Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

MORKA ένα άξιο ελληνικό συγκρότημα από τα early seventies

Οι Morka ήταν ένα από τα ελληνικά συγκροτήματα που διακρίθηκαν στη σκηνή ανάμεσα στα χρόνια 1971-74. Όσο βρίσκονταν εν ζωή κυκλοφόρησαν μόλις δύο επτάιντσα, ενώ ένα τρίτο είχε βγει νωρίτερα, όταν μια μορφή τους γινόταν ελαχίστως γνωστή κάτω από το όνομα Stone Deep. Στην πράξη μιλάμε για έξι τραγούδια (“She shouts”, “Winters here”, “I see”, “Judy”, «Γιατί», “And so she flies”), τα όποια έπλεξαν τον όποιο μικρό ή λιγότερο μικρό μύθο τους. Ο μύθος αυτός θ’ αποκτούσε τα νεότερα χρόνια κάποιες μεγαλύτερες διαστάσεις, όταν κυκλοφόρησαν δύο LP στα οποία καταγράφονταν και άγνωστα τραγούδια τους. Το πρώτο ήταν το “There Was a Time…” [Mythos, 1997], που περιείχε επτά ανέκδοτα από τις αρχές του 1973, ενώ το δεύτερο ήταν το “There was a time…” πάλι [Anazitisi, 2006], που περιείχε ένα επιπλέον ανέκδοτο από το 1986. Αυτά για αρχή.
Το δεύτερο επτάιντσο (single) των Morka από το 1972
Για τους Morka έμαθα και άκουσα για πρώτη φορά στα μέσα του ’80. Συνέβησαν τρία διαφορετικά γεγονότα με την εξής σειρά. Πρώτον, εντοπίζω σε επαρχιακό δισκάδικο (στην Κάτω Αχαΐα) την πολύ καλή συλλογή “Pop Coctail” [Polydor 2421017] από τα τέλη του ’71, στην οποίαν καταγράφονταν, ανάμεσα σε άλλα ωραία (το “My only fellow” των Socrates Drank the Conium και το τρομερό “Woman” του Tony Pinelli), τα τραγούδια των MorkaShe shouts” και “Winters here”. Δεύτερον, ένας φίλος, αρκετά μεγαλύτερός μου, ο Μήτσος Β., αναφέρει σε κουβέντα μας το συγκρότημα, ρωτώντας με… αν τους ξέρω. Του λέω… ναι… έχω και δυο τραγούδια τους. Παθαίνει πλάκα. Δεν έχει ακούσει ποτέ τους δίσκους τους, αλλά τους έχει δει live στην Πάτρα το 1972, γνωρίζοντάς τους και από κοντά. Μάλιστα, είχε μεσολαβήσει για να τους βρει στέγη, αν δεν τους είχε φιλοξενήσει κιόλας σπίτι του (δεν είμαι 100% σίγουρος μετά από 30 χρόνια γι’ αυτό το τελευταίο, αλλά έτσι θυμάμαι). Είχα μάθει ιστορίες από ’κείνον για τους Morka… Μου είχε πει για το πρόβλημα στο χέρι του Ταμπακόπουλου, για τον τραυματισμό αργότερα του Ορφανίδη κ.λπ. Τρίτον, ακούω στην εκπομπή τού Γρηγόρη Βάιου «22 Χρόνια Ελληνικό Ροκ» στο Β Πρόγραμμα (πρέπει να ήταν 1986) το τραγούδι τους «Γιατί» και παθαίνω μια μικρή πλάκα. Θέλω να πω πως μου άρεσε πολύ περισσότερο από τα αγγλόφωνα που ήδη ήξερα – και ακόμη μ’ αρέσει (όχι όσο το “Avenue winter” ας πούμε, αλλά ακόμη μ’ αρέσει). Να προσθέσω, επίσης, πως εκείνα τα χρόνια δεν είχα διαβάσει πουθενά (στα περιοδικά της εποχής) έστω και μία αναφορά στο όνομά τους, μένοντας με την εντύπωση (για να μην πω με την πεποίθηση) πως στα eighties και στις αρχές των nineties οι Morka ήταν μια παντελώς ξεχασμένη ιστορία. Αυτό το λέω, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να δείξω πως εκείνα τα χρόνια ελάχιστοι άνθρωποι της ηλικίας μου, ή μεγαλύτεροι, ασχολούνταν με το ελληνικό ροκ. Τους ξέρουμε, δε, με ονόματα και με διευθύνσεις. Και ακόμη λιγότεροι βεβαίως έγραφαν γι’ αυτά τα πράγματα (κι αυτούς τους ξέρουμε). Αιώνες αργότερα ξύπνησαν οι διάφοροι παπατζήδες του ελληνικού ροκ… 
Από το LP της Mythos...
Δεν ξέρω αν είμαι ο πρώτος που γράφει λίγα λόγια για τους Morka μετά από πάρα πολλά χρόνια – και αυτό συνέβη στο βιβλίο μου «Ραντεβού στο Κύτταρο» [Δελφίνι, Αθήνα 1996], που το είχα ολοκληρώσει ουσιαστικά το 1993-94. Το λέω τούτο επειδή το συγκρότημα δεν αναφέρεται ούτε στην έκδοση τού «Οδηγού Ελληνικής Δισκογραφίας» [Νέα Σύνορα – Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1990] του Πέτρου Δραγουμάνου, ούτε στο βιβλίο του Ντίνου Δηματάτη «25 Χρόνια Ελληνικού Ροκ» [Νέα Σύνορα – Α.Α Λιβάνη, Αθήνα 1992]. (Γράφω για δύο βιβλία, που είχαν προηγηθεί του δικού μου). Έτσι, αν κάποιος ήθελε να διαβάσει κάπου για τους Morka θα έπρεπε μάλλον να ψάξει σε χαρτιά τού… 1972 (Επίκαιρα, Φαντάζιο, Μουσική Γενιά…), αφού είναι πιθανόν από τότε μέχρι και το 1996 να μην ξαναγράφτηκε ποτέ κάτι γι’ αυτούς. (Φυσικά, όποιος γνωρίζει αναφορές για τους Morka, σε έντυπα, από τα eighties π.χ. ας μας τις γνωστοποιήσει. Δεν λέω σώνει και καλά πως δεν υπάρχουν –μου πέρασε κάτι από το μυαλό, αλλά μ’ ένα μικρό ψάξιμο δεν το βρήκα– λέω πως εγώ δεν γνωρίζω κάτι).
Έτσι λοιπόν στο «Ραντεβού στο Κύτταρο» έχω τρεις αναφορές στους Morka. Στην πρώτη γράφω: «Εκείνη την εποχή οι Poll συμμετείχαν σε μιαν άλλη αθηναϊκή σκηνή, στο club Ελατήριο, μαζί με τους Morka. Οι Morka ήταν ένα καλό συγκρότημα, το οποίο πρόλαβε να ηχογραφήσει δύο singles στην Polygram εκεί γύρω στο 1972. Το καλύτερό τους τραγούδι ήταν το “Γιατί”. Από τους Morka ξεπήδησαν λίγα χρόνια αργότερα οι Αγάπανθος».
Και η δεύτερη αναφορά λίγο πιο κάτω: «Η συλλογή “Pop Coctail” περιλαμβάνει τραγούδια διαφόρων σχημάτων της εταιρείας Polydor. Αξιοπρόσεκτη συλλογή, αφού πρόκειται για το μοναδικό LP της ιστορίας στο οποίο μπορεί κανείς ν’ ακούσει τραγούδια των Morka. Συμμετέχουν εδώ με τα “She shouts” και “Winters here”, δύο αέρινες folk μπαλάντες, συνθέσεις των Dorian Kokas και Mike Μωραΐτη».
Η τρίτη; Στο section με τα covers δείχνω (έγχρωμη  φωτογραφία) το εξώφυλλο τού “Pop Coctail”.
Το πρώτο επτάιντσο των Morka (4 tracks maxi single, που γύριζε στις 33 και 1/3 στροφές) από το 1971
