SCREAMING dEAD BALLOONS ένα πολύ γερό ελληνικό γκρουπ, που δεν πρέπει με τίποτα να διαφύγει της προσοχής μας

Οι Screaming dEAD Balloons είναι από τη Λάρισα, σχηματίστηκαν το 2012, έχουν δύο δισκογραφικές εξόδους έως τώρα, ενώ παίζουν συνεχώς live… κυρίως από τη μέση της Ελλάδας και πάνω, όπως διαπίστωσα και από το facebook (έχουν εμφανιστεί φυσικά και στην Αθήνα). Όσον αφορά στα δισκογραφικά μετράμε το LP τους “Screaming Dead Balloons” [Private] από τον Φλεβάρη του ’14, και βεβαίως το 10ιντσο “Banana Blue” [Private/ Β-otherSide] από τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Γι’ αυτό το EP θα πούμε τώρα λίγα λόγια.

Κατ’ αρχάς να δώσουμε τα ονόματα των μελών του γκρουπ, που ακούγονται στο “Banana Blue” (500 αντίτυπα μπλε βινυλίου). Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ιωάννης Πισπιρίκος φωνή, κιθάρες, Διονύσης Ντάλλας μπάσο, Πάνος Λιακάκος ντραμς. Στυλ; Ας δούμε τι λένε οι δικές τους ετικέτες στο bandcamp: rock, garage rock, noise rock, psychedelic, rock and roll. Σωστά; Μέσες-άκρες… Προς τα πού κινούνται, βασικά, οι Screaming dEAD Balloons; Προς το σύγχρονο rock/ garage-rock. Κιθάρες σε screaming πλαίσια ή καμπανωτές, και στιβαρό μπάσο-ντραμς. Φωνή; Ακέραιη, καθαρή και βροντερή – πολύ καλή δηλαδή. Οι συνθέσεις τώρα…

Το EP ανοίγει με το “Take me up”. Ένα πεντάλεπτο τραγούδι, με ωραίο συνδυασμό πενιών, και σωστές μεγαλοπρεπείς φωνές. Έχει μια μονοτονία το rhythm section, που παραπέμπει σε κάτι περισσότερο «χαμένο», αλλά τα φωνητικά είναι αρκούντως shiny, οπότε και το τραγούδι, γενικότερα, ανεβαίνει πολύ στην εκτίμησή μου. Διαμαντάκι. Το “Mysterious evenings” έχει στίχους βασισμένους σε ποίημα του Αντώνη Ψάλτη από τη συλλογή «Ο Ήρωας Μέσα μου» [Γαβριηλίδης, 2005]. Πρόκειται για ένα mid-tempo track, στο οποίο κυριαρχεί η μελωδία σ’ έναν κάπως λυπητερό τόνο. Τα φωνητικά και πάλι είναι πολύ πρώτα, με το τραγούδι που αγγίζει τα επτά λεπτά να αναπτύσσεται από τη μέση και μετά με άψογο και καθόλου «τραβηγμένο» τρόπο, αποκτώντας μεγαλύτερες ταχύτητες. Εξαιρετικό. Οι Screaming dEAD Balloons μετράνε. Εν ολίγοις; Έχουν ταλέντο.

Η B Side ανοίγει με το “Red house”, ένα κομμάτι που ξεκινάει με σκληρές πενιές, που «χάνονται» στο δρόμο. Γενικώς, οι κιθάρες και τα «πήγαινε-έλα» τους είναι πολύ μπροστά σ’ αυτό το track, που θυμίζει εγγραφές του αυστραλέζικου rock των eighties (The Lizard Train, The Lime Spiders και τα συναφή). Το δεκάιντσο θα ολοκληρωθεί με το “The good, the band and the evil”, που ξεπερνά τα οκτώ λεπτά… και είναι ακόμη ένα εξαιρετικό τραγούδι απ’ αυτό το θεσσαλικό συγκρότημα, που ευτυχεί να έχει στις τάξεις του άξιο μπάσο-ντραμς κι έναν πολύ σπουδαίο τραγουδιστή (και κιθαρίστα) τον Ιωάννη Πισπιρίκο. Συγκρατείστε αυτό το όνομα…

Επαφή: https://www.facebook.com/screamingdeadballoons, www.b-otherside.gr