Την αμαρτία μου θα την πω. Γνώρισα το ποιητικό έργο της Κοραλίας
Θεοτοκά, πριν 20 χρόνια περίπου, με αφορμή ένα τραγούδι. Ένα σπάνιο
κυριολεκτικά και μεταφορικά τραγούδι, που είχε συνθέσει ο νεαρός Νίκος
Κυπουργός το 1970 – τόσο παλιά. Ήταν «Η ρόδινη κυρά» που ακουγόταν στο άλμπουμ
«Νίκος Κυπουργός 2» [Rod Strofes], έναν δίσκο με μπαλάντες βασισμένες σε
ποιήματα των Γιώργου Σεφέρη, Μίλτου Σαχτούρη, Ματθαίου Μουντέ, Νικηφόρου
Βρεττάκου, Νίκου Καρύδη και Κοραλίας Θεοτοκά.
Το εν λόγω τραγούδι ήταν η αρχή λοιπόν, καθώς με ώθησε να
ψάξω το ποιητικό έργο της Θεοτοκά, μιας ποιήτριας μάλλον ξεχασμένης εκείνη την
εποχή – κυρίως, γιατί, όπως διαπίστωσα στην πορεία, η ίδια δεν εντασσόταν σε
κάποια συγκεκριμένη σχολή, ώστε να την πάρει το κύμα και να την φέρει προς τα
χρόνια μας. Δεν ανήκε ας πούμε στη «γενιά του ’70», ούτε σε κάποια άλλη προγενέστερη.
Η ποίησή της, παρότι είχε αναφορές, ελληνικές ή όχι, φάνταζε «μόνη της», μέσα
από ’κείνον τον αστείρευτο λυρισμό και την θαρραλέα εξομολογητική της διάθεση.
Παρότι στην πορεία έψαξα και βρήκα τα τρία από τα τέσσερα
ποιητικά βιβλία της, το βασικό βοήθημα για ό,τι διαβαστεί στη συνέχεια είναι ο
τόμος 330 σελίδων ΚΟΡΑΛΙΑ ΘΕΟΤΟΚΑ τα κείμενά της, τα κείμενα για το έργο της
[Βιβλιοπωλείο της “Εστίας”, Αθήνα 1977], που συντάχθηκε με την συμβολή τής
αδελφής της Τζούλιας Ανδρειάδου-Σταμπουλοπούλου, και των ποιητών Νίκου Καρούζου
και Θανάση Θ. Νιάρχου. Ένα πολύτιμο βιβλίο, που δυστυχώς δεν κυκλοφορεί εδώ και
χρόνια.
Γεννημένη στο Νέο Φάληρο το 1935, η Κοραλία Ανδρειάδη, όπως
ήταν το πατρικό της επώνυμο, μεγαλώνει μέσα στην Κατοχή, τελειώνει το Γυμνάσιο
το 1953, μπαίνει στην Πάντειο, ενώ βοηθά συγχρόνως και τον πατέρα της στην οικογενειακή
επιχείρηση – την εισαγωγή και προώθηση ινδικών ταινιών στους κινηματογράφους
της εποχής.
 |
| Γιώργος Θεοτοκάς - Κοραλία Θεοτοκά |
Το 1959 μάλιστα θα ταξιδέψει η ίδια στην Ινδία –θα
ξαναπήγαινε το 1961, προσκαλεσμένη του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Νέου Δελχί–,
ενώ τον ίδιο χρόνο θα γνωριστεί, τυχαίως, με τον Γιώργο Θεοτοκά, μεγάλη
λογοτεχνική μορφή και από τους ταγούς της «γενιάς του ’30» στο δικηγορικό
γραφείο του. Όπως έγραφε και η ίδια, αργότερα, για ’κείνη την γνωριμία…
Η συνέχεια εδώ…
Στον δίσκο του Νίκου Κυπουργού «2» [Rod Strofes STXG 12004, 1970] υπάρχει ένα ακόμη τραγούδι σε ποίηση Κοραλίας Θεοτοκά, «Το σταυρωμένο κορίτσι».
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης το «Παράξενα» έχει μελοποιηθεί από τον Σταύρο Παπασταύρου. Τραγουδά η Ευγενία Συριώτη. Πολύ καλό κι αυτό. Το ακούμε εδώ…
https://www.youtube.com/watch?v=HHUjgyfi42U
Νομίζω ο έμμεσος τρόπος ταιριάζει καλυτερα για να ορισω αυτο που σκεφτομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μουσικη πιστευω εχει αντικειμενικη αξια , υποσταση.
Εχει βαρος ανεξαρτητως ακροατη.
Οι κατηγοριες , τα ειδη , τα παραλειπομενα, τα οργανα και οι οργανοπαιχτες, οι δημιουργοι κτλ ειναι θα λεγα μια ξεχωριστη αξια.
Ακουω μουσικη με παθος απο τα 12.Σχεδον 30 χρονια. Παλια προτιμουσα καποια ειδη. Αρχισα να ασχολουμαι ερασιτεχνικα με τη συνθεση (οργανο παντα βαριομουν να παιδευτω να το μαθω καλα)οταν ξεκινησε η μουσικη να μου ειναι πιο σημαντικη απο τη φυσικη και (ισως) απο τα μαθηματικα.
Η ενορχηστρωση , η μελωδια και ο ρυθμος , η οποιαδηποτε δημιουργια ακυρωνουν ή μαλλον αυτοακυρωνουν τα ειδη.
Φαινεται αστειο να αυτοδεσμευεσαι στην κριτικη σου και στην απολαυση.
Οταν ωριμαζεις και προσωπικα εννοω ,οταν αντιλαμβανεσαι την κοινωνικη σου υποσταση, (οταν ας πουμε σταματας να κοιτιεσαι πανω απο 20 δευτερολεπτα στον καθρεφτη, εκτος κι αν αυτο βοηθαει σε καποιο ειδος ενδοσκοπησης), η μουσικη διευρυνεται.
Οταν διαβαζω κειμενα σχετικα με τη μουσικη δεν ειναι απλως κειμενα σχετικα με τη μουσικη.
Ειναι περισσοτερο επικοινωνια.
Και γι αυτο διαλογος. Εστω νοητος.
Αυτο που κανει ακομα πιο σημαντικη τη μουσικη ειναι οταν μιλαμε ακομα πιο προσωπικα. Εστω νοητα , με μεσαζοντα καποιο τριτο προσωπο που εχει μαλλον αξια αντικειμενικη ,παρομοια με αυτη της μουσικης.
Με αλλα λογια (κι εμμεσα) , οι μουσικες αναφορες που δεν εχουν μουσικη , αλλα το ιδιο βαρος , ελκουν τα αυτια και την συγκινηση ομοιως και γι αυτο επαυξανουν την ουσια της επικοινωνιας.
Δ.Φ
Πάντως η ποίηση της Θεοτοκά έχει μοναδικό εσωτερικό ρυθμό. Έχει εντός της τη μουσική θέλω να πω.
ΔιαγραφήΝαι,προφανως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δεν ηθελα να υπονοησω πως ειναι ενα θεμα χωρις μουσικη.
Εξαλλου , στις αναφορες ,ακομη και τις πιο -φαινομενικα- ασχετες , η υπαρξη καποιων μοτιβων οριζει εστω ασυνειδητα τις σχεσεις και τελικα μια οικειοτητα(οπως ,ισως, σε μια μουσικη συνθεση η επαναληψη και η επιστροφη σε μια μουσικη φραση δινει μια αισθηση γνωριμου και ενα μπουσουλα, οποτε τελικα μια αισθηση ασφαλειας).
Ωστοσο , στο κειμενο αυτο για την Θεοτοκα , νομιζω στον πυρηνα δεν ειναι η μουσικη (οπως τη συνηθιζουμε) αλλα η προσωπικοτητα της γυναικας (που περιεχει αυτο που υπονοω σαν αξια μουσικης).
Οπως και να χει παντως και σαν συμπερασμα εννοω πως εκτιμω το κειμενο σου (κι ακομα περισσοτερο στο μουσικο μπλογκοπεριβαλλον που εχεις διαμορφωσει).
υγ
απο τα ποιηματα που παραθετεις πχ ξεχωριζω για τη μουσικοτητα του και κυριως για τη ροη του το 'κυκλωμα'. στο οποιο η 'μητερα' κραταει τον ισο μεχρι που γινεται 'μανα' με θαυμαστικο. (κατι που μου θυμισε το 'μικρο αγορι' των στερεο νοβα και οχι το πολλα βαρυ και οχι 'ακου μανα' των ακτιβ μεμπερ)
Δ.Φ
το ισο...
ΔιαγραφήΔ.Φ