Είχα παραδώσει το βιβλίο στον εκδότη όταν βρίσκω, Κυριακή στο Μοναστηράκι, το πρώτο δισκάκι των Morka. Ήταν 11 η ώρα το πρωί στην Άστιγγος (τέτοιες ώρες πήγαινα και πηγαίνω στο Μοναστηράκι), και το δισκάκι ήταν πρώτο-πρώτο σε μια ντάνα από 45άρια, που όλα μαζί ήταν τοποθετημένα πάνω σε μια θερμάστρα (σβηστή εννοείται…), ώστε να μην σκύβουμε κιόλας. Τσακ… το πήρα. Τζάμπα. Το πολύ κανα πεντακοσάρικο (δραχμές). Δυστυχώς, αυτά τα ωραία χάθηκαν πια από το Μοναστηράκι. Το eBay και κυρίως το discogs έκαναν πολύ μεγάλη καταστροφή, αφού όλοι οι μουσικόφιλοι μετατράπηκαν σε πωλητές και βγάζουν πλέον μεροκάματο (μικρό ή μεγαλύτερο). Αυτό σημαίνει πως για να βρεις δίσκο που να μετράει λίγο, στο Μοναστηράκι την Κυριακή, θα πρέπει να έχεις κατασκηνώσει εκεί από το Σάββατο… Για τέτοια χάλια συζητάμε…
To LP της Mythos από το 1997
Κάπως έτσι, αρχές του ’97, είχα καταφέρει ν’ ακούσω όλα τα τραγούδια των Morka (και το “And so she flies” από τη συλλογή «Ελληνική Rock Σκηνή, 8, 1972» της Polydor από το 1996 – αργότερα βρήκα το δεύτερο δισκάκι) και κάπως έτσι έσκασε και ο κεραυνός τότε στο κεφάλι μας, όταν μάθαμε για την κυκλοφορία τού LP τής Mythos, στο οποίο είχε συμβάλλει και ο Μιχάλης Ορφανίδης ντράμερ των Morka την περίοδο 1972-73. Μάλιστα, θυμάμαι πως είχα πάει και στην παρουσίαση του δίσκου, σ’ ένα μαγαζί κάπου προς Άνω Πατήσια-Γαλάτσι, πως είχα μιλήσει με τον Ορφανίδη (έχω ακόμη το τηλέφωνό του στην ατζέντα μου), πως είχα αγοράσει τρεις κόπιες (έχω ακόμη τις δύο), και πως είχα πάθει πλάκα (ξανά), από τα ανέκδοτα, και κυρίως από το “Avenue winter”, που το θεωρώ έκτοτε εφάμιλλο των καλυτέρων folk-rock του εξωτερικού.
Από τις σημειώσεις εκείνου του άλμπουμ μάθαμε για πρώτη φορά την ύπαρξη του single των Stone Deep (Dorian Kokas, John Jungemann, Bill Harrell, Kirk Esco, Chris Olsen, Randa Salameh), που είχαν προηγηθεί των Morka, όπως πληροφορηθήκαμε και τα περί ACS, των American Community Schools δηλαδή στο Χαλάνδρι, εκεί όπου φτιάχτηκαν οι Stone Deep, που αποτέλεσαν τη βάση των πρώτων Morka (Dorian Kokas, Mike Moraitis, Reiner Rather).
Ωραία κριτική-παρουσιάση του άλμπουμ των Morka στην Mythos είχε κάνει ο Κώστας Αρβανίτης στο ZOO (#4, Ιούλιος-Αύγουστος 1997), αναφέροντας κι άλλα συγκροτήματα από τα ACS (Rick Rock & The Flounders, Pancho K. & The All-Stars, CC Blues King, The Dorian Kokas Expence), προβαίνοντας σε ενδιαφέρουσες κρίσεις. Έγραφε ο Αρβανίτης:
«Το “There Was A Time…” LP περιλαμβάνει τα έξι τραγούδια του EP και του single στην πρώτη πλευρά και το ανέκδοτο demo στη δεύτερη. Σε γενικές γραμμές όλος ο δίσκος κινείται στο ύφος του soft rock. Τα δύο πρώτα κομμάτια των Stone Deep είναι ακουστικά. Με κιθάρες, φυσαρμόνικα, φλάουτο και αρμονικά φωνητικά δημιουργούν μια ζεστή μελαγχολική ατμόσφαιρα. Στα “I see” και “Judy” έχουν προστεθεί όργανο, μπάσο, drums και λίγη ηλεκτρική κιθάρα. Όμορφες οι εισαγωγές, αλλά τα τραγούδια δεν είναι πολύ δυνατά από άποψης σύνθεσης και φωνητικών. Το δεύτερο είναι οπωσδήποτε καλύτερο, θυμίζοντας το ύφος των Classics IV. Το “And so she flies” είναι αιθέριο και πετάει όπως λέει και ο τίτλος του. Κυλάει εντελώς αβίαστα, σε πιο γρήγορο ρυθμό από τα προηγούμενα κομμάτια, και τα φωνητικά του είναι τέλεια. Το “Γιατί” είναι το μοναδικό τραγούδι των Morka με ελληνικούς στίχους, οι οποίοι δυστυχώς εμπίπτουν στο κλισέ που ανέφερα πριν, με τους ζητιάνους και τους τυφλούς. Παρ’ όλα αυτά είναι το τραγούδι που μου αρέσει περισσότερο. Είναι και αυτό γρήγορο και σε κερδίζει αμέσως, αφού βασίζεται στη σειρά τριών ακόρντων του “All along the watchtower”».
Επίσης καλά λόγια γράφει ο Αρβανίτης και για το “Avenue winter”, που είναι η κομματάρα του άλμπουμ. Διαβάζουμε: «Το “Avenue winter”, που διαρκεί πέντε λεπτά και είκοσι οκτώ δευτερόλεπτα, θα μπορούσε να είχε βγει από κάποιο σπάνιο δίσκο ενός progressive folk βρετανικού συγκροτήματος. Είναι ένα από τα αριστουργήματα του ελληνικού rock, με αψεγάδιαστη μελωδική γραμμή και πολύ καλή δουλειά από την ηλεκτρική κιθάρα».
Το 1972 Morka ήταν οι Dorian Kokas φωνή, κιθάρα, Γιώργος “Tambre” Ταμπακόπουλος φωνή, Pamela Leake φωνή, Πωλ Παπαδέας φωνή, κιθάρα, Αντώνης Μπράβος μπάσο και Μιχάλης Ορφανίδης ντραμς ενώ στο demo του ’73 το συγκρότημα αποτελούσαν οι Dorian Kokas φωνή, κιθάρα, πιάνο, Pamela Leake φωνή, εφφέ, Πωλ Παπαδέας φωνή, κιθάρα, φυσαρμόνικα, κοντραμπάσο, Leigh Sioris bass-guitar και Μιχάλης Ορφανίδης ντραμς, κρουστά.
Στο επόμενο τεύχος του ΖΟΟ (#5, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 1997) είχα στείλει ένα γράμμα, που είχε δημοσιευτεί στη στήλη blackmail. Έγραφα:
«Στο κείμενο του Κώστα Αρβανίτη για τους Morka στο προηγούμενο τεύχος ας προστεθεί και το ακόλουθο στοιχείο. Υπάρχει ελληνική ταινία της εποχής (από το 1972) στην οποία οι Morka εμφανίζονταν “ζωντανά”. Η ταινία είχε τίτλο “Οργισμένη Γενιά”, είναι σκηνοθετημένη από κάποιον Μεμά Παπαδάτο, πρωταγωνιστούσε σε αυτήν η Μαρία Αλιφεροπούλου (έτσι λεγόταν ακόμη τότε η Μαρία Αλιφέρη), ενώ τη μουσική της είχε γράψει ο Γιάννης Σπανός. Πρόκειται για ένα φιλμ του σωρού (κοινωνικός προβληματισμός της πλάκας, με κάποιες σκηνές τσόντας και άσχετο “μαύρο τέλος”), που αξίζει μονάχα να το θυμόμαστε γι’ αυτή την παρουσία των Morka. To συγκρότημα εμφανίζεται πριν από τη μέση της ταινίας, τραγουδώντας σε κάποιο club που έχουν βρεθεί οι πρωταγωνιστές, το “And so she flies”. Η κινηματογράφιση, παραδόξως, είναι αρκετά καλή, με την κινούμενη κάμερα να “παίζει” ανάμεσα στα πρόσωπα των Morka και στον κόσμο, καταγράφοντας με δύναμη και παλμό το συνολικό συμβάν. Η ταινία πάτωσε σε εισπράξεις την περίοδο ’72-’73, αφού έκοψε 10.202 εισιτήρια (59η από τις 64 της περιόδου), καλώς βέβαια, γιατί δεν βλεπόταν με τίποτα, όπως πάτωσαν, κακώς βέβαια, και τα 45άρια των Morka από την ίδια εποχή. Αν είστε τυχεροί και μάθετε ότι προβάλλεται σε κάποιο κανάλι, μην αμελήσετε. Αξίζει, πιστέψτε με, να περιμένετε τουλάχιστον μέχρι να ξεκινήσει το τραγούδι».

