Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

ΤΑΣΟΣ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ από τον ευρωπαϊκό βορρά

Για τον Τάσο Σπηλιωτόπουλο, έλληνα τζαζ κιθαρίστα που πλέον ζει στη Σουηδία, έχω δώσει στοιχεία πριν καιρό στο δισκορυχείον. Πιο συγκεκριμένα, ήταν Δεκέμβριος του 2010 όταν έγραφα με αφορμή το δεύτερο τότε άλμπουμ του “Archipelagos” [F-Ire] –είχε προηγηθεί το Wait for Dusk στη γερμανική Konnex το 2006– τονίζοντας, μεταξύ άλλων, και την παρουσία του αείμνηστου πλέον Kenny Wheeler σ’ εκείνο το session.
Τώρα, ο Σπηλιωτόπουλος έχει έτοιμο καινούριο CD, το In the North [Anelia, 2016], ηχογραφημένο στη Σουηδία φυσικά (κάπου κοντά στην Στοκχόλμη), στο οποίο τον βοηθούν τοπικοί μουσικοί (ο Örjan Hultén σαξόφωνα, ο Palle Sollinger μπάσο, ο Fredrik Rundqvist ντραμς). Όλες οι συνθέσεις και οι ενορχηστρώσεις στο “In the North” ανήκουν στον Σπηλιωτόπουλο, δίχως τούτο να σημαίνει πως το αποτέλεσμα είναι άμοιρο των σουηδών μουσικών. Ίσα-ίσα, ο ρόλος τους είναι ακρογωνιαίος, ιδίως του Hultén, ο οποίος δείχνει χαρακτήρα ακόμη και στα… ελληνικά θέματα – όπως το “Ποιμενικόν (Shepherds minor)” για παράδειγμα.
Το γενικότερο ύφος στο οποίο κινείται ο Σπηλιωτόπουλος είναι και εδώ το fusion – η μάλλον, καλύτερα, η ηλεκτρική jazz. Θέλω να πω πως τα ροκ στοιχεία που υπάρχουν στα tracks είναι επεξεργασμένα με τζαζ τρόπο, και οπωσδήποτε ακόμη και στα πιο… rock απ’ αυτά είναι η jazz, η οποία υπερισχύει του rock, και όχι το ανάποδο. Με μεσαίες και προς τα πάνω διάρκειες (όλα τα κομμάτια ξεπερνούν τα πέντε λεπτά, ενώ κάποια αγγίζουν και τα οκτώ), ο Σπηλιωτόπουλος έχει το χρόνο και το χώρο ν’ αναπτύξει τις ιδέες του, να καταδείξει τις επιρροές του, που δεν είναι μόνον ελληνικές εννοείται (σε άλλες συνθέσεις του διακρίνονται στοιχεία blues, flamenco ή gypsy jazz, μπαλάντας, ακόμη και κινηματογραφικά, όσο ασαφές κι αν ακούγεται αυτό το τελευταίο) και βασικά να δώσει, κι αυτός απ’ τη μεριά του, ένα μέτρο τού τι μπορεί να σηματοδοτεί, στις μέρες μας, ο όρος «σύγχρονη jazz».
Το “In the North” είναι πολύ ελκυστικό ως άκουσμα. Όλες οι συνθέσεις είναι αβίαστες, με πολύ λειτουργικούς αυτοσχεδιασμούς, στο πνεύμα των βασικών μελωδικών γραμμών, και με παιξίματα ωραία, τεχνικά, χωρίς επιδείξεις ή ακρότητες. Το μέτρο και η ουσία κυριαρχούν, θέλω να πω, στην τρίτη προσωπική κατάθεση του Τάσου Σπηλιωτόπουλου, και αυτό κρατώ από το “In the North” (πέραν από κάποια «μαγικά» κομμάτια, όπως το «Ποιμενικόν», που προαναφέρθηκε).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου