οι MICHAEL SPIRO και WAYNE WALLACE με την LA ORQUESTA SINFONIETTA

Michael Spiro (κρουστά), Wayne Wallace (τρομπόνι). Δύο μουσικοί, που συνεργάζονται για χρόνια, και που έχουν δώσει με τα εκάστοτε σχήματά τους εξαιρετικούς latin και latin-jazz δίσκους – και αναφερόμαστε, συνήθως, σε κυκλοφορίες της Patois Records, που ανήκει στον Wallace και που έχει την έδρα της στο San Francisco. Άλμπουμ της Patois είναι και το “Canto América” (2016), το οποίον υπογράφει η Orquesta Sinfonietta υπό τους Spiro και Wallace, ένα… επικό ηχογράφημα σχετικό με την πορεία του latin ήχου στην Αμερική την τελευταία εκατονταετία.

Οι δύο οργανοπαίκτες είναι εκείνοι που δηλώνουν θιασώτες της κουβανικής μουσικής – με τα συνεχή ταξίδια τους στο νησί να καταδεικνύουν το αμέριστο και βαθύ ενδιαφέρον τους. Δεν ακούν και δεν αναπαράγουν μόνον τους ήχους που αγαπάνε, αλλά φροντίζουν να εισχωρήσουν κιόλας στην γενικότερη κουλτούρα, επιχειρώντας να ανιχνεύσουν τις ρίζες στο φολκλόρ τού afro-cuban. Εκεί κάπου συναντούν και τους ενορχηστρωτικούς τρόπους που έφεραν οι ισπανοί κατακτητές (τις συστοιχίες των εγχόρδων ας πούμε) και… παντρεύοντας αυτά τα δύο (το πνεύμα των Orishas με τα βιολιά), οι Spiro και Wallace δημιουργούν ένα έργο, που μπορεί να προήλθε από μελέτη, αλλά αφορά πρωτίστως στην απόλαυση.

Όλα τα κομμάτια, originals και διασκευές, είναι, θα πρέπει να το πούμε αυτό, άκρως εντυπωσιακά. Και γιατί βουτάνε στην ιστορία, σε διακεκριμένα κεφάλαιά της και γιατί αποδίδονται μ’ έναν τρόπο που δεν χωράει αντιρρήσεις. Και τι αντιρρήσεις μπορεί να υπάρξουν, δηλαδή, από τη στιγμή που μια ορχήστρα με περισσότερα από 30 μέλη (ακόμη και αν δεν παίζουν όλοι μαζί ταυτοχρόνως σε όλα τα tracks) αναλαμβάνει να τα φέρει εις πέρας; Και δεν είναι μόνο τα κρουστά, τα τρομπόνια, οι φωνές, τα πιάνα, οι τρομπέτες, τα φλάουτα και όλα τα υπόλοιπα πνευστά, είναι και τα βιολιά, οι βιόλες και τα τσέλα στον απόηχο της ευρωπαϊκής κλασικής, και φυσικά το γενικότερο μαύρο feeling με τις επιρροές από την Δυτική Αφρική (στους ρυθμούς και το τραγούδι).

Όλα τούτα παντρεύονται σε μια σειρά συνθέσεων από τις οποίες θα ξεχώριζα, σε μια γραπτή αναφορά (όπως αυτή εδώ), το “La propaganda de hoy” των Wallace/Spiro με υπαινιγμούς από Juan Formell και (Los) Van Van, με το string section να προσφέρει άλλην αύρα και με τα κρουστά μονίμως να τα χώνουν, τη διασκευή του “Stardust” του Hoagy Carmichael, με τις αρμονίες του να προσαρμόζονται στο αργό danzón, την 12λεπτη διασκευή του “Afro blue” του Mongo Santamaria, που κατακρατεί όλα τα αφρο-κουβανικά στοιχεία (ο Santamaria, όπως διαβάζω, είχε καταγωγή από τους Yoruba, ενώ το κομμάτι είναι αφιερωμένο στον Obatalá, τον προστάτη της σοφίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης), το πρωτότυπο “El medico” μία έξοχη τζαζ-ρούμπα και ακόμη το παραδοσιακό 11λεπτο “Ochun’s road”, που αποτελεί ενορχηστρωτικό υπόδειγμα.

Εν ολίγοις; Ένα ακόμη μεγάλο latin άλμπουμ από τους Michael Spiro, Wayne Wallace και την παρέα τους!

Επαφή: www.patoisrecords.com