το νέο άλμπουμ τής LESLIE PINTCHIK

Έχοντας πολλά χρόνια στην πλάτη της, ή μάλλον στα χέρια της, ως ζωντανή performer στα τζαζ κλαμπ του Village, η πιανίστα και συνθέτιδα Leslie Pintchik διαθέτει, στην πολυετή καριέρα της, μόλις πέντε προσωπικά άλμπουμ. Στο δισκορυχείον έχουμε γράψει πριν καιρό για δύο απ’ αυτά –για το “We’re Here to Listen” [Pintch Hard, 2010] και το “In the Nature of Things” [Pintch Hard, 2013]–, ενώ τώρα το ίδιο θα πράξουμε και για το πιο πρόσφατο, το πέμπτο της, που έχει τίτλο “True North” [Pintch Hard, 2016].

Η Pintchik είναι βασικά συνθέτιδα. Και πιανίστα βεβαίως, αλλά πρωτίστως συνθέτιδα. Εννοούμε πως η συνθετική ταυτότητά της είναι εκείνη που υπερισχύει οτιδήποτε άλλου. Ως τέτοια (ως συνθέτιδα) έχει πλήρη γνώση τής τζαζ αποστολής της, δημιουργώντας κομμάτια που σχετίζονται με την ιστορία και την παράδοση, αφήνοντας όμως πάντα το δικό της ίχνος, τη δική της υπογραφή. Έτσι και στο “True North” η Pintchik, που έχει την συμπαράσταση των Steve Wilson άλτο, σοπράνο, Ron Horton τρομπέτα, φλούγκελχορν, Scott Hardy μπάσο, Michael Sarin ντραμς και Satoshi Takeishi κρουστά, παραδίδει ένα σετ έξι δικών της tracks, παρεμβάλλοντας ανάμεσα και τέσσερα στάνταρντ (αν υπολογίσουμε ως τζαζ στάνταρντ πια και το “Imagine” του John Lennon), δημιουργώντας εν πολλοίς το προσωπικό της τζαζ πλαίσιο. Σε τι συνίσταται αυτό; Στην κατανόηση, διευθέτηση και προσαρμογή στο τώρα παλαιών πιανιστικών εμπειριών (Bill Evans, Ahmad Jamal), στην ενσωμάτωση στοιχείων παράλληλων παραδόσεων (βραζιλιάνικη μουσική, rhythm n’ blues, pop…) και βεβαίως στη συνολική άποψη για την ενορχήστρωση του τελικού προϊόντος, το οποίο χρωστά πολλά και στις πνευστές απόψεις του Scott Hardy.

Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό – για τα μέτρα ενός τζαζ άλμπουμ, που στοχεύει στην ήρεμη σκέψη, στο χορό και την απόλαυση (όλα αυτά μαζί σ’ ένα CD). Υπάρχουν θαυμάσιες στιγμές στο “True North”, όπως η σύνθεση “Crooked as a dog’s hind leg” για παράδειγμα, που είναι ένα up-tempo r&b με ωραίες αλλαγές στα πνευστά, ή το εισαγωγικό “Let’s get lucky” που έχει έναν βραζιλιάνικο αέρα, συνδυάζοντας και bluesy πατήματα. Το ίδιο (περίπου) και με το “Tumbleweed” με την αφρο-βραζιαλιάνικη ρυθμολογία του, ή με το “Just sayin’”, ένα δυνατό κομμάτι χωρίς πνευστά και με κάπως νευρική ρυθμική γραμμή. Τέλος, από τις versions, που είναι βούτυρο στο ψωμί για το γκρουπ τής Leslie Pintchik, μένω στο “Imagine”, που βγάζει χαλαρά όλη τη μελωδική ομορφιά του. Μια, πραγματικά, θαυμάσια διασκευή.

Επαφή: www.lesliepintchik.com