού (http://is.gd/rLHEf3) υπάρχει μια ιστορία σχετική με το τραγούδι, η οποία, εν ολίγοις, λέει πως ο… Armando Cacini ήταν να τραγουδηθεί αρχικώς από την Rita Pavone, μέσω του τραγουδιστή, ηθοποιού, παραγωγού και λίγο αργότερα συζύγου της Teddy Reno, και πως παρ’ όλες τις προσπάθειες του τελευταίου η RCA δεν ενέκρινε τελικώς την παραγωγή. Ακολούθησε ένα ακόμη ατυχές γεγονός, όταν, το χειμώνα του 1966, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της εκπομπής “Studio 1” με τη Mina, για την ιταλική τηλεόραση, κάποιος τηλεφώνησε του Pianori, λέγοντάς του πως το τραγούδι του “Quando verra l’inverno” είχε επιλεγεί για το άνοιγμα της εκπομπής και πως για να συνέβαινε τελικώς κάτι τέτοιο θα έπρεπε ο Pianori να καταβάλει 1,5 εκατομμύριο λιρέτες· κάτω απ’ το τραπέζι. Όπως λέει ο ίδιος ο τραγουδοποιός ήταν αυτός ο λόγος που ξεχείλισε το ποτήρι, αποφασίζοντας να εγκαταλείψει την Ιταλία, συνεχίζοντας την καριέρα του στην Ελλάδα.
Στην Αθήνα, ο Pianori μπαίνει στο σχήμα της Αθηναίας – «ένα πολύ κομψό και εκλεπτυσμένο κλαμπ», όπως χαρακτηριστικώς αναφέρει. Το συμβόλαιό του ανανεώθηκε τρεις φορές στην Αθηναία, πριν του προταθεί ένα νέο για τη… Θεσσαλονίκη. (Έτσι, όμως, όπως το αναφέρει, βάζοντας τη Θεσσαλονίκη σε εισαγωγικά, μοιάζει σαν να επρόκειτο για κέντρο). Εκεί, μάλιστα (στη Θεσσαλονίκη), θα γνωρίσει την ηθοποιό και μέλλουσα σύζυγό του Σάσα Σοφού (η φωτογραφία είναι από το site του). Ο ίδιος ο Pianori μας πληροφορεί πως τραγούδησε τρεις φορές στην τηλεόραση, ηχογραφώντας δύο 45άρια στην ελληνική γλώσσα για τη Philips. (Ποια είναι αυτά άραγε;. Το ένα που δίνει ο ίδιος «Κλείσε τα μάτια σου/ Ο ήλιος του καλοκαιριού» έχει κωδικό «1614», ο οποίος δε συνάδει με τους κωδικούς της ελληνικής Philips, που ξεκινούσαν από «6»). Όλα φαίνεται πως πήγαιναν πρίμα, αν και υπήρχαν οικονομικά προβλήματα, αφού η τηλεόραση δεν πλήρωνε, ενώ και από τις κυκλοφορίες των δίσκων δεν περίσσευαν παρά δεκάρες. Η μόνη πηγή εσόδων δηλαδή ήταν η δουλειά στα κλαμπ. Εν πάση περιπτώσει «έβγαιναν κάποια λεφτά, για να πληρώνονται τα ξενοδοχεία, τα ταξί και τα γεύματα», όπως λέει πάντα ο ίδιος. Ο Pianori γυρίζει πίσω στην Αθήνα, παντρεύεται τη Σάσα Σοφού και την 25/8/1968 την κάνει για Αμέρικα, βάζοντας τέλος στην ελληνική του καριέρα. Να δούμε τώρα τι συμβαίνει με τη δισκογραφία. Όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι οι Βόρειοι (που εμφανίζονταν στη Θεσσαλονίκη, το καλοκαίρι του ’67) ηχογραφούν το “Armando Cacini”, ως «Το τζίνι», με ελληνικούς στίχους του Νίκου Ελιναίου (έτσι αναγράφεται το όνομα στο label) και παίρνουν αριθμό άδειας μέσα στο 1967 – μάλλον προς το τέλος της χρονιάς. Όμως, όπως φαίνεται και από ένα κείμενο των Μοντέρνων Ρυθμών, στο τεύχος 98, σελ.10 (31/1/1968) το 45άρι δεν πρέπει να είχε ακόμη κυκλοφορήσει στα τέλη Ιανουαρίου του ’68. Αναφέρομαι φυσικά στο «Το τζίνι/ Θα σε περιμένω» [Philips 6214]. Προφανώς, το τραγούδι το ερμήνευε live στη Θεσσαλονίκη ο Enrico Pianori και από ’κει το ψάρεψαν οι Βόρειοι.
Υπάρχει εξάλλου και το clip από την ταινία «Η Παιχνιδιάρα» (1967) του Χρήστου Κυριακόπουλου (με τη Φόνσου, τον Σταυρίδη, τον Τζανετάκο κ.ά.), η οποία προβλήθηκε την περίοδο 1967-68 (άρα γυριζόταν μέσα στο ’67, πιθανώς το καλοκαίρι του ’67). Παρατηρώντας προσεκτικά το clip βλέπω στο βάθος να παίζει κάποια ορχήστρα, με το τραγούδι ν’ ακούγεται φυσικά από δίσκο. Άγνωστο είναι, βεβαίως, αν πρόκειται για κινηματογράφηση στην Αθηναία. Όπως, προσωπικώς, συμπεραίνω, χωρίς να έχω δει τους τίτλους αρχής (δεν γνωρίζω δηλαδή αν μαθαίνουμε από ’κει πως εμφανίζεται ο Pianori), το μαγαζί πρέπει να είναι τυχαίο, όπως τυχαία πρέπει να είναι και η μπάντα, που ψιλοφαίνεται. Απλώς, οι παραγωγοί είχαν ακούσει το κομμάτι (από την Αθηναία;), το γούσταραν, και θέλησαν να το βάλουν στην ταινία.
Από ποιο δίσκο όμως; Από το ιταλικό 45άρι “Due pazzi come noi/ Armando Cacini” [Rally Records PI-RO A1] ή μήπως από το αντίστοιχο ελληνικό τής AMI (ΑΜΙ-50), το οποίο υπογραφόταν από τους Enrico Pianori e la sua Orchestra; Πιθανώς από το ελληνικό. Αν είναι έτσι, όμως, τότε το “Armando Cacini” κυκλοφορούσε στην Ελλάδα ήδη από το ’67. Τότε γιατί αναφέρει στο site του ο Pianori πως το τραγούδι το ηχογράφησε στην Ελλάδα τον Ιούνιο του ’68, δύο μήνες πριν φύγει για την Αμερική; Ok, μπορεί να μη θυμάται καλά. Εκτός κι αν υποθέσουμε πως το 45άρι της AMI είναι από το ’68 και πως στην ταινία του Κυριακόπουλου ακουγόταν από το ιταλικό 45άρι. [Να πω, εδώ, πως υπάρχει και ελληνικό label Rally (του παραγωγού Σπύρου Ράλλη), και το οποίο δεν είχε καμμία σχέση με το ιταλικό. Το λέω τούτο για να μη νομιστεί πως το cover που βλέπετε, και που είναι «δανεικό» από το site του Pianori, είναι ελληνικό. Ο Κώστας, εξάλλου, μου επιβεβαίωσε πως η Rally των τραγουδιών του Pianori είναι όντως ιταλική ετικέτα].
Το πράγμα μπερδεύτηκε ακόμη περισσότερο από τη στιγμή που έσκασε μύτη και άλλη ελληνική εκτέλεση (http://is.gd/vimB7a), η οποία υπάρχει στο CD «Τα καλύτερα μας χρόνια, Το Κορίτσι του Μάη» της Nitro Music από το 2003 (η πληροφορία από εδώ http://is.gd/jktBa1). Ως εκτελεστές αναφέρονται ο Sotos (Κυρκασιάδης) και οι Βόρειοι – οι ίδιοι δηλαδή μ’ εκείνους του single της Philips. Η εκτέλεση αυτή, που δεν φαίνεται να υπάρχει σε δίσκο («δεν φαίνεται» λέω), ελέγχεται για το αν είναι η πρώτη, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι. Δεν έχουμε κανένα στοιχείο που να μας οδηγεί σ’ αυτό το συμπέρασμα. Και δεν ξέρω, εννοείται, τι αποδείξεις θα μπορούσε να έχει στην κατοχή του ο compiler της συλλογής, που είναι μάλλον ο Χρήστος Σταμούλης.
Το «Τζίνι» που έγινε επιτυχία σε όλη την Ελλάδα και περισσότερο στη Θεσσαλονίκη το θυμήθηκαν και το μετέφεραν στα δικά τους jazz μέτρα 24 χρόνια αργότερα (24/12/1992), οι Φλώρος Φλωρίδης άλτο, Δήμος Δημητριάδης άλτο, Θόδωρος Ρέλλος τενόρο, Γιάννης Μουρτζόπουλος ηλεκτρονικά, Κώστας Βόμβολος ακορντεόν, Μιχάλης Σιγανίδης κοντραμπάσο και Γιώργος Δημητριάδης τύμπανα, σ’ ένα live που έδωσαν στο θέατρο Αμαλία της Θεσσαλονίκης (οι Φλωρίδης, Δ. Δημητριάδης και Σιγανίδης, όντας γεννημένοι στη Θεσσαλονίκη, θα μεγάλωσαν και με το «Τζίνι»). Το κομμάτι ακούγεται στο άλμπουμ του Μιχάλη Σιγανίδη «Μικρές Αγγελίες» [Lyra CD 4934, 1999] και παρουσιάζεται ως σύνθεση των… Armando Cacini, Enrico Gildo Pianori, Πέτρου Νικολάου και Νίκου Ελληναίου. Πέραν του ότι ένας τίτλος τραγουδιού γίνεται… συνθέτης, έχουμε και τον «Πέτρο Νικολάου», που δεν αναφέρεται στην original έκδοση των Βορείων και δεν ξέρω ποιος είναι· δεν πάει, τώρα, το μυαλό μου σε κάποιον. (Το «Τζίνι» ακούγεται και στο “Stories” CD του Jazz & Τζαζ από τον Ιούλιο του 2001).