το “God Is a Motherfucker” του NIGHT KNIGHT και το “Half Kiss Half Pain” των CALLAS

Η Inner Ear δεν το βάζει κάτω. Και με τις πιο πρόσφατες παραγωγές της, κλεισμένες πάντα σε ωραίες συσκευασίες βινυλίων, επιχειρεί να περιγράψει όψεις του σύγχρονου εγχώριου ροκ, παρέχοντας χώρο σε δυνατά ονόματα. Οι δύο νέες κυκλοφορίες της το αποδεικνύουν...

NIGHT KNIGHT: God Is a Motherfucker [Inner Ear INN118L, 2016]
Διπλό ελληνικό LP με 11 tracks. Ένα το κρατούμενο… σε σχέση και με το πώς αναπτύσσεται η σύγχρονη ελληνική δισκογραφία (αγγλόφωνη ή ελληνόφωνη, δεν έχει σημασία). Ξεκινάμε δηλαδή από ’κει, λίγο πριν πάμε στα πιο μέσα – στα τραγούδια του Night Knight εννοούμε, που δεν είναι άλλος από τον ντράμερ Σεραφείμ Γιαννακόπουλο.

Ποιος είναι αυτός; Εντάξει, το ονοματεπώνυμο μπορεί να μην λέει ακόμη πολλά, αλλά αν πούμε πως πρόκειται για τον Syke από τους Planet of Zeus τότε σίγουρα ορισμένοι θα πάρουν γραμμή.

Και τι εστί Planet of Zeus, για όσους ακόμη δεν έχει τύχει να τους προσέξουν; Το εξής (και με αφορμή το άλμπουμ τους “Macho Libre”, που είχε τυπωθεί το 2011): Σκληρό rock, με στοιχεία southern, μετάλλου, αλλά και με μιαν… αλήτικη αύρα να περιπλέκει το σύστημα, όχι και πολύ διαφορετική από τη γνωστή των Motorhead ή τη λιγότερο γνωστή των Dumpy’s Rusty Nuts. Αυτά είναι τα βασικά, πριν από τα «στονεράδικα» δηλαδή και όλα τα υπόλοιπα…(...)
THE CALLAS: Half Kiss Half Pain [Inner Ear ΙΝΝ117L, 2016]

Ακούγοντας το “Half Kiss Half Pain”, τελευταίο LP των Callas στην πατρινή εταιρεία, αισθάνθηκα να με ανεβάζει στα ύψη ένα… ροκ κύμα. Δεν είμαι σίγουρος πώς πρέπει να το πω αλλιώς αυτό, ή να το τεκμηριώσω. Θα το επιχειρήσω όμως...

Ένοιωσα, ας πούμε, να περνούν από μπροστά μου διακεκριμένα στιγμιότυπα πέντε ροκ δεκαετιών – και όχι απλώς να περνούν, αλλά και κάθε φορά να πακτώνονται γερά εντός μου. Να μην γράψουμε τώρα για Velvet Underground και γενικότερα για underground, να μην αναφερθούμε στις αρχέτυπες τραγουδοποιίες του Lou Reed ή του Syd Barrett, να μη μιλήσουμε για τους άλλους τόνους του Leonard Cohen, ή τους ακόμη πιο άλλους των Neu!, για… post τέλος πάντων, ξανά-μανά αναβιώσεις και τα ρέστα.

Εκείνο που πρέπει οπωσδήποτε να πούμε είναι πως έχουμε μπροστά μας ένα εξαίρετο συγκρότημα, που με το “Half Kiss Half Pain” κατακτά ακόμη μία αισθητική κορφή – αν υποθέσουμε πως μιαν άλλη ήταν εκείνη του “Am I Vertical?” [Inner Ear, 2013].

Και όντως δηλαδή – καθότι το πιο πρόσφατο LP είναι πυκνότερο και πιο γεμάτο από το προηγούμενο, κάτι που οφείλεται όχι μόνο στην παραγωγή του Jim Sclavunos (ο ίδιος ήταν πίσω και από το “Am I Vertical?”), αλλά και στο ακόμη πιο σφιχτό δέσιμο της line-up, με τις Χρυσάνθη Τσουκαλά κιθάρες, φωνητικά και Μαριλένα Πετρίδου ντραμς να πλαισιώνουν ιδανικά τους Ιωνάδες, τον Άρη (φωνή, κιθάρες) και τον Λάκη (μπάσο).(...) 

Εδώ η συνέχεια…

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/88980