Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ με αφορμή τις επανεκδόσεις σε βινύλιο

Ξαναβγήκαν λέει σε βινύλιο –είδα μόνο το «Φλου»– τα τρία LP που κυκλοφόρησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος στην πάλαι ποτέ ΕΜΙ (σήμερα MINOS-EMI). Δηλαδή το «Φλου» [ΕΜΙ/Harvest, 1979], το «Εν Λευκώ» [ΕΜΙ/Columbia, 1982] και το “Zorba the Freak” [EMI/Columbia, 1985] – αφήνω κατά μέρος το μεταθανάτιο των Απροσάρμοστων «Άντε και καλή τύχη μάγκες» [ΕΜΙ, 1991], που ανήκει στα γνωστά, πολλά, τού τύπου… τραβάτε με κι ας κλαίω. Κάτι μυρίστηκε η MINOS-EMI… πως ξαναπουλάει, λέει, το βινύλιο… κι είπε, να ρίξει πάλι στην αγορά τα «σίγουρα χαρτιά» της, καθώς οι μόνοι που αγοράζουν πλέον δίσκους είναι όσοι στριφογυρίζουν γύρω από το rock (κάποιοι παλιοί ροκάδες, διάφοροι ψευτοροκάδες, οι συλλέκτες, εκείνοι που δεν έχουν ξεδοντιάσει ακόμη τις ενεργές δισκοθήκες τους μέσα στην «κρίση» και όποιοι άλλοι).

Πάντως το θέμα έχει πλάκα. Το λέω, γιατί μέσω των δίσκων του Σιδηρόπουλου, σήμερα, μπορείς να τσεκάρεις, στάνταρ αυτό, όλους τους… ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΤΟΥ ΡΟΚ. Και δεν αναφέρομαι στους πιτσιρικάδες, στους μαθητές του Λυκείου και τους πρωτοετείς, που δεν έχουν ακούσει την τύφλα τους ακόμη και νομίζουνε πως το rock στην Ελλάδα, το ελληνικό ροκ εννοώ, ξεκίνησε από τον «Μπάμπη τον Φλου», αλλά σε κάτι γεροξούρες σαν τον Σακέ του MEGA και την ανίδεη παρουσιάστρια του αποψινού (χθεσινού) κεντρικού δελτίου, που έκανε λόγο για τον «πρώτο έλληνα ροκά», και για το «αποτύπωμα που άφησε στην ελληνική μουσική»!!
Ο δε Σακές; Άστα να πάνε. Και τι δεν είπε! Κατ’ αρχάς ακούστηκε το γελοιότερο όλων… εκείνο το «άδοξο τέλος… από υπερβολική δόση ηρωίνης»!! Ε όχι ρε μπάρμπα και «άδοξο τέλος» από ηρωίνη»! Πάει πολύ αυτό. Να μας πεις «άδοξο τέλος» για κάποιον που πολέμησε στην… Κύπρο το ’74, αλλά μόλις απολύθηκε γλίστρησε στο μπάνιο του και σκοτώθηκε, ή γιατί έπεσε από το ποδήλατό του, ok, το καταλαβαίνω. Αλλά «άδοξο τέλος» για τον Σιδηρόπουλο, από πού κι ως πού; Όταν κάποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα είναι σίγουρο πως θα τον φαν’ οι κότες… και το τέλος, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι καθόλου άδοξο. Είναι… μελετημένο σημείο προς σημείο.
Αφήνω τώρα τις κοτσάνες «για τον πρίγκιπα, ποιητή του ροκ», που «παραμένει θρύλος», για τη μουσική του «που δεν θα γεράσει ποτέ», για τον «πρώτο που απέδειξε ότι χωράνε ελληνικοί στίχοι στη ροκ», για τον «τρομερό performer», για τον «πρίγκιπα και άρχοντα», για τον «πολυτάλαντο και μέγα ροκ σταρ», και άλλες τέτοιες αρλούμπες, που θέση έχουν μόνο στα κοριτσίστικα λευκώματα. Και πάλι δηλαδή...

Από συνέντευξη του Παύλου Σιδηρόπουλου στην Ιουλία Ραλλίδη στο περιοδικό Σχολιαστής, τεύχος 57, 23/12/1987
Για τον Σιδηρόπουλο τα έχουμε πει εκατό φορές. Ο άνθρωπος για χρόνια δεν είχε ουδεμία σχέση με το rock. Πού ήταν στα 18 του, το 1966 ας πούμε; Πού ήταν στα 20 του, το 1968; Όλοι οι ρόκερ που έπαιζαν στα συγκροτήματα του ’60 ήταν κάτω από 20. Εκείνος που ήταν τότε; Ο Τουρνάς, που ήταν κι ένα χρόνο μικρότερός του, έπαιζε μουσική από το ’65, μπήκε σε στούντιο το ’66, έφτιαχνε συγκροτήματα κ.λπ. Ο Σιδηρόπουλος τι έκανε μέχρι το 1973, όταν άρχισε να γρατζουνάει κιθάρα και να ανακαλύπτει το rock; Κάτι στιχάκια έγραφε… Όπως είχε πει και ο ίδιος (Σχολιαστής, #57, 23/12/1987):
«Κατά το ’73 αρχίζω να γράφω μουσική και να μαθαίνω κιθάρα, όχι με σκοπό να γίνω κιθαρίστας, αλλά για να μπορώ να τραγουδάω τραγούδια σπίτι, για δική μου ευχαρίστηση, και, ταυτόχρονα, για να ’χω ένα όργανο, που πάνω του να μπορώ να συνθέσω κάποιο τραγούδι».
Το ’73 ο Σιδηρόπουλος ήταν 25 χρονών και προσπαθούσε να κάνει εκείνα που έπρεπε να είχε κάνει στα 15 του. Αυτή είναι η ουσία, γιατί… λόγια του στυλ ο «πρώτος που απέδειξε ότι χωράνε ελληνικοί στίχοι στη ροκ» είναι εντελώς για τα σκουπίδια.
Και στα 30 του, το 1978, τι έκανε ο Σιδηρό; Μας έδωσε το «Φλου», που ναι μεν είχε μερικά πολύ καλά τραγούδια μέσα –όπως το «Ξέσπασμα» ας πούμε, που δεν ήταν δικό του (η μουσική), μα του Παντελή Δεληγιαννίδη (πάντα απορούσα γιατί το όνομά του δεν αναφερόταν στο «Φλου»), ή το «Εν κατακλείδι»–, αλλά σαν ήχος ήταν εντελώς… οπισθοδρομικό. Αν έβγαινε το «Φλου» θέλω να πω το ’72 θα ήταν αλλιώς… Αφήνω δε το γεγονός πως δεν είναι απολύτως σίγουρο από μουσικής πλευράς τι ήταν δικό του και τι όχι, καθώς όπως είχε πει και ο ίδιος (Μουσική, #59, 10/1982):
«Όχι (σ.σ. η συμμετοχή της Σπυριδούλας στο δίσκο δεν ήταν μονάχα εκτελεστική). Με τα παιδιά είχαμε πολύ φιλικές σχέσεις, τη βρίσκαμε μαζί και δουλεύαμε και δικές τους ιδέες πάνω στα κομμάτια».
Κρίστη Στασινοπούλου - Παύλος Σιδηρόπουλος... underground
Αλλά οπισθοδρομικοί, από μουσικής πλευράς (ήχος και παραγωγή), ήταν και οι υπόλοιποι δύο δίσκοι του, το «Εν Λευκώ» και το “Zorba the Freak”.
Ο Σιδηρόπουλος δεν είχε ακούσματα. Δεν είχε εμβαθύνει στο rock. Δεν είχε παρακολουθήσει την πορεία του, εννοώ, από τα μέσα του ’60 μέχρι τα χρόνια του. Κάποια στιγμή μπορεί να έμαθε τους Rolling Stones (δεν το λέω υποτιμητικώς), αλλά είναι σίγουρο πως δεν είχε πάρει χαμπάρι πολλά άλλα πράγματα. Αυτό είχε σαν συνέπεια οι ροκ καταβολές του να είναι πολύ συγκεκριμένες (και περιορισμένες). Κάποιος Bowie, κάποιος Lou Reed, κι αυτά από τα late seventies και μετά, ούτε καν στην καλή εποχή τους… Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνουν όλα τούτα… Είναι άλλο, ας πούμε, ν’ ακούς το “Berlin” το ’73, ή το “Ziggy Stardust” το ’72 και να επηρεάζεσαι άμεσα απ’ αυτό (όπως συνέβη με τον Τουρνά), και άλλο να τ’ ακούς δέκα χρόνια αργότερα…