Τoν Απρίλιο του 1973 συμβαίνει ένα απρόσμενο γεγονός. Τις πρωινές ώρες (03:15) του Σαββάτου της 21ης εκείνου του μήνα η Αθήνα και ο Πειραιάς συγκλονίζονται από τις εκρήξεις τεσσάρων βομβών. Η συγκεκριμένη μέρα κάτι σήμαινε φυσικά. Συνέπιπτε με την έκτη «επέτειο» του πραξικοπήματος και διάφορες ομάδες ανθρώπων αγωνίζονται κατά της δικτατορίας, προβαίνοντας σε βομβιστικές ενέργειες. Η μία απ’ αυτές τις εκρήξεις μάς ενδιαφέρει. Διαβάζουμε στη Μακεδονία της 22/4/1973:
«Το δεύτερον αυτοσχέδιον μηχάνημα εξερράγη την 3.15 π.μ. κάτωθεν αυτοκινήτου υπό τα στοιχεία ΞΑ 1413, το οποίον ήτο εσταθμευμένον επί της οδού Σπευσίπου 2 εις το Κολωνάκι. Εκ της εκρήξεως ετραυματίσθη ο Μιχαήλ Ορφανίδης, ετών 20, μουσικός (σ.σ. ντράμερ των Morka), εις τον αριστερόν μηρόν σοβαρώς. Διεκομήσθη εις το ρυθμιστικόν κέντρον προς νοσηλείαν, όπου του εγένετο εγχείρησις. Ερευνάται εάν και κατά πόσον ούτος διήρχετο εκείθεν κατά την στιγμήν της εκρήξεως τυχαίως ή είναι ο τοποθετήσας το μηχάνημα και ετραυματίσθη από πρόωρον έκρηξιν.(…) Ως ανεκοίνωσεν ο διευθυντής της αστυνομίας κ. Δασκαλόπουλος εκ των μέχρι τούδε ανακρίσεων δεν προκύπτει ότι ο τραυματισθείς εις το Κολωνάκι μουσικός είναι δράστης της εκρήξεως. Αι ανακρίσεις συνεχίζονται».
Σε νέο μονόστηλο της εφημερίδας την 24/4/1973 διαβάζουμε:
«Ο διευθυντής της αστυνομίας κ. Δασκαλόπουλος απαντών εις ερώτησιν εδήλωσεν ότι ο Μιχαήλ Ορφανίδης, ετών 20, μουσικός, ο οποίος ετραυματίσθη το Σάββατον, εξ εκρήξεως μάλλον σοβαρώς εις τον μηρόν, ουδεμίαν σχέσιν είχε με την έκρηξιν και ουδέν το ενοχοποιητικόν προέκυψεν εναντίον του. Η Αγγλίς Παμέλα Ληκ (σ.σ. τραγουδίστρια των Morka), η οποία εκλήθη προς ανάκρισιν, αφέθη ελευθέρα. Η Αγγλίς εκλήθη προς ανάκρισιν, διότι εις την οικίαν της διέμενεν ο τραυματσθείς μουσικός».
Βιβλίο του Σαββούρα από το 1977
Μετά απ’ αυτό το γεγονός το συγκρότημα αποσυντονίζεται (για κάποιους μήνες). Η υπόθεση όμως της βόμβας είχε και συνέχεια καθότι την 22/5/1973, ένα μήνα αργότερα δηλαδή, γίνεται πρωτοσέλιδο. Διαβάζουμε, πάντα, από την Μακεδονία:
«Ως ανεκοινώθη, η γενική ασφάλεια Αθηνών, κατόπιν πολυημέρου παρακολουθήσεως, επέτυχε την εξάρθρωσιν κλιμακίου μιας των σημαντικοτέρων οργανώσεων, η οποία είχε την επωνυμίαν “Ελληνική Αντιδικτατορική Νεολαία” και προς πραγματοποίησην των σκοπών της διέθετε οπλοστάσιον από ικανόν αριθμόν αυτομάτων όπλων, χειροβομβίδων και άλλου υλικού.(…) Μεταξύ των συλληφθέντων είναι και ο αρχηγός της οργανώσεως υπό το ψευδώνυμον “Συνταγματάρχης Πορφύρης”, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον αναφερόμενον εις την σχετικήν ανακοίνωσιν κτηνίατρον Ιπποκράτην Σαβούραν.(…) Οι συλληφθέντες μέχρι της στιγμής κατά της υπαρχούσας πληροφορίας ανέρχονται εις 15.(…) Δια των πράξεων τούτων προεκλήθησαν τραυματισμοί ατόμων και σοβαραί υλικαί ζημίαι. Μεταξύ των τραυματισθέντων συγκαταλέγεται και ο βαρέως τραυματισθείς την 03.10 ώραν της 21ης Απριλίου 1973 κατά την σημειωθήσαν έκρηξιν παρά την οδόν Σπευσίπου 2, Ορφανίδης Μιχαήλ του Γεωργίου, γεννηθείς το 1952, μουσικός, όστις νοσηλεύεται εισέτι εις το γενικόν κρατικόν νοσοκομείον(…)».
Για το ποιος είναι ο Ιπποκράτης Σαββούρας μπορεί ο καθείς να ανατρέξει στη Βικιπαίδεια εκ πρώτης και να μάθει. Δεν είναι τώρα, αυτός, το θέμα μας.

Το συγκρότημα λόγω του γεγονότος αναστέλλει όπως προείπαμε τις δραστηριότητές του – για να μην πούμε πως προς το παρόν διαλύεται. Παρά ταύτα κάποιους μήνες αργότερα, πιθανώς μετά το καλοκαίρι του ’73, ο Kokas (ή και Κόκας ή και Κόκκας) δίνει πνοή σ’ ένα νέο γκρουπ, που είναι οι Morka, αλλά με άλλο όνομα. Λέγονται Φως, και παίζουν σ’ αυτούς (πέραν του Κόκα), οι Ταμπακόπουλος, Σιώρης και Ορφανίδης (ο οποίος ήταν πλέον καλά, έχοντας βγει από το νοσοκομείο). Όπως μου είπε φίλος, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του, οι Φως, το φθινόπωρο του ’73 παίζουν στο Ελατήριον μαζί με τον Robert Williams, επηρεασμένοι περισσότερο τώρα από το glam-rock και τον David Bowie, παρουσιάζοντας ένα concept πρόγραμμα υπό τον τίτλο «Ο Γορίλας». Βαρύ μακιγιάζ, κοινωνικοπολιτική σάτιρα (με σπόντες προφανώς κατά της δικτατορίας) , αλλά και με τον… γορίλα να ολοκληρώνει την παράσταση. Παρά ταύτα φαίνεται πως το σώου δεν είχε επιτυχία και γι’ αυτό δεν τράβηξε. Οι Φως διαλύονται, αλλά το Νοέμβριο του ’73 ο Κόκας δίνει και πάλι πνοή στους Morka, στους οποίους συμμετέχουν τώρα, πέραν των «παλαιών» (Κόκας και Ταμπακόπουλος), οι νεοφερμένοι Λάμπρος Τσελέντης μπάσο και Άκης Περδίκης ντραμς. Παίζουν στην Καζάμπρα, στην Πλάκα, γράφουν τραγούδια, ετοιμάζουν 45άρι, αλλά μένουν εκεί… Οι Morka διαλύονται οριστικά τον Φλεβάρη του ’74.
Το LP της Anazitisi από το 2006
Μήνες αργότερα ο Κόκας, ως γνωστόν, θα σχηματίσει τους Αγάπανθος, πριν φθάσουμε στο… μακρινό 1986, όταν παλαιοί και νέοι μουσικοί εμφανίζονται υπό τον Κόκα και πάλι (Pamela Leake φωνή, Valerie Wood φωνή, Κώστας Αναδιώτης πλήκτρα, programming, Αντώνης Μανωλάτος μπάσο, Μιχάλης Ορφανίδης ντραμς, ακουστική κιθάρα, πλήκτρα), μπαίνοντας στο στούντιο και ηχογραφώντας. Ένα απ’ αυτά τα κομμάτια, το πολύ καλό “Just like Ann”, περιλαμβάνεται στην έκδοση τής AnazitisiThere Was a Time…” από το 2006.
Την 18 Νοεμβρίου 2009 φεύγει από τη ζωή, στα 58 του, ο Dorian Kokas και η ιστορία μας κάπου εδώ τελειώνει. Για τους παπατζήδες όμως, που δεν ξέρανε λίγα χρόνια νωρίτερα ούτε πώς γραφόταν το συγκρότημα (MORCA), τότε περίπου άρχιζε… 

Δισκογραφία 
STONE DEEP  
1. Winter’s here/ Judy – 7ιντσο single, Stone Deep PR7XS 46 – 1971
ΜΟRKA 
1. She Shouts, Winter’s here/ I see, Judy – 7ιντσο 4-tracks maxi single, Polydor 2061 109 – 1971 
2. Γιατί/ And so she flies – 7ιντσο single, Polydor 2061 121 – 1972
3. There Was a Time… – LP, Mythos Music MLP 0001 – 1997
4. There Was a Time… – LP, Anazitisi Records ARLP 70-12 – 2006 
Συλλογές  
1. Pop Coctail – LP, Polydor 2421017 – 1971 
(περιέχει τα “She shouts”, “Winter’s here”)  
2. Ελληνική Rock Σκηνή 1965-1975, 7, 1971 – CD, Polydor 531 888-2 – 1996 
(περιέχει τα “I see”, “Judy”)  
3. Ελληνική Rock Σκηνή 1965-1975, 8, 1972 – CD, Polydor 531 889-2 – 1996 
(περιέχει τα «Γιατί», “And so she flies”)

17 σχόλια:

  1. DORIAN ΘΕΟΔΩΡΟΣ KOKAS 26/8/1951 - 18/11/2009
    Δισκορυχείον, Πέμπτη, 19 Νοεμβρίου 2009

    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2009/11/dorian-kokas-2681951-18112009.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ψευτοσχόλια και τρολαρίσματα από ανώνυμους που βγάζουν μάτια δεν πρόκειται να δεχθώ. Είναι γνωστό αυτό. Όποιος θέλει να πει κάτι να βρει το θάρρος να το υπογράψει – και να μην κρύβεται σαν γυναικούλα. Και τότε θα τα πούμε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι ένα ευτράπελο από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1972, που σχετίζεται με την ταινία του Μεμά Παπαδάτου «Οργισμένη Γενιά», στην οποίαν εμφανίζονταν οι Morka…

    «Ο άσχημος καιρός προκαλεί ορισμένα προβλήματα στις συγκοινωνίες και την Τετάρτη φθάνει καθυστερημένα η κόπια της "Οργισμένης γενιάς" του Γεράσιμου Παπαδάτου. Αν ο σκηνοθέτης γνώριζε τι τον περίμενε, ίσως να μην ερχόταν ποτέ. Το κοινό αποδοκιμάζει την ταινία, φωνάζοντας ειρωνικά "Τόλης, Τόλης", "Θέλουμε τον Ξανθόπουλο" και κάνει αστεία πάνω στους διαλόγους. Ένας οργισμένος θεατής των θεωρείων απαντά: "Είστε αλήτες! Αν δεν σας αρέσει η ταινία να φύγετε", με αποτέλεσμα ν’ ακολουθήσει πανδαιμόνιο. Μέρος του κοινού απαιτεί από την κριτική επιτροπή ν’ αποχωρήσει και όταν αυτό γίνεται, φεύγει σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας από την αίθουσα».

    Από εδώ… http://www.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=650&tiff=13

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όποιο βλακόμετρο θέλει να πληροφορηθεί περί χρημάτων, και ρωτάει εμένα, του απαντώ πως εγώ δεν είμαι λογιστής κανενός.
    Τράβα τώρα δημοσίευσε εκεί όπου σε παίρνει την παπαριά σου.

    Και το εξής. Δεν έχεις ούμπαλα να το στείλεις το σχόλιο με το ονοματεπώνυμό σου. Είσαι κότα. Στείλε το επώνυμο, αν είσαι άντρας, να στο δημοσιεύσω…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η παρουσίαση Φώντα είχε γίνει στο Kibubu χαμηλά στην Γαλατσίου. Εγώ έβαζα μουσική (ελληνικό rock κατά βάση για να ταιριάζει με την περίπτωση) εκείνη την μέρα. Πολλοί μουσικοί & τραγουδιστές των 70'σ είχαν έρθει εκείνη την μέρα.

    Νίκος Καρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το όνομα δεν θα το θυμόμουν με τίποτα Νίκο, αλλά τώρα προσδιόρισα 100% που ήταν. Έχουν περάσει και 20 χρόνια (σχεδόν) από τότε…

      Διαγραφή
  6. Καλημέρα. Συγχαρητήρια για το άρθρο, λεπτομερέστατο.

    Θέλω να σχολιάσω κάτι που το έχεις γράψει και άλλες φορές και δεν έχω καταλάβει γιατί υποστηρίζεις μια παλιά άδικη κατάσταση με την σημερινή που είναι ασφαλώς πιο ισορροπημένη. Γράφεις: Το πολύ κανα πεντακοσάρικο (δραχμές). Δυστυχώς, αυτά τα ωραία χάθηκαν πια από το Μοναστηράκι. Το eBay και κυρίως το discogs έκαναν πολύ μεγάλη καταστροφή.

    Δηλαδή ήταν ωραία εποχή τότε που ο κόσμος δεν ήξερε και έδινε στους εμπόρους και στα παλιατζίδικα τσάμπα τα δισκάκια του, σπάνια και μη, ενώ τώρα που οι πληροφορίες περί σπανιότητας των δίσκων είναι αρκετές, η αγορά τα έχει αξιολογήσει αναλόγως, και ο καθένας ξέρει τι έχει, και αν χρειαστεί πόσο να το δώσει? Επίσης σπάσανε και κάτι μύθοι που φτιάχναν έμποροι και πουλάγαν τα δισκάκια χρυσό σαν σπάνια, ενώ τώρα πια βλέπουμε εύκολα πόσες φορές εμφανίζεται κάτι..που παλιά ήταν σπάνιο. Το διαδίκτυο σε αυτόν τον τομέα έχει κάνει καλό, ακούς ότι θες, βρίσκεις εύκολα τα περισσότερα από αυτά που θες,και η αγορά γενικά όσο και αν προσπαθούν κάτι λιγούρηδες να την χειραγωγήσουν, τους έχει γυρίσει την πλάτη. Πχ κάτι τριχίλιαρα που ζήταγαν κάποιοι για Ρωμανό που δεν υπάρχει πουθενά (έλεγαν), και τον τελευταίο μόνο χρόνο έχουν περάσει 5-6 κομμάτια στα 3-4 κατοστάρικα από το ebay.

    Πάντα φιλικά. Δημήτρης Μαρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και τώρα υπάρχει κόσμος που δίνει τζάμπα τα δισκάκια του, γιατί αν δεν υπήρχε δεν θα υπήρχαν και οι έμποροι. «Έμπορος» σημαίνει αγοράζω-βρίσκω φτηνά, πουλάω ακριβά (ή έστω ακριβότερα). Απλώς τώρα δεν υπάρχουν μόνον οι επαγγελματίες, αυτοί που έχουν μαγαζιά (και πληρώνουν εφορίες, υπαλλήλους κ.λπ.), αλλά υπάρχει και πλήθος απλών μουσικόφιλων (ας τους πούμε έτσι), που πέφτουν σαν ακρίδες τις Κυριακές στο Μοναστηράκι θερίζοντας τα πάντα.

      Καθώς είναι με τις «παντόφλες» στα χέρια και μονίμως on line κάθε τι που βρίσκουν και τους γυαλίζει το μάτι το «χτυπάνε» κατ’ ευθείαν στο discogs και αν δουν πως η τιμή του κάνει 20 ευρώ π.χ. τότε το αγοράζουν 2,3,5 και το εξαφανίζουν. Θα το πω απλά. Αγοράζουν ό,τι να ’ναι όχι για να το ακούσουν, αλλά για να το πουλήσουν. Η κατάσταση είναι απογοητευτική.

      Όταν κάποτε αγοράζαμε Jorge Ben με 5 ευρώ ή 5 κατοστάρικα (το “A Tábua De Esmeralda” ή το “África Brasil”) στις 11 το πρωί, γιατί δεν τον ήξερε κανείς και κανείς δεν ενδιαφερόταν για τέτοιες μουσικές, τώρα έχουμε τον κάθε άσχετο που «χτυπάει» τον τίτλο στο discogs στις 5 το πρωί ή στις 7, βλέπει πως μια καλή κόπια φεύγει πάνω από κατοστάρικο και τη θερίζει.

      Το discogs κατέστρεψε το Μοναστηράκι. Είχε κάνει κάποια χαλάστρα και το eBay, αλλά αυτό το πράγμα που συμβαίνει τώρα δεν περιγράφεται. Μεταξύ των πωλητών επικρατεί μάλιστα κι ένας αηδιαστικός ηδονισμός. Ανταγωνίζονται και φτιάχνονται με το πόσο ακριβότερα πούλησαν κάτι, δίνοντας τα λιγότερα. Όσο μεγαλύτερο είναι το «άνοιγμα» τόσο μεγαλύτερη είναι η ηδονή.

      Τέλος πάντων χάθηκε η χαρά του ψαξίματος στο Μοναστηράκι… όποια ώρα και να κατέβαινες. Πήγαινε, τώρα, στις 11 το πρωί και αν βρεις πουθενά (στο παζάρι εννοώ) δίσκο της προκοπής… έλα να μου πεις.

      Κατά τα λοιπά δεν θυμάμαι ποτέ τα «γαλάζια άλογα» να τα πουλάνε τρία χιλιάρικα. Κι εν πάση περιπτώσει, όπως το έχουμε πει χιλιάδες φορές, το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν αφορά σ' εκείνον που πουλάει αλλά σ' εκείνον που αγοράζει.

      ΥΓ. Μεγάλη κουβέντα πάμε πάλι ν’ ανοίξουμε. Αν πέσουν κι άλλα σχόλια –γιατί εδώ συζητάμε για τους Morka– θα τα μεταφέρω σε άλλη, καινούρια ανάρτηση.

      Διαγραφή
    2. Συγνώμη κε Τρούσα, αυτοί που πουλάνε στο Μοναστηράκι δεν έχουν πονηρέψει από τον χαμό, να σηκώσουν τις τιμές;;; Ακόμα 2ευρο σπρώχνουν κάτι που μπορεί να πουληθεί 20άρικο; Στα αντίστοιχα παζάρια του εξωτερικού (πχ Cligniancourt στο Παρίσι), η φτήνια στο καλό δίσκο είναι παρελθόν εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

      Αφελώς ίσως ρωτάω, αλλά έχω να αγοράσω δίσκο από εκεί πάνω από 20ετία...

      Μάριος Θ.

      Διαγραφή
    3. Έχεις δίκιο, είναι άσχετο με το θέμα, μην το χαλάσουμε, είναι και ωραίο θέμα...άλλη ώρα το συζητάμε, έχει ενδιαφέρον πάντως, εγώ πιστεύω ότι όποιο σκοπό και να έχει ο καθένας, καλό στη μουσική και στην κίνηση δίσκων έχει κάνει όλο αυτο το νταβαντούρι, και έχει πάρει τα πάνω του πάλι αυτό το format...αξία ανεκτίμητη να βλέπεις τον γύφτο (με την καλή έννοια του όρου) να προσπαθεί να πείσει γνωστό δισκοπώλη ότι το dancing with lavranos είναι σπάνιο και όλοι γύρω να το παίζουν χαζοί και καλά...καλή συνέχεια...

      ΥΓ. Άποψη μου, σου χαλάει το θέμα, ειδικά όταν έχεις κάνει τόση έρευνα, να πετάς στο τέλος κάποιων παραγράφων, καρφιά για άσχετους, ημιμαθείς, ψευτοροκάδες...άσε τους άλλους να ασχολούνται με εσένα, εσύ δείξε ανωτερότητα...και μην ανησυχείς, όλοι κρίνονται.

      Δημήτρης Μ.

      Διαγραφή

    4. >>εσύ δείξε ανωτερότητα...και μην ανησυχείς, όλοι κρίνονται.<<
      Σ’ ευχαριστώ για την παραίνεση Δημήτρη Μ. (ειλικρινά το λέω), αλλά δεν είμαι και τόσο ανώτερος άνθρωπος… Έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου… Και τις ευχαριστιέμαι εδώ που τα λέμε! Όπως και πολλοί από εσάς ακόμη περισσότερο!!

      Διαγραφή
    5. >>Συγνώμη κε Τρούσα, αυτοί που πουλάνε στο Μοναστηράκι δεν έχουν πονηρέψει από τον χαμό, να σηκώσουν τις τιμές;;;<<

      Έχουν πονηρέψει και οι παλιατζήδες (Γύφτοι και όποιοι άλλοι), δεν υπάρχει λόγος, αλλά δεν φταίνε αυτοί… Εδώ, στις 11 η ώρα, όσο και αν έχουν κατεβάσει την τιμή από το πρωί, πολλοί σου ζητάνε ακόμη και για ευτελή πράγματα 15 και 20 ευρώ. Ό,τι να ’ναι…

      Δεν μπορεί να βγαίνει ο Γύφτος στις 5 το πρωί και να ζητάει 200 ευρώ για ένα δίσκο των Socrates ξέρω ’γω και να βρίσκει πελάτη. Τον έχει πάρει τζάμπα, δεν πληρώνει τίποτα, δεν έχει έξοδα και θα έπρεπε και με πέντε τάλαρα να πούμε να ήταν ευχαριστημένος. Αλλά από τη στιγμή που ξέρει πως θα πάει ο άλλος σαν τρελός εκείνη την ώρα (θα χάσει τον ύπνο του δηλαδή Κυριακή χαράματα) για ν’ αγοράσει, και για να πουλήσει στη συνέχεια στη… Σιγκαπούρη με διπλή τιμή, ζητάει και ο Γύφτος ό,τι θέλει…

      Διαγραφή
    6. Ειμαι βεβαιος πως εχει ξανανοιξει τετοια κουβεντα στο δισκορυχειο και θυμαμαι να σχολιαζω και τοτε, οποτε μαλλον θα επαναλαβω πραγματα, δηλαδη ισως φλυαρησω, αλλα αυτο το θεμα για καποιον που τον ενδιαφερει ειναι παντα επικαιρο και νεο..

      Πιστευω και βασικα συμφωνω με τον Φ.Τ. πως το σημαντικο ειναι η διαφορετικη πια ποιοτητα της ολης διαδικασιας.
      Εννοω πως υπαρχει κατι περισσοτερο στην αναζητηση ή ευρεση ενος δισκου απο τον ιδιο το δισκο.
      Υπαρχει μια δυναμικη.
      Μια αισθηση περιπετειας. Το ιδιο το αντικειμενο (δισκος) δεν ειναι παρα η επιβραβευση και η καταληξη αυτης της περιπετειας.

      Αυτο που συμβαινει τωρα με το ντισκογκς και με το ιντερνετ γενικοτερα , ειναι να εχουν ισοπεδωθει τα σκηνικα και τα απαραιτητα "ψεμματα" που χρησιμοποιει καποιος για να απολαυσει το παθος του. Σαν να παιζουν δυο εραστες παιχνιδι ρολων και να ερχεται καποιος και να τους ξεμπροστιαζει και να τους ξενερωνει.

      Βασικα ειναι ενα ξενερωμα της ολης διαδικασιας και για αυτο ειπα πιο πριν ποιοτητα.

      Ουσιαστικα ο δισκος πια ειναι μια ευκαιρια (αγοραστικη) .
      Πριν ηταν μια προσωπικη εμπειρια.
      Αυτη ειναι μια ,ας την πουμε : χημικη μετατροπη.
      Εχει αλλαξει ποιοτικα.

      Και κατα τη γνωμη μου αυτη ειναι μια γενικοτερη - και αναποφευκτη- αλλαγη που φερνει η "ευκολια" του ιντερνετ.

      Και για να πω την προσωπικη μου εμπειρια , τα τελευταια 3-4 χρονια εχω αγορασει ελαχιστους δισκους. Το οικονομικο ειναι ο κυριος λογος.
      Ο αλλος λογος ειναι αυτη η απομυθοποιηση του ολου πραγματος.
      Κι εγω προσφατα ψαχνοντας για δισκους , αποφασισα να τσεκαρω τις τιμες στο ντισκογκς και μετα να επιστρεψω να αγορασω. Πλεον ειναι μια καθαρη διαπραγματευση και ολοι εχουν τις πηγες και τα χαρτια τους.

      Δ.Φ.

      Διαγραφή
    7. Εγώ πάλι κε Δ.Φ., που αγοράζω δίσκους από τα μέσα της δεκαετίας του 70 και επιμένω ακόμα να ξηλώνομαι (σε λελογισμένα πλαίσια λόγω οικονομικού και λοιπών υποχρεώσεων), το έβλεπα κάπως διαφορετικά το "άθλημα". Πρωταρχικό μου ενδιαφέρον ανέκαθεν ήταν η μουσική μέσα στο δίσκο -σε μικρότερο δε βαθμό ενίοτε και το περιτύλιγμα. Αυτά ήταν τα holy grails. Η όλη περιπέτεια της απόκτησης, αυτό το "ταξίδι" ως πορεία, η ερωτοτροπία μέχρι τη κατάκτηση του αντικειμένου του πόθου, με άφηνε και εξακολουθεί να με αφήνει παντελώς αδιάφορο (γι' αυτό και δεν έχω εμφανιστεί ποτέ πχ. σε παζάρι στο Μοναστηράκι ή παλιότερα στους "πάγκους"). Όταν στα 80s ανακάλυψα τις mail order λίστες και τους συλλεκτικούς καταλόγους, ξέκοψα σε μεγάλο βαθμό και από τα περισσότερα δισκάδικα. Βέβαια, ένας άλλος λόγος ήταν ότι πολλά από αυτά που μ' ενδιέφεραν ως προτεραιότητες (πχ kraut ή γαλλικό rock στα early 80s) δεν εισάγονταν καν στην Ελλάδα εκείνη την εποχή. Με την έλευση της 10ετίας του 90 ήρθαν και τα πρώτα ιντερνετομάγαζα. Music Boulevard, CD Universe, GEMM. Και η δυνατότητα να αγοράζεις απευθείας από τις εταιρείες ή τα συγκροτήματα, αποφεύγοντας τους μεσάζοντες. Και όλα αυτά πριν το eBay ή το Discogs.

      Θέλω με όλα τα παραπάνω να πω ότι για μια κατηγορία μουσικόφιλων, ουδεμία αξία έχει η οποιαδήποτε περιπέτεια και τα "ψέματα" του αλισβερισιού που είχε η φυλή που κάποιοι από εμάς που ακολουθούσαμε αυτό το διαφορετικό trip απόκτησης μουσικής, είχαμε βαφτίσει ως "Μοναστρακιώτες". Ενημέρωση από ξένα περιοδικά και fanzines, want lists, στοχευμένες αγορές, καθόλου παζάρια. Και μετά, από το 1994, όλα μέσω οθόνης. Για μας λοιπόν, sites όπως τα eBay, Discogs, Music Stack, CD & LP, ταίριαξαν απολύτως στην πρότερη αγοραστική μας πρακτική. Γιατί υπάρχει ο φτηνός δίσκος, ακόμα και εκεί. Και τώρα το Bandcamp (που στην ουσία είναι ένα CD Baby, χωρίς προμήθεια για τον καλλιτέχνη). Και μη ξεχνιόμαστε. Προέχουν πάντα οι αγορές απευθείας από τα συγκροτήματα ή τις εταιρείες. Να μην διαμεσολαβούν ούτε πονηρές βδέλλες, ούτε και άμουσα τζίπσια...

      Διαγραφή
    8. Ναι, ισως υπαρχει δικιο αφου δεν ξεκαθαρισα πως δεν αναφερομαι σε καποιον που ψαχνει συλλεκτικους ή δισκους που θελει να μεταπωλησει.

      Και γω επισης αγοραζω δισκους για τη μουσικη και μονο εκεινους που θα ακουσω.
      Αν αγορασα ποτε για το εξωφυλλο θα ταν επειδη ηταν σχετικα φθηνος και γιατι μου αρεσουν οι εκπληξεις.

      Ο λογος που αγοραζω δισκους και οχι σιντι ειναι επειδη το προτιμω ως αντικειμενο και ως διαδικασια ακροασης.Η ποιοτητα του ηχου εξαρταται και απο το ηχοσυστημα και απο τον χωρο και απο αλλα. Θεωρω παντως πως το πιο πιθανον ειναι ο ψηφιακος ηχος να ειναι τελικα καλυτερος , τουλαχιστον κρινοντας τον καπως επιστημονικα.
      (αλλα μου ειναι αδιαφορο)

      Ολα αυτα τα λεω για να πω πως η διαδικασια αγορας ειναι για μενα τουλαχιστον, και φανταζομαι και για αρκετους αλλους, κατι διαφορετικο απο την ιδια την ακροαση. Δεν αγοραζω,δηλαδη, δισκους μονο επειδη θελω να ακουσω μια μουσικη. Θα μπορουσα να αγοραζω σιντι ή και να κατεβαζω. Θα ταν ακομα πιο φθηνα.
      Η αποψη της καλυτερης ακουστικης ποιοτητας του βινυλιου πιστευω πως ειναι χωρις νοημα ,αφου στη συγκριση οπως προειπα μπαινουν διαφοροι παραγοντες και η κριση ειναι σχετικη.

      Απο κει και περα και αφου ξεκαθαρισα πως αναφερομαι σε καποιον που θελει να βρει δισκους οχι ο,τι να ναι και ο,τι θεωρειται συλλεκτικο, αλλα αυτους που θελει να ακουσει, ας πω πως εγω τουλαχιστον παιρνω ευχαριστηση απο το ψαξιμο (ειτε στο μοναστηρακι , ειτε στο ναυπλιο, ειτε στις βρυξελλες) και την εκπληξη που νιωθω οταν βρισκω κατι που δεν περιμενα να βρω ή κατι που δεν πιστευα πως πια υπαρχει.
      Και για να κολλησω με την κουβεντα των συλλεκτικων και των τιμολογησεων, νιωθω ακομα περισσοτερη ευχαριστηση οταν ανακαλυψω εναν για μενα "θησαυρο" που ξερω πως ειναι σπανιος χωρις να το γνωριζουν οι πωλητες.
      Οχι (μονο) επειδη το αγοραζω φθηνα, αλλα και επειδη ετσι ειναι πιο πολυ δικο μου, ειναι η δικη μου ανακαλυψη.
      (το ξερω πως ειναι "ψεμμα" ,αλλα ζω παραλληλα με αυτο και παιρνω ο,τι μου δινει)

      Επισης μου ειναι ακομα πιο ευχαριστο να βρισκομαι σε ενα δισκαδικο , παρα σε ενα σαητ που πουλαει δισκους.
      Αν τωρα το δισκαδικο εχει καταληξει να ειναι ενας χωρος δημοπρασιων , οπου τα αντικειμενα αξιολογουνται σαν σπανια ή συλλεκτικα,τοτε, ναι αυτο με απωθει , και επαναλαμβανω οχι τοσο για την τιμη(αν δω δισκο πανω απο 60 Ε δεν με ενδιαφερει)(ας μην παρεξηγηθω και με 50 να δω κατι που θελω εγω δεν θα αγοραζα, αλλα λεμε..), οσο για την ποιοτητα και το υφος του χωρου.

      Οποτε καταληγω κι εγω να ψαχνω στο διαδικτυο και να με στεναχωρει πολυ αυτο , μιας και αυξανεται η χοληστερινη μου και η περιφερεια της κοιλιας μου. (επιπλεον και ο πονος στη μεση)

      κος Δ.Φ

      Διαγραφή
  7. Καλά, υπάρχει κόσμος που πάει χαράματα για πατημένους δίσκους στο Μοναστηράκι μπας και πετύχει το ένα το καλό, μια φορά το χρόνο;;;

    Πρεζο αρρώστια τελικά με τα όλα της. Και ο κάθε παλιατζής, πολύ καλά κάνει και παίρνει σκαλπ. Φιλανθρωπικό ιδρυμα είναι;

    Ευχαριστώ για τις διευκρινήσεις σε έναν ψηφιακά απεξαρτημένο πρωην δισκοχρήστη.

    Μάριος Θ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Pantelis Panteloglou
    Να υποθέσω ότι έμαθες ότι πέθανε η Πάμελα.

    George Arvanitakis
    Κι εγώ χθες βράδυ το διάβασα κάπου...

    Haris Mantellos
    Γράψτε παρακαλώ κάτι παραπάνω για την απώλειά της και για εμάς που δεν το είδαμε κάπου.

    Pantelis Panteloglou
    δεν ξέρω και πολλά πράγματα, είναι η αλήθεια. Από δημοσίευση του εξαίρετου ντράμερ των Morka Μιχάλη Ορφανίδη προκύπτει η πληροφορία για το θλιβερό γεγονός. Η Πάμελα ζούσε στην Αγγλία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή