BLUES REVIVAL 2: KOKOMO ARNOLD (1901-1968)

Αν και ο Kokomo Arnold δεν φαίνεται να ηχογράφησε στα sixties (ο θρύλος λέει πως έκανε ένα session για τον Willie Dixon, λίγο πριν πεθάνει, κανείς όμως μέχρι σήμερα δεν το έχει επιβεβαιώσει), εντούτοις απασχόλησε σε έντονο βαθμό το blues researching της εποχής, μιας και το έργο του στα thirties τον είχε αναδείξει σε ήρωα. Ο Kokomo Arnold ηχογράφησε δεκάδες τραγούδια στη δεκαετία του ’30, με δύο τουλάχιστον από τις εγγραφές του να θεωρούνται ακρογωνιαίες. Αναφερόμαστε στο “Old original Kokomo blues” [Decca, 10/9/1934], πάνω στο οποίο πάτησε ο Robert Johnson για το δικό του “Sweet home Chicago” και φυσικά το “Milk cow blues” [Decca, 10/9/1934], που χαρακτήρισε τις σεξουαλικές θεματολογίες με τις «αγελάδες» και τους «ταύρους», πριν διασκευασθεί αργότερα από τον Elvis Presley και τον Eddie Cochran. Να σημειώσουμε πάντως πως “Milk cow blues” είχε ηχογραφήσει και ο Sleepy John Estes το 1930, ενώ και ο Scrapper Blackwell είχε γράψει “Kokomo blues” ήδη από το 1928.

Ο Kokomo Arnold στο σπίτι του στο Σικάγο, το 1959 (φωτογραφία: Jacques Demêtre)

Στα ίχνη του Kokomo Arnold βρέθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’50 δύο γάλλοι ερευνητές, ο Jacques Demêtre και ο Marcel Chauvard, οι οποίοι έφθασαν στη Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 1959 προκειμένου να ξεκινήσουν τις έρευνές τους σχετικώς με κάποιους παλαιούς bluesmen, που τους είχε ξεχάσει ο κόσμος. Στον Kokomo Arnold, που τότε εξακολουθούσε να ζει στο Σικάγο, τους οδήγησε ο Mayo Williams, ένας φημισμένος παραγωγός της Decca και της Paramount, που είχε ακόμη εν ισχύι στοιχεία και διευθύνσεις. Ο Kokomo Arnold θα εκπλαγεί θετικώς, όταν διαπίστωσε πως κάποιοι τον ήξεραν επιζητώντας μια συνέντευξη μαζί του μετά από τόσα χρόνια, όμως ο ίδιος δεν ήταν διατεθειμένος ν’ αφήσει τη δουλειά του στη χαλυβουργία για να ασχοληθεί ξανά με τη μουσική. Έτσι, οι Γάλλοι θα φύγουν άπραγοι. Το ίδιο άπραγος θα φύγει και ο Michael Bloomfield, ο οποίος συνάντησε τον Kokomo Arnold στο Σικάγο στις αρχές του ’60, όταν έψαχνε εκεί για παροπλισμένους μουσικούς, με τη βοήθεια του Big Joe Williams. Θρύλος εν ζωή, για τους γνωρίζοντες, ο Kokomo Arnold θα πεθάνει την 8/11/1968 στο Σικάγο. Όπως έγραψε και ο Michael Bloomfield – δες το βιβλίο «Με τον Big Joe Williams» [Απόπειρα, Αθήνα 1983]: «Την επόμενη φορά που τον είδα ήταν στο νοσοκομείο. Τον επισκέφθηκα μαζί με τον Charlie Musselwhite, και ο Kokomo, που είχε κόψει τα πιο πολλά από τα εσωτερικά του όργανα, είχε απομείνει μια σκιά μόνο του ανθρώπου, που είχα δει λίγα χρόνια πριν με τον Joe».