Βασική επιρροή για τον Σιδηρόπουλο –και ο άνθρωπος που τον... κατέστρεψε μουσικώς– ήταν ο Herman Brood. Αυτό δεν το λέω εγώ, το είχε πει ο ίδιος ο Σιδηρό στη Μουσική (το περί επιρροής, όχι το περί… καταστροφής). Ένας ξοφλημένος κατ’ ουσίαν ρόκερ, κατ’ ουσίαν λέω –μην ξεχνάμε πως ο Brood, εν αντιθέσει με τον Σιδηρόπουλο, έπαιζε μουσική από το 1964, όταν ήταν 18 ετών– το πιο διάσημο, τέλος πάντων, τζάνκι της Ολλανδίας στα seventies (που είχε και μια ναρκω-περιπέτεια στην Ελλάδα) ήταν εκείνο(ς) που σφράγισε τον ήχο τού «Εν Λευκώ» και όχι μόνο. Εννοώ πως τραγούδια όπως το «Χωρίς αιτία» π.χ. ακούγονται πολύ κοντά, αν όχι πάνω-κατά-πάνω στο “Dope sucks”. 
Όταν στα τέλη των seventies και τις αρχές των eighties υπήρχαν ο Tom Robinson, οι Damned, οι Clash, οι Stranglers κι ένα σωρό κι ακόμη, τα καινούρια ονόματα θέλω να πω του βρετανικού rock και punk-rock ή και του αμερικάνικου τέλος πάντων (Talking Heads, Dead Kennedys, Χ...), που έκαναν ξανά το rock αγαπητό στον κόσμο, εκφράζοντας τα καινούρια δεδομένα, ο Σιδηρόπουλος την έψαχνε με τον Lou Reed και τον Herman Brood (μουσικούς δηλαδή που ό,τι είχαν να δώσουν το είχαν ήδη δώσει). Δυστυχώς για ’κείνον δεν ευδοκίμησε ούτε η συνεργασία του με τους Sharp Ties, οι οποίοι θα έστρεφαν τον ήχο του προς τη «σωστή» κατεύθυνση. Ως γνωστόν Σιδηρό με Sharp Ties εμφανίστηκαν μαζί στο Σπόρτινγκ την 30/5/1981 (στο ίδιο live θα συμμετείχαν οι Socrates, ο Πουλικάκος και οι Drachmas) τραγουδώντας ανάμεσα σε άλλα(;) και το «Βιβλίο των ηρώων». Και από τους Sharp Ties, όπως αντιλαμβάνεστε, μέχρι τους… Απροσάρμοστους το χάσμα θα αποδεικνυόταν τεράστιο. Και κυρίως ακάλυπτο.
Εκτός τόπου και χρόνου ήταν και ο ήχος στο “Zorba the Freak” φυσικά (υπεύθυνος ο παραγωγός Πουλικάκος). Αμερικανικό rhythm & blues, όχι μακριά από τον ήχο της Alligator εκείνων των χρόνων. Και αν για ένα κομμάτι της Αμερικής ο συγκεκριμένος ήχος είχε κάτι να πει, τη συγκεκριμένη εποχή, για την Ελλάδα ήταν… χαλάζι στο κατακαλόκαιρο.
Θέλω να πω πως ο μακαρίτης ο Σιδηρόπουλος αδικήθηκε στις παραγωγές. Καμμία δεν του «έκατσε». Ούτε στο «Φλου», γιατί εκεί, κατ’ ουσίαν, δεν υπήρχε παραγωγός (κι ας λέει ό,τι θέλει το εξώφυλλο), ούτε στο «Εν Λευκώ», αφού ο Δημήτρης Ταμπόσης περπατούσε σε τελείως διαφορετικά μονοπάτια, ούτε στον «Ζορμπά το Φρικιό» (άλμπουμ που, ώρες-ώρες, μοιάζει με δίσκο του Πουλικάκου – εκείνον που δεν έκανε στα eighties). Τα είχε και ο ίδιος ο Σιδηρόπουλος βέβαια λίγο κουλουβάχατα στο κεφάλι του («η μουσική είναι ως επί το πλείστον βασισμένη στο rhythm and blues, παιγμένη όμως με σύγχρονο τρόπο» – αν ήταν ποτέ δυνατόν οι Έλληνες να εκσυγχρονίσουν το rhythm nblues!), αλλά και οι παραγωγοί, όπως και οι μουσικοί του, δεν τον βόηθησαν προς τη σωστή κατεύθυνση. Το τραίνο είχε χαθεί από παλιά. Αργότερα ξαναχάθηκε στα… ανεξόφλητα γραμμάτια του «Φλου», ενώ δεν πιάστηκε (το τραίνο) ούτε στη φάση με τους Sharp Ties, το 1981.

Το ζουμί; Πολύ λίγα πράγματα, για μια τόσο μεγάλη (μεταθανάτια) φήμη. Και δεν έγραψα καθόλου για τα live… Αν και γι’ αυτά μίλησαν οι Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και Μιλτιάδης Πασχαλίδης στο MEGA (βρέθηκε το κοινό τού μακαρίτη!), οπότε… κλείσαμε... 

65 σχόλια:

  1. Ακόμα και οι rock παράγκες θέλουν τις ιερες αγελάδες τους.

    --
    Τρολλερμπούκης ο ΔαμωνΦιντίζων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσκυνητές ιερών αγελάδων...

      https://www.facebook.com/permalink.php?id=415233915221525&story_fbid=698622366882677

      Διαγραφή
  2. > Για τον Σιδηρόπουλο τα έχουμε πει εκατό φορές. Ο άνθρωπος για χρόνια δεν είχε ουδεμία σχέση με το rock. Πού ήταν στα 18 του, το 1966 ας πούμε; Πού ήταν στα 20 του, το 1968; Όλοι οι ροκάδες που έπαιζαν στα συγκροτήματα του ’60 ήταν κάτω από 20. Εκείνος που ήταν τότε; Ο Τουρνάς, που ήταν κι ένα χρόνο μικρότερός του, έπαιζε μουσική από το ’65, μπήκε σε στούντιο το ’66, έφτιαχνε συγκροτήματα κ.λπ.

    Ε, και; Υπάρχει ...όριο ηλικίας για την ενασχόληση με το είδος; Είναι κακό που ξεκίνησε στα 22 ενώ θα έπρεπε στα ...18 κλπ; Τι σαχλαμάρες είναι αυτές. O Cohen άρχισε να γράφει μουσική στα 30 και κάτι. Και ο Τουρνάς, την εποχή που ο Σιδηρόπουλος έκανε ροκ, είχε πλέον αφοσιωθεί σε ανούσια ποπάκια.

    Και δεν ξέρω γιατί το πας στο '73, ήδη πριν είχε ασχοληθεί με τους Δάμων και Φιντία, περαντάζα από τα Μπουρμπούλια, κλπ.

    > Όταν στα τέλη των seventies και τις αρχές των eighties υπήρχαν ο Tom Robinson, οι Damned, οι Clash, οι Stranglers κι ένα σωρό κι ακόμη, τα καινούρια ονόματα θέλω να πω του βρετανικού rock και punk-rock ή και του αμερικάνικου τέλος πάντων (Talking Heads, Dead Kennedys, Χ...), που έκαναν ξανά το rock αγαπητό στον κόσμο, εκφράζοντας τα καινούρια δεδομένα, ο Σιδηρόπουλος την έψαχνε με τον Lou Reed και τον Herman Brood (μουσικούς δηλαδή που ό,τι είχαν να δώσουν το είχαν ήδη δώσει).

    Άλλο πάλι και αυτό...

    Εδώ έχουμε το 2000 και το 2016 μπάντες που ψάχνονται με τα blues του 30-50 (από White Stripes και βάλε) έως τον Donovan, και τη λέμε στον Σιδηρόπουλο επειδή το 78-85 την έψαχνε με Lou Reed και τον Herman Brood αντί να αντιγράφει τους Gang of Four όπως η μισή ελληνική σκηνή; Που στο κάτω κάτω το 1979 ο Reed μολις είχε βγάλει δισκάρες την προηγούμενη πενταετία, που επηρεάζουν ακόμη και σήμερα 20ρηδες. Τι να πούμε για τους Oasis που την είδαν Beatles το 1994, και τους Suede που ανακάλυψαν το glam 1-2 χρόνια πριν.

    > «η μουσική είναι ως επί το πλείστον βασισμένη στο rhythm and blues, παιγμένη όμως με σύγχρονο τρόπο» – αν ήταν ποτέ δυνατόν οι Έλληνες να εκσυγχρονίσουν το rhythm n’ blues!

    Δε εννοεί ότι οι Έλληνες εκσυγχρόνισαν το rhythm n’ blues, ότι παίζουν επηρεσμένοι από το σύγχρονο rhythm n’ blues παίξιμο λέει. Αν σου πω "παίζω κάντρυ, αλλά με σύγχρονο τρόπο" δεν σημαίνει ότι ισχυρίζομαι ότι εγώ εκσυγχρόνισα μουσικά την κάντρυ, απλά ότι δεν παίζω σαν τον Χανκ Γουίλιαμς ή έστω τον Μερλ Χάγκαρντ, αλλά είτε σαν τα σύγχρονα νεο-κάντρυ και αλτ-κάντρυ σχήματα, είτε σαν τη σύγχρονη μέηνστρημ κάντρυ.

    Εμείς μπορεί να ξέρουμε μόνο τα μεγάλα ονόματα, που δέσποζαν στα τσάρτς, αλλά στις ΗΠΑ, τη χώρα του ροκ, και του r&b, ποτέ δεν σταμάτησαν να έχουν μπάντες που έπαιζαν κάθε εποχή όπως άλλοι και 10 και 20 και 30 χρόνια πριν (και 60 χρόνια πρίν, όταν μιλάμε για bluegrass, παραδοσιακή country, κλπ). Ούτε είχαν κόμπλεξ με αυτό, ότι δηλαδή ο μουσικός του '80 πρέπει να παίζει με τα στυλ και τον ήχο του '80 (παρά μόνο στα τσαρτς). Δεν τους κατηγόρησε κανείς ότι δεν είναι ροκ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Ε, και; Υπάρχει ...όριο ηλικίας για την ενασχόληση με το είδος;<<

      Φυσικά και υπάρχει. Δεν ξυπνάς ξαφνικά στα 25 σου και λες… να κάνω ροκ. Το λέω γιατί από τα 18 ας πούμε έως τα 25 η διαφορά δεν είναι 7 χρόνια, αλλά ένας αιώνας.
      Και τι σχέση έχει ο Cohen με τον Σιδηρόπουλο; Ο Cohen έπαιζε μουσική από τη δεκαετία του ’40, όταν ήταν 14-15 χρονών. Δεν έφθασε 25 για να πιάσει κιθάρα στα χέρια του.

      >>Και δεν ξέρω γιατί το πας στο '73, ήδη πριν είχε ασχοληθεί με τους Δάμων και Φιντία, περαντάζα από τα Μπουρμπούλια, κλπ.<<

      Την εποχή του Δάμωνα και του Φιντία και των Μπουρμπουλιών ο Σιδηρόπουλος δεν ήξερε μουσική. Το ’73 το βάζει ο ίδιος σαν όριο, δεν το λέω εγώ. Τότε άρχισε να γρατζουνάει κιθάρα. Τα τραγούδια του Δάμωνα και του Φιντία και των Μπουρμπουλιών τα έγραφε ο Παντελής Δεληγιαννίδης. Ο Σιδηρόπουλος έκανε μόνο στιχάκια και του λέγανε πώς να τραγουδήσει.

      Για τις επιρροές λες βλακείες. Το 1980 δεν είναι 2016. Σήμερα έχεις όλο το πιάτο μπροστά σου, ένα νέο ελληνικό συγκρότημα εννοώ, και διαλέγει ό,τι θέλει. Και φυσικά μπορεί να υπάρξει γκρουπ σήμερα, που να παίζει ακουστικό blues, να το παίζει τόσο καλά, και κανείς να μην το κατηγορεί ότι δεν βλέπει την εποχή του. Αλλά το 1980 δεν ήταν έτσι. Όταν κάποιος δεν γνωρίζει τα 3/4 της ιστορίας του ροκ, δεν μπορεί να λέει –καταλαβαίνετε πώς το λέω– πως είναι επηρεασμένος από 2-3 μουσικούς, που κατάφερα με τα χίλια ζόρια ν’ ακούσει. Και όποιος συγκρίνει τους Αμερικάνους και τους Αγγλοσάξονες με τους Έλληνες του ’80 (αλλά και με τους σημερινούς θα έλεγα) είναι μεγάλο χαϊβάνι, γιατί γι’ αυτούς το rock ήταν και θα είναι πάντα ζώσα παράδοση, που την έχουν φάει και την τρώνε με το κουταλάκι, ενώ για μας παράδοση δεν ήταν ποτέ –ήταν τα δημοτικά και τα λαϊκά– δεν ξέρω αν έχει γίνει τώρα. Μπορεί κάτι λίγo…

      Και για το rhythm n’ blues πάλι ασυναρτησίες λες. Μόνο ένας Έλληνας, που δεν είναι παράδοσή του το rhythm n’ blues, θα έλεγε στα eighties πως θα το παίξει με σύγχρονο τρόπο. Γιατί ο Αμερικάνος στα eighties ποτέ δεν σταμάτησε να παίζει acoustic blues, ενώ και όταν έπαιξε ηλεκτρικό, δηλαδή μοντέρνο, στα τέλη των forties, ποτέ δεν είπε ότι το εκσυγχρόνισε. Απλώς συνέβη.
      Το ίδιο και με τους Έλληνες. Ποτέ δεν βγήκε ας πούμε ο Τσιτσάνης να πει ότι εκσυγχρόνισε το ρεμπέτικο και το έκανε λαϊκό. Ούτε η Αθηναϊκή Κομπανία (με την οποία έπαιζε ο Σιδηρόπουλος) είπε ποτέ ότι θα παίξω λαϊκά, αλλά με «σύγχρονο τρόπο». Θα ακουγόταν υπερφίαλο και προσβλητικό.
      Ο μακαρίτης, αν θέλουμε να το επεκτείνουμε, μοιάζει σαν να φοβότανε να πει πως θα μπορούσε να παίξει ακουστικό blues π.χ., επειδή πίστευε πως στην Ελλάδα θα τον έλεγαν οπισθοδρομικό (αγνοώντας ας πούμε τι συνέβαινε την ίδιαν εποχή στην Αμερική – εκεί που ΠΟΤΕ το παλαιικό στυλ δεν έσβησε).
      Αλλά αυτές οι κούφιες κουβέντες, η αμάθεια και οι αναστολές είναι που χαρακτήρισαν το ελληνικό ροκ για πάρα πολλά χρόνια.

      Κι επειδή σε θυμάμαι. Διάλογο σχοινοτενή μαζί σου δεν πρόκειται να κάνω. Να το ξέρεις αυτό. Σου είπα κάποια πράγματα. Κάτσε και σκέψου τα.

      Διαγραφή
    2. Μεγάλε μάλλον δεν κατάλαβες. Διάλογο μαζί σου δεν γουστάρω να κάνω γιατί είσαι ημιμαθής (πράγμα πολύ χειρότερο από το να είναι κανείς παντελώς άσχετος). Το μόνο που σ’ ενδιαφέρει να κάνεις είναι να προκαλείς ρίχνοντας «κοτρώνες» – τίποτ’ άλλο. Αν μας έλεγες, με πάσα ειλικρίνεια, ποιος είσαι, μπορεί και να καθόμουν ν’ ασχοληθώ με όσα λες. Δωρεάν μαθήματα στα σχόλια, κι έτσι χάριν γούστου (επειδή δεν έχουμε, τάχα, τι άλλο να κάνουμε), δεν παραδίδω.

      Πες μας ποιος είσαι, με πάσα ειλικρίνεια (πράγμα που δεν θα κάνεις – γιατί είσαι, πιθανώς, κάποιος επώνυμος και ντρέπεσαι να αποκαλυφθείς), και τότε θα σου εξηγήσω μετά τον Cohen (που τον έκανες γαργάρα), γιατί και τα υπόλοιπα ονόματα που αναφέρεις δεν σχετίζονται με τίποτα με την περίπτωσή μας.

      Διαγραφή
  3. Ο Σιδηρόπουλος δεν ήταν ο πρώτος που απέδειξε ότι μπορεί να υπάρξει ελληνόφωνο ροκ. Αυτό το λένε όσοι δεν γνωρίζουν ή υποτιμούν τους δίσκους-για παράδειγμα-των Ακρίτας ή των Τεσσάρων Επιπέδων της Ύπαρξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και πριν τον Ακρίτα τόσοι και τόσοι δεν έκαναν rock με ελληνικό στίχο; Ρωμανός, Σαββόπουλος, Εξαδάκτυλος, Γκαϊφύλλιας, Κωχ, Πελόμα Μποκιού και δεκάδες άλλοι. Αυτά είναι πλέον γνωστά πράγματα. Δεν βρισκόμαστε και στη δεκαετία του ’80… όταν όλοι σχεδόν κοιμόντουσαν με τα τσαρούχια.

      Διαγραφή
    2. Βεβαίως. Απλά είπα τους 2 πρώτους που μου ήρθαν στο μυαλό εκείνη τη στιγμή.

      Διαγραφή
    3. Ελληνόφωνο ροκ (τουλάχιστον κατά 50%, διοτι υπήρχαν 3 instrumentals και 2 με αγγλικό στίχο), υπήρχε και στο πρώτο προσωπικό LP του Λογαρίδη, το 1978. Στα πέτρινα χρόνια δηλαδή, νωρίτερα από το "Φλου". Και εδώ, φαγώθηκε η "πρωτοτυπία" που θέλουν οι πάσης φύσεως ημιμαθείς να αποδώσουν στον Σιδηρόπουλο. Ελάχιστοι δυστυχώς φαίνεται να το θυμούνται.

      Διαγραφή
    4. Μα δεν σταμάτησαν ποτέ να κυκλοφορούν δίσκοι. Ήταν λίγοι αλλά κυκλοφορούσαν.
      Το ’76 βγήκαν οι Αγάπανθος, Ηρακλής, Μπονάτσος (η πολύ δυνατή «Επικίνδυνη Ισορροπία»), Πουλικάκος, 4 Επίπεδα, Socrates, το ’77 βγήκαν οι Sunset και οι Ypsilon, το ’78 ο Λογαρίδης, το ’79 το «Crazy Love στου Ζωγράφου» και το «Φλου» κ.ο.κ. Και είπα τα βασικά… Απλώς το «Φλου» πούλησε. Αυτή ήταν η διαφορά.

      Διαγραφή
  4. Στα σχόλια της ανάρτησης με τα «καλύτερα ελληνικά ροκ LP των seventies» (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/01/70s.html) είχα γράψει…

    28 Ιανουαρίου 2013 - 10:02 μ.μ.

    >>Για τα 9 άλμπουμ είχα σιγουρευτεί από καιρό. Τα θεωρούσα και τα θεωρώ αμετακίνητα. Προβληματιζόμουν για το δέκατο. Σκεπτόμουν ποιο από τα δύο να επιλέξω. Το «Φλου» ή τα «Απέραντα Χωράφια»; Δεν ξέρω γιατί προτίμησα το «Φλου» (το οποίο μάλλον δύσκολα θα το ξαναβάλω στο πικάπ σήμερα) και όχι τα «Απέραντα Χωράφια» ή το «Κυρίες & Κύριοι» ή ακόμη και τα «Λευκά Φτερά» (τα οποία και σήμερα τα απολαμβάνω). Μάλλον βάρυνε το γεγονός ότι το «Φλου» ήταν το άλμπουμ που αναθέρμανε την υπόθεση «ροκ» στην Ελλάδα στα τέλη του ’70. Κάτι σαν σταθμός δηλαδή. Υπό αυτή την έννοια υπάρχει. Και γιατί έχει και καλά τραγούδια βεβαίως.<<

    Το «Φλου» δηλαδή είναι ένα καλό άλμπουμ, έπαιξε ρόλο για την αναθέρμανση της σκηνής, αλλά παρά ταύτα, από ηχητικής πλευράς, ήταν ξεπερασμένο για το 1979. Αυτή είναι η αλήθεια.


    Με τις μπούρδες που στέλνουν οι… ανύπαρκτοι τρολιασμένοι Καμπουρίδηδες θα με αναγκάσουν (πλάκα κάνω) να το βγάλω από τη λίστα, την επόμενη φορά που θα την δημοσιεύσω, και θα βάλω στη θέση του τα «Λευκά Φτερά», που τα άκουσα ξανά πριν λίγες μέρες και είναι δισκάρα.

    Όσοι θέλουν να κάνουν καλόπιστο διάλογο, με επιχειρήματα, να πουν ποιοι είναι και να καταθέσουν αντρίκια τις απόψεις τους (και τις αντιρρήσεις τους – δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα). Τα κνώδαλα, που κρύβονται πίσω από ανωνυμίες και ψευδωνυμίες λέγοντας βλακείες τα έχω για τα… αρχι… ζει η προπόνηση…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχει γράψει άραγε ο Σιδηρόπουλος ένα άσμα τόσο πλήρες, απολαυστικό και ανυψωτικό όσο πχ. το "Δώδεκα Άλογα Με Φτερά"; Αναρωτιέμαι, αν και το πικάπ μου γνωρίζει ήδη την απάντηση...

      Διαγραφή
    2. Σπύρο, ξέρεις, εγώ δεν μηδενίζω. Και ο Σιδηρόπουλος έχει γράψει καλά τραγούδια και ακόμη καλύτερους στίχους ορισμένες φορές, απλώς δεν ισχύει με τίποτα αυτή η «φούσκα» που απλώθηκε μετά το θάνατό του. Εμένα αυτό μ’ ενοχλεί, από τις αρχές του ’90, και αυτό θα μ’ ενοχλεί πάντα. Η ηλιθιότητα, εννοώ, να πλασάρεται από τους βλάκες και από τους αγράμματους ο μακαρίτης ως το πρότυπο του ροκά. Βγήκε το MEGA να μας μιλήσει για το Σιδηρόπουλο… Ρε άει στον αγύριστο από ’κει πέρα με τους άσχετους.

      Διαγραφή
    3. Εμένα πάλι δεν με εξέπληξε Φώντα η τηλεοπτική θρησκειοποίηση της περσόνας του Σιδηρόπουλου. Στις μητροχώρες του rock, που τα πράγματα ανέκαθεν ήταν πιο εμπορευματοποιημένα και μεγαλύτερης κλίμακας, το συγκεκριμένο φαινόμενο είναι σύνηθες. Απλώς το καλλιτεχνικό βάρος τύχαινε (εκείνες τις εποχές ιδίως) να είναι διαφορετικό. Oι βιομηχανίες έχουν ανάγκη από «αγιογραφίες» πεθαμένων για να κινείται ο τροχός. Μαζί και όσοι έφαγαν, τρώνε και θα φάνε «παντεσπάνι» από αυτούς.

      Θα μου πεις τώρα, τί σχέση έχει αυτό με τη μουσική αυτή καθεαυτή ή με οποιαδήποτε προσπάθεια ιστορικής αξιολόγησής της. Καμμία. Αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλά πρόβατα πρόθυμα να βοσκήσουν σανό.

      Διαγραφή
    4. Αν και ο μακαρίτης κωλοτριβόταν με το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα (συναυλίες του υφυπουργείου Νέας Γενιάς, της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΠ κ.λπ.) μπορεί και να τρίξανε τα κόκαλά του, όταν τον πιάσανε στο στόμα τους οι λεβεντονιοί του MEGA… Εγώ πάντως σιχάθηκα…

      Διαγραφή
  5. Απέραντα χωράφια (1972), Αστρόνειρα (1973), Κυρίες & κύριοι (1975), Λευκά φτερά (1976)4 δισκάρες μέσα στα 70's ... και δεν σου βάζω τα 2 των Poll. Φώντα κάποια μέρα πρέπει να αναρτήσεις κάτι για εκείνη την περίοδο του Τουρνά. Αν κι εκείνο που με καίει είναι, γιατί δεν ξανάβγαλε δίσκο ισάξιο εκείνης της εποχής. Θα μου πεις και ο Bowie δεν ξανάβγαλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα πρέπει να γράψουμε μερικά λόγια γι’ αυτά τα άλμπουμ. Έχω μερικά έτοιμα κείμενα, αλλά πρέπει να τα ξαναδώ… ή, καλύτερο θα ήταν, να επιχειρήσω να γράψω καινούρια.

      Διαγραφή
  6. Φίλε πάνω κάτω έχεις δίκιο και συμφωνώ.Για τον Lou Reed όμως θα διαφωνήσω . Ο κάθε δίσκος που έβγαζε ήταν σαν βιβλίο. Ανατρέχεις στους δίσκους του και ενημερώνεσαι για το πνεύμα της εποχής που γράφτηκαν (εξαιρώ τις άστοχες συνεργασίες του).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρεις ποιο ήταν το ζήτημα; Ότι ορισμένοι ήθελαν να μεταφέρουν την ντεκαντάνς της Νέας Υόρκης ή και του Βερολίνου των seventies, στην Αθήνα του ’82 (ή και στη σημερινή). Να το κάνουν σαν σε τηλεμεταφορά. Όμως εμείς, εδώ, είμαστε και λίγο Αραπιά, λίγο Ανατολή (ή και πολύ άμα θες). Έχουμε 300 μέρες το χρόνο ήλιο… Δεν πιάνουν, έτσι αυτόματα, αυτά τα πράγματα. Το έρεβος δεν μας ταιριάζει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι περνάμε καλά. Περνάμε όμως, και στη χειρότερή μας, καλύτερα (ακόμη και τώρα) από τα ανθρώπινα ρετάλια των μεγάλων αστικών κέντρων της Δύσης.
      Και για να το πω ακόμη πιο απλά. Σε προσωπικό επίπεδο το μεγαλύτερο μέρος τού ροκ τού Σιδηρόπουλου ένοιωθα, εκείνη την εποχή, να μην με αφορά. Να μην μπορώ να το παρακολουθήσω. Ήταν ξένο προς εμένα. Το άκουγα «εξωτερικά», αποστασιοποιημένα. Δεν με άγγιζε. Οπότε αντιλαμβάνεσαι πώς αντιμετωπίζω τη «θεοποίησή» του. Στην καλύτερη περίπτωση (για να μην πω για τη χειρότερη…) σαν μια καλοστημένη μηχανή για να βγούνε φράγκα (από εταιρείες, δισκέμπορους, εκδοτικούς οίκους κ.λπ.). Κάποιοι υπήρξαν οι πονηροί της υπόθεσης και κάποιοι άλλοι οι αφελείς. Αντιλαμβάνομαι την καπατσοσύνη των πρώτων, αλλά γίνομαι μπαρούτι με την ηλιθιότητα των δεύτερων.

      Διαγραφή
    2. ε, που να σε αγγιξει, καθοτι την εβρισκες με οτι δισκο και μουσικη βρισκονταν προχειρη συγκρητισμος και αγιος ο θεος. Αν ο Σιδηροπουλος δεν ειχε αμεση σχεση απο νεος με το ροκ ως κουλτουρα μια φορα, εσυ δεν ειχες πεντε

      οποτε οι κριτικες σου για το ροκ ειναι σαν καποιου που βλεπει απο απεξω οχι σαν καποιου σαν τον μαρκους τον κριστγκο τον κεντ τον μπανγκς το μορλυ κλπ που τα βιώνανε κι ολας

      μερικοι παντως δεν ανεχομαστε να μας λενε ουτε αφελεις ουτε ηλιθιους επειδη εκτιμησαμε στην εποχη του η και σημερα το ειδος αυτο γενικα και το σιδηροπουλο ειδικα

      το οτι εκτος του εμποριου κλπ αλλους μπορει ειλικρινα να τους αγγιζε το ειδος και χωρις αυτο να δηλωνει αφελεια δεν σου περασε καν απο το μυαλο

      ας πουμε οτι στην Ελλαδα παρολες τις "300 μέρες το χρόνο ήλιο" η και εξαιτιας τους ειχαμε παντα αγαπη σε πιο νταρκ σχηματα από νικ κέηβ και κιουρ έως μπαχαους και τιντερστικς αλλα και τα περισσοτερα απο τα ντοπια σχηματα 80s 90s ακομα και αυτα που δεν ειχαν σχεση με την παρακμη της νεας υορκης και τα ναρκωτικα κλπ ειχαν αυτο το σκοτεινο απο τις τρυπες εως και ασχετους με το ροκ σαν το μαλαμα

      τωρα αν αλλος τη βρισκει μονο με φατμε που το πανε και στο πιο τσακιρ κεφι και αραβικο ενταξει, αλλα να μην το παρουσιαζει σαν απολυτη αισθητικη θεση

      φανταζομαι και ο καρυωτακης που επηρεασε μια ολοκληρη γενια ποιητων ακομα και τον ηλιολουστο ελυτη με το υφος της ντεκαντανς και τις απελπισιας που παραπεμπει σε παρισι και βιεννη κλπ και αυτους απο αφελεια και ηλιθιοτητα τους επηρεασε

      (γραφω απο κινητο οποτε συγχωρεστε ορθογραφια κλπ)

      Διαγραφή
    3. >>ε, που να σε αγγιξει, καθοτι την εβρισκες με οτι δισκο και μουσικη βρισκονταν προχειρη συγκρητισμος και αγιος ο θεος<<

      Την έβρισκα και τη βρίσκω με ό,τι μου αρέσει. Δεν απορρίπτω σχεδόν ΠΟΤΕ (εκτός κι αν μιλάμε για ιδεολογικά ζητήματα – φασιστικά γκρουπ και τέτοια) και ιδίως ΠΡΙΝ ακούσω. Αυτό δεν το λέω θεωρητικώς, το αποδεικνύω 25 χρόνια στα γραπτά μου. Και βεβαίως όποιος γουστάρει με διαβάζει και με κρίνει. Όπως γουστάρεις κι εσύ να με διαβάζεις και να λες, κατόπιν, τα δικά σου…

      >>σαν τον μαρκους τον κριστγκο τον κεντ τον μπανγκς το μορλυ κλπ που τα βιώνανε κι ολας<<

      Εγώ φίλε μου, αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμη, είμαι Έλληνας, και γράφω ως Έλληνας. Και θέλω να γράφω, όσο μεγαλώνω, όλο και περισσότερο κατ’ αυτόν τον τρόπο. Διαβάζω τους ξένους, αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει να τους ξεπατικώνω…

      >>μερικοι παντως δεν ανεχομαστε να μας λενε ουτε αφελεις ουτε ηλιθιους επειδη εκτιμησαμε στην εποχη του η και σημερα το ειδος αυτο γενικα και το σιδηροπουλο ειδικα<<

      Δεν κατάλαβες καλά, αλλά δεν πειράζει. Έτσι, συχνά, συμβαίνει. Εκείνο που έγραψα για τους «πονηρούς» το έπιασες, ok, αλλά το «αφελείς» δεν το έπιασες. Εννοούσα όλους εκείνους που συνέβαλαν, σαν αφελείς που ήταν (και είναι), στην οικοδόμηση του «μύθου».
      Το ν’ ακούει κάποιος και με το μυαλό του και με την καρδιά του είναι το ζητούμενο, και όχι να χάβει σαν χάχας ότι του πλασάρουνε.
      Επίσης δεν έπιασες ούτε το «ντεκαντάνς». Έγραψα ακριβώς «Ότι ορισμένοι ήθελαν να μεταφέρουν την ντεκαντάνς της Νέας Υόρκης ή και του Βερολίνου των seventies, στην Αθήνα του ’82». Γι’ αυτή την ντεκαντάνς έγραψα, την παρακμή τής πρέζας. Αυτό το «έρεβος» εννοούσα, και όχι το… δημοσιοϋπαλληλίκι του Καρυωτάκη.

      ΥΓ. Σε παρακαλώ πολύ. Δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου ό,τι γράφω να το μετατρέπω σε «λιανά» και να το ξανασερβίρω. Ούτε να κάθομαι να συζητώ γιατί ο Σιδηρόπουλος δεν είχε ουδεμία σχέση με τον… Περικλή Γιαννόπουλο.

      Διαγραφή
  7. Όποιοι ημιμαθείς ενοχλούνται επειδή γράφουμε για τον Μουζάκη, τους Mechanimal και τη σουηδική jazz, και δεν έχουμε «μία» κατεύθυνση, ενώ βρίσκουν και τις «μουσικο-κοινωνιολογικές εκτιμήσεις μας υποκειμενικές και εκ του προχείρου», το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να μας αδειάσουν τη γωνιά. Και να τρέξουν να συνομιλήσουν με τους… επιστήμονες του ροκ, που έχουν διπλώματα και παπλώματα. Να έχουμε κι εμείς κάτι για να γελάμε στα… μεσοκοπήματά μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. η κρίστη πάντως μια χαρά γκομενάκι είναι στο εξώφυλλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. καλησπερα Φωντα δεν μπορω να συμμεριστω το επιθετικο σου πνευμα Ο Παυλος ηταν σιγουρα ενας ταλαντουχος ερμηνευτης στιχουργος συνθετης ακομη οπως επισης μια αναχρονιστικη φιγουρα στα 80ς Θυμαμαι χαρακτηριστικα μια συναυλια του στα Προπυλαια το 85 με κοινο πανκια και νιουγουεβαδες οπως ημουν εγω που τον αντιμετωπιζε σαν αλιεν
    Η μηχανη του χρονου ομως τον καταξιωσε στα ματια πολλων νεωτερων ηδη απο τα 90ς γιατι ειδε ψυχουλα σε αυτα που εκανε παρα τα κουσουρια τους που ισως μονο εμας απασχολουσαν βλεπε κολλημα σε συμβατικες μπλουζ ροκ φορμες πλανες ακομη και εμπαθειες
    Προσωπικα δε δινω δεκαρα για το τι λεει το καθε απαξιωμενο στη συνειδηση σχεδον ολων τηλ καναλι ουτε για τα κινητρα της επισης χρεωκοπημενης και ανυπαρκτης ντοπιας δισκογραφικης πολυεθνικης
    Οσο για τα υπολοιπα περι ηλικιας ενασχολησης με το ροκ ευρυτητας ακουσματων ειδα κι εμας που τα ειχαμε
    Φιλικα Αλεξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>δεν μπορω να συμμεριστω το επιθετικο σου πνευμα<<

      Δεν υπάρχει επιθετικό πνεύμα. Όταν γράφω… «Πού ήταν στα 18 του, το 1966 ας πούμε; Πού ήταν στα 20 του, το 1968; Όλοι οι ροκάδες που έπαιζαν στα συγκροτήματα του ’60 ήταν κάτω από 20. Εκείνος που ήταν τότε;» δεν επιτίθεμαι, απλώς περιγράφω μια πραγματικότητα.

      Ο Σιδηρόπουλος ήταν ένας ταλαντούχος άνθρωπος (το έχω γράψει εκατό φορές αυτό) που δυστυχώς, για ’κείνον (αλλά και για ’μας στο βαθμό, που θα μπορούσε να γράψει τραγούδια που να μας αφορούν) κάηκε νωρίς λόγω πρέζας. Ακόμη και ο μουσικός κόσμος του, εκείνος που τον επηρέαζε πιο πολύ δηλαδή, αποτελούνταν από εγνωσμένους ομοιοπαθείς (κι αυτό ήταν ένα κόλλημα). Αν ο Lou Reed π.χ. είχε το ταλέντο να αποτυπώσει το έρεβός του σ’ ένα “Berlin”, ο Σιδηρόπουλος δεν μπόρεσε ποτέ να φθάσει σε κάτι ανάλογο. Ήταν και θέμα καλλιτεχνικού μεγέθους, ok.

      Αν επιτίθεμαι σε κάποιους λοιπόν αυτοί είναι εκείνοι που τον μετέτρεψαν σε εμπόριο, πατώντας στο πτώμα του για να κονομήσουν.
      Είχε πολλά ατού ο μακαρίτης. Ήταν όμορφος, έγραψε και καλά τραγούδια, πέθανε νέος. Πέθαναν κι άλλοι έλληνες ροκάδες νέοι, αλλά δεν έγιναν ποτέ μετά θάνατον «σιδηρόπουλοι». Ο Χαρβάς ας πούμε, που είχε γράψει και τραγουδάρες (σαν «Το όνομα του χωριού μου») απλησίαστες από πολλούς «σιδηρόπουλους». Αλλ’ αυτός, όμως, είχε έναν θάνατο… απλό – και κανείς δεν τον πήρε χαμπάρι.
      Θέλω να πω πως αν ο Σιδηρόπουλος πέθαινε από φυσικά αίτια ή αν τον πάταγε αυτοκίνητο π.χ. η «επένδυση» θα αντιμετώπιζε δυσκολίες. Κι εδώ είναι το βασικό «αγκάθι». Οι έμποροι μετέτρεψαν έναν αποτρόπαιο, έναν απεχθή θάνατο (που μόνον αποστροφή, αυτό το είδος του θανάτου, θα πρέπει να μας δημιουργεί) σε κάτι σαν «μαγκιά», σε κάτι σαν «θεία αποστολή»! Τούτο φαίνεται από τις μαλακίες που λένε όλοι αυτοί οι άσχετοι ακόμη και σήμερα – λες και είναι όλοι συνεννοημένοι.
      Τα ίδια είχα γράψει πριν λίγο καιρό (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2015/12/25.html) για κάποια άλλη κυρία, που μας παρουσίαζε την πρέζα κάπως σαν τον… φραπέ να πούμε. Σ’ αυτούς, ναι, επιτίθεμαι. Όχι στον μακαρίτη τον Παύλο, που τον είχα γνωρίσει και προσωπικά (κι αυτό το λέω για πρώτη φορά) –και τον λυπόμουνα στα χάλια που τον έβλεπα– καθώς είχα μεσολαβήσει για να παίξει (όπως και συνέβη) στο Παράρτημα του Πανεπιστημίου της Πάτρας το 1985 (ή μήπως το ’86, δεν θυμάμαι και καλά τώρα).
      Αυτά.

      Διαγραφή
    2. την μυθοποιηση την ηρωποιηση της πρεζας και την εμπορευματοπιηση του θανατου = βλεπε και τον Μποουι που επρεπε να πεθανει για να τον ανακαλυψουν καμποσοι νεοι να επανεκδοθουν και να μοσχοπουλησουν οι δισκοι του ΣΗΜΕΡΑ τα ζουμε απο την αρχη της εφηβειας μας κι απορω γιατι εξακολουθουν να σε ξαφνιαζουν
      Επειδη ομως εχω παιδια στην εφηφεια σε βεβαιωνω οτι οι σημερινοι νεοι δε μασανε ΣΕ ΑΥΤΑ τοσο ευκολα οσο εμεις στην ηλικια τους
      Στον Παυλο πρεπει να αναγνωρισουμε τη μαγκια να βγαλει το Φλου σε μια εποχη που η ντοπια δισκογραφια ειχε ξεγραμενο το ελληνικο ροκ Οπως καλα ξερεις στην τριετια 77 79 βγηκαν μονο το πρωτο του Λογαριδη το Φλου και το λαιβ του Πουλικα
      Τελος στα της ηλικιας ψαξε ποσο ηταν οι Alan Vega Ian Hunter Vi Subversa οταν ξεκινησαν τους Suicide Mοtt The Hoople και Poison Girls αντιστοιχα
      Καλη δυναμη Αλεξανδρος

      Διαγραφή
    3. Ο Vega ήταν αμερικανός καλλιτέχνης με σοβαρές σπουδές από τα fifties και με καριέρα πέραν της μουσικής, και έξω από τη μουσική. Κι όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με τη μουσική δεν έπαιξε κάτι ξεπερασμένο, αλλά κάτι μπροστά από την εποχή του. Υπάρχει μια μικρή διαφορά…
      Ο Ian Hunter είναι στη μουσική από τα μέσα του ’50, όταν έπαιζε σε skiffle γκρουπ, δεν πρωτοεμφανίστηκε με τους Mott the Hoople και η Vi Subversa όταν βγήκε στα μέσα του ’70, είχε πίσω της μια κοινωνικοπολιτική διαδρομή στην Αγγλία, που την έφερε στα 40 της να παίζει αναρχοπάνκ και όχι… τσιγκολελέτα.

      Μην συγκρίνεις κανέναν Αγγλοαμερικάνο με κανέναν Έλληνα. Οι Αγγλοαμερικάνοι έχουν για παράδοση το ροκ, το έχουν φάει όλοι με το κουτάλι κι έκαναν και κάνουν ό,τι γουστάρουν, γνωρίζοντας την αλήθεια. Ενώ στην Ελλάδα, που ακόμη ζει με ροκ μύθους όπως φαίνεται και από κάποια σχόλια, κάποιοι, όπως ο Πουλικάκος π.χ., λέγανε ότι τους Beatles τους ακούγανε οι… νοικοκυρές! Μαύρα μεσάνυχτα… Ασ’ τα τώρα σου λέω…

      Διαγραφή
    4. @
      "Στον Παυλο πρεπει να αναγνωρισουμε τη μαγκια να βγαλει το Φλου σε μια εποχη που η ντοπια δισκογραφια ειχε ξεγραμενο το ελληνικο ροκ Οπως καλα ξερεις στην τριετια 77 79 βγηκαν μονο το πρωτο του Λογαριδη το Φλου και το λαιβ του Πουλικα"

      Επίσης είχε βγεί και ο μοναδικός δίσκος των 4 Επιπέδων Της Ύπαρξης (1976) και το Phos των Socrates (επίσης 1976). Γιατί ξεχνάς το 1975-1976;

      Άρα ο Σιδηρόπουλος ήρθε τουλάχιστον 5ος και καταϊδρωμένος, και μάλιστα σε μια χρονιά που το ροκ δεν ήταν πια τόσο "ξεγραμμένο". Εξάλλου την ίδια περίοδο είχαν ήδη δραστηριοποιηθεί στην Ελλάδα τα πρώτα πανκ συγκροτήματα και η ντόπια σκηνή έπαιρνε τα πάνω της.

      Την εποχή που αναφέρεσαι (1975-1978) ο Σιδηρόπουλος παρίστανε τη "ροκ" γλάστρα του Μαρκόπουλου. Απλώς κάποια στιγμή είδε προς τα πού φύσαγε ο άνεμος και "ξαναθυμήθηκε" ότι κάποτε παρίστανε τον ροκά.

      Διαγραφή
  10. Οπως λεει κι ο Ian Gillan:

    'Critic' n) A position of some responsibility reserved for those with the least ability in their chosen field.

    "...and what do you want to be when you grow up?'
    'A critic, Sir'
    'Then you have no ambition.?
    'Yes Sir, I do, but I'm deliberately setting my sights low, to increase my chance of success.'

    ''If you can't do it, criticise it
    If you can't have it, despise it''

    Και παρολαυτα, συνεχιζω να διαβαζω διαφορες κριτικες... Μμμ, τελος παντων παω να φαω τιποτα και να βαλω κανα κομματακι απο το Εν Λευκω που ο Παυλος εβγαλε στα 34 του και ειναι ενα απο τα καλυτερα αλμπουμ που εχω ακουσει. Επιτρεπεται, αληθεια, να εχουμε αποψη εμεις οι κοινοι θνητοι για ενα αλμπουμ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Επιτρεπεται, αληθεια, να εχουμε αποψη εμεις οι κοινοι θνητοι για ενα αλμπουμ;<<

      Όχι απλώς επιτρέπεται, αλλά και επιβάλλεται. Αρκεί να είναι δική σου (η άποψη).

      Διαγραφή
  11. Τι αυτά? Νόμιζες πως θα τελείωνε μετά απο την κονσέρβα με τα σκουλήκια,που άνοιξες Φώντα? Αμ δε! Αν και δεν μ'αρέσει σαν έκφραση,εγώ το περίμενα. Σε πρόσθεσε με ετικέτα ο μυαλέμπορας σε ένα ακόμα άθλιο ποστ (μιλάμε πάω να βγάλω τοπ τεν αλλά ο τύπος δεν σταματάει και πάει κι απ'το κακό στο χειρότερο ποιό να πρωτοδιαλέξω δεν ξέρω..) στο οποίο μετα απο έναν δεκαρικό ανερμάτιστο λόγο και πληροφορίες τύπου "έλα παππού μου να σου δείξω τ' αμπελοχώραφα σου",βγάζει το συμπέρασμα ότι ενοχλείσαι εσυ και..κάποιοι που η ΕΜΙ προέβη στην γνωστή των πολυεθνικών πρακτική της σκύλευσης νεκρού,επανεκδίδοντας τα 4 άλμπουμ του Παύλου.Παιδονόμος δεν υπάρχει να τον μαζέψει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλά, γέλασα πολύ με το «τυπογραφικό λάθος»!! Άκου ’κει «τυπογραφικό λάθος»!!
    Ο άνθρωπος (ο Σιδηρόπουλος εννοώ) το 1973 ξεκίνησε να γράφει μουσική και να μαθαίνει κιθάρα. Αυτή είναι η αλήθεια και αυτήν ακριβώς την αλήθεια την λέει ο ίδιος, με πάσα ειλικρίνεια.
    Στην ίδια συνέντευξη, στην Ιουλία Ραλλίδη, μιλάει για τους Δάμων και Φιντίας, όπως και για τα Μπουρμπούλια, αλλά όπως είπαμε σε κανένα από τα τραγούδια που ηχογράφησε μ’ αυτούς δεν έγραψε μουσική (γιατί δεν ήξερε να γράψει). Έγραφε μόνο τα στιχάκια (και όχι σε όλα, γιατί η «Απογοήτευση» έχει και στίχους του Δεληγιαννίδη) και τραγουδούσε.
    Όσον αφορά εκείνο το… «πληροφορούμε λοιπόν τον Τρούσα»… (να με πληροφορήσει για τους… Δάμων και Φιντίας και τα Μπουρμπούλια) ήδη γελάνε και τα παρδαλά κατσίκια!! Έχει και το θράσος να μιλάει για πληροφόρηση ένας κακομοίρης, που νομίζει ότι το 1968 υπήρχε Κύτταρο και Pop Eleven.

    Κάποτε ο Σιδηρόπουλος είχε πει σε συνέντευξη (Ήχος & Hi-Fi, Μάρτης ’81):

    «Συμβαίνει το εξής παράξενο: ενώ από τη μια μεριά με ηδονίζει και με θέλγει η δημοσιότητα, από την άλλη με τρομοκρατεί, ιδιαίτερα όταν αφορά την προσωπική μου ζωή, που αλλοίμονο έπαψα να έχω άμεση εποπτεία της».

    Που να ήξερε ο φουκαράς, πως ένας κουτσομπόλης (η «Εσπρέσο» του ελληνικού ροκ) θα έκανε κάποτε, απόντος του ιδίου, μυθιστόρημα αυτήν ακριβώς την προσωπική ζωή του [Οξύ, 2011].

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εκ περιεργείας η ερώτησις. Αν πριν το 1973 ο Σιδηρο δεν ήξερε να παιζει κιθαρα, τοτε στη φωτογραφία που κυκλοφορεί με τον Δεληγιανίδη, τί όργανο παίζει; Ευχαριστώ, αν απαντήσετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. υπερτιμημενος ο Π.Σιδηροπουλος.Τιποτα το ιδιαίτερο μουσικα και αργοπορημενος.Οσο για τον Νταλουκα που βγαζει φρικη, πρεπει να κανει εκπομπη με τον Λιακοπουλο και να μας πει για το ροκ στην αρχαια Ελλαδα.Χαραμιετε στο blog.
    Λαμπρος Παπαλαμπρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Παιδιά χωρίς αστεία, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για ψυχεδελικούς νεολαίους ανάμεσα στους Πελασγούς.

    Βαγγέλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Απ'όλους εμάς τους rock θιασώτες (sic), πάντα μας εξίταρε ο μύθος, το τραβηγμένο από τα μαλλιά, όχι πάντα, σενάριο αυτού του καταραμένου καλλιτέχνη (sic) μπολιασμένο με συνεντεύξεις ανθρώπων που του έλεγαν μόνο ένα γειά αραιά και που ή από τον περιπτερά της γειτονιάς του! Ο κ. Νταλούκας το καταφέρνει αυτό, και καλά κάνει, γιατί ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν και σπουδαίος καλλιτέχνης. Καλά κάνει γιατί μερικές φορές ο καλλιτέχνης δεν ακούγεται μόνο στη σκηνή αλλά και εκτός αυτής. Ο κ. Τρούσας, από την άλλη, σε αυτά που έγραψε είναι απόλυτα κατανοητός και σαφής. Ούτε μηδενίζει, ούτε αφορίζει την αξία του Σιδηρόπουλου. Δεν είναι βέβαια και ο μεγαλύτερος φαν του, αλλά αυτό δεν λειτουργεί σχεδόν ποτέ σε βάρος της έρευνας του.
    Υ.Γ.1 Λατρεύω κόντρες Νταλούκα - Τρούσα. Γιατί και αυτό είναι rock και γιατί έχουν πολλά καντάρια μουσικής δημοσιογραφίας πάνω τους.
    Υ.Γ 2 Οι κόντρες για τον Νικολαΐδη και η δικαίωση για την Έκλειψις έχουν αφήσει ιστορία!
    Υ.Γ 3 Ο Σιδηρόπουλος και μόνο το Εν Κατακλείδι να μας άφηνε θα είχε γράψει ιστορία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ο… παπατζής δεν παριστάνει τον βλάκα – δεν το έχει αυτό το προτέρημα. Είναι βλάκας.

    Όταν εγώ ρώτησα… «Πού ήταν ο Σιδηρόπουλος στα 18 του, το 1966 ας πούμε; Πού ήταν στα 20 του, το 1968; Όλοι οι ροκάδες που έπαιζαν στα συγκροτήματα του ’60 ήταν κάτω από 20. Εκείνος που ήταν τότε; Ο Τουρνάς, που ήταν κι ένα χρόνο μικρότερός του, έπαιζε μουσική από το ’65, μπήκε σε στούντιο το ’66, έφτιαχνε συγκροτήματα κ.λπ. Ο Σιδηρόπουλος τι έκανε μέχρι το 1973;»… ενδιαφερόμουν να μάθω (τρόπος του λέγειν δηλαδή), και αυτό το κατάλαβαν όλοι οι νοήμονες, αν ο Σιδηρόπουλος είχε κάποια ενεργή ροκ παρουσία πριν το ’73. Αν έγραφε ολοκληρωμένα τραγούδια δηλαδή και αν ήξερε κάποιο όργανο, πέρα από το να παίζει… ροκάνες με τους Δάμων και Φιντίας. Τα οποία κρουστά, τιμής ένεκεν να πούμε, τα παίζουν κάποιες φορές και οι οργανοπαικτικώς άσχετοι. Ο Mike Vernon π.χ., ο μεγαλύτερος παραγωγός του «λευκού blues», χτυπάει washboard σ’ ένα κάρο blues δίσκους.

    Ο Σιδηρόπουλος το ’71, επειδή έγραφε κάποια στιχάκια, τον βάζανε, καθώς ήταν άσχετος με τη μουσική, να παίξει κρουστά (και να τραγουδά). Όλη τη μουσική δουλειά την έκανε ο Δεληγιαννίδης θέλω να πω. Αυτό… και με τους Δάμων και Φιντίας και με τα Μπουρμπούλια. Πουθενά, ούτε σε ηχογράφηση, ούτε σε μαγαζί, έπιασε κιθάρα στα χέρια του ο μακαρίτης πριν το ’73. Το αν φωτογραφίζεται με κιθάρα δεν σημαίνει τίποτα. Δεν σημαίνει ότι ήξερε να παίζει. Κιθάρες κουβαλάγανε όλοι τότε, για εφφέ. Ε, κι όταν τον φωτογραφίσανε… είπε κάτι να κρατάει κι αυτός. Και να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι. Το λέει ο ίδιος στον ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ εξάλλου. Θα τον βγάλουμε τρελό; Ή θα πούμε πως η Ραλλίδη άκουγε ό,τι ήθελε; Ή ότι πρόκειται για τυπογραφικό λάθος; Μόνον ένας γρόθος θα τα υποστηρίξει αυτά.

    Τώρα για τα υπόλοιπα… τι έκανε δηλαδή ο Σιδηρόπουλος το ’68 ή το ’69… χεστήκαμε (με όλο το σεβασμό). Το ότι κάποιος πηγαίνει στα κλαμπ, ή μιλάει με τους δισκοπώλες, δεν τον μετατρέπει αυτομάτως σε ενεργή μουσική ροκ περσόνα. Όλος ο κόσμος πήγαινε (και πηγαίνει) στα κλαμπ και τα δισκάδικα. Τι σημαίνει αυτό; Πώς όλοι μπορούν να γράψουν ένα τραγούδι; Εμένα αυτό μ’ ενδιαφέρει. Όταν ο Τουρνάς και ο Πασχάλης γράφανε τραγούδια από τα 16 τους, ο Σιδηρόπουλος έγραψε κάτι δικό του μετά τα 25 (και το κυκλοφόρησε όταν ήταν 31). Αυτό λέμε. Τόσο δύσκολο είναι αυτό, για να το καταλάβει ο μπαστουνόβλαχος;

    Κι επειδή κάνει και τον πονηρό και μας λέει για το ’68 και το ’69… λες κι εμείς μασάμε ταραμά… να τι έλεγε ο ίδιος ο Σιδηρόπουλος για εκείνα τα χρόνια…

    «Για το ροκ εν ρολ στην Ελλάδα εγώ αρχίζω να ξέρω από τότε που είχανε φτιάξει μια σκηνούλα στο σημερινό Jacky O –τότε λεγότανε ο Φρικτός Νάνος– οι MGC μεταξύ 1965 και ’68. Αυτό το μαγαζί το κλείσανε λόγω ονόματος. Επίσης οι MGC παίζανε και στις Εννέα Μούσες στην Πλάκα, μου φαίνεται στη θέση που είναι σήμερα οι Εσπερίδες, αλλά δεν είμαι σίγουρος.(…)».
    Παρακάτω μιλάει για τον Τζονιχάκη, τους Loubogg, τον Παπαντίνα, τους Fratelli, τους Μακεδονομάχους, το Pop Eleven, τον Φαληρέα, τον Μοροζίνη, τους Poll, τους Πελόμα κ.λπ., κ.λπ.

    Τραγουδάκι δικό του όμως πότε σκάρωσε ο Σιδηρό; Πότε μπόρεσε να μετατρέψει τις… κουβέντες με τον Φαληρέα και τα πέρα-δώθε στον… Φρικτό Νάνο σε κάτι πιο χειροπιαστό; Μετά το ’73, μετά τα 25 του, όταν άρχισε να γρατζουνάει την κιθάρα του και να γίνεται σιγά-σιγά ένας ολοκληρωμένος τραγουδοποιός. Το ’73 όμως ο Τουρνάς είχε δώσει δύο LP με τους Poll (αφήνω τους Teenagers του ’66), «Απέραντα Χωράφια» και «Αστρόνειρα», ο Λογαρίδης, που ήταν 5(!) χρόνια μικρότερος από τον Σιδηρόπουλο είχε δώσει τον «Ακρίτα», ο Ρωμανός, που ήταν σχεδόν συνομήλικος έπαιζε μουσική πριν από το ’65 (έχοντας δώσει τα «Γαλάζια Άλογα» κι άλλα διάφορα). Αυτό λέμε. ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΡΧΟΝΤΟΥΣΑΝ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΟΛΙΣ ΞΕΚΙΝΑΓΑΝΕ. ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΜΕΙΝΑΝΕ ΑΙΩΝΕΣ ΠΙΣΩ. Όταν ο Τουρνάς το ’79 έκανε late seventies pop και το ’80 χτύπαγε ηχητικώς Police και UB40 μαζί, o Σιδηρό νόμιζε πως βρισκόταν στο ’72. Αυτό λέμε και ξαναλέμε. Τόσο δύσκολο είναι κι αυτό, για να το καταλάβει ο χαζός… παπατζής μας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ο Γιάννης Κιουρκτσόγλου ήταν 16 ετών, όταν έγραφε το “She is cool” το 1966. Τι έκανε τότε ο Σιδηρό, που ήταν στα 18;

    https://www.youtube.com/watch?v=w3vPSU-0Lbk

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Δηλαδή εγώ αν ψάξω όλα αυτά που έχεις προτείνει από το δισκορυχείον τόσα χρόνια θα βρω μόνο καλλιτέχνες καταξιωμένους από τα 16 τους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θεέ μου, γιατί με αναγκάζεις να συζητάω με άτομα που δεν σκέφτονται (για να το πω ευγενικά); Τι σού έχω κάνει;

      Μίλησα εγώ ποτέ για καταξίωση από τα 16; Εγώ είπα πως αυτοί που ξεκινήσανε να κάνουν ροκ στη δεκαετία του ’60 (ας πάρουμε την Ελλάδα), είχαν ξεκινήσει ν’ ασχολούνται ενεργά με τη μουσική από τα σχολικά τους χρόνια. Δεν περίμεναν να πάνε 25 για να πιάσουν κιθάρα στα χέρια τους. Το πότε καταξιώθηκαν είναι άλλο θέμα. Αυτό μπορεί να έγινε στα 20, στα 22, στα 23… τι σημαίνει αυτό; Γι’ αυτό συζητάμε;

      Διαγραφή
  20. Ο σιδηρόπουλος όπως τα έβλεπα εγώ τότε, τραγουδούσε σωστά, ακομπλεξάριστα και είχε σκηνική παρουσία που παρέπεμπε στην αντίστοιχη ξένη σκηνή, και βέβαια τραγουδούσε ελληνικά, και "ροκ θεματολογία". Ο τραγουδιστής ήταν το αδύνατο σημείο σε όλα τα γκρουπ της ύστερης μεταπολίτευσης. Κατά τα άλλα συμφωνώ. Περιορισμένα και συντηρητικά ροκ ακούσματα, πιστεύω συνειδητά όπως πολλοί παλαιοροκάδες της εποχής.Και κάτι παραπάνω από επιρροή από herman brood (εδώ σχεδόν ακούς την εισαγωγή από το "μού 'πες θα φύγω" και το κουπλέ από το "voodoo chile" https://www.youtube.com/watch?v=y2Dv2QCr6Y4)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Υπάρχουν Και εδώ κάποια στοιχεία. Από το επίσημο site. Υπάρχει και η κατάθεση του Β.Γερμανού

    http://pavlos-sidiropoulos.gr/Βιογραφια

    Νίκος Καρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλιστα.
      Τι μας λέει εδώ ο Βαγγέλης Γερμανός;
      Πρώτον. Πώς όνειρο του Σιδηρόπουλου «ήταν να γίνει συγγραφέας». Αυτό ας συσχετισθεί με κάτι που έγραψα στην ανάρτηση, πως… «ο άνθρωπος για χρόνια δεν είχε ουδεμία σχέση με το rock».
      Δεύτερον, πως του άρεσαν τα ντραμς, χτυπώντας με κουτάλια και μπαγκέτες τις πάνινες πολυθρόνες. Όλοι αντιλαμβανόμαστε το εντελώς ερασιτεχνικό και αυτοσχέδιο (όχι αυτοσχεδιαστικό, προς θεού!) της φάσης. Κουβέντα για κιθάρα, φυσικά.

      Διαγραφή
  22. Σωστά...κιθάρα πουθενά.

    Υπάρχει και αυτό βέβαια "...Από τα εφηβικά του χρόνια, άκουγε πολύ μουσική και του άρεσε να χορεύει. Το ροκ εν ρολ, που είχε αρχίσει τότε να ακούγεται, έγινε η μουσική που τον αντιπροσώπευε. Μουσικές σπουδές έκανε πολύ αργότερα, αφού είχε ξεκινήσει τη μουσική του σταδιοδρομία και είχε ήδη γίνει γνωστός με το ντουέτο Δάμων και Φιντίας. Πριν το 1975 και για μικρό σχετικά διάστημα, όσο ο ίδιος έκρινε ότι του χρειαζόταν, σπούδασε ένα χρόνο σολφέζ, αρμονία και αντίστιξη με το μουσικό και δάσκαλο Αλέξανδρο Αινειάν (1907-1983)...." Βέβαια ότι ξεκινάει τις σπουδές μετά τους ΔκαιΦ και πριν το 1975, Δεν σημαίνει και πολλά...μπορεί ήδη να γρατζουναγε την κιθάρα αλλά και πάλι είναι ενδεικτικό.

    Επίσης σε πόσες φωτο από εκείνα τα χρόνια έχουμε δει τον Παύλο να είναι σε live με κιθάρα? Τον εχουμε δει με ντέφι, bongos και συναφη κρουστά αλλά όχι με κιθάρα. Με κιθάρα σε live τον βλέπουμε αρκετά χρόνια αργοτερα και μάλιστα συχνά πυκνά.

    Την αλήθεια στο αν ήξερε κιθάρα στα τέλη των 60s αρχές 70s, αν έχει ουσία βέβαια αυτό να το μαθουμε, θα μπορέσουν να την πουν μόνο μουσικοί που έπαιξαν ή συνεργάστηκαν μαζί του, όπως ο Τσιλογιαννης, ο Γερμανός, ο Ζαρουλιας, ο Γαβαλας, ο Σπαθας, ο Μπουκουβάλας, ο Ανδρουτσος κλπ

    Επαναλαμβάνω ότι δεν ξέρω αν έχει ουσία. Ο Παύλος κατά βάση ήταν στιχουργός...νομιζω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Νίκος Καρ. .... Για το παραπάνω. Ξέχασα να το γράψω... Αν μπορείς Φωντα να το προσθέσεις για να μην μιλάμε ανωνυμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όποιες σπουδές αναφέρονται είναι μετά το ’73, είναι προφανές αυτό.

      Ο άνθρωπος δεν έχει γράψει μουσική σε κανένα τραγούδι πριν το ’73, δεν παίζει σε καμμία ηχογράφηση κιθάρα πριν το ’73, ο ίδιος δηλώνει πως… «KATA TO ’73 ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΩ ΚΙΘΑΡΑ…» κι εμείς θα πάμε, τώρα, να ρωτάμε τον έναν και τον άλλον αν έπαιζε και τι έπαιζε;

      Εγώ Νίκο δεν έχω να ρωτήσω κανέναν –ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΝ ΙΔΙΟΝ ΤΟΝ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟ– όποιοι άλλοι ενδιαφέρονται ας πάνε να ρωτήσουν…
      Κι αν βρεθούν άνθρωποι που θα διαψεύσουν το μακαρίτη ας το κάνουν… Αρκεί να γίνει γνωστό σ’ αυτούς που θα ερωτηθούν εκείνο που λέει ο ίδιος ο Σιδηρόπουλος. Γιατί είναι γνωστή η τακτική ορισμένων τομαριών (ξέρεις που αναφέρομαι) να κατευθύνουν τις συζητήσεις όπου εκείνοι θέλουν, υφαρπάζοντας απαντήσεις τού γούστου τους. Μιλάμε για τέτοια (δημοσιογραφική)... ηθική.

      Διαγραφή
  24. Ο μακαρίτης δημοσιογράφος από τη Θεσσαλονίκη Τάσος Ψαλτάκης, που ήταν πίσω από τους Fratelli και τους Μακεδονομάχους, και που γνώριζε τον Σιδηρόπουλο από τα late sixties λέει το ακόλουθο. (Κάπου το είχα διαβάσει παλιά αυτό, ίσως στο Μουσικό Εξπρές, ίσως στη Μουσική. Τώρα όμως το αντιγράφω από το βιβλίο του Δηματάτη για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που βγήκε το 1997)…

    «Όταν τον γνώρισα ήταν ένα σεμνό και όμορφο παιδί, θιασώτης της ροκ σκηνής και υπέρμαχος των μηνυμάτων του Γούντστοκ. Γούσταρε πολύ τους Μακεδονομάχους, που ήταν το καλύτερο ροκ συγκρότημα της πόλης, και το ακολουθούσε σχεδόν σε κάθε συναυλία τους. Πάντως εκείνο το διάστημα ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΤΙ ΗΘΕΛΕ Ν’ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΕΝΕΡΓΑ ΜΕ ΤΟ ΡΟΚ, παρ’ ότι κάναμε ατελείωτες συζητήσεις γύρω απ’ αυτό».

    Αυτό που λέει ο Ψαλτάκης έρχεται κοντά, για να μην πω ότι ταυτίζεται, μ’ εκείνο που λέει, από άλλη θέση ο Βαγγέλης Γερμανός. Πως όνειρο του Σιδηρόπουλου «ήταν να γίνει συγγραφέας» και όχι τραγουδοποιός (να μάθει κάποιο όργανο δηλαδή και να γράψει ολοκληρωμένα τραγούδια).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. τι να μας πει ο ψαλτακης και ο γερμανος όταν μιλανε οι γκομενες?

    Α.Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Παιδιά αν βγει καμμιά παλιά μου γκόμενα, όσο ζω, και πει πως της τραγούδαγα το «Πάμε για ύπνο Κατερίνα», παίζοντας τρίγωνο, πάρτε την με τις πέτρες… Δεν της έχω δώσει κανένα τέτοιο δικαίωμα. Τώρα… άμα πεθάνω, χέστηκα… Ας πει ό,τι θέλει…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. http://hypnovatis.blogspot.gr/2014/07/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρε πάλι τα ίδια; Δεν το βάλατε και παραπάνω αυτό το άρθρο; Το είδαμε.
      Λέει κάποιες αλήθειες, σε ορισμένα σημεία, αλλά από τη μια μεριά χάνει το στόχο του γιατί δεν αντιπαρατίθεται, όπως θα έπρεπε και θα είχε νόημα να κάνει, με τον… περί ου λόγος τσαλαβούτα γραφοτέτοιο, ενώ και το πολιτικό-θεωρητικό αμπαλάζ, αυτά με τις… βρωμιοσύνες και τα ρέστα, είναι εντελώς out, αν και… βγάζει γέλιο.
      Για μένα, έτσι; Δεν χρειάζεται αυτό να το υπενθυμίζουμε συνέχεια. Και δεν έχω χρόνο, τώρα, να πω τη γνώμη μου για τα διάφορα που αραδιάζονται εκεί. Ούτε και πολυ-ενδιαφέρομαι δηλαδή. Αυτές είναι κουβέντες για καφενείο. Δεν το λέω υποτιμητικώς.

      Διαγραφή
  28. Απάνθισμα δηλώσεων Παύλου Σιδερόπουλου

    «Στο ροκ οι έννοιες καλό και κακό συγχέονται και, μπορώ να πω, πως η ανηθικότητα, με σημείο αναφοράς όχι μόνο τη χριστιανική ηθική ή τη μαρξιστική ή όποια άλλη, έχει φθάσει να είναι πράξη εξέγερσης»
    (ΤΟ ΒΗΜΑ, 27-1-185)
    ΗΧΟΣ & Hi Fi, τ. 144, Μάρτιος 1985

    «Ροκ θα πει πέτρα, ροκ εντ ρολ θα πει πέτρα που κυλάει. Το ροκ είναι φαινόμενο που παρουσιάστηκε μετά το ’72-’73 και ήταν κάτι πιο σκληρό επειδή εκείνη τη δεκαετία το επαναστατικό κίνημα είχε γίνει πιο σκληρό. Φτάσαμε στο ’77 στο πανκ όπου ήταν η πιο ακραία έκφραση. Οι Clash που ήσαν μηδενιστές αναρχικοί και οι Sex Pistols οι πιο σκληροπυρηνικοί, ashes to ashes που λένε…»
    (στην εκπομπή της ΕΡΤ «Στον αστερισμό του Ορφέα»)
    ΗΧΟΣ & Hi Fi, τ. 165, Δεκέμβριος 1986

    Θα γινόταν πολύ μεγάλος συγγραφέας. Άτιμη κιθάρα που βρέθηκες στο δρόμο του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντάξει.
      Όλοι μπορούμε να βρούμε διάφορες δηλώσεις και να πούμε διάφορα…
      Δεν έκανα την ανάρτηση για να… αποκαθηλωθεί ο Σιδηρόπουλος. Γι’ αυτό το λόγο θα ήθελα να παραμείνουμε στα θέματα που θίξαμε στο ποστ και να μην επεκταθούμε σε άλλα.

      Διαγραφή
    2. Ήθελα να δείξω ότι δεν ήξερε ούτε να μιλήσει, ούτε να βάλει δυο σκέψεις τη μια δίπλα στην άλλη, κι ότι είχε θλιβερή άγνοια από το τί γινότανε στο ροκ. Οπότε, ήξερε δεν ήξερε κιθάρα, δεν θα άλλαζε σε κάτι την γενικότερη ασχετοσύνη του.

      Αμ η άλλη δήλωση σε Αθηναϊκή εφημερίδα {30 Ιουλίου 1989); «Κάνοντας μια βαθειά ενδοσκόπηση νομίζω ότι μ' έστειλε εκεί {στα ναρκωτικά δηλαδή) ή απουσία αναγνώρισης από την έποχή μου. Πιστεύω ότι στη χώρα πού ζω, η προσφορά μου καί το ταλέντο μου δεν αναγνωρίστηκαν αρκετά».

      Μιλάμε για ψωνάρα ολκής.

      Είναι τυχαίο οτι έχει τέτοιους οπαδούς; Άσχετους, ξερόλες και καθυστερημένους; Ελληνικό ροκ...

      Διαγραφή
  29. Είστε όλοι επικίνδυνοι με τα σχόλια σας και τη ψυχρότητα σας πάνω σε έναν άνθρωπο που όλοι οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν πραγματικά με το ροκ στην Ελλάδα τον σεβάστηκαν.ειστε όλοι για λύπηση πραγματικά.επικινδυνα ανίδεοι.λυπαμαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>Είστε όλοι επικίνδυνοι<<

      Να φωνάξεις το 100 να μας συλλάβει…

      Διαγραφή
    2. το 100 δε θα το φωναξω γιατι δεν ειναι της ιδιοσυγκρασιας μου.αλλα θεωρω την ερευνα σου για τον ΣΙδηροπουλο τιποτενια και του στυλ μεσημεριανης εκπομπης στην τηλεοραση.το αγαπουσα το ιστολογιο σου για τις πληροφοριες αλλα φαινεται οτι δεν αξιζει καν να ασχολειτε καποιος μαζι του.και εγω απορω με μενα που το εκανα.συγγνωμη.

      Διαγραφή
    3. >>δεν αξιζει καν να ασχολειτε καποιος μαζι του<<

      Pano Pano να σου πω κάτι να σου πω κάτι; Χέστηκα χέστηκα…

      Στο καλό στο καλό και να μη μας γράφεις και να μη μας γράφεις.

      Διαγραφή
  30. ο μαχαιριτσας τα λεει αυτά το 2008 δεν ξερω τι ειπε τωρα στο μεγκα
    Α.Κ.

    Με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που είχε συνεργαστεί κι εκείνος με το Μαρκόπουλο, στην πρώτη έκδοση του «Ηλεκτρικού Θησέα» είχες προσωπική γνωριμία;

    Ο Παύλος ήταν φίλος μου, παίζαμε μαζί ένα χειμώνα στο «Ροντέο». Φιλαράκι. Ήταν αυτοκαταστροφικός άνθρωπος. Μην κοιτάς ο μύθος που δημιουργείται τώρα… Ωραία φωνή, γοητευτικός, είχε γοητεία ο Παύλος, άρεσε σαν γκόμενος και πολλά άλλα… Ο στίχος του Παύλου ήταν λίγο αφελής, εκεί ήταν το πρόβλημα, γι’ αυτό δεν έκανε και πολλά τραγούδια που έμειναν στην ιστορία. Κάνα δυο τραγούδια που έκανε δηλαδή και έμειναν στο χρόνο δεν ήταν δικά του. Το «Να μ’ αγαπάς» δεν ήταν δικό του.

    http://www.ogdoo.gr/prosopa/afieromata/o-lavrentis-maxairitsas-aftoviografeitai

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Διαπιστώνω εμπάθεια και κατάφορη αδικία για το μακαρίτη.
    Ο Σιδηρόπουλος δεν ήταν κανένας περαστικός. Το "Φλου" είναι ο καλύτερος δίσκος ελληνικού ροκ. "Ελληνικού" "ροκ". Κι αν κάποιος δεν το παραδέχεται ως τέτοιο, οφείλει σε κάθε περίπτωση να παραδεχτεί την επίδραση (impact) που είχε ως κυκλοφορία-καταδήλωση (statement)-ιστορικό-κοινωνικό/πολιτιστικό στιγμιότυπο ή/και επίλογος εποχής στα έργα και τις ημέρες της ντόπιας ηλεκτρικής μουσικής.
    Πραγματικά λυπάμαι για την προχειρότητα της προσέγγισης.
    Ας κλείσω πάντως με ένα καλό λόγο, που αφορά στην ευστοχία της παρατήρησης περί Herman Brood.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Αυτές τις μέρες έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο "Παύλος Σιδηρόπουλος Που να γυρίζεις" του Άκη Λαδικού. Στις σελίδες 48-50 αναφέρει μια συνέντευξη του Σιδηρόπουλου στο περιοδικό Ποπ και Ροκ (Νο 6, Αύγουστος 78) στον Λάκη Παπαδόπουλο. Όταν του ζητάει ο Λάκης να παίξει στη κιθάρα κάποιο τραγούδι από το Φλου, ο Παύλος απαντάει:
    "Βεβαίως αν και δεν γνωρίζω πολλά από κιθάρα, θα σας τραγουδήσω το "Εν Κατακλείδι" που είναι και το φινάλε του δίσκου."
    Μια ακόμα επιβεβαίωση όσων υποστηρίζεις Φώντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαρισττώ. Δεν το έχω το βιβλίο του Λαδικού.
      Όσα υποστηρίζω εγώ τα υποστήριζε πρώτα (μιλώντας για τον εαυτό του) ο ίδιος ο Σιδηρόπουλος φυσικά.

      Διαγραφή
  33. Σχόλια από το fb...

    Antonis Tsoukatos
    Χαχαχα! Πολύ καλό άρθρο. Κοίτα, είναι προφανές οτι δεν είσαι φαν. Σεβαστό. Και γιάτι όχι να τα γνώριζουμε τα πράγματα εάν γίναν έτσι.
    Ο ήχος της «παραγωγής» κουβαλούσε κάτι lo-fi, καμμια δεκαριά χρονια πριν της εποχής του, αλλά είχε κάτι από τον πρεζόκοσμο κ του πήγαινε. Αυτό βέβαια είναι εντελώς υποκειμενικό και στα δικά μου αυτιά.
    Τώρα, αν το Φλου ειχε βγει το ´75 θα είχε γράψει ιστορία σε όλο το mainstream πανελλήνιο (λέω τις υπερβολές μου εγώ τώρα, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω).
    Δεν θυμάμαι ποιος έγραψε το «και καλή τύχη μάγκες», αλλά θεώρω πως αν υπάρχει top ten ελληνικών riffs, αυτό είναι μέσα.

    Αντώνης Νικολάου
    Τον είχα δει σε πολλές συναυλίες από το 1980 (στη Σελήνη στη Σαλονίκη) μέχρι δυο μήνες πριν πεθάνει στη Λάρισα... ήταν εκπληκτικός στη σκηνή κι αυτή η μουσική που έπαιζε, οντως ήταν «mainstream» τότε, την αγαπούσε ομως πολύ το κοινό. Ο κόσμος τον λάτρευε, ήταν καθολικά αποδεκτός ... μάλλον
    έλειπε (τότε) το ροκ με ελληνικό στίχο απ τ αυτιά μας....

    Panos Padazo
    Αν και προσωπικά τον λατρεύω, σας ευχαριστώ πολύ για το άρθρο και τις πληροφορίες! Οι παραγωγές του ήταν όντως πολύ κακές με χειρότερη το zorba the freak. Το ηλικιακό πιστεύω δεν έχει σχέση, κάλιο αργά παρά ποτέ! Είχε ωραία φωνή όμως, όμορφους στίχους και σίγουρα μία περσόνα, η εκφραστικότητα του προσώπου του. Σας ευχαριστώ και πάλι για τις γνώσεις σας και μην σταματήσετε τα πολιτικά σας σχόλια ότι και να λέει ο καθείς εδώ μέσα. Δίνετε τροφή για σκέψη